Ἔρχονται στιγμὲς στὴ ζωὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος μένει ἄφωνος. Τὸ μέγεθος καὶ οἱ συνθῆκες μιᾶς συμφορᾶς ὑπερβαίνουν τὶς ἀντοχές του, παραλύουν τὴ σκέψη του, δένουν τὴ γλώσσα του, πνίγουν τὴ φωνή του.
Σὲ τέτοια κατάσταση περιήλθαμε ὅλοι μας τὴν ἐφιαλτικὴ ἐκείνη νύχτα τῆς 23ης Ἰουλίου. Τότε ποὺ ἡ πύρινη λαίλαπα σάρωσε μέσα σὲ λίγες ὧρες κάποιες ἀπὸ τὶς ὡραιότερες περιοχὲς τῆς Ἀττικῆς, καταστρέφοντας σπίτια καὶ δάση καί – τὸ φοβερότερο – θανατώνοντας περίπου 100 ἀνθρώπους, σχεδὸν ὅλους μὲ φρικτὸ θάνατο.
Οἱ εἰκόνες τῆς ἀπερίγραπτης καταστροφῆς μένουν ἀκόμη ζωντανὲς στὴ μνήμη μας, μὲ ἀποκορύφωμα αὐτὴ τῶν 25 ἐγκλωβισμένων ποὺ ἀπανθρακώθηκαν ἀγκαλιασμένοι στὸ μοιραῖο ἐκεῖνο οἰκόπεδο στὸ Μάτι.
Καὶ οἱ μὲν νεκροὶ ἔφυγαν καὶ βρίσκονται πλέον μέσα στὸ ἄπειρο πέλαγος τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, ὅπου θὰ ἔχουν ἤδη βρεῖ τὶς ἀπαντήσεις γιὰ τὴ μεγάλη τραγωδία.
Ὅσοι ὅμως διασώθηκαν, μὲ μικρότερα ἢ μεγαλύτερα ἐγκαύματα καὶ μὲ φοβερὸ ψυχικὸ κλονισμό, ἀδυνατοῦν νὰ περιγράψουν τὶς μαρτυρικὲς ὧρες ποὺ πέρασαν στὴν παραλία ἢ καὶ μέσα στὴ θάλασσα περιμένοντας τὰ μέσα σωτηρίας μέχρι ἀργὰ τὴ νύχτα. Ἀδυνατοῦν δὲ καὶ νὰ λάβουν πειστικὴ ἀπάντηση στὰ μεγάλα ἐρωτήματα ποὺ ταλανίζουν τὶς ψυχές τους.
Πῶς νὰ παρηγορηθοῦν αὐτοὶ ποὺ βρέθηκαν μέσα στὴν τρομερὴ κόλαση τῆς φωτιᾶς; Αὐτοὶ ποὺ θρηνοῦν τὰ συγγενικά τους πρόσωπα; Ὅσοι εἶδαν τοὺς δικούς τους νὰ καίγονται, τὰ σπίτια τους νὰ γίνονται στάχτη; Ποιὲς πληγὲς μπορεῖ νὰ ἐπουλώσει τὸ ἔκτακτο ἐπίδομα ποὺ τοὺς χορηγεῖ ἡ κυβέρνηση;
Μόνη φωτεινὴ ἐξαίρεση μέσα στοὺς κατάμαυρους καπνοὺς τῆς καταστροφῆς τὸ κύμα συμπαραστάσεως ποὺ ἐκδηλώθηκε ἀπὸ ποικίλους φορεῖς καὶ μάλιστα ἡ αὐθόρμητη προσφορὰ βοήθειας ἀπὸ πλῆθος ἐθελοντῶν ποὺ ἔτρεξαν ἀμέσως ἀπὸ πολλὰ μέρη τῆς πατρίδας μας νὰ προσφέρουν κάθε εἴδους βοήθεια στοὺς πονεμένους ἀδελφούς μας.
Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀνείπωτη τραγωδία εὐχὴ καὶ προσευχὴ ὅλων μας ἂς εἶναι νὰ ἀναπαύσει ὁ εὔσπλαχνος Κύριος τὶς ψυχὲς ὅσων βρῆκαν τραγικὸ θάνατο, νὰ παρηγορήσει τοὺς πυροπαθεῖς ἀδελφούς μας καὶ νὰ τοὺς δώσει δύναμη νὰ ξαναστήσουν τὸ σπιτικό τους.
