Δύο μῆνες μετὰ τὴ φονικὴ φωτιὰ στὸ Μάτι καὶ τὶς κοντινὲς περιοχὲς ἕνα πελώριο «Γιατί;» αἰωρεῖται ἐναγώνιο πάνω ἀπὸ τὴν γκρίζα ἀτμόσφαιρα τοῦ τόπου τῆς τραγωδίας.
Τί ἦταν ὅλο αὐτὸ τὸ παρανάλωμα τῆς φωτιᾶς ποὺ σὰν πύρινη λάβα σάρωσε τὰ πάντα καὶ δημιούργησε ἑκατόμβη νεκρῶν; Ἦταν ἁπλῶς ἀνθρώπινη ἀδυναμία μπροστὰ στὰ τυφλὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως; Ἦταν συνέπεια ἐλλιποῦς κρατικῆς ὀργανώσεως; Ἦταν ἀποτέλεσμα δεκαετιῶν αὐθαιρεσίας; Ἦταν ἐκδήλωση ὀργῆς τοῦ Θεοῦ καὶ τιμωρία γιὰ τὴν ἀσέβεια τῶν ἀρχόντων τοῦ τόπου καὶ τοὺς ἀντίθεους νόμους τους;
Τὸ ἐρώτημα ἀπασχόλησε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀπασχολεῖ ἔντονα τὴν κοινωνία μας. Ἡ ἀπάντηση ὅμως σ᾿ αὐτὸ δὲν εἶναι τόσο σκοτεινή, ὅσο παρουσιάσθηκε στὶς ποικίλες συζητήσεις καὶ ἔντονες ἀντιπαραθέσεις.
Γιὰ τοὺς πιστοὺς δὲν ὑπάρχουν τυφλὲς δυνάμεις ποὺ ἐκδηλώνονται ἀνεξέλεγκτες καταστροφικά. Τὰ πάντα μέσα στὸν κόσμο βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἄν, κατὰ τὴ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου, οὔτε ἕνα σπουργίτι «πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν» (Ματθ. ι΄ 29)· δὲν πέφτει νεκρὸ στὴ γῆ χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι δυνατὸν τόσοι θάνατοι καὶ τέτοια καταστροφὴ νὰ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημά Του;
Τότε πῶς ἐξηγεῖται αὐτὴ ἡ φοβερὴ καταστροφή; Τιμωρεῖ καταστροφικὰ ὁ Θεός; Πῶς συμβιβάζεται μὲ τὴν ἀγάπη Του αὐτὴ ἡ τραγωδία; Τὸ λάθος σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση βρίσκεται στὸ ὅτι διαχωρίζεται ἡ ὁποιαδήποτε τιμωρία ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἐνῶ ἡ ἁπλὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς «τιμωρεῖ» ἀκριβῶς διότι ἀγαπᾶ. Μάλιστα ἡ ὁποιαδήποτε «τιμωρία» Του εἶναι ὕψιστη ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης Του. Ὁ Θεὸς «τιμωρεῖ», διότι εἶναι Πατέρας ποὺ παιδαγωγεῖ μὲ ἀγάπη καὶ θέλει νὰ σώσει τὰ παιδιά Του. Νὰ τὰ σώσει ὄχι γιὰ νὰ περάσουν καλὰ στὰ 70-80 χρόνια τούτης ἐδῶ τῆς ζωῆς, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ ἔχει κοντά Του αἰωνίως στὴ Βασιλεία Του. Γιὰ κάποιον βέβαια ποὺ δὲν πιστεύει στὴν αἰώνια ζωή, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀκατανόητα.
Τὸ ζητούμενο σὲ κάθε περίπτωση εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ ἀλλαγὴ πορείας τοῦ ἀνθρώπου. Ν᾿ ἀφήσει τοὺς δρόμους τοῦ κακοῦ καὶ νὰ βαδίσει τὴ σωτήρια ὁδὸ τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Δημιουργοῦ του.
Καὶ ἐν προκειμένῳ αὐτὸ ποὺ ζητεῖται ἀπὸ τὶς μεγάλες συμφορὲς στὴν πατρίδα μας εἶναι ἡ μετάνοιά μας. Ὅλων! Καὶ τῶν ἡγετῶν καὶ τοῦ λαοῦ. Διότι ὅλοι εἴμαστε ἔνοχοι. Ὅλοι ἔχουμε ξεφύγει ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε ἀποστατήσει. Καὶ τοὺς ἡγέτες μας ἐμεῖς τοὺς ἐκλέγουμε.
Μέσα λοιπὸν ἀπὸ τὸ παρανάλωμα τῆς φωτιᾶς τοῦτο τὸ μήνυμα ἀπευθύνεται πρὸς ὅλους μας, ἡγέτες καὶ ἀρχόμενους, κλῆρο καὶ λαό:
Μετανοῆστε! Ἀλλάξτε τρόπο ζωῆς!
Ἂν θελήσετε καὶ μὲ ἀκούσετε, θὰ ἀπολαύσετε τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς. Ἂν ὅμως δὲν θελήσετε καὶ δὲν μὲ ἀκούσετε, θὰ σᾶς φάει τὸ μαχαίρι: «Ἐὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται» (Ἡσ. α΄ 19-20).
«Τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα»!
