Μὲ αὐτὸν τὸν βαρύγδουπο τίτλο τὸ μεγάλης κυκλοφορίας γερμανικὸ περιοδικὸ «Der Spiegel» ἔλαβε θέση μὲ ἐκτενὲς ρεπορτὰζ ἀπέναντι στὴ γενικὴ κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν πατρίδα μας. Τὸ ρεπορτὰζ δημοσιεύθηκε τὸν Αὔγουστο τοῦ 2018 μὲ ἀφορμὴ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ τρίτου προγράμματος οἰκονομικῆς βοήθειας πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀποτίμηση τῆς συνεχιζόμενης οἰκονομικῆς κρίσεως στὴ χώρα μας μὲ τὶς συνθῆκες ποὺ διαγράφονται στὸ παρόν, καθὼς καὶ οἱ προβλέψεις γιὰ τὸ ἄμεσο μέλλον εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ περιοδικὸ ἐξόχως δυσοίωνες: «273,7 δὶς εὐρὼ ἔδωσαν στὴν Ἑλλάδα ἡ ΕΚΤ, ἡ Κομισιὸν καὶ τὸ ΔΝΤ. (…) Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα δράματα στὴν εὐρωπαϊκὴ ἱστορία φτάνει προσωρινὰ σὲ ἕνα τέλος: ἡ ἑλληνικὴ κρίση χρέους. (…) Μὲ ἕνα σκληρό μεταρρυθμιστικὸ πρόγραμμα περικόπηκαν μισθοὶ καὶ συντάξεις καὶ αὐξήθηκαν οἱ φόροι. Τουλάχιστον μέχρι τὸ 2060 οἱ Ἕλληνες θὰ πρέπει νὰ ἐξοφλοῦν τὰ χρέη τους. Παραδόξως παραβλέφθηκε τὸ σημαντικότερο: Χρέη μπορεῖ νὰ ἀποπληρώσει μιὰ χώρα ποὺ ἀναπτύσσεται. Ἡ Ἑλλάδα ὅμως συρρικνώνεται. 550.000 ἄνθρωποι ἔχουν μεταναστεύσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κρίσης», σημειώνει ἐμφαντικὰ τὸ περιοδικό, ἐνῶ ἀναφέρεται καὶ στοὺς ἀρνητικοὺς δεῖκτες τῆς δημογραφικῆς ἐξελίξεως στὴ χώρα μὲ τὴν ἀνησυχητικὴ τὰ τελευταῖα χρόνια μείωση τῶν γεννήσεων. «Πρέπει νὰ σταματήσει ἡ μετανάστευση τῶν νέων, οἱ μετανάστες θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουν καὶ οἱ συνθῆκες ζωῆς νὰ σταθεροποιηθοῦν, ὥστε οἱ οἰκογένειες νὰ θέλουν καὶ πάλι νὰ ἀποκτήσουν παιδιά. (…) Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν θὰ συμβεῖ χωρὶς σταθερὴ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη, ἀλλὰ κάτι τέτοιο δὲν διαφαίνεται», καθὼς μάλιστα «ἡ ἑλληνικὴ ἀγορὰ ἐργασίας εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ ἀπορρυθμισμένες στὴν ΕΕ καὶ ἡ ἀνεργία ἔχει ἐλάχιστα μειωθεῖ». Τὸ περιοδικὸ καταλήγει στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Ἑλλάδα, μὲ τοὺς σημερινοὺς ρυθμοὺς στὴ δημογραφικὴ καὶ οἰκονομική της ἀνάπτυξη, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποπληρώσει μέχρι τὸ 2060 τὰ χρέη της στοὺς δανειστές της. Ὁπότε; «Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει».
Πεθαίνει λοιπὸν ἡ Ἑλλάδα!… Τὸ γερμανικὸ περιοδικὸ ἀποδίδει μὲ σκληρούς, ἀλλὰ δυστυχῶς ἀληθινοὺς χαρακτηρισμοὺς τὸ μέλλον ποὺ ἀνθρωπίνως διαγράφεται γιὰ τὴν πατρίδα μας. Οἱ ἴδιοι οἱ ἀριθμοὶ εἶναι ἐνδεικτικοὶ γιὰ τὸ ποῦ πορευόμαστε. Καὶ βέβαια τὴν κατάρρευσή μας ὡς ἔθνους δὲν πρέπει νὰ τὴν ἀποδώσουμε πρωτίστως ἀλλοῦ παρὰ στὴ γενικευμένη ἀποστασία μας ἀπὸ τὸν Θεό. «Ἐλασσονοῦσι φυλὰς ἁμαρτίαι» (Παρ. ιδ΄ [14] 34). Ὅμως, εἰδικὰ γιὰ τὴν ἀγαπημένη μας πατρίδα, ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο ποὺ κανένας οἰκονομικὸς ἢ ἄλλος ἀναλυτὴς δὲν μπορεῖ νὰ διαβλέψει: Μέσα στὴ γενικὴ διαφθορὰ λαοῦ καὶ ἀρχόντων ὑπάρχει τὸ λεῖμμα· ὅσοι ἀκόμα ἔχουν μείνει νὰ ὑψώνουν «ὁσίους χεῖρας» πρὸς τὸν Θεὸ καί, ἀνεπηρέαστοι οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἀνάχυση τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, γίνονται τὰ ἀλεξικέραυνα τῆς δικαίας Του ὀργῆς πρὸς τὸ χιλιοευεργετημένο ἔθνος μας. Καὶ κάτι ἐπιπλέον, ἀκόμη πιὸ δυνατό: ἡ ὕπαρξη τόσων ἁγίων, μαρτύρων, ἡρώων στὰ χώματα τοῦτα: τὰ ἅγια αἵματα, τὰ τίμια Λείψανα, οἱ ἱερὲς θυσίες τους. «Καὶ ἔθνος», γράφει ὁ μεγάλος Παπαδιαμάντης, «τοσοῦτον ἔχον περικείμενον νέφος μαρτύρων, τοσούτους πρέσβεις πρὸς Θεὸν ἐκ τοῦ αἵματός του καὶ ἐκ τῶν σπλάγχνων του, δὲν μέλλει ποτὲ νὰ ἐγκαταλειφθῇ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων του». Μόνο νὰ μετανοήσουμε!
