Πλήρης ἡμερῶν, ἀλλὰ καὶ πλήρης ἔργων ἀγαθῶν, ἀνεχώρησε ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμο τὸ βράδυ τῆς 5ης Σεπτεμβρίου ὁ σεβαστός μας π. Γρηγόριος, γιὰ νὰ προστεθεῖ στὶς ἁγιασμένες ψυχὲς τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, μεταξὺ τῶν προαπελθόντων πατέρων τῆς Ἀδελφότητός μας.
Ὁ π. Γρηγόριος (κατὰ κόσμον Γεώργιος) γεννήθηκε τὸ ἔτος 1932 στὸν Λαγκαδὰ Θεσσαλονίκης. Οἱ εὐλαβέστατοι γονεῖς του Παρασκευᾶς καὶ Μαρία κατάγονταν ἀπὸ τὴν Κιουτάχεια (Κοτύαιο) τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἀδελφὸς τῆς μητέρας του ἦταν ὁ πρωτοπρεσβύτερος τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀθηνῶν π. Ἄγγελος Νησιώτης, ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.
Μετὰ τὴν ἐγκύκλια μόρφωσή του σπούδασε τὴν ἱερὴ ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης. Τὸ ἔτος 1956 ἐντάχθηκε στὴν Ἀδελφότητα Θεολόγων «Ζωή», ἀπὸ δὲ τὸ ἔτος 1960 ἔγινε μέλος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», ὅπου συνέχισε τὴν ἱεραποστολικὴ δραστηριότητά του, ἀρχικὰ μὲν στὴν Ἀθήνα, κατόπιν δὲ γιὰ δύο χρόνια στὴν Πάτρα (1962-64) καὶ γιὰ μία δεκαετία στὸν Βόλο (1964-74).
Τὸν Μάϊο τοῦ 1974 ἐγκαταστάθηκε στὴ Θεσσαλονίκη. Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1976 ἔγινε ἐκεῖ ἡ μοναχικὴ κουρά του, ὅπου ἔλαβε τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, καθὼς καὶ ἡ πρώτη χειροτονία του ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Παντελεήμονα Β΄ (Χρυσοφάκη). Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1976 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος – ἀρχιμανδρίτης ἀπὸ τὸν ἴδιο Μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος τὸν διόρισε ἱεροκήρυκα τῆς μητροπολιτικῆς περιφερείας του, ἀπὸ ὅπου συνταξιοδοτήθηκε τὸ ἔτος 2013.
Ὁ ἀείμνηστος κληρικὸς ἐκοσμεῖτο ἀπὸ ποικίλες ἀρετές, ὥστε νὰ γίνεται διδάσκαλος πολλῶν καλοπροαίρετων ψυχῶν στὰ βήματα τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὅπως εἶπε στὸν ἐπικήδειο λόγο του ὁ Ἀρχιμ. π. Χρίστος Κυριαζόπουλος, καταξιωμένος κληρικὸς καὶ ἐκπαιδευτικὸς τῆς Θεσσαλονίκης, «ὁ π. Γρηγόριος ὑπῆρξε ὁ προσηνὴς καὶ μειλίχιος, ὁ προσεκτικὸς καὶ νηφάλιος, ὁ φίλος καὶ ἀδελφός, ὁ ἁπλὸς καὶ ταπεινός, ὁ σεβάσμιος καὶ ἱεροπρεπὴς λευΐτης, ὁ διακριτικὸς πνευματικός. Αὐτὸς ποὺ ἤξερε μὲ νηφαλιότητα νὰ αἴρεται πάνω ἀπὸ τὶς συγκυρίες καὶ νὰ γαληνεύει τὶς ταραγμένες ψυχές. Μετέφερε διὰ τοῦ ἐπιτραχηλίου του ἐπάνω μας τὴ συγχωρητικὴ θεία χάρη (…). Ὑπῆρξε ἀκόμη ἀπροσωπόληπτος, παντελῶς ξένος (…) πρὸς ὁποιεσδήποτε προσκολλήσεις στὸ πρόσωπό του. Μᾶς διεμήνυε μὲ λόγο ἁπλό, σύντομο καὶ σαφέστατο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὸν διέκρινε ἐπίσης τὸ χάρισμα τῆς βαθύτατης εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεό. Ὁ ὕμνος ποὺ τοῦ ἄρεσε ἰδιαιτέρως ἦταν τὸ “Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ”», τὸν ὁποῖο ἔψαλλε μὲ τὴ μελωδικὴ φωνή του, καθ᾿ ὅσον κατεῖχε καὶ τὸ χάρισμα τῆς παραδοσιακῆς ψαλτικῆς τέχνης. «Τὸν τελευταῖο χρόνο τῆς ζωῆς του ἐρχόταν συχνὰ στὴν ἐκκλησία ποὺ διακονῶ, καὶ συλλειτουργούσαμε. Πάντοτε κήρυττε. Οὐδέποτε κάθισε, πάντοτε ὄρθιος, σὲ μιὰν ἀπόσταση ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, ἀπόλυτα σιωπηλὸς καὶ συγκινημένος. Ὑπόδειγμα λειτουργοῦ ὣς τὴν τελευταία του θεία Λειτουργία».
Ὁ π. Γρηγόριος ἦταν καὶ ἀνεξίκακος. Στὰ χρόνια «ποὺ διατυμπανιζόταν ἡ συμφιλίωση καὶ ἡ λήθη τοῦ παρελθόντος», ἔγραψε μία ἐπιστολὴ σὲ ἐφημερίδα τῆς Θεσσαλονίκης (τὸ 1976), στὴν ὁποία ἀποκάλυπτε ἕνα τραγικὸ περιστατικὸ ποὺ συνέβη τὸ 1944 στὴν οἰκογένειά του: «Ἤμουν δώδεκα ἐτῶν, ὅταν, τὴν ἑπομένη τῆς ἀναχωρήσεως τῶν Γερμανῶν ἀπὸ τὸν Λαγκαδά, ὅπου ὁ πατέρας μου ἦταν συμβολαιογράφος, οἱ πολιτικοί του ἀντίπαλοι τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν σκότωσαν. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς ἡμέρες μᾶς παραδόθηκαν κάποια ἐλάχιστα μέλη τοῦ διαμελισμένου του σώματος καὶ τὰ ἐνταφιάσαμε. Συγχωρήσαμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τοὺς φονεῖς τοῦ πατέρα μας. Ἐκεῖνον ὅμως δὲν θὰ τὸν ξεχάσουμε ποτέ!»
Κατὰ τὸ τελευταῖο τρίμηνο τῆς ἐπίγειας πορείας του ὁ π. Γρηγόριος ὑπέμεινε μὲ ὑποδειγματικὴ καρτερία καὶ εἰρήνη ψυχῆς τὶς συνέπειες ἑνὸς κατάγματος στὴν ὠμοπλάτη λόγῳ πτώσεως καὶ μιᾶς σοβαρῆς λοιμώξεως τοῦ ἀναπνευστικοῦ συστήματος. Στὸ κρεβάτι τοῦ Νοσοκομείου «Ἀλεξάνδρα» στὴν Ἀθήνα, ὅπου νοσηλευόταν, τὰ λόγια του εἶχαν πάντοτε πνευματικὸ περιεχόμενο χωρὶς καμιὰ ἔκφραση δυσφορίας γιὰ τὴν ταλαιπωρία τῆς ὑγείας του. Ἀλλὰ καὶ καθ᾿ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του ὁ λόγος του ἦταν ἱεροπρεπής, διότι ἐμπνεόταν ἀπὸ τὰ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα μελετοῦσε συστηματικὰ καὶ χρησιμοποιοῦσε συχνὰ στὴν καθημερινὴ ἀναστροφὴ καὶ διακονία του. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ τὸ νὰ ἐπαναλάβουμε γιὰ τὸν ἀείμνηστο π. Γρηγόριο τὸν λόγο τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου ποὺ ἀναφέρεται στὸν Μέγα Βασίλειο: «Ὅλος ἱερωμένος Θεῷ…».
Τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ μας πατρὸς Γρηγορίου, ποὺ ὑπῆρξε ἀκαταπόνητος «ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου», ὅπως μεταξὺ ἄλλων ἐπαινετικῶν λόγων τόνισε ὁ προεξάρχων στὴ νεκρώσιμη ἀκολουθία Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστῖνος, ἂς εἶναι «αἰωνία ἡ μνήμη»! Ἡ ψυχή του, ποὺ ἀγάπησε θερμὰ τὸν Σωτήρα Χριστό, ἂς ἀναπαύεται πλησίον Του, ὅπου ἀσφαλῶς θὰ πρεσβεύει καὶ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία.
