Ἡ εἴδηση παράδοξη: Οἱ μαθητὲς Λυκείου στὴν περιοχὴ Γέρακας τῆς Ἀττικῆς ἔκαναν κατάληψη στὸ Σχολεῖο τους, ἀντιδρώντας στὴν ἀπόφαση τῆς Διευθύνσεως τοῦ Λυκείου τους νὰ τιμωρήσει μὲ διήμερη ἀποβολὴ ἕξι συμμαθητές τους τῆς Γ΄ Λυκείου.
Ποιὰ ἦταν ἄραγε ἡ βαριὰ παράβαση αὐτῶν τῶν μαθητῶν, ὥστε νὰ τιμωρηθοῦν μὲ ἀποβολή; Τὰ παιδιὰ μέθυσαν μὲ τὸ κρασὶ τοῦ «ΟΧΙ» τοῦ 1940 καὶ κατὰ τὴν παρέλαση τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὸ τμῆμα τῶν συμμαθητῶν τους καὶ παρήλασαν μόνα τους τραγουδώντας «Μακεδονία ξακουστὴ» καὶ φωνάζοντας συνθήματα γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Κύπρου. Εἶχαν ζητήσει ἄδεια γι᾿ αὐτὸ ἀπὸ τὸ Σχολεῖο καί, παρόλο ποὺ αὐτὴ δὲν τοὺς δόθηκε, αὐτοὶ τόλμησαν καὶ τὸ ἔκαναν.
Εἶπαν: Παρελάσαμε «χωρὶς νὰ προσβάλουμε καμία ἐθνικότητα, κανένα λαό, χωρὶς νὰ ἐκπροσωποῦμε κάποια κόμματα ἢ ὀργανώσεις. Ἐκπροσωπούσαμε καθαρὰ τοὺς ἑαυτούς μας ὡς Ἕλληνες καὶ μαθητὲς λυκείου».
Ἤθελαν ἀπὸ χρόνια νὰ τὸ κάνουν, τοὺς ἀπέτρεπαν ὅμως οἱ καθηγητές τους, ἐκτὸς ἀπὸ δύο ποὺ τοὺς παρότρυναν νὰ τὸ κάνουν. Σκέφθηκαν: «Φέτος εἴμαστε στὴν τελευταία χρονιὰ (τὴν Γ΄ Λυκείου), εἴμαστε πιὸ κατασταλαγμένοι, γνωρίζουμε τί θέλουμε, ξέρουμε τὰ “πιστεύω” μας». Ἔτσι τὸ ἀποφάσισαν.
Εἶπαν ἀκόμη: «Τὸ Μακεδονικὸ εἶναι ἕνα μεῖζον ζήτημα τῆς ἐποχῆς. Ὡς πατριωτάκια μᾶς ἐκφράζει καὶ θέλαμε νὰ ποῦμε τὴ γνώμη μας σὲ μία παρέλαση, στὴν ὁποία δὲν ἐκπροσωπούσαμε τὸ 1ο ΓΕΛ ἀλλὰ τὴν πατρίδα μας τὴν Ἑλλάδα καὶ τιμούσαμε τοὺς προγόνους ποὺ ἔχουν κάνει ὅ,τι ἔχουν κάνει γιὰ μᾶς».
Αὐτὰ λοιπὸν τὰ παλληκάρια ἡ θλιβερὴ Διεύθυνση τοῦ Σχολείου τὰ τιμώρησε μὲ ἀποβολή.
115 χρόνια πρίν, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1913, ὁ παράτολμος ταγματάρχης Βελισσαρίου μαζὶ μὲ τὸν ταγματάρχη Ἰατρίδη ὁδήγησαν τὰ εὐζωνικὰ τάγματά τους μέσα ἀπὸ χαράδρες καὶ αἰφνιδιάζοντας τοὺς Τούρκους τοὺς κυνήγησαν μέχρι τὴν εἴσοδο τῶν Ἰωαννίνων, ἐνῶ ἡ διαταγὴ τοῦ Ἀρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου ἦταν νὰ ἀγκιστρωθοῦν σὲ ἕνα ὕψωμα καὶ νὰ περιμένουν.
Ἡ ἐνέργεια τοῦ Βελισσαρίου πανικόβαλε τοὺς Τούρκους, ποὺ ἔσπευσαν νὰ παραδώσουν τὴν πόλη, ἐνῶ τὸ Μπιζάνι καὶ τὰ ἄλλα ὀχυρὰ κρατοῦσαν καὶ μάχονταν ἀκόμη.
Ὅταν ὁ Κωνσταντῖνος συνάντησε τὸν Βελισσαρίου, τοῦ εἶπε:
–Τώρα, τί νὰ σὲ κάνω, ἀγαπημένε μου τρελέ; Νὰ σὲ χαστουκίσω ἢ νὰ σὲ φιλήσω;
Καὶ συγκινημένος ἀγκάλιασε τὸν Βελισσαρίου καὶ τὸν φίλησε.
Ἔπρεπε καὶ ἐσεῖς, κύριοι καθηγητὲς τοῦ Λυκείου Γέρακα, νὰ ἀγκαλιάσετε καὶ νὰ φιλήσετε τὰ γενναῖα παιδιά σας.
Εὖγε στὰ ἀτρόμητα γεράκια τοῦ Γέρακα!
Εὖγε καὶ στὰ παιδιὰ ποὺ ἔκαναν κατάληψη γιὰ νὰ τοὺς συμπαρασταθοῦν!
Θὰ ζήσει ἡ Ἑλλάδα μας!
