Μέσα στὴν πένθιμη καὶ κατανυκτικὴ περίοδο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς προβάλλει ἡ πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ χαρμόσυνο καὶ πανηγυρικὸ χαρακτήρα. Χωρὶς ὑπερβολὴ ἔχει θέση στὸ Τριώδιο, σὰν νὰ εἶναι πασχαλινὴ γιορτή. Σὲ ὅλη τὴν ὑμνολογία κυριαρχοῦν οἱ φράσεις «εὐφραίνομαι», «ἀγάλλομαι», «χεῖρας κροτῶ», «σκιρτῶ μετ᾿ εὐφροσύνης».
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατὰ τὴ μεγάλη αὐτὴ ὀνομαστική της ἑορτὴ μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὑψώνεται πανηγυρικὰ ἡ Εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ τὴν προσκυνήσουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ ἐνδυναμωθοῦν στὸν ἀγώνα τους. Προβάλλονται ἐπίσης καὶ οἱ σεβάσμιες ἱερὲς εἰκόνες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων.
Ταυτόχρονα αὐτὴ τὴν ἡμέρα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὴν περιφανὴ νίκη τῆς πίστεώς της ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρέσεων, νίκη ποὺ προαναγγέλλει καὶ τὸν ὁριστικὸ θρίαμβό της καὶ τὴν ἐπικράτησή της ὡς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁμολογοῦμε μὲ συγκίνηση ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη τῶν Ἀποστόλων, αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη τῶν Πατέρων, αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων, ὅτι αὐτὴ ἡ πίστη τὴν οἰκουμένη ἐστήριξε· «αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξεν»!
Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μποροῦμε πλέον μέσα στὴν ἀλήθεια καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας νὰ ξεδιψοῦμε νύχτα καὶ ἡμέρα στὴν «πηγὴν ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. δ´ 14): τὴν Ἁγία Γραφή, τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη. Μποροῦμε νὰ ἐντρυφοῦμε στὰ συγγράμματα τῶν θεοφόρων Πατέρων, τῶν αὐθεντικῶν ἑρμηνευτῶν τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ στυλοβατῶν τῆς ὀρθῆς Πίστεως. Ταυτόχρονα καλούμαστε νὰ εἴμαστε αὐστηρὰ προσηλωμένοι στὶς ἐπιταγὲς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καὶ νὰ διαφυλάσσουμε ἀνόθευτη τὴν ἀλήθεια της, ποὺ μᾶς παραδόθηκε ὡς ἀτίμητος θησαυρὸς μὲ αἱματηροὺς ἀγῶνες καὶ ἀμέτρητες θυσίες.
Εἶναι δὲ χρέος μας, μάλιστα ἰδιαίτερα στὴν ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή μας, νὰ συνειδητοποιοῦμε κάθε μέρα καὶ περισσότερο ὅλοι μας ὅτι μόνη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας κατέχει τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, μόνη αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτὴ μόνη παραμένει σταθερὴ στὶς ἀρχὲς καὶ τὴν εὐσέβεια τῆς ἀρχαίας καὶ ἀδιαιρέτου Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀκριβῶς ὅπως τὸ ὁμολόγησαν οἱ Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, βεβαιώνοντας «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ» πὼς κρατοῦν τὰ δόγματα τῶν προηγουμένων θεοφόρων Πατέρων «μηδὲν προστιθέντες, μηδὲν ἀφαιροῦντες, τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν».
Τὰ βήματά τους ἀκολουθώντας καὶ ἐμεῖς, χωρὶς φανατισμὸ καὶ ἔπαρση, ἀλλὰ μὲ ταπείνωση, μὲ ἀγάπη, μὲ νηφαλιότητα, νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Νὰ μὴν παραδεχόμαστε κανένα συμβιβασμὸ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει ἔστω καὶ σὲ ἐλάχιστη ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Παράδοσή μας. Νὰ κρατήσουμε, ὅπως μᾶς παραδόθηκε, καθαρὴ καὶ ἀνόθευτη τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας.
Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα λαμπρὴ ἀλλὰ καὶ ἡμέρα ἱεροῦ χρέους. Ὁ Κύριος περιέλουσε τὴν Ἐκκλησία Του μὲ τὸ Τίμιο Αἷμα Του καὶ θέλησε νὰ μένει αὐτὴ ἄρρηκτα ἑνωμένη στὴν πίστη, τὴν ὁμόνοια, τὴν εἰρήνη, τὴν ἀγάπη. Θερμὴ ἑπομένως καὶ ἀδιάλειπτη ἂς εἶναι ἡ προσευχή μας νὰ ἐκλείψουν τὰ σχίσματα μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἰδιαίτερα στὶς ἡμέρες μας ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία μας διέρχεται κρίσιμες ὧρες καὶ οἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίες διχάζονται μετὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου νὰ χορηγήσει Τόμο Αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας. Σ᾿ αὐτὲς τὶς δύσκολες στιγμὲς ἐπιβάλλεται νὰ ὑπάρχει ἀρραγὴς ἑνότητα κλήρου καὶ λαοῦ, καὶ οἱ Ποιμένες τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν νὰ ἀρθοῦν ὑπεράνω προσωπικῶν προτιμήσεων ἢ ἄλλων δεσμεύσεων. Νὰ εὐχόμαστε νὰ ὑπάρξει ἀγάπη ἐκτενής, κατανόηση μεταξύ τους καὶ νὰ ὑποτάσσεται ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, ὅπως νομοθέτησε ὁ Χριστός μας. Αὐτὸ θὰ συμβάλει καὶ στὸ νὰ οἰκοδομοῦνται οἱ ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν. Θὰ παραδειγματίζονται καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡμέρα μνήμης ἱερῆς. Ἡμέρα χρέους.
Νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν ἀλήθειά της μέχρι θανάτου!
