Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Ἀπριλίου 2019, Ε΄ Νηστειῶν, Ὁσ. Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας (Ἑβρ. θ΄ 11-14)
Ἀδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι᾿ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;
1. ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ θεῖος Παῦλος κάνει μία σύγκρισι τῶν ἀρχιερέων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὸν μόνον ἀληθινὸ Ἀρχιερέα, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ ὅλο κείμενο, θὰ πρέπει νὰ περιγράψουμε σύντομα τὴ θυσία ποὺ ἐπιτελοῦσε κάθε ἀρχιερεὺς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μία φορὰ τὸ χρόνο λοιπόν, στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἐξιλασμοῦ, θυσίαζε, ἔσφαζε ἔξω ἀπὸ τὸν Ναὸ ἕνα μοσχάρι κι ἕνα τράγο. Κατόπιν μόνον αὐτός, ἔχοντας στὰ χέρια του τὸ αἷμα τῶν θυσιῶν αὐτῶν, εἰσερχόταν ἀνυπόδητος στὸν πιὸ ἱερὸ χῶρο τοῦ Ναοῦ, τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Κι ἐκεῖ ἐρράντιζε μὲ τὸ αἷμα τῶν ζώων αὐτῶν τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης καὶ κατόπιν ἔβγαινε ἔξω καὶ ἐρράντιζε τὸν λαό.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λοιπὸν λέει ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπιτέλεσε τὴν ἀρχιερατική του θυσία μία φορὰ γιὰ πάντα, τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ μὲ τὴν σταυρική του θυσία ἐπάνω στὸν Γολγοθᾶ. Τὴν θυσία του αὐτὴν δὲν τὴν προσέφερε στὸν Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, ἀλλὰ ἐχρησιμοποίησε ὡς ναὸ τὸν ἱερώτερο καὶ τελειότερο ναό, τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα, τὸν ἔμψυχο ναὸ τῆς θεότητος. Διότι τὸν ναὸ τοῦ Σολομῶντος τὸν κατασκεύασαν ἄνθρωποι, τὸ ναὸ ὅμως τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου μας τὸν συνέστησε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Μέσα στὸ σῶμα τοῦ Κυρίου μας, στὸν ἔμψυχο αὐτὸ ναό, κατοικεῖ ἡ θεότητα τοῦ Κυρίου μας· «ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολασ. β΄ 9). Διότι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε σάρκα κι ἔγινε ἄν-θρωπος, προσέλαβε ἀνθρώπινο σῶμα τὸ ὁποῖο ἔγινε ἀχώριστος καὶ αἰώνιος ναὸς τῆς θεότητος. Καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερος καὶ ἱερώτερος ναὸς ἀπὸ τὸν Ναὸ τοῦ Σολομῶντος.
Μὲ αὐτὸ τὸ θεωμένο σῶμα του ὁ σταυ-ρωθεὶς καὶ ἀναστὰς καὶ ἀναληφθεὶς Κύριος εἰσῆλθε στὸν θρόνο τοῦ οὐρανοῦ, στὰ ἀληθινὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, στὸ ὑπερουράνιο θυσιαστήριο. Ἐκεῖ ἐπρόσφερε τὴν θυσία του. Καὶ ἐκεῖ βρίσκεται καὶ θὰ βρίσκεται εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἐκεῖ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας στὸν θεϊκὸ θρόνο εἶναι ναὸς αἰώνιος, στὸν ὁποῖο κατοικεῖ ἀχωρίστως ἡ θεϊκὴ φύσι τοῦ Κυρίου μας πάντοτε. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ τώρα μεσιτεύει ὁ αἰώνιος Ἀρχιερεὺς γιὰ μᾶς. Γιὰ νὰ κερδίσουμε λύτρωσι καὶ σωτηρία. Μιὰ λύτρωσι ποὺ τὴν ἐπλήρωσε πολὺ ἀκριβὰ μὲ τὴν σταυρικὴ θυσία του.
2. ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Κατὰ τὴν ἀτίμητη αὐτὴ θυσία του ὁ Ἀρχιερεύς μας, ὁ σταυρωθεὶς Κύριος, δὲν ἐχρησιμοποίησε τὸ αἷμα τῶν τράγων καὶ τῶν μόσχων, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ ἔχυσε ἐπάνω στὸν σταυρὸ τὸ δικό του πολύτιμο Αἷμα. Καὶ τὸ Αἷμα αὐτὸ δὲν τὸ ἐρράντισε μέσα στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἀλλὰ εἰσῆλθε μία φο-ρὰ γιὰ πάντα στὰ ἐπουράνια ἅγια, στὸν θεϊκὸ θρόνο τοῦ οὐρανοῦ, κι ἐκεῖ ἐπρόσφερε τὸ Αἷμα του. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς μὲ τὸ Αἷμα του αὐτὸ προσφέρει σ’ ὅλους τοὺς πιστοὺς ὄχι ἐξωτερικὴ τυπικὴ καθαρότητα ἀλλὰ ἐσωτερικὴ λύτρωσι καὶ αἰώνια σωτηρία.
Ἀντιθέτως, ὅταν οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κατὰ τὴν θυσία τοῦ Ἐξιλασμοῦ ἐρράντιζαν τοὺς πιστοὺς μὲ τὸ αἷμα τῶν ζώων, δὲν τοὺς ἐπρόσφεραν συγχώρησι, ἀλλὰ ἁπλῶς τοὺς βοηθοῦσαν νὰ συναισθανθοῦν τὶς ἁμαρτίες τους καὶ νὰ ποθήσουν τὴν συγχώρησι, καὶ τοὺς ἔδιναν ἕνα ἐξωτερικὸ καθαρισμό, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ μετέχουν στὴν λατρεία.
Τὸ αἷμα ὅμως αὐτὸ τῶν θυσιῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν σύμβολο καὶ τύπος τῆς μοναδικῆς καὶ ἀτίμητης θυσίας τὴν ὁποία θὰ προσέφερε ὁ σταυρωθεὶς Κύριος. Τώρα τὸ Αἷμα τοῦ σταυρωθέντος καὶ ἀναστάντος Χριστοῦ ἔχει ἄπειρη καὶ ἀνεξάντλητη δύναμι. Ὁ Ἀρχιερεύς μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς ραντίζει ἀπὸ τὸ θεϊκό του θρόνο μὲ τὸ ἀτίμητο αἷμα του κατὰ τὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς θείας Κοινωνίας. Καθαρίζει τὴν συνείδησί μας ἀπὸ κάθε ἁμαρτία ποὺ νεκρώνει τὴν ψυχή μας, καὶ μᾶς ἀξιώνει ὄχι μόνο νὰ Τὸν λατρεύουμε ἀξίως, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν κοινωνοῦμε. Καὶ δι’ αὐτῆς τῆς θείας Κοινωνίας μᾶς προσφέρει καὶ ἄπειρα ἄλλα ἀγαθά. Διότι ὅλες οἱ δωρεὲς τὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ ἀπολαύσουμε στὴ γῆ, καὶ ὅλες ἐκεῖνες ποὺ θὰ μᾶς δοθοῦν πλούσια στὴν μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ, ἐκπηγάζουν ἀπὸ τὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ μας. Κατὰ τὴν φοβερὴ λοιπὸν καὶ συγκλονιστικὴ ὥρα ποὺ ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς προσφέρει τὸ ἄχραντο Σῶμα του καὶ τίμιο Αἷμα του, μᾶς κάνει κοινωνοὺς ὅλων τῶν δωρεῶν ποὺ ἀπέρρευσαν ἀπὸ τὴν θυσία του. Μᾶς προσφέρει τὸν Ἑαυτό του «εἰς ἴασιν καὶ κάθαρσιν καὶ φωτισμόν… καὶ σωτηρίαν καὶ ἁγιασμὸν ψυχῆς τε καὶ σώματος».
Πόσο ἆραγε ποθοῦμε ἐμεῖς νὰ γίνουμε κοινωνοὶ τῆς φοβερᾶς αὐτῆς καὶ ὑπερφυοῦς θυσίας του; Πόσο θὰ ἔπρεπε νὰ λαχταροῦμε νὰ γίνουμε κοινωνοὶ τῆς θεότητός του καὶ τῶν ἀπείρων ἄλλων δωρεῶν του! Καὶ πόση εὐθύνη ἔχουμε ὅταν ἐξ αἰτίας τῶν παθῶν μας στεροῦμε τὸν ἑαυτό μας ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὰ θεϊκὰ δῶρα.
Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα πλησιάζει. Μὴ χάνουμε καιρό. Μᾶς περιμένει ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος στὸ Μυστήριο τῆς Μετανοίας, νὰ ξεπλύνῃ τὶς ἁμαρτίες μας στὸ Αἷμα του. Μᾶς περιμένει στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ νὰ μᾶς κάνῃ συνδαιτυμόνες του στὸν Δεῖπνο του τὸν Μυστικό, νὰ μᾶς κάνῃ κατὰ χάριν θεούς.
