Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, 28 Ἀπριλίου 2019 (Ἰωάν. α΄ 1-17)
Εν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν. ᾿Εγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ ᾿Ιωάννης οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι᾿ αὐτοῦ. οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ᾿ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός. ῏Ην τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω. εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον. ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ’ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν. Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. Ἰωάννης μαρτυρεῖ περὶ αὐτοῦ καὶ κέκραγε λέγων οὗτος ἦν ὃν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν. Καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν, καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο.
1. Εἶχε μέσα Του τὴ ζωὴ
Χριστὸς ἀνέστη! Ὁλόκληρη ἡ σημερινὴ ἱερὴ Ἀκολουθία εἶναι ἕνας μεγαλοπρεπὴς οὐράνιος ὕμνος στὸν ἀναστάντα Κύριο γιὰ τὴ νίκη Του κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου, τὴν πιὸ μεγάλη νίκη τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται ἄσχετο μὲ τὴν ἑορτή, στὴν πραγματικότητα ὅμως μαρτυρεῖ γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ σήμερον Ἀναστὰς καὶ αἰτιολογεῖ τὸ κοσμοσωτήριο θαῦμα.
Ὁ Ἀναστημένος Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, Θεὸς ὁμοούσιος πρὸς τὸν Πατέρα, σαλπίζει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Καὶ προσθέτει: «Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν». Μέσα Του ἦταν ἡ ζωή. «Ἦν». Πάντοτε καὶ προαιωνίως ἦταν μέσα Του ἡ ζωή, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Δι᾿ Αὐτοῦ ἦλθαν στὴν ὕπαρξη ὅλα ἀνεξαιρέτως· σ᾿ Αὐτὸν ὀφείλουν τὴ ζωή τους ὅλα τὰ ἔμψυχα. Αὐτὸς ὄχι μόνο τοὺς ἔδωσε τὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ συντηρεῖ τὰ πάντα στὴ ζωή. Αὐτὸς εἶναι καὶ ἡ αἰτία τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅλων τῶν λογικῶν ὄντων.
Ἐπειδὴ λοιπὸν εἶναι ἡ Ζωή, γι᾿ αὐτὸ ἀνέστη. Τὸ ἀκούσαμε στὸ Συναξάριο τοῦ Μεγάλου Σαββάτου: «Μάτην φυλάττεις τὸν Τάφον, κουστωδία· Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν». Μάταια φυλᾶς τὸν Τάφο, φρουρά· διότι ὁ Τάφος δὲν θὰ μπορέσει νὰ κρατήσει φυλακισμένον Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ Αὐτοζωή, δηλαδὴ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀπὸ τὸν Ἑαυτό του ἡ Ζωή, ποὺ εἶναι ἡ Ζωὴ μὲ τὴν ἀπόλυτη σημασία.
2. Εἶναι τὸ Φῶς
Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο ἡ Ζωή· εἶναι καὶ τὸ Φῶς, «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν», τὸ ἀπολύτως τέλειο Φῶς· Φῶς ἁγιότητος, Φῶς σοφίας, ἀγάπης καὶ δόξας.
«Καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβε». Τὸ Φῶς ἔριξε τὶς ἀκτίνες Του στὸ σκοτάδι. Ὁ Κύριος ἦλθε στὴ γῆ καὶ φώτισε τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν τέλεια διδασκαλία Του καὶ τὸ πανάγιο παράδειγμά Του, διέλυσε τὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς πλάνης. Ὑπῆρξαν πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ δέχθηκαν τὸ φῶς Του. Ἄλλοι ὅμως τὸ ἀρνήθηκαν, δὲν τὸ ἐγκολπώθηκαν, ἐκεῖνοι ποὺ ἐπέμεναν στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Θέλησαν μάλιστα νὰ τὸ σβήσουν. Πρὸς στιγμὴν φάνηκε ὅτι τὸ πέτυχαν. Τὸν σταύρωσαν καὶ Τὸν ἔθαψαν. Ἀλλὰ τὸ μὲν σῶμα Του παρέμεινε ἄφθαρτο, ἡ δὲ ψυχή Του κατέβηκε στὸ βασίλειο τοῦ σκότους, καὶ ἔλαμψε στὸν Ἅδη, καὶ τὸν νέκρωσε «τῇ ἀστραπῇ τῆς θεότητος». Καὶ σήμερα – Πάσχα – «τὸ ἄχρονον φῶς, ἐκ τάφου σωματικῶς, πᾶσιν ἐπέλαμψε»1. Τὸ προαιώνιο Φῶς σήμερα ἔλαμψε σωματικὰ καὶ φώτισε τοὺς πάντες.
Θριάμβευσε τὸ φῶς. Ὁ Κύριος πῆρε ἐπάνω Του τὸ σκοτάδι, τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. «Παρεδόθη διὰ τὰ παραπτώματα ἡμῶν»· παραδόθηκε σὲ θάνατο γιὰ τὰ παραπτώματά μας. Καὶ σήμερα «ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. δ´ 25). Ἀναστήθηκε γιὰ τὴ δικαίωσή μας, γιὰ νὰ μᾶς ἐξασφαλίσει τὴν ἄφεση καὶ νὰ μᾶς καταστήσει δικαίους. Ἀναστήθηκε ἀνασταίνοντας τὸν ἄνθρωπο. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δική μας ἀνάσταση, τῶν πεσμένων κάτω, τῶν ὑπόδουλων στὸν θάνατο. Τώρα ὅμως τὰ πάντα ἔχουν πλημμυρίσει ἀπὸ φῶς! «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια»2!
3. Παιδιὰ τοῦ Θεοῦ
Ὅλα πλημμύρισαν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως; Ὄχι ὅλα. Ὑπάρχει ἕνας χῶρος ποὺ ἔχει παραχωρηθεῖ στὴν ἐξουσία τοῦ ἀνθρώπου: ἡ καρδιά του. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐπιμένουν στὸ σκοτάδι τῆς φιλαυτίας τους δὲν δέχθηκαν, εἴπαμε, τὸ Φῶς. Ἄλλοι ὅμως Τὸ δέχθηκαν. «Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ». Ὅσοι Τὸν δέχθηκαν, ὅσοι Τοῦ ἔδωσαν τὴν καρδιά τους, σ᾿ αὐτοὺς ἔδωσε ἐξουσία, τὸ δικαίωμα καὶ τὴν Χάρι νὰ γίνουν παιδιά Του. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ πίστεψαν στὸ ὄνομά Του, ποὺ πίστεψαν ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτὴρ τοῦ κόσμου.
Παιδιὰ τοῦ Θεοῦ! Δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄψυχος τίτλος ποὺ γράφεται σὲ χαρτὶ καὶ κατοχυρώνεται μὲ ἀνθρώπινη σφραγίδα, ἀλλὰ οὐράνιο χάρισμα, ποὺ ὑπογράφτηκε μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Θεοῦ καὶ κατοχυρώθηκε μὲ τὸ σφραγισμένο κενὸ Μνημεῖο· συνίσταται στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καὶ εἶναι ἀληθινό, ἀναφαίρετο δικαίωμα στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἕνωση μὲ τὸν Θεό, κοινωνία ζωῆς, πλήρωμα εὐτυχίας!…
Ὅλη ἡ Δημιουργία πλημμύρισε ἀπὸ τὸ Φῶς τῆς Ζωῆς ἐδῶ καὶ 2.000 περίπου χρόνια. Ἀπομένει νὰ πλημμυρίσει καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ καθενός μας. Ἡ δική μας ἀναστάσιμη λαμπάδα ἄναψε τὴν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μας· καὶ ὀφείλουμε μὲ τὴν τέλεια πίστη καὶ ὑπακοή μας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ νὰ κάνουμε αὐτὴ τὴ φλόγα νὰ φουντώσει, ὥστε ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας νὰ γίνει φῶς, ζωντανὸς καὶ ἀδιάψευστος μάρτυρας πρὸς ὅλους ὅτι ὄντως ἀνέστη ὁ Κύριος.
1. Πεντηκοστάριον, Τῇ Ἁγίᾳ καὶ Μεγάλῃ Κυριακῇ τοῦ Πάσχα, Ὄρθρος, Τροπάριον ζ´ ᾨδῆς.
2. Πεντηκοστάριον, ὅ.π., Τροπάριον γ΄ ᾨδῆς.
