Ἀπόστολος: ἡμέρας, Τρ. ιβ΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Β΄ Κορ. ε΄ 15-21)
15 καὶ ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν, ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι. 16 Ὥστε ἡμεῖς ἀπὸ τοῦ νῦν οὐδένα οἴδαμεν κατὰ σάρκα· εἰ δὲ καὶ ἐγνώκαμεν κατὰ σάρκα Χριστόν, ἀλλὰ νῦν οὐκέτι γινώσκομεν. 17 ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα. 18 τὰ δὲ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς ἑαυτῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς, 19 ὡς ὅτι Θεὸς ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ, μὴ λογιζόμενος αὐτοῖς τὰ παραπτώματα αὐτῶν, καὶ θέμενος ἐν ἡμῖν τὸν λόγον τῆς καταλλαγῆς. 20 Ὑπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν· δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ, καταλλάγητε τῷ Θεῷ· 21 τὸν γὰρ μὴ γνόντα ἁμαρτίαν ὑπὲρ ἡμῶν ἁμαρτίαν ἐποίησεν, ἵνα ἡμεῖς γενώμεθα δικαιοσύνη Θεοῦ ἐν αὐτῷ.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
15 Καί πέθανε γιά ὅλους ὁ Χριστός, ὥστε ὅσοι βρίσκονται στή ζωή αὐτή νά μή ζοῦν πλέον γιά τόν ἑαυτό τους, ἀλλά γιά ἐκεῖνον πού πέθανε καί ἀναστήθηκε γιά χάρη τους, καί νά κάνουν πάντοτε τά ἀρεστά σ’ ἐκεῖνον. 16 Συνεπῶς ἐμεῖς ἀπό τότε πού σχηματίσαμε τό φρόνημα αὐτό δέν ἀξιολογοῦμε κανέναν μέ βάση τά ἐξωτερικά προσόντα τῆς σάρκας, δηλαδή τήν εὐγενική καταγωγή του ἤ τόν πλοῦτο του ἤ τήν κοσμική σοφία ἤ ἐπιρροή του. Κι ἄν κάποτε, προτοῦ νά πιστέψουμε, γνωρίσαμε τόν Χριστό ὅπως τόν παρουσίαζε ἡ ταπεινή ἐξωτερική του μορφή καί ἡ καταδίκη του, τώρα ὅμως δέν τόν γνωρίζουμε πλέον ἔτσι. 17 Ἀλλά ἐφόσον πεθάναμε μαζί μέ τόν Χριστό, αὐτό σημαίνει ὅτι καθένας πού εἶναι ἑνωμένος μ’ αὐτόν εἶναι νέο δημιούργημα. Ἡ ἀρχαία κατάσταση, τήν ὁποία εἶχε δημιουργήσει ὁ νόμος καί ἡ ἁμαρτία, πέρασε. Ἰδού, ὅλα ἔχουν γίνει νέα. 18 Κι ὅλα αὐτά προέρχονται ἀπό τόν Θεό, ὁ ὁποῖος μᾶς συμφιλίωσε μαζί του διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἔδωσε σέ μᾶς τούς Ἀποστόλους τή διακονία τῆς συνδιαλλαγῆς. Μᾶς ἀνέθεσε δηλαδή νά περιοδεύουμε καί μέ τό κήρυγμά μας νά συμφιλιώνουμε τούς ἀνθρώπους μ’ αὐτόν. 19 Ἐννοῶ δηλαδή ὅτι ὁ Θεός ἦταν ἑνωμένος μέ τόν Χριστό καί συνεπῶς ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπῆρξε θάνατος ἁπλοῦ ἀνθρώπου ἀλλά Θεανθρώπου. Καί ὁ Θεός στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ συμφιλίωσε τόν κόσμο μέ τόν ἑαυτό του, χωρίς νά καταλογίσει στούς ἀνθρώπους τά ἁμαρτήματά τους. Αὐτός καί μᾶς ἀνέθεσε τό κήρυγμα τῆς συμφιλιώσεως. 20 Ἐμεῖς λοιπόν ἀντιπροσωπεύοντας τόν Χριστό ἐνεργοῦμε ὡς ἀπεσταλμένοι του καί πρεσβευτές του. Διότι ὁ Θεός παρακαλεῖ μέ τό δικό μας στόμα. Παρακαλοῦμε τούς ἀνθρώπους ἐκ μέρους τοῦ Χριστοῦ καί τούς λέμε: Συμφιλιωθεῖτε μέ τόν Θεό. 21 Καί εἶναι εὔκολο νά συμφιλιωθεῖτε, διότι τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε ἐμπειρία ἁμαρτίας, τόν ἄφησε ὁ Θεός νά κατακριθεῖ ὡς ἁμαρτωλός γιά χάρη μας, ἔτσι ὥστε ἐμεῖς, μέ τήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό, νά δικαιωθοῦμε ἀπό τή χάρη του καί νά γίνουμε μέτοχοι τοῦ πληρώματος τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ.
