Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Δευτ. ιδ΄ ἑβδ. Λουκᾶ (Μρ. θ΄ 42-ι΄ 1)
42 καὶ ὃς ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, καλόν ἐστιν αὐτῷ μᾶλλον εἰ περίκειται λίθος μυλικὸς περὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ βέβληται εἰς τὴν θάλασσαν. 43 καὶ ἐὰν σκανδαλίζῃ σε ἡ χείρ σου, ἀπόκοψον αὐτήν· καλόν σοί ἐστι κυλλὸν εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, ἢ τὰς δύο χεῖρας ἔχοντα ἀπελθεῖν εἰς τὴν γέενναν, εἰς τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον, 44 ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται. 45 καὶ ἐὰν ὁ πούς σου σκανδαλίζῃ σε, ἀπόκοψον αὐτόν· καλόν σοί ἐστιν εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν χωλόν, ἢ τοὺς δύο πόδας ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν, εἰς τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον, 46 ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται. 47 καὶ ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζῃ σε, ἔκβαλε αὐτόν· καλόν σοί ἐστι μονόφθαλμον εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἢ τοὺς δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα ἀπελθεῖν εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός, 48 ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται. 49 πᾶς γὰρ πυρὶ ἁλισθήσεται, καὶ πᾶσα θυσία ἁλὶ ἁλισθήσεται. 50 καλὸν τὸ ἅλας· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας ἄναλον γένηται, ἐν τίνι αὐτὸ ἀρτύσετε; ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς ἅλας καὶ εἰρηνεύετε ἐν ἀλλήλοις.
ι΄ 1 Καὶ ἐκεῖθεν ἀναστὰς ἔρχεται εἰς τὰ ὅρια τῆς Ἰουδαίας διὰ τοῦ πέραν τοῦ Ἰορδάνου, καὶ συμπορεύονται πάλιν ὄχλοι πρὸς αὐτόν, καὶ ὡς εἰώθει, πάλιν ἐδίδασκεν αὐτούς.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
42 Καί σ’ ἐκεῖνον πού τυχόν θά βλάψει πνευματικῶς ἕναν ἀπό τούς ταπεινούς αὐτούς καί ἁπλούς ἀνθρώπους πού πιστεύουν σέ μένα, τοῦ εἶναι καλύτερο καί συμφερότερο νά τοῦ κρεμάσουν γύρω ἀπό τό λαιμό του μιά μυλόπετρα καί νά τόν ρίξουν στήν ἀνοιχτή θάλασσα. Διότι τόν ἄνθρωπο αὐτόν τόν περιμένει ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη τιμωρία. 43 Κι ἄν σοῦ γίνεται ἀφορμή ἁμαρτίας τό χέρι σου, δηλαδή κάποιο πρόσωπο ἤ πράγμα πολύ συνδεδεμένο μαζί σου καί πολύ χρήσιμο σέ σένα, κόψ’ το ἀπό πάνω σου. Σέ συμφέρει περισσότερο νά μπεῖς στήν αἰώνια ζωή κουλλός, παρά μέ τά δύο χέρια σου νά πᾶς στή γέεννα, στό πῦρ πού δέν σβήνει ποτέ. Εἶναι προτιμότερο νά ὑποστεῖς τή βαρύτερη θυσία στόν κόσμο αὐτό καί ν’ ἀποχωρισθεῖς πράγματα ἤ πρόσωπα πού σοῦ εἶναι χρήσιμα καί ἀγαπητά, παρά ἡ προσκόλλησή σου σ’ αὐτά νά σέ ρίξει στήν κόλαση, 44 ὅπου τό σκουλήκι πού θά κατατρώει χωρίς νά ἐξαφανίζει ἐκείνους πού θά εἶναι ἐκεῖ, δέν θά ἔχει τέλος· καί ἡ φωτιά πού θά τούς κατακαίει χωρίς νά τούς ἀποτεφρώνει δέν θά σβήνει. Ἡ τιμωρία τους δηλαδή θά εἶναι ἀτελεύτητη καί αἰώνια. 45 Κι ἄν τό πόδι σου σοῦ γίνεται ἀφορμή νά ἁμαρτάνεις, κόψ’ το ἀπό πάνω σου. Εἶναι καλύτερο νά μπεῖς στήν αἰώνια ζωή χωλός, μέ τό ἕνα πόδι, παρά νά ἔχεις καί τά δύο πόδια καί νά ριχθεῖς μ’ αὐτά στή γέεννα. Εἶναι προτιμότερο νά στερηθεῖς τίς ὑπηρεσίες πού θά σοῦ παρέχει στόν κόσμο αὐτό τό πρόσωπο ἤ τό πράγμα πού σοῦ εἶναι τόσο χρήσιμο καί ἐξυπηρετικό ὅσο καί τό πόδι στόν ὅλο ὀργανισμό σου, παρά νά ἀπολαμβάνεις τίς ὑπηρεσίες αὐτές καί νά ριχθεῖς στήν κόλαση, 46 ὅπου τό σκουλήκι πού θά κατατρώει ἐκεῖ τούς καταδικασμένους δέν θά ἔχει τέλος, καί ἡ φωτιά πού θά τούς κατακαίει δέν θά σβήνει. 47 Κι ἄν τό μάτι σου σοῦ γίνεται ἀφορμή ἁμαρτίας, βγάλ’ το. Εἶναι καλύτερο γιά σένα νά μπεῖς στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ μονόφθαλμος, παρά μέ δύο μάτια νά ριχθεῖς στή γέεννα τοῦ πυρός. Σέ συμφέρει περισσότερο νά χωρισθεῖς ἀπό πράγματα ἤ πρόσωπα πού σοῦ εἶναι χρήσιμα καί πολύτιμα σάν τό μάτι, παρά νά ριχθεῖς μαζί μ’ αὐτά στήν κόλαση, 48 ὅπου τό σκουλήκι πού κατατρώει ἐκείνους πού ἔχουν ριχθεῖ ἐκεῖ δέν ἔχει τέλος, καί ἡ φωτιά πού τούς καίει δέν σβήνει ποτέ. 49 Ἤ θά ἀποκόψετε λοιπόν τίς στενές σχέσεις σας πού σᾶς γίνονται ἐμπόδιο, ἤ θά ριχθεῖτε στό πῦρ τῆς κολάσεως. Διότι κάθε ἄνθρωπος ἀργά ἤ γρήγορα θά ἁλατισθεῖ μέ φωτιά. Ἤ θά ἁλατισθεῖ καί θά ἐξαγνισθεῖ ἐδῶ μέ τό πῦρ τῶν θλίψεων καί τῶν θυσιῶν τῆς αὐταπαρνήσεως, ἤ θά καταφαγωθεῖ ἐκεῖ ἀπό τό πῦρ τῆς κολάσεως. Ἀκριβῶς ὅπως καί κάθε θυσία πρέπει ν’ ἁλατισθεῖ προτοῦ προσφερθεῖ εὐπρόσδεκτα στόν Θεό. 50 Τό ἁλάτι εἶναι καλό. Διότι ἐμποδίζει τήν ἀποσύνθεση τῶν τροφῶν καί κάνει τά φαγητά νόστιμα. Ἀλλά ἐάν τό ἁλάτι χάσει τήν ἁλμύρα του καί τή δύναμή του, μέ τί θά τό κάνετε νά ἀποκτήσει καί πάλι τή δύναμη πού ἔχασε; Ἔτσι καί οἱ ἀρετές πού κάνουν ἁλάτι τόν πιστό μαθητή μου· ἡ ἀκλόνητη πίστη δηλαδή καί ἡ αὐταπάρνηση πού ὁδηγεῖ σέ κάθε θυσία, καί ἡ ἐγκαρτέρηση. Ἐάν αὐτές οἱ ἀρετές μεταστραφοῦν στίς ἀντίθετες κακίες, δηλαδή στήν ἀπιστία, τή φιλαυτία καί τόν ἐγωισμό, ὁ μαθητής μου πλέον αὐτός χάνει τό ἁλάτι του καί γίνεται ἀνίκανος νά προφυλάξει καί τόν ἑαυτό του καί τούς ἄλλους ἀπ’ τή διαφθορά τοῦ κόσμου καί τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἀπό ποιά πλέον ἀνθρώπινη πηγή μπορεῖ αὐτός νά ἀνανεώσει τίς ἐξυγιαντικές ἰδιότητες πού ἔχασε; Διατηρῆστε ἀναμμένο μέσα σας τό ἐξαγνιστικό πῦρ τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς θείας χάριτος, καί μ’ αὐτό κάψτε εἰδικά τόν ἐγωισμό, πού καταστρέφει τήν ἑνότητα, καί ἔχετε τήν εἰρήνη μεταξύ σας χωρίς νά φιλονικεῖτε γιά πρωτεῖα καί τιμητικές διακρίσεις.
ι΄ 1 Εφυγε ἀπό ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς καί ἦλθε στά σύνορα τῆς Ἰουδαίας περνώντας ὄχι ἀπό τό δρόμο τῆς Σαμάρειας, ἀλλά μέσα ἀπ’ τήν Περαία, τήν περιοχή δηλαδή πού εἶναι πέρα ἀπ’ τήν ὄχθη τοῦ Ἰορδάνη, στά ἀνατολικά του. Τότε μαζεύτηκαν πάλι κοντά του πλήθη λαοῦ. Κι ἐκεῖνος, ὅπως συνήθιζε, τούς δίδασκε πάλι.
