Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Τετ. ις΄ εβδ. Λουκᾶ (Μρ. ιβ΄ 28-37)
28 Καὶ προσελθὼν εἷς τῶν γραμματέων, ἀκούσας αὐτῶν συζητούντων, ἰδὼν ὅτι καλῶς αὐτοῖς ἀπεκρίθη, ἐπηρώτησεν αὐτόν· ποία ἐστὶ πρώτη πάντων ἐντολή; 29 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη αὐτῷ ὅτι πρώτη πάντων ἐντολή· ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι· 30 καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή. 31 καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι. 32 καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ γραμματεύς· καλῶς, διδάσκαλε! ἐπ᾿ ἀληθείας εἶπας ὅτι εἷς ἐστι καὶ οὐκ ἔστιν ἄλλος πλὴν αὐτοῦ· 33 καὶ τὸ ἀγαπᾶν αὐτὸν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς συνέσεως καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος, καὶ τὸ ἀγαπᾶν τὸν πλησίον ὡς ἑαυτὸν πλεῖόν ἐστι πάντων τῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ θυσιῶν. 34 καὶ ὁ Ἰησοῦς ἰδὼν ὅτι νουνεχῶς ἀπεκρίθη, εἶπεν αὐτῷ· οὐ μακρὰν εἶ ἀπὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. καὶ οὐδεὶς οὐκέτι ἐτόλμα αὐτὸν ἐπερωτῆσαι. 35 Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς ἔλεγε διδάσκων ἐν τῷ ἱερῷ· πῶς λέγουσιν οἱ γραμματεῖς ὅτι ὁ Χριστὸς υἱὸς Δαυΐδ ἐστι; 36 αὐτὸς γὰρ Δαυῒδ εἶπεν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ· λέγει ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου. 37 αὐτὸς οὖν Δαυῒδ λέγει αὐτὸν Κύριον· καὶ πόθεν υἱὸς αὐτοῦ ἐστι; καὶ ὁ πολὺς ὄχλος ἤκουεν αὐτοῦ ἡδέως.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
28 Κι ἀφοῦ πλησίασε ἐκεῖ ἕνας ἀπ’ τούς γραμματεῖς πού τούς ἄκουσε νά συζητοῦν, ἐνῶ εἶχε ἀρχικά κι αὐτός τή διάθεση νά ἐκθέσει σέ πειρασμό τόν Ἰησοῦ, ὅταν ἀντιλήφθηκε ὅτι τούς ἀπάντησε σωστά, τόν ρώτησε εἰλικρινά: Ποιά εἶναι ἡ πρώτη καί σπουδαιότερη ἐντολή ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα παραγγέλματα τοῦ νόμου; 29 Κι ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀποκρίθηκε ὅτι πρώτη ἐντολή καί σπουδαιότερη ἀπ’ ὅλα τά παραγγέλματα εἶναι: Ἄκουε, λαέ τοῦ Ἰσραήλ· ὁ Κύριος πού εἶναι ὁ Θεός μας, εἶναι ὁ ἕνας καί μοναδικός Κύριος, κι ἐκτός ἀπ’ αὐτόν δέν ὑπάρχει ἄλλος. 30 Καί νά ἀγαπᾶς τόν Κύριο τόν Θεό σου μέ ὅλη τήν καρδιά σου, ὥστε αὐτόν ὁλοκληρωτικά νά ποθεῖς, καί μέ ὅλη τήν ψυχή σου, ὥστε ὁλόκληρο τό ἐσωτερικό σου σ’ αὐτόν νά εἶναι παραδομένο, καί μέ τό νοῦ σου ὁλόκληρο, ὥστε αὐτόν πάντοτε νά σκέφτεσαι, καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς θελήσεώς σου. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή. 31 Καί δεύτερη ἐντολή ὅμοια καί στενά συνδεδεμένη μ’ αὐτήν εἶναι ἡ ἑξῆς: Νά ἀγαπᾶς τό συνάνθρωπό σου σάν τόν ἑαυτό σου. Ἄλλη ἐντολή μεγαλύτερη ἀπ’ αὐτές τίς δύο δέν ὑπάρχει. 32 Κι ὁ γραμματεύς τότε τοῦ εἶπε: Σωστά, διδάσκαλε· εἶναι ἀλήθεια αὐτό πού εἶπες ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἕνας καί δέν ὑπάρχει ἄλλος ἐκτός ἀπ’ αὐτόν. 33 Καί τό νά τόν ἀγαπᾶ κανείς μέ ὅλη τήν καρδιά του καί μέ ὅλη τή δύναμη τοῦ νοῦ του καί μέ ὅλη τήν ψυχή του καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς θελήσεώς του, καί τό νά ἀγαπᾶ κανείς τό συνάνθρωπό του σάν τόν ἑαυτό του ἀξίζει πιό πολύ ἀπ’ ὅλα ἐκεῖνα τά θυσιαζόμενα ζῶα πού καίγονται ὁλόκληρα πάνω στό θυσιαστήριο, κι ἀπ’ ὅλες τίς θυσίες. 34 Κι ὁ Ἰησοῦς, ὅταν εἶδε ὅτι συνετά καί φρόνιμα ἀποκρίθηκε, τοῦ εἶπε: Δέν εἶσαι μακριά ἀπ’ τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶναι μακριά οἱ ἄλλοι γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, πού μέ ἐξωτερικούς μόνο τύπους ζητοῦν νά ἀρέσουν στό Θεό. Καί κανείς πλέον δέν τολμοῦσε νά τόν ρωτήσει. 35 Ἔπειτα ὁ Ἰησοῦς πῆρε τό λόγο κι ἔλεγε διδάσκοντας μέσα στόν ἱερό περίβολο τοῦ ναοῦ: Ἄς μᾶς ἐξηγήσουν οἱ διδάσκαλοι τοῦ νόμου, πῶς λένε καί πῶς ἐννοοῦν ὅτι ὁ Μεσσίας Χριστός εἶναι ἀπόγονος τοῦ Δαβίδ; 36 Ἡ βεβαίωση αὐτή προκαλεῖ ἀπορία καί πρέπει νά διασαφηνισθεῖ. Διότι ὁ ἴδιος ὁ Δαβίδ εἶπε φωτισμένος ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα: Εἶπε ὁ Κύριος καί Θεός στόν Κύριό μου Χριστό: Κάθισε πάνω στό θρόνο μου στά δεξιά μου, γιά νά δοξάζεσαι καί νά τιμᾶσαι πάντοτε μαζί μέ μένα, ἕως ὅτου βάλω τούς ἐχθρούς σου νικημένους κάτω ἀπ’ τά πόδια σου σάν βάθρο, πάνω στό ὁποῖο θά πατᾶς. 37 Ὁ ἴδιος λοιπόν ὁ Δαβίδ ὀνομάζει τόν Μεσσία Κύριο. Καί πῶς εἶναι υἱός του; Πῶς μπορεῖ ὁ πρόγονος νά ὀνομάζει τόν τρισέγγονο καί ἀπόγονό του Κύριο; Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Μεσσίας δέν εἶναι μόνο υἱός τοῦ Δαβίδ ἀλλά καί Υἱός τοῦ Θεοῦ, καί ὡς Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι καί Κύριος τοῦ Δαβίδ. Κι ὁ πολύς λαός ἄκουγε τόν Ἰησοῦ μέ μεγάλη εὐχαρίστηση.
