Ἀπόστολος: τῶν μαρτύρων, Μαρτ. 9 (Ἑβρ. ιβ΄ 1-10)
Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστα-τον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, 2 ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν. 3 ἀναλογίσασθε γὰρ τὸν τοιαύτην ὑπομεμενηκότα ὑπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν εἰς αὑτὸν ἀντιλογίαν, ἵνα μὴ κάμητε ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν ἐκλυόμενοι. 4 Οὔπω μέχρις αἵματος ἀντικατέστητε πρὸς τὴν ἁ-μαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι, 5 καὶ ἐκλέλησθε τῆς παρακλήσεως, ἥτις ὑμῖν ὡς υἱοῖς διαλέγεται· υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ’ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος. 6 ὃν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. 7 εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεός· τίς γάρ ἐστιν υἱὸς ὃν οὐ παιδεύει πατήρ; 8 εἰ δὲ χωρίς ἐστε παιδείας, ἧς μέτοχοι γεγόνασι πάντες, ἄρα νόθοι ἐστὲ καὶ οὐχ υἱοί. 9 εἶτα τοὺς μὲν τῆς σαρκὸς ἡμῶν πατέρας εἴχομεν παιδευτὰς καὶ ἐνετρεπόμεθα· οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑποταγησόμεθα τῷ πατρὶ τῶν πνευμάτων καὶ ζήσομεν; 10 οἱ μὲν γὰρ πρὸς ὀλίγας ἡμέρας κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς ἐπαίδευον, ὁ δὲ ἐπὶ τὸ συμφέρον, εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
Ἔχοντας λοιπόν κι ἐμεῖς τριγύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο καί πυκνό σύννεφο ἁγίων ἀνθρώπων πού μαρτύρησαν γιά τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἄς πετάξουμε ἀπό πάνω μας κάθε φορτίο βιοτικῶν πραγμάτων καί φροντίδων, ἐπιπλέον μάλιστα καί τήν ἁμαρτία, στήν ὁποία εὔκολα κανείς παρασύρεται. Κι ἄς τρέχουμε μέ ὑπομονή τόν ἀγώνα πού προβάλλει μπροστά μας. 2 Καί πουθενά ἀλλοῦ ἄς μή στρέφουμε τά βλέμματά μας καί τήν προσοχή μας παρά μόνο στόν Ἰησοῦ, πού εἶναι ὁ ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς πίστεώς μας καί μᾶς τελειοποιεῖ σ’ αὐτήν. Αὐτός, γιά τή χαρά πού εἶχε μπροστά του καί θά δοκίμαζε ὅταν μέ τό πάθημά του θά ἔσωζε πολλούς, ὑπέμεινε σταυρικό θάνατο καί περιφρόνησε τή ντροπή καί τήν ἀτίμωση τοῦ θανάτου αὐτοῦ. Γι’ αὐτό καί ἔχει καθίσει τώρα στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. 3 Τρέχετε κι ἐσεῖς μέ ὑπομονή τό δικό σας ἀγώνα. Ἀναλογισθεῖτε λοιπόν αὐτόν πού ἔχει ὑποφέρει μέ ὑπομονή τόση ἐχθρότητα ἐναντίον του καί ἀτίμωση ἀπό τούς ἁμαρτωλούς σταυρωτές του, γιά νά μήν ἀποκάμετε καί παραλύσουν οἱ ψυχές σας ἀπό τήν ἀποθάρρυνση. 4 Καί βέβαια στόν ἀγώνα σας ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας δέν ἀντισταθήκατε ἀκόμη τόσο πολύ, μέχρι τό σημεῖο νά δεχθεῖτε τραύματα καί νά χύσετε τό αἷμα σας.
5 Καί ξεχάσατε τήν προτροπή καί νουθεσία πού μᾶς κάνει ὁ Θεός, ὅταν μᾶς μιλάει σάν πατέρας πρός τά παιδιά του: Παιδί μου, μήν παραμελεῖς καί μή βγάζεις ἀπ’ τό νοῦ σου τήν ὠφέλεια πού φέρνει ἡ παιδαγωγία τοῦ Κυρίου πού γίνεται μέσα ἀπό τίς θλίψεις, καί μήν ἀποθαρρύνεσαι, ὅταν ἐλέγχεσαι καί ἐπιτιμᾶσαι ἀπ’ αὐτόν. 6 Διότι ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τόν παιδαγωγεῖ μέ θλίψεις, καί μαστιγώνει μέ δοκιμασίες καθέναν πού τόν δέχεται κοντά του σάν δικό του παιδί. 7 Ἐάν λοιπόν μέ ὑπομονή δέχεσθε τήν παιδαγωγία, ὁ Θεός συμπεριφέρεται πρός ἐσᾶς σάν πατέρας πρός τά παιδιά του. Διότι ποιός γιός εἶναι ἐκεῖνος πού δέν τόν παιδαγωγεῖ ὁ πατέρας του; Πραγματικά κανείς. 8 Ἐάν πάλι μένετε χωρίς τήν παιδαγωγία πού δέχθηκαν καί δοκίμασαν ὅλα τά γνήσια παιδιά τοῦ Θεοῦ, τότε ἀποδεικνύεται ἀπ’ αὐτό ὅτι εἶστε νόθα, κι ὄχι γνήσια παιδιά τοῦ Θεοῦ. 9 Ἔπειτα προσέξτε καί κάτι ἄλλο: Ὅταν ἤμασταν μικρά παιδιά, εἴχαμε τούς σαρκικούς πατέρες μας παιδαγωγούς, πού τιμωροῦσαν τίς παρεκτροπές μας. Κι ὅμως ἐμεῖς τούς σεβόμασταν καί αἰσθανόμασταν ντροπή μπροστά τους. Δέν θά πρέπει λοιπόν πολύ περισσότερο νά ὑποταχθοῦμε στό Θεό, τόν Πατέρα τῶν πνευματικῶν καί λογικῶν ὑπάρξεων, ὥστε μέ τήν ὑποταγή μας αὐτή νά ζήσουμε τήν εὐτυχισμένη αἰώνια ζωή; 10 Πρέπει νά ὑποταχθοῦμε. Διότι οἱ σαρκικοί γονεῖς μας γιά τό μικρό χρονικό διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μᾶς παιδαγωγοῦσαν ὅπως αὐτοί νόμιζαν σωστό· κι αὐτοί βέβαια δέν ἦταν ἀλάνθαστοι καί ἐλεύθεροι ἀπό τίς παραφορές τοῦ θυμοῦ. Ὁ Θεός ὅμως μᾶς παιδαγωγεῖ ἀσφαλῶς γιά τό συμφέρον μας, γιά νά γίνουμε μέτοχοι τῆς ἁγιότητος καί μακαριότητός του.
