Τὶς τελευταῖες ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὸ ἑκούσιο Πάθος τοῦ Κυρίου μας, μερικοὶ Ἕλληνες προσήλυτοι ποὺ ἀνέβηκαν στὰ Ἱεροσόλυμα νὰ προσκυνήσουν κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, πλησίασαν τὸν ἀπόστολο Φίλιππο καὶ τὸν παρακάλεσαν λέγοντας: «Κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν» (Ἰω. ιβ΄ 21). Ὁ ἀπόστολος Φίλιππος τὸ εἶπε στὸν ἀπόστολο Ἀνδρέα, καὶ οἱ δυό τους διεβίβασαν τὴν ἐπιθυμία τῶν Ἑλλήνων προσηλύτων στὸν Κύριο. Καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς ἀπάντησε: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Ἦλθε ἡ ὥρα ποὺ ὅρισε ὁ Θεός, σύμφωνα μὲ τὸ προκαθορισμένο σχέδιό Του, γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατό Του, μὲ τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του καὶ μὲ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του στοὺς οὐρανούς, ὁπότε θὰ ἀναγνωρισθεῖ ὡς Μεσσίας καὶ ἀπὸ τοὺς ἐθνικούς (Ἰω. ιβ΄ 23).
Ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ πάντοτε ἦταν δοξασμένος ὁ Κύριος. Ὡς ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν δοξάστηκε τόσο ἀπὸ τὰ θαύματα καὶ τὴν ὑπέροχη διδασκαλία Του, ὅσο δοξάστηκε ἀπὸ τὴ σταυρικὴ θυσία Του. Οἱ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων καὶ ὁ σατανᾶς ποὺ τοὺς ὑποκινοῦσε, νόμιζαν ὅτι, ἐὰν Τὸν σταυρώσουν, θὰ Τὸν ταπεινώσουν καὶ θὰ Τὸν ἐξουθενώσουν. Ἀλλὰ συνέβη τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο: Ὁ Κύριος μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία, τὴν λαμπροφόρο Ἀνάσταση καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του στοὺς οὐρανοὺς δοξάστηκε ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. «Ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. β΄ 9). Τὸν κατέστησε Κύριο τῶν ἐπουρανίων, τῶν ἐπιγείων καὶ τῶν καταχθονίων (βλ. Φιλιπ. β΄ 10). Τὸν ἀνέδειξε Βασιλέα τῆς δόξης, ὅπως Τὸν εἰκονίζει ἐπάνω στὸν Σταυρὸ ἡ Ὀρθόδοξη ἁγιογραφία μας.
Ὁ Σταυρὸς εἶναι «ἡ τοῦ Μονογενοῦς δόξα», τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (PG 49, 396). Γιατί εἶναι ἡ δόξα τοῦ Μονογενοῦς; Πρωτίστως διότι ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸν Σταυρὸ ἐπέφερε θανατηφόρο κτύπημα κατὰ τοῦ διαβόλου. «Συνέτριψε τὴν κεφαλὴν τοῦ ὄφεως». Χρησιμοποιώντας ὡς ἄλλο ξίφος Του τὸν Σταυρό, «τὸν ὄφιν ἐκέντησε». Τὸν τραυμάτισε θανάσιμα. «Τοῦ διαβόλου τὴν ἰσχὺν ἐξενεύρωσεν» (PG 51, 35). Ἐξασθένησε τὴν ἰσχύ του. Ἐξουδετέρωσε τὸν τύραννο ποὺ καταδυνάστευε τὸ ἀνθρώπινο γένος.
Ἐπίσης ὁ Σταυρὸς εἶναι «ἡ τοῦ Μονογενοῦς δόξα», διότι ὁ Χριστὸς νίκησε ἐπάνω στὸν Σταυρὸ καὶ τὸν δεύτερο μεγάλο ἐχθρό μας, «τὸν ἔσχατον ἐχθρόν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 26), ὅπως ὀνομάζεται δηλαδὴ ὁ θάνατος. «Ἀπὸ θανάτου γεγόναμεν ἀθάνατοι», λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (PG 49, 396). Γίναμε ἀθάνατοι ἐξαιτίας τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος κατέβηκε ὡς ἐξουσιαστὴς στὸν ἅδη, κατέλυσε τὴν ἐξουσία του καὶ ἐλευθέρωσε τοὺς ἀπ᾿ αἰῶνος δεσμίους.
Ἀκόμη ὁ Σταυρὸς εἶναι «ἡ τοῦ Μονογενοῦς δόξα», διότι ὁ Χριστὸς μὲ «τὴν μάχαιραν τοῦ σταυροῦ» «ἀνεῖλε τὴν ἁμαρτίαν» (PG 48, 867). Ἐξόντωσε τὴν ἁμαρτία! Ἔκοψε τὰ νεῦρα της, σταμάτησε τὴ μάστιγα ποὺ βασάνιζε τὴν ἀνθρώπινη φύση. «Τὸ χειρόγραφον τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν», «διέρρηξε καὶ διέφθειρεν, ἵνα ἄχρηστον γένηται τοῦ λοιποῦ», λέει στὴ συνέχεια ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἔσχισε τὸ χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τὸ ἀχρήστευσε!
Τέλος, ὁ Σταυρὸς εἶναι «ἡ τοῦ Μονογενοῦς δόξα», διότι ὁ Χριστὸς μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατο καὶ τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του ἄνοιξε τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου. «Τοὺς μισουμένους φίλους ἐποίησεν, εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπανήγαγεν, ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου ἐκάθισε τὴν ἡμετέραν φύσιν, μύρια ἕτερα παρέσχεν ἡμῖν ἀγαθά» (PG 48, 867). Δημιούργησε Ἐκκλησία καὶ πανήγυρι πρωτοτόκων ἀδελφῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων, ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν καταγραφεῖ ὡς πολίτες στοὺς οὐρανούς (Ἑβρ. ιβ΄ 23). Γέμισε τὸν Παράδεισο μὲ Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι θὰ Τὸν δοξάζουν μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Μετὰ τὴ σταυρικὴ θυσία, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας Του, ὁ Κύριος δοξάζεται ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἔθνη, διότι προστίθενται ὡς μέλη σ᾿ αὐτὴν ὄχι μόνο οἱ πρώην Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ προέρχονται ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἔθνη. Πόσο εὐγνώμονες ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε πρὸς τὸν Ἐσταυρωμένο, ποὺ μᾶς ὑψώνει καὶ μᾶς δοξάζει ὡς μέλη τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του καὶ ὡς πολίτες τῆς θείας Του Βασιλείας!
Ἀλλὰ νὰ μὴ λησμονοῦμε ὅτι γιὰ νὰ συνδοξασθοῦμε μὲ τὸν Χριστό, ὀφείλουμε νὰ συμπορευόμεθα μαζί Του πρὸς τὸ ἑκούσιο Πάθος Του καὶ νὰ συσταυρούμεθα μὲ Αὐτόν! Γιὰ νὰ γινόμαστε κοινωνοὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του, ὀφείλουμε νὰ γινόμαστε καὶ κοινωνοὶ τῶν παθημάτων Του! Ὅπως ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ δόξα τοῦ Μονογενοῦς, ἔτσι καὶ τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ πάσχειν εἶναι ἡ δόξα τῶν Χριστιανῶν. Ὑπάρχει κάτι ἐνδοξότερο ἀπὸ τὸ νὰ φέρουμε κι ἐμεῖς στὸ σῶμα μας κάποια στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ; Ὑπάρχει τιμητικότερο ἀπὸ τὸ νὰ συμμετέχουμε στὸ Πάθος Του μὲ τὴ δύναμή Του;
Τὸ συμπέρασμα στὸ ὁποῖο καταλήγουμε εἶναι νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε σταυρικά. Ζοῦμε σὲ ἀντισταυρικὴ ἐποχή, ἀλλὰ ὅσοι πιστεύουμε ἀληθινὰ στὸν Ἐσταυρωμένο, νὰ ζοῦμε ζωὴ σταυροῦ καὶ θυσίας. Αὐτὸς εἶναι ὁ σωστὸς τρόπος ζωῆς ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀνύψωση καὶ στὴ δόξα.
