Ἦταν ἕνα πλάσμα ὑπέροχο, θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀποτέλεσμα ἀμέσου ἐπεμβάσεως καὶ εἰδικῆς δημιουργικῆς ἐνεργείας Του. Ἦταν τὸ κόσμημα τοῦ κόσμου, ὁ βασιλιὰς τῆς ὁρατῆς κτίσεως, ὁ στολισμένος μὲ κάθε ἀρετὴ καὶ προικισμένος μὲ ἔξοχα χαρίσματα καὶ ἰδιαίτερη χάρη: ὁ ἄνθρωπος!
Τέτοιος ἦταν ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως ἔπεσε στὰ νύχια τοῦ διαβόλου καὶ ἔδωσε σ’ ἐκεῖνον τὴν ἐμπιστοσύνη του, χάθηκε ἡ πρώτη ὡραιότητα, σκορπίσθηκε ὁ πλοῦτος, ἔσβησε τὸ φῶς ποὺ φώτιζε τὴν ψυχή του.
Ὁ ἄνθρωπος ἔφυγε ἀπὸ τὸν παράδεισο τοῦ Θεοῦ, ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν πανάγαθο Δημιουργό του. Ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ἀπὸ τότε κινεῖται σὲ τροχιὰ ἀποστασίας. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ εὐλογημένος Ἰσραήλ, συχνὰ ἀποστατεῖ, ἐγκαταλείπει τὸν εὐεργέτη του Θεό, προσκυνεῖ τὰ εἴδωλα, πέφτει σὲ ζωὴ ἁμαρτίας καὶ ὑποδουλώσεως σὲ πλῆθος ἀνόμων παθῶν.
Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν παύει νὰ ἐνδιαφέρεται καὶ νὰ προσπαθεῖ. Στέλνει τοὺς προφῆτες Του, ἀνθρώπους μὲ θαυμαστὸ ζῆλο καὶ ἀκλόνητη πίστη, ἀφοσιωμένους σ’ Αὐτὸν καὶ στὴν τήρηση τοῦ Νόμου Του. Τοὺς στέλνει νὰ μεταφέρουν στὸν ἀποστατημένο λαὸ τὴν πρόσκλησή Του: «Ἐπιστράφηθι, Ἰσραήλ, πρὸς Κύριον τὸν Θεόν σου». «Τάδε λέγει Κύριος παντοκράτωρ· ἐπιστρέψατε πρός με, λέγει Κύριος τῶν δυνάμεων» (Ὠσηὲ ιδ΄ 2, Ζαχ. α΄ 3, βλ. καὶ Μαλαχ. γ΄ 7).
Ὁ Κύριος τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ, ὁ Παντοκράτωρ, καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀλλάξουν ζωή, νὰ παύσουν τὴ διαρκὴ καὶ ὁλοένα μεγαλύτερη ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν κίνησή τους στὴν τροχιὰ τοῦ θανάτου. Νὰ κάνουν ἐπιτέλους τή μεγάλη στροφή, νὰ ἐπιστρέψουν μὲ εἰλικρινὴ μετάνοια στὸν Θεό.
«Ἐπιστρέψατε πρός με». Γυρίστε κοντά μου. Ἐλᾶτε καὶ πάλι στὸν Πατέρα ποὺ σᾶς περιμένει.
Ἀλλὰ γιατί μὲ τόση ἐπιμονὴ ζητεῖ ἐπανειλημμένα ὁ Θεὸς τὴν ἐπιστροφή μας σ’ Ἐκεῖνον; Γιατί στέλνει τοὺς προφῆτες, τὸν ἕνα μετὰ τὸν ἄλλον νὰ κηρύττουν στὸν λαό Του καὶ νὰ τὸν καλοῦν νά μεταβάλει τὴν πορεία του, νὰ ἀλλάξει τὴ ζωή του; Τί ἀνάγκη μᾶς ἔχει ὁ Θεός;
Δὲν ἔχει ἀνάγκη ὁ Θεός. Ἀγάπη ἔχει καὶ ἀπὸ ἀγάπη ἀπέραντη ἀπευθύνεται στοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς καλεῖ: «ἐπιστρέψατε πρός με». Ἀπὸ ἀγάπη πονεῖ ὅταν μᾶς βλέπει νὰ ἀπομακρυνόμαστε καὶ νὰ χανόμαστε στὰ σκοτάδια τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Μᾶς παιδαγωγεῖ τότε μὲ θλίψεις καὶ δοκιμασίες, μὲ πόνους καὶ ταλαιπωρίες, μὲ κτυπήματα ἰσχυρὰ γιὰ νὰ ξυπνήσουμε καὶ νὰ σκεφτοῦμε σοβαρὰ τὸ συμφέρον μας. Καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε.
Καὶ τότε δὲν θὰ ἔλθει μὲ πρόσωπο αὐστηρὸ νὰ μᾶς συναντήσει, ἀλλὰ θὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ μὲ δῶρα καὶ εὐλογίες, μὲ τὴν ἀναγεννητική, τὴ σωτήρια καὶ χαροποιὸ Χάρι Του. «Ἐπιστρέψατε πρός με, καὶ ἐπιστραφήσομαι πρὸς ὑμᾶς, λέγει Κύριος παντοκράτωρ». Ἐπιστρέψτε μὲ μετάνοια σὲ μένα καὶ ἐγὼ θὰ ἀποσύρω τὴν ὀργή μου καὶ θὰ ἔλθω σὲ σᾶς μὲ ἐλεήμονα καὶ εὐσπλαχνικὴ διάθεση. Ἕνα βῆμα νὰ κάνετε ἐσεῖς, μιὰ κίνηση ἐπιστροφῆς, καὶ ἐγὼ θὰ κάνω ἑκατό. Δὲν θὰ ἀποστρέψω τὸ πρόσωπό μου, ὅπως ὅταν ἁμαρτάνετε καὶ πέφτετε στὸ κακό, ἀλλὰ «ἐπιστραφήσομαι πρὸς ὑμᾶς», θὰ ἔλθω μὲ ἀγάπη νὰ συγχωρήσω τὰ λάθη σας, νὰ σβήσω τὶς ἁμαρτίες σας, νὰ θεραπεύσω τὶς πληγές σας. Νὰ δώσω χαρὰ καὶ εἰρήνη στὶς ψυχές σας, δύναμη καὶ ζωή.
Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου! Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Θεοῦ! Ὁ γυρισμὸς τοῦ ἀσώτου υἱοῦ στὴν πατρικὴ οἰκία. Καὶ ἡ ἔξοδος τοῦ οἰκτίρμονος Πατρὸς γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ ἐπιστρέφοντος ἁμαρτωλοῦ. Ἡ μεγάλη συνάντηση, ἡ καταλλαγή, ἡ συμφιλίωση, ἡ ἀποκατάσταση.
Ὁ καθένας μας, ἡ πατρίδα μας, ὅλος ὁ κόσμος, ὅλοι μας πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε. Περίσσεψε τὸ κακό. Πλήθυνε ἡ ἁμαρτία. Μᾶς πνίγει τὸ σκοτάδι τῆς ἀποστασίας. Πόλεμοι, ἐγκλήματα, ἀπειλές, ἄνομα Νομοθετήματα, διαστροφές, λατρεία τῶν εἰδώλων, τοῦ χρήματος, τῆς παράνομης ἡδονῆς. Ξέφρενη πορεία στὸ χάος, στὴν ἀπώλεια, στὴν αἰώνια καταδίκη.
Μία ἡ λύτρωση· ἡ μεγάλη ἐπιστροφή. Ἡ ἐπιστροφὴ στὴν οἰκία τοῦ Πατρός. Μέ μετάνοια, μὲ βαθιὰ καὶ εἰλικρινὴ μετάνοια. Ὅπως στοὺς ἀρχαίους καιρούς, ἔτσι καὶ τώρα ἀκούγεται βροντερὴ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «Καὶ νῦν λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν· ἐπιστράφητε πρός με ἐξ ὅλης τῆς καρδίας ὑμῶν καὶ ἐν νηστείᾳ καὶ ἐν κλαυθμῷ καὶ ἐν κοπετῷ· καὶ διαρρήξατε τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ μὴ τὰ ἱμάτια ὑμῶν καὶ ἐπιστράφητε πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν ὑμῶν, ὅτι ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων ἐστί, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ μετανοῶν ἐπὶ ταῖς κακίαις» (Ἰωὴλ β΄ 12-13).
Ναί! Εἶναι σπλαχνικὸς ὁ Θεός, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν ὅμως αὐτοὶ ἐπιστρέφουν «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας αὐτῶν», ὅταν μετανοοῦν εἰλικρινά, μὲ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς, μὲ νηστεῖες καὶ δάκρυα καὶ ἀλλάζουν νοοτροπία καὶ ζωή.
Καιρὸς μετανοίας. Καιρὸς γιὰ τὴ μεγάλη ἐπιστροφή.
