Ὁ Χριστός στή ζωή μας

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ 26 Ἀπριλίου 2020 (Ἰωάν. κ΄ 19-31)

Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς. ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν. ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

1. Ο ΧΡΙ­ΣΤΟΣ, Η ΧΑ­ΡΑ ΜΑΣ

Εἶ­ναι βρά­δυ τῆς φω­το­φό­ρου ἡ­μέ­ρας τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως καί οἱ μα­θη­ταί τοῦ Κυ­ρί­ου τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι ἀ­πό τά συ­γκλο­νι­στι­κά γε­γο­νό­τα τῆς Πα­ρα­σκευ­ῆς καί τή μα­νί­α τῶν Ἰ­ου­δαί­ων εἶ­ναι κλει­σμέ­νοι στό ὑ­πε­ρῶ­ο τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Ἀλ­λά ξα­φνι­κά μέ­σα στήν ἀ­φό­ρη­τη θλί­ψι καί τή νε­κρι­κή σι­γή, χω­ρίς νά ἀ­νοί­ξουν οἱ θύ­ρες, ἐμ­φα­νί­ζε­ται ὁ Κύριος Ἰ­η­σοῦς στό κέ­ντρο τῶν μα­θη­τῶν καί τούς λέ­ει: «Εἰ­ρή­νη ὑ­μῖν». Κα­τό­πιν τούς δεί­χνει τά πλη­γω­μέ­να χέ­ρι­α καί πό­δι­α του καί τήν πλευ­ρά του γι­ά νά πει­σθοῦν ὅ­τι δέν βλέ­πουν φά­ντα­σμα ἀλ­λά τόν δι­δά­σκα­λό τους πού πέ­θα­νε πά­νω στό σταυ­ρό καί ἀ­να­στή­θη­κε.

Πό­σο χά­ρη­καν οἱ μα­θη­ταί πού εἶ­δαν τόν Κύ­ρι­ο, ἀλ­λά καί πό­σο φο­βή­θη­καν ἀ­πό τήν θαυ­μα­στή αὐ­τή πα­ρου­σί­α. Γι’ αὐ­τό καί ὁ Κύ­ρι­ος τούς ξα­να­λέ­ει: «Εἰ­ρή­νη ὑ­μῖν». Μή φο­βᾶ­σθε. Ὅ­πως μέ ἔ­στει­λε ὁ Πα­τέ­ρας μου στόν κό­σμο κι ἐ­γώ τώ­ρα ἀ­πο­στέλ­λω ἐ­σᾶς νά συ­νε­χί­σε­τε τό ἔρ­γο τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ἀν­θρώ­πων. Καί φυ­σώ­ντας στά πρό­σω­πά τους τούς εἶ­πε: Λά­βε­τε Πνεῦ­μα Ἅ­γι­ο. Ὅ­σες ἁ­μαρ­τί­ες τῶν ἀν­θρώ­πων συγ­χω­ρεῖ­τε θά συγ­χω­ροῦ­νται καί ἀ­πό τόν Θε­ό. Ὅ­σες ὅ­μως δέν συγ­χω­ρεῖ­τε δέν θά συγ­χω­ροῦ­νται ἀ­πό τό Θε­ό.

ΠΟ­ΣΟ χά­ρη­καν οἱ μα­θη­ταί πού εἶ­δαν τόν Κύ­ρι­ο! Πό­σο γρή­γο­ρα ἄλ­λα­ξαν οἱ δι­α­θέ­σεις τους! Ἐ­πί τρεῖς ἡ­μέ­ρες ἀ­βά­στα­χτη ἦ­ταν ἡ θλί­ψι τους με­τά τή φο­βε­ρή εἴ­δη­σι τοῦ φρι­κτοῦ θα­νά­του τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἔ­βρε­χαν μέ δά­κρυ­α τά πρό­σω­πά τους κα­θώς θυ­μό­ταν τίς συ­γκλο­νι­στι­κές στι­γμές τρι­ῶν ἐ­τῶν μέ τόν Κύ­ρι­ο. ῞Ο­μως μέ­σα στό βα­θύ σκο­τά­δι τῆς θλί­ψε­ως, πό­σο ἄλ­λα­ξαν ὅ­λα τό­σο ξα­φνι­κά. Ἔρ­χε­ται καί πά­λι ὁ Κύ­ρι­ος στή ζω­ή τους. Καί ὁ ἀ­βά­στα­χτος πό­νος τους τώ­ρα με­τα­τρέ­πε­ται σέ ἀ­προ­σμέ­τρη­τη χα­ρά. Με­τά τή σκο­τει­νή καί πυ­κνή κα­ται­γίδα ἀ­νέ­τει­λε καί πά­λι τό Φῶς στήν ψυ­χή τους.

Αὐ­τή ἡ πρα­γμα­τι­κό­τη­τα ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται πολ­λές φο­ρές καί στή δι­κή μας ζω­ή. Πό­ση θλί­ψι γευ­ό­μα­στε κι ἐ­μεῖς, ὅ­ταν αἰσθανόμαστε κά­πο­τε τόν Κύ­ρι­ο νά ἀ­που­σι­ά­ζῃ ἀ­πό τή ζω­ή μας! Εἴ­μα­στε πλα­σμέ­νοι νά ζοῦ­με μέ τόν Χρι­στό καί γιά τόν Χρι­στό. Μό­νο κο­ντά του μπο­ροῦ­με νά ἀ­να­πνε­ύ­σου­με, νά βροῦ­με τή χα­ρά, τή σω­τη­ρί­α, τό χορ­τα­σμό τῆς ψυ­χῆς μας.

Ἄς ἀ­γω­νι­σθοῦ­με λοι­πόν νά ἔ­χου­με τόν Κύ­ρι­ο δι­αρ­κῶς στή ζω­ή μας. Νά εἴ­μα­στε ἑ­νω­μέ­νοι μυ­στη­ρι­α­κῶς μα­ζί του. Ὁ Χρι­στός νά κα­τευ­θύ­νῃ τή σκέ­ψι μας, τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες μας, τίς ἐ­νέρ­γει­ές μας, τά βι­ώ­μα­τά μας. Κά­θε παλ­μός τῆς καρ­δι­ᾶς μας νά χτυ­πᾶ γιά Ἐ­κεῖ­νον. Κά­θε ἡ­μέ­ρα νά μᾶς συν­δέ­ει πιό συ­νει­δη­τά καί οὐ­σι­α­στι­κά μα­ζί Του. Ἀλ­λι­ῶς θά με­λαγ­χο­λοῦ­με μέ­σα στή δυσπιστί­α μας, ὅ­πως συ­νέ­βη καί μέ τόν ἀ­πό­στο­λο Θω­μᾶ στή συ­νέ­χει­α τοῦ ἱ­ε­ροῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου.

2. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ ΜΑΣ

Ὁ Θω­μᾶς λοι­πόν, ἕ­νας ἀ­πό τούς δώ­δε­κα Ἀ­πο­στό­λους, ὁ ὁ­ποῖ­ος λε­γό­ταν καί δί­δυ­μος, ἀ­που­σί­α­ζε ὅ­ταν ἦλ­θε ὁ Κύριος. Καθώς λοι­πόν ἐ­πέ­στρε­ψε τοῦ ἔ­λε­γαν οἱ ἄλ­λοι μα­θη­ταί μέ ἐν­θου­σι­α­σμό καί συ­γκί­νη­σι: Εἴ­δα­με τόν Κύ­ρι­ο, φα­νε­ρώ­θη­κε μπρο­στά μας! Ἀλ­λά ὁ Θω­μᾶς με­λαγ­χο­λι­κά καί δύ­σπι­στα τούς ἔ­λε­γε. Ἐ­άν δέν δῶ μέ τά μά­τι­α μου τά ση­μά­δι­α τῶν καρ­φι­ῶν στά χέ­ρι­α του καί δέν βά­λω τό δά­κτυ­λό μου στήν λογ­χι­σμέ­νη πλευ­ρά του «οὐ μή πι­στέ­υ­σω».

Ἀ­πό τό­τε πέ­ρα­σαν ὀ­κτώ ἡ­μέ­ρες. Οἱ μα­θη­ταί εἶ­ναι πά­λι συ­γκε­ντρω­μέ­νοι στό ἴ­δι­ο σπί­τι ὅ­πως καί τήν προ­η­γού­με­νη φο­ρά. Τώρα ὅ­μως εἶ­ναι καί ὁ Θω­μᾶς μα­ζί τους. Οἱ θύ­ρες τοῦ σπι­τι­οῦ κλει­στές. Καί ξα­φνι­κά ὁ Κύ­ρι­ος ἔρ­χε­ται καί πά­λι μα­ζί τους καί τούς εὔ­χε­ται νά ἔ­χουν εἰ­ρή­νη. Καί ἀ­μέ­σως λέ­γει στό Θω­μᾶ: Ἔ­λα Θω­μᾶ, φέ­ρε τό δά­κτυ­λό σου ἐ­δῶ καί ψη­λά­φη­σε τά χέ­ρι­α μου, βά­λε τό χέ­ρι σου στήν πλευ­ρά μου «καί μή γί­νου ἄ­πι­στος ἀλ­λά πι­στός». Καί ὁ δυ­σπι­στος Θω­μᾶς τώ­ρα μέ θαυ­μα­στή ἔκρη­ξι χα­ρᾶς καί πί­στε­ως κά­νει μι­ά μο­να­δι­κή ὁ­μο­λο­γί­α: «Ὁ Κύ­ρι­ός μου καί ὁ Θε­ός μου». Πι­στεύ­ω, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι δέν εἶ­σαι μό­νον ἕ­νας με­γά­λος προ­φή­της ἀλ­λά ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου. Καί ὁ Κύ­ρι­ος τοῦ ἀ­πο­κρί­νε­ται: Πί­στευ­σες ἐ­πει­δή μέ εἶ­δες! Εἶ­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο εὐ­τυ­χεῖς ἐ­κεῖ­νοι οἱ πι­στοί, οἱ ὁ­ποῖ­οι θά μέ πι­στεύ­ουν χω­ρίς νά μέ δοῦν μέ τά μά­τι­α τους, ὅ­πως μέ εἶ­δες ἐ­σύ.

Θαυ­μα­στό πρα­γμα­τι­κά τό γε­γο­νός τῆς ἐμ­φα­νί­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου στόν Θω­μᾶ. Ὅ­μως ὁ Κύ­ρι­ος ἔ­κα­νε καί πολ­λά ἄλ­λα θαύ­μα­τα, τά ὁ­ποῖ­α ὁ ἱ­ε­ρός εὐ­αγ­γε­λι­στής δέν κα­τέ­γρα­ψε στό εὐ­αγ­γέ­λι­ό του. Τά ἐ­λά­χι­στα πού κα­τέ­γρα­ψε, τά ἔ­γρα­ψε γι­ά νά πιστεύσουμε ὅ­τι ὁ Κύ­ρι­ος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ καί Λυ­τρω­τής τοῦ κό­σμου καί ἔ­τσι νά κλη­ρο­νο­μή­σου­με τήν αἰ­ώ­νι­ο ζω­ή.

Ο ΥΙ­ΟΣ τοῦ Θε­οῦ λοι­πόν καί βα­σι­λεύς τῶν ἀ­πά­ντων πό­σο τα­πει­νώ­νε­ται καί συ­γκα­τα­βαί­νει στήν ἀ­πι­στί­α τοῦ Θω­μᾶ! Ἔρ­χε­ται ἀ­να­στη­μέ­νος στό ὑ­πε­ρῶ­ο, ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται καί προ­τεί­νει τά χέ­ρι­α του καί τήν πλευ­ρά του, γι­ά νά μήν ἀ­φή­σῃ τόν Θω­μᾶ στήν δυ­σπι­στί­α του καί στήν δυ­στυ­χί­α του.

Μή­πως ὅ­μως τό ἴ­δι­ο δέν γί­νε­ται καί μέ ὅ­λους μας κά­θε φο­ρά πού βα­σα­νι­ζό­μα­στε μέ­σα στήν δυ­σπι­στί­α καί τή με­λαγ­χο­λί­α μας, ὅ­ταν θλί­ψεις με­γά­λες καί προ­βλή­μα­τα μᾶς δι­α­λύ­ουν. Στίς συ­ντα­ρα­κτι­κές αὐ­τές στι­γμές τῆς ζω­ῆς μας πού ὁρ­μη­τι­κά τά κύ­μα­τα τῶν ἀμ­φι­βο­λι­ῶν μᾶς ἀ­να­στα­τώ­νουν, ὁ Κύ­ρι­ος δέν μᾶς ἀ­πο­στρέ­φε­ται, οὔ­τε ἀ­γα­να­κτεῖ μέ τίς δι­α­κυ­μάν­σεις μας. Ἀλ­λά κα­θώς ἐ­μεῖς ζα­λι­ζό­μα­στε μέ­σα στίς ἀμ­φι­τα­λα­ντεύ­σεις μας, ἐμ­φα­νί­ζε­ται ξα­φνι­κά στή βα­ρυ­χει­μω­νί­α τῆς τα­ρα­γμέ­νης ζω­ῆς μας καί μᾶς φέρ­νει τήν ἄ­νοι­ξι τῆς πί­στε­ως. Αὐ­τό ὅ­μως πού ὁ­πωσ­δή­πο­τε μᾶς ζη­τᾶ ὁ Χρι­στός γι­ά νά πα­ρου­σι­α­σθῇ στήν δύ­σπι­στη ψυ­χή μας εἶ­ναι νά ἔ­χου­με εἰ­λι­κρι­νῆ δι­ά­θε­σι νά τόν γνω­ρί­σου­με, γνή­σι­α ἐ­πι­θυ­μί­α νά τόν συ­να­ντή­σου­με.

Ἄς ἀ­να­ζη­τοῦ­με λοι­πόν τόν Κύ­ρι­ο μέ εἰ­λι­κρι­νῆ πό­θο κα­θη­με­ρι­νά στή ζω­ή μας. Καί Ἐ­κεῖ­νος θά μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται μέ ποικίλους τρό­πους, μέ εὐ­ερ­γε­σί­ες καί δω­ρε­ές, μέ τή χά­ρι του καί τήν ἀ­γά­πη του. Καί ἡ ζω­ή μας θά πλημ­μυ­ρί­ζῃ χα­ρά κα­θώς θά ψη­λα­φοῦ­με τήν πα­ρου­σί­α του δί­πλα μας. Καί θά ξε­σποῦ­με μέ ἐν­θου­σι­α­σμό στήν ὁ­μο­λο­γί­α: «ὁ Κύ­ρι­ός μου καί ὁ Θε­ός μου».