«Τὸ φετινὸ Πάσχα ἦταν διαφορετικὸ ἀπ’ ὅσα ἔχουμε συνηθίσει· καὶ αὐτὸ διότι ἡ χώρα μας βρίσκεται στὸ στόχαστρο τοῦ κορωνοϊοῦ. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ καραντίνα καὶ ἡ ἀπαγόρευση τῆς κυκλοφορίας δὲν ἐμπόδισε δεκάδες συμπολίτες μας νὰ τηρήσουν τὶς παραδόσεις, καθὼς τὸ ψήσιμο τοῦ ὀβελία ἔγινε στὶς αὐλές, στὰ μπαλκόνια καὶ τὶς ταράτσες τῶν σπιτιῶν τους. Φυσικὰ δὲν ἔλειψαν οἱ χοροὶ καὶ τὰ τραγούδια. Ἄλλοι στὴν ταράτσα, ἄλλοι στοὺς δρόμους, ἄλλοι στὰ μπαλκόνια, ὅπου μποροῦσε ὁ καθένας, ἀρκεῖ νὰ διατηροῦσε τὸ ἔθιμο, ἀρκεῖ νὰ κρατοῦσε τὴν παράδοση»… «Ἡ φετινὴ Ἀνάσταση θά μείνει στὴν ἱστορία, ἐξαιτίας τοῦ κορωνοϊοῦ. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἐκκλησίες ἦταν κλειστὲς γιὰ τοὺς πιστούς, ἀμέσως μετὰ τά μεσάνυχτα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου δεκάδες βεγγαλικὰ φώτισαν τὸν ἑλληνικὸ οὐρανό»… «Τὴν ἴδια ὥρα… οἱ ψαλμωδίες «ἔσπασαν» τὴ βουβὴ πόλη» («Ἔθνος» 19-4-2020).
Αὐτὰ μπόρεσε νὰ καταγράψει ἡ δημοσιογραφικὴ πένα. Τὰ συγκλονιστικὰ ὅμως εἶναι αὐτὰ ποὺ δὲν μπόρεσε οὔτε κὰν νὰ ὑποψιασθεῖ. Ὄχι τὰ ἔθιμα, ἀλλὰ τὰ μυστήρια, ὄχι τὰ βεγγαλικά, ἀλλὰ τὴν ὑπερκόσμια λάμψη στὰ πρόσωπα.
Χιλιάδες οἰκογένειες μέσα στὰ σπίτια τους, μπροστὰ στὶς τηλεοράσεις ντυμένοι στὰ γιορτινά τους ὅλη τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἔβλεπαν μὲ δέος τὶς ἀκολουθίες καὶ ζοῦσαν σὰν νά ’ταν στὶς κατακόμβες. Κι ἄλλοι ἔκλαιγαν ὄχι γιὰ τὴν καραντίνα τους, ἀλλὰ γιὰ τὴ στέρηση τῆς λατρείας ποὺ βίωναν. Σὲ κάποιες ἐκκλησίες ἔβαλαν στὰ στασίδια λαμπάδες καὶ εἰκόνες ἁγίων, νὰ λειτουργηθοῦν αὐτοὶ γιὰ λογαριασμό μας. Κάποιες γερόντισσες κατέφυγαν γονατιστὲς μὲ τὶς λαμπάδες πίσω ἀπὸ τὰ ἅγια Βήματα, κι ἄλλες τρύπωναν νύχτα κρυφὰ στὰ μνήματα ν’ ἀνάψουν τὰ καντήλια, νὰ ποῦν τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» στὶς ψυχὲς ποὺ περίμεναν. Εἶναι καὶ κάποιοι ποὺ νηστεύουν ἀκόμη, προσμένοντας τὴν «Ἀνάσταση».
Ὅλοι μας ὑποφέρουμε, ποὺ δὲν μπορέσαμε νά μεταλάβουμε! Κι ὁ πόνος μας θέριεψε, ὅταν εἴδαμε κάποιες φορὲς τὴ μάνα μας Ἐκκλησία νὰ ἀντιμετωπίζεται μὲ περιφρόνηση, κι ἀντικρίζαμε λειτουργοὺς τοῦ Θεοῦ νὰ ὁδηγοῦνται σὲ ἀστυνομικὰ τμήματα καὶ εἰσαγγελεῖς γιὰ ἀνακρίσεις.
Πράγματι ἦταν τὸ πιὸ παράξενο Πάσχα τῆς ζωῆς μας! Ἡ Ἐκκλησία πόνεσε, ἔκλαψε… Ζυγισθήκαμε ὅλοι μας. Δεχθήκαμε μὲ πόνο τὴ στέρηση τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου. Ἤδη ἡ στέρηση μᾶς ἔμαθε νὰ ἐκτιμοῦμε τὰ ἀνεκτίμητα, νὰ βιώνουμε καρδιακὰ αὐτὰ ποὺ προσεγγίζαμε συχνὰ τόσο ἐπιφανειακά. Καὶ τώρα προσμένουμε. Προσμένουμε Ἀνάσταση! Καὶ τὴν προσωπική μας, καὶ τῆς Πατρίδας μας.
