Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Μαΐου 2020, τοῦ Παραλύτου (Ἰωάν. ε΄ 1-15)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐτάρασσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.
1. ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ;…
Στή βόρεια πλευρά τοῦ τείχους τῆς ῾Ιερουσαλήμ, δίπλα στήν πύλη πού περνοῦσαν τά πρόβατα γιά τίς θυσίες, ὑπῆρχε μιά πολύ μικρή θαυματουργική λιμνούλα, μιά κολυμβήθρα. Καί ἀπό τό ὄνομα τῆς πύλης, τήν ὀνόμαζαν «προβατική κολυμβήθρα». Τῆς εἶχαν δώσει ἐπιπλέον καί τό ὄνομα «Βηθεσδά», πού σημαίνει οἶκος ἐλέους! Καί πραγματικά ἐδῶ γινόταν κάτι τό θαυμαστό· ῾Η δεξαμενή αὐτή εἶχε γύρω της πέντε στοές, στίς ὁποῖες «κατέκειτο πλῆθος πολύ τῶν ἀσθενούντων», τυφλῶν καί ἀναπήρων. Καί περίμεναν ὅλοι ἐκεῖ. Κάθε τόσο ῎Αγγελος Κυρίου «κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ καί ἐτάρασσε τό ὕδωρ» καί ὅποιος ἄρρωστος ἔπεφτε πρῶτος μέσα, γινόταν ἀμέσως καλά, ἀπό ὁποιαδήποτε ἀρρώστια κι ἄν ἔπασχε.
Ὑπῆρχε ὅμως κι ἕνας ἄνθρωπος 38 ὁλόκληρα χρόνια παράλυτος, μόνος καί ἀβοήθητος. Μά σήμερα στέκεται μπροστά του ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος καθώς τόν βλέπει κάτω ξαπλωμένο καί διακρίνει μέ τό θεῖο του βλέμμα τήν πολύχρονη ἀσθένειά του, τόν ρωτᾶ· «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι»; Καί ὁ παράλυτος τοῦ ἀποκρίνεται· «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν»! Δέν ἔχω κανέναν. Κι ἐνῶ ἐγώ προσπαθῶ νά προλάβω νά πέσω πρῶτος στή λίμνη, μπαίνουν ἄλλοι πρίν ἀπό μένα!...
Ἦταν ἀξιοσυμπάθητος ὁ παράλυτος αὐτός, παράλυτος ἐπί τριανταοκτώ ὁλόκληρα χρόνια! ῾Ο πόνος του ἦταν μεγάλος καί μακροχρόνιος. Καί ὅλοι τόν εἶχαν ἐγκαταλείψει! ῞Ομως, ἕνας δέν τόν εἶχε ξεχάσει, ὁ Κύριός μας! Τόν παρακολουθοῦσε τόσα χρόνια καί σήμερα ὁδήγησε τά βήματά του πρός τό ἐγκαταλελειμμένο ἀπό τούς ἀνθρώπους παιδί Του.
Ἀλλά τό ἴδιο δέν κάνει ὁ Ἅγιος Θεός σέ κάθε ἄνθρωπο; Πόσες φορές κι ἐμεῖς δοκιμάζουμε μοναξιά, δυστυχία καί πόνο; Πόσες φορές ἀντιμετωπίζουμε προβλήματα ὑγείας, οἰκογενειακά, ἐργασιακά, οἰκονομικά, κοινωνικά, ἐθνικά. Καί στηρίζουμε τίς ἐλπίδες μας σέ κάποιους ἀνθρώπους, περιμένουμε ἀπό αὐτούς νά μᾶς βοηθήσουν. Δυστυχῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι συχνά μᾶς ἀπογοητεύουν· δέν μποροῦν πάντοτε νά μᾶς καταλάβουν ἤ δέν θέλουν νά μᾶς βοηθήσουν. Ἀλλά καί δέν μποροῦν πάντοτε νά μᾶς συνδράμουν, γιατί οἱ δυνατότητές τους εἶναι περιορισμένες. Καί μεῖς κλεισμένοι στή μοναξιά μας, μαζί μέ τό παράλυτο τοῦ Εὐαγγέλιου κραυγάζουμε: ἄνθρωπον οὐκ ἔχω. Ἀλλά καί πόσες φορές γινόμαστε παράλυτοι πνευματικά, καθώς μᾶς πολιορκοῦν πάθη, λογισμοί καί ἀδυναμίες.
Σ᾿ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις δυστυχῶς τά χάνουμε. Πελαγοδρομοῦμε μόνοι μας, ἐπειδή ξεχνοῦμε πώς ἔχουμε κοντά μας ὄχι ἕναν ἄνθρωπο, ἀλλά τόν θεάνθρωπο Κύριο. Εἶναι δίπλα μας ὁ Χριστός, ὁ μόνος πού μᾶς γνωρίζει, θέλει καί μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει. Μᾶς ξέρει σέ κάθε λεπτομέρεια καί πτυχή τῆς ζωῆς μας. Δέν περιμένει νά τόν βροῦμε ἐμεῖς. ῎Ερχεται πρῶτος αὐτός νά μᾶς βοηθήσει, νά μᾶς εὐεργετήσει. ᾿Επιπλέον στέλνει καί δικούς Του ἀνθρώπους δίπλα μας γιά νά μᾶς συντροφεύουν στή μοναξιά μας, νά μᾶς ἐνισχύσουν στόν ἀγῶνα μας. Δέν εἴμαστε λοιπόν μόνοι μας. ῎Εχουμε βοηθό τόν παντοδύναμο καί πανάγαθο Κύριό μας, ὁ ὁποῖος ἀντιστρέφει τίς ἀντίξοες περιστάσεις καί κάνει τό θαῦμα. Αὐτήν τήν πραγματικότητα ὅμως θά τήν ἀνιχνεύσουμε στή συνέχεια.
2. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ
Μετά ἀπό τήν ἐναγώνιο κραυγή τοῦ παραλύτου, μιά μυστική κραυγή 38 ὁλόκληρων χρόνων, πού τώρα ὅμως ἐξωτερικεύεται, ὁ Κύριος δίνει τήν ἀπάντηση, κάνει τό θαῦμα. Λέγει λοιπόν στόν παράλυτο· «῎Εγειρε, ἆρον τόν κράβατόν σου καί περιπάτει». Καί ἀμέσως ὁ παράλυτος θεραπεύεται. Πετάγεται ὀρθός στά πόδια του! Σηκώνει τό κρεββάτι του στούς ὤμους! Καί περπατᾶ ἐλεύθερος στούς δρόμους τῆς πόλεως.
Κάποιοι ὅμως κακόψυχοι Ἰουδαῖοι, καθώς ἀντικρύζουν ὑγιῆ τόν παραλύτο τόν ἐπιπλήττουν καί τοῦ λένε· «Σάββατον ἐστίν», ἀργία! Δέν ἐπιτρέπεται νά σηκώνεις καί νά κουβαλᾶς τό κρεββάτι σου. Καί αὐτός ἔκπληκτος τούς ἀπαντᾶ: ᾿Εκεῖνος πού μέ ἔκανε καλά, αὐτός μοῦ εἶπε· «Ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει». Καί οἱ ᾿Ιουδαῖοι τόν ξαναρωτοῦν· Ποιός εἶναι λοιπόν αὐτός, πού σοῦ εἶπε «ἆρον τόν κράβαττόν σου»; ῾Ο παράλυτος ὅμως δέν γνώριζε τό ὄνομα τοῦ εὐεργέτη του. Γιατί ὁ Κύριος ἀπομακρύνθηκε ἀθόρυβα καί χάθηκε μέσα στό πλῆθος.
Πέρασαν μέρες ἀπό τότε. ῾Ο θόρυβος κόπασε. Καί ὁ Κύριος ξαναβρίσκει μπροστά του στήν αὐλή τοῦ Ναοῦ τόν πρώην παράλυτο καί τοῦ λέγει· «ἴδε ὑγιής γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε». Γιά νά μή σοῦ συμβῇ τίποτε χειρότερο! Καί ὁ θεραπευθείς παράλυτος γεμᾶτος εὐγνωμοσύνη καί ἐνθουσιασμό πού ἀντίκρυσε τόν Σωτῆρα του, βρίσκει ξανά ἐκείνους τούς ᾿Ιουδαίους πού τόν εἶχαν ρωτήσει, γιά νά τούς πῇ τό θαῦμα πού ζεῖ, νά ἐκδηλώσῃ τή χαρά του καί τήν εὐγνωμοσύνη του· καί ὁμολογεῖ· «᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας με ὑγιῆ»!
ΑΥΤΗ ἡ ὁμολογία τοῦ πρώην παράλυτου πρός τούς ᾿Ιουδαίους ἀποκαλύπτει ὅλο τόν πλοῦτο καί τήν διάθεσι τῆς ψυχῆς του. Ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ Κύριος ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ εὐεργέτης του καί μέ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης τό ὁμολογεῖ στούς ᾿Ιουδαίους, στούς ἐχθρούς τοῦ Κυρίου. Καί μᾶς δίνει ἔτσι ἕνα θαυμαστό δίδαγμα!
Διότι κι ἐμεῖς δεχόμαστε καθημερινά τίς πολύπλευρες, μεγάλες καί θαυμαστές εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν παιδική μας ἡλικία μέχρι σήμερα. Μπροστά λοιπόν στίς ἄπειρες αὐτές δωρεές τοῦ Θεοῦ θά πρέπει νά ἀναγνωρίζουμε καί νά ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ εὐεργέτης τῆς ζωῆς μας. Νά μήν ἐρμηνεύουμε τά γεγονότα τῆς ζωῆς μας ὡς ἀποτελέσματα συγκυριῶν ἤ ὡς συνέπειες τῶν προσωπικῶν μας προσπαθειῶν καί ἐνεργειῶν. Ἀλλά ὡς θαυμαστή ἐπέμβασι τῆς ἀγάπης καί προστασίας τοῦ Θεοῦ.
Καί νά ὁμολογοῦμε στούς γύρω μας· ὅτι ὁ Κύριος ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ «ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σώματων» μας, ὁ Πατέρας μας, ὁ εὐεργέτης μας, ὁ κυβερνήτης τῆς ζωῆς μας καί τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου.
Δέν εἴμαστε λοιπόν μόνοι μας…