Δέν ἔχω ἄνθρωπο

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Μαΐου 2020, τοῦ Παραλύτου (Ἰωάν. ε΄ 1-15)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀ­­νέ­βη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱε­ροσό­λυ­μα. ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύ­μοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβρα­ϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆ­θος πολὺ τῶν ἀσθε­νού­ν­των, τυφλῶν, χωλῶν, ξη­ρῶν, ἐκδε­χομένων τὴν τοῦ ὕδα­τος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ και­ρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κο­λυμβήθρᾳ, καὶ ἐτάρασσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔ­χων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθε­νῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχο­μαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔ­γειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξέ­νευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐ­τὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέ­γονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

1. ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ;…

Στή βό­ρεια πλευ­ρά τοῦ τε­ί­χους τῆς ῾Ι­ε­ρου­σα­λήμ, δί­πλα στήν πύ­λη πού περ­νοῦ­σαν τά πρό­βα­τα γιά τίς θυ­σί­ες, ὑ­πῆρ­χε μιά πο­λύ μι­κρή θαυ­­μα­τουρ­γι­κή λιμνού­λα, μι­ά κο­λυμ­βή­θρα. Καί ἀ­πό τό ὄ­νο­μα τῆς πύ­λης, τήν ὀ­νό­μα­ζαν «προ­βα­τι­κή κο­λυμ­βή­θρα». Τῆς εἶ­χαν δώ­σει ἐ­πι­πλέ­ον καί τό ὄ­νο­μα «Βη­θεσ­δά», πού ση­μα­ί­νει οἶ­κος ἐ­λέ­ους! Καί πραγ­μα­τι­κά ἐ­δῶ γι­νό­ταν κά­τι τό θαυ­μα­στό· ῾Η δεξαμενή αὐ­­τή εἶ­χε γύ­ρω της πέ­ντε στο­ές, στίς ὁποῖες «κα­τέ­κει­το πλῆ­­θος πο­λύ τῶν ἀ­σθε­νο­ύ­ντων», τυ­φλῶν καί ἀναπήρων. Καί πε­ρί­με­ναν ὅ­λοι ἐ­κεῖ. Κά­θε τό­σο ῎Αγ­γε­λος Κυ­ρί­ου «κα­τέ­βαι­νεν ἐν τῇ κο­λυμ­βή­θρᾳ καί ἐ­τά­ρασ­σε τό ὕ­δωρ» καί ὅ­ποι­ος ἄρ­ρω­στος ἔ­πε­φτε πρῶ­τος μέ­σα, γι­νό­ταν ἀ­μέ­σως κα­λά, ἀ­πό ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἀρ­ρώ­στια κι ἄν ἔ­πα­σχε.

Ὑ­πῆρ­χε ὅ­μως κι ἕ­νας ἄν­θρω­πος 38 ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια πα­ρά­λυ­τος, μό­νος καί ἀ­βο­ή­θη­τος. Μά σή­με­ρα στέ­κε­ται μπρο­στά του ὁ Κύ­ριος, ὁ ὁ­ποῖ­ος κα­θώς τόν βλέ­πει κά­τω ξα­πλω­μέ­νο καί δι­α­κρί­νει μέ τό θεῖ­ο του βλέμ­μα τήν πο­λύ­χρο­νη ἀ­σθέ­νειά του, τόν ρω­τᾶ· «Θέ­λεις ὑ­γι­ής γε­νέ­σθαι»; Καί ὁ πα­ρά­λυ­τος τοῦ ἀ­πο­κρί­νε­ται· «Κύ­ρι­ε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να, ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τό ὕ­δωρ βά­λῃ με εἰς τήν κο­λυμ­βή­θραν»! Δέν ἔ­χω κα­νέ­ναν. Κι ἐ­νῶ ἐ­γώ προ­σπα­θῶ νά προ­λά­βω νά πέ­σω πρῶ­τος στή λί­μνη, μπα­ί­νουν ἄλ­λοι πρίν ἀ­πό μέ­να!­.­..

Ἦταν ἀ­ξι­ο­συμ­πά­θη­τος ὁ πα­ρά­λυ­τος αὐ­τός, παρά­λυ­­τος ἐπί τριανταοκτώ ὁλόκληρα χρόνια! ῾Ο πό­νος του ἦ­ταν με­γά­λος καί μα­κρο­χρό­νιος. Καί ὅλοι τόν εἶ­χαν ἐγ­­κα­τα­λε­ί­ψει! ῞Ο­μως, ἕ­νας δέν τόν εἶ­χε ξε­χά­σει, ὁ Κύ­ρι­ός μας! Τόν πα­ρα­κο­λου­θοῦ­σε τό­σα χρό­νια καί σή­με­ρα ὁ­δή­γη­σε τά βή­μα­τά του πρός τό ἐγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­νο ἀ­πό το­ύς ἀν­θρώ­πους παι­δί Του.

Ἀλλά τό ἴ­διο δέν κά­νει ὁ Ἅ­γιος Θε­ός σέ κά­θε ἄν­θρω­πο; Πό­σες φο­ρές κι ἐμεῖς δο­κι­μά­ζου­με μο­να­ξιά, δυ­στυ­χί­α καί πό­νο; Πό­σες φο­ρές ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με προ­­βλή­μα­τα ὑ­γε­ί­ας, οἰ­κο­γε­νεια­κά, ἐρ­­γα­σια­κά, οἰ­κο­νο­μι­κά, κοι­­­­νω­νι­κά, ἐ­θνι­κά. Καί στη­ρί­ζου­με τίς ἐλ­πί­δες μας σέ κά­­­ποι­ους ἀν­θρώπους, πε­ρι­μέ­νου­με ἀ­πό αὐ­το­ύς νά μᾶς βοηθήσουν. Δυ­στυ­χῶς ὅ­μως οἱ ἄν­θρω­ποι συ­χνά μᾶς ἀ­πο­γο­η­τε­ύ­ουν· δέν μπο­ροῦν πά­ντο­τε νά μᾶς κα­τα­λά­βουν ἤ δέν θέ­λουν νά μᾶς βο­η­θή­σουν. Ἀλ­λά καί δέν μπο­ροῦν πά­ν­το­τε νά μᾶς συν­δρά­μουν, για­τί οἱ δυ­να­τό­τη­τές τους εἶ­ναι πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νες. Καί μεῖς κλει­σμέ­νοι στή μο­να­ξιά μας, μα­ζί μέ τό πα­ρά­λυ­το τοῦ Εὐ­αγ­γέ­λιου κραυ­γά­ζου­με: ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω. Ἀλ­λά καί πό­­σες φο­ρές γι­νό­μα­στε πα­ρά­λυ­τοι πνευ­μα­τι­κά, καθώς μᾶς πο­λι­ορ­κοῦν πά­θη, λο­γι­σμοί καί ἀ­δυ­να­μί­ες.  

Σ᾿ ὅ­λες αὐ­τές τίς πε­ρι­πτώ­σεις δυ­στυ­χῶς τά χά­νου­με. Πελαγοδρομοῦμε μόνοι μας, ἐπειδή ξεχνοῦμε πώς ἔ­χου­με κο­ν­τά μας ὄχι ἕναν ἄν­θρω­πο, ἀλλά τόν θεάν­θρω­πο Κύ­ριο. Εἶ­ναι δί­πλα μας ὁ Χρι­στός, ὁ μό­­νος πού μᾶς γνω­ρί­ζει, θέ­λει καί μπο­ρεῖ νά μᾶς βο­η­θή­σει. Μᾶς ξέ­ρει σέ κά­θε λε­πτο­μέ­ρεια καί πτυ­χή τῆς ζω­ῆς μας. Δέν πε­ρι­μέ­νει νά τόν βροῦ­με ἐ­μεῖς. ῎Ερ­χε­ται πρῶ­τος αὐ­τός νά μᾶς βοηθή­σει, νά μᾶς εὐ­ερ­γε­τή­σει. ᾿Ε­πι­πλέ­ον στέλ­νει καί δι­κο­ύς Του ἀν­θρώ­πους δί­πλα μας γιά νά μᾶς συν­τρο­φε­ύ­ουν στή μο­να­ξιά μας, νά μᾶς ἐ­νι­σχύ­σουν στόν ἀ­γῶ­να μας. Δέν εἴ­μα­στε λοι­πόν μό­νοι μας. ῎Ε­χου­με βο­­­η­θό τόν παντοδύναμο καί πανάγαθο Κύ­ρι­ό μας, ὁ ὁποῖος ἀν­τι­στρέ­φει τίς ἀν­τί­ξο­ες πε­ρι­στά­σεις καί κά­νει τό θαῦ­μα. Αὐ­τήν τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ὅ­μως θά τήν ἀ­νι­χνε­ύ­σου­με στή συ­νέ­χεια.

2. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ

Με­τά ἀ­πό τήν ἐ­να­γώ­νιο κραυ­γή τοῦ πα­ρα­λύ­του, μιά μυ­στι­κή κραυ­γή 38 ὁ­λό­κλη­ρων χρόνων, πού τώ­ρα ὅ­μως ἐ­ξω­τε­ρι­κε­ύ­ε­ται, ὁ Κύ­ριος δί­νει τήν ἀ­πά­ντη­ση, κά­νει τό θαῦ­μα. Λέ­γει λοι­πόν στόν πα­ρά­λυ­το· «῎Ε­γει­ρε, ἆ­ρον τόν κρά­βα­τόν σου καί πε­ρι­πά­τει». Καί ἀ­μέ­σως ὁ πα­ρά­λυ­τος θεραπεύεται. Πε­τά­γε­ται ὀρ­θός στά πό­δια του! Ση­κώ­νει τό κρεβ­βά­τι του στο­ύς ὤ­μους! Καί περ­πα­τᾶ ἐ­λε­ύ­θε­ρος στο­ύς δρό­μους τῆς πό­λε­ως.

Κάποιοι ὅμως κακόψυχοι Ἰουδαῖοι, κα­θώς ἀν­τι­κρύ­ζουν ὑ­γι­ῆ τόν πα­ρα­λύ­το τόν ἐ­πι­πλήτ­τουν καί τοῦ λέ­νε· «Σάβ­βα­τον ἐ­στίν», ἀρ­γί­α! Δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται νά ση­κώ­νεις καί νά κου­βα­λᾶς τό κρεβ­βά­τι σου. Καί αὐ­τός ἔκ­πλη­κτος το­ύς ἀ­παν­τᾶ: ᾿Ε­κεῖ­νος πού μέ ἔ­κα­νε κα­λά, αὐ­τός μοῦ εἶ­πε· «Ἆ­ρον τόν κρά­βατ­τόν σου καί πε­ρι­πά­τει». Καί οἱ ᾿Ι­ου­δαῖ­οι τόν ξα­να­ρω­τοῦν· Ποι­ός εἶ­ναι λοι­πόν αὐ­τός, πού σοῦ εἶ­πε «ἆ­ρον τόν κρά­βατ­τόν σου»; ῾Ο πα­ρά­λυ­τος ὅ­μως δέν γνώ­ρι­ζε τό ὄ­νο­μα τοῦ εὐ­εργέτη του. Για­τί ὁ Κύ­ριος ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κε ἀ­θό­ρυ­βα καί χά­θη­κε μέ­­σα στό πλῆ­θος.

Πέ­ρα­σαν μέ­ρες ἀ­πό τό­τε. ῾Ο θό­ρυ­βος κό­πα­σε. Καί ὁ Κύ­ριος ξα­να­βρί­σκει μπρο­στά του στήν αὐ­λή τοῦ Να­οῦ τόν πρώ­ην πα­ρά­λυ­το καί τοῦ λέ­γει· «ἴ­δε ὑ­γι­ής γέ­γο­νας, μη­κέ­τι ἁ­μάρ­τα­νε». Γιά νά μή σοῦ συμ­βῇ τί­πο­τε χει­­ρό­τε­ρο! Καί ὁ θε­ρα­πευ­θε­ίς πα­ρά­λυ­τος γε­μᾶ­τος εὐ­γνω­μο­σύ­νη καί ἐν­θου­σια­σμό πού ἀντίκρυσε τόν Σω­τῆ­ρα του, βρί­σκει ξα­νά ἐκείνους το­ύς ᾿Ι­ου­δα­ί­ους πού τόν εἶ­χαν ρω­τή­σει, γιά νά το­ύς πῇ τό θαῦ­μα πού ζεῖ, νά ἐκ­δη­λώ­σῃ τή χα­ρά του καί τήν εὐ­γνω­μο­σύ­νη του· καί ὁ­μο­λο­γεῖ· «᾿Ι­η­σοῦς ἐ­στιν ὁ ποι­ή­σας με ὑ­γι­ῆ»!

ΑΥΤΗ ἡ ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ πρώην παράλυτου πρός το­ύς ᾿Ι­ου­δα­ί­ους ἀ­πο­κα­λύ­πτει ὅ­λο τόν πλοῦ­το καί τήν δι­ά­θε­σι τῆς ψυ­χῆς του. Ἀ­να­γνω­ρί­ζει ὅ­τι ὁ Κύ­ριος ᾿Ι­η­σοῦς εἶ­ναι ὁ εὐ­ερ­γέ­της του καί μέ αἰ­σθή­μα­τα εὐ­γνω­μο­σύ­νης τό ὁ­μο­λο­γεῖ στο­ύς ᾿Ι­ου­δα­ί­ους, στο­ύς ἐ­χθρο­ύς τοῦ Κυ­ρί­ου. Καί μᾶς δίνει ἔτσι ἕνα θαυ­μα­στό δίδαγμα!

Διότι κι ἐμεῖς δε­χό­μα­στε καθημερινά τίς πολύ­πλευ­ρες, με­γά­λες καί θαυ­μα­στές εὐ­ερ­γε­σί­ες τοῦ Θε­οῦ. Ἀ­πό τήν παι­δι­κή μας ἡ­λι­κί­α μέ­χρι σή­με­ρα. Μπρο­στά λοι­πόν στίς ἄπειρες αὐτές δωρεές τοῦ Θεοῦ θά πρέ­­­πει νά ἀ­να­γνω­ρί­ζουμε καί νά ὁμολογοῦμε ὅ­τι ὁ Κύ­ριός μας εἶναι ὁ εὐεργέτης τῆς ζω­­ῆς μας. Νά μήν ἐρ­μη­νε­ύ­ου­με τά γε­γο­νό­τα τῆς ζω­ῆς μας ὡς ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα συγ­κυ­ρι­ῶν ἤ ὡς συ­νέ­πει­ες τῶν προ­σω­πι­κῶν μας προ­σπα­θει­ῶν καί ἐ­νερ­γει­ῶν. Ἀλλά ὡς θαυμαστή ἐπ­έμ­­βασι τῆς ἀγά­πης καί προστασίας τοῦ Θεοῦ.

Καί νά ὁ­μο­λο­γοῦ­με στο­ύς γύ­ρω μας· ὅ­τι ὁ Κύ­­ριος ᾿Ι­η­σοῦς εἶ­ναι ὁ «ἰ­α­­τρός τῶν ψυ­χῶν καί τῶν σώ­­μα­­των» μας, ὁ Πα­τέ­ρας μας, ὁ εὐεργέτης μας, ὁ κυ­βερ­νή­της τῆς ζω­ῆς μας καί τῆς ἱ­στο­ρί­ας τοῦ κό­σμου.

Δέν εἴ­μα­στε λοιπόν μόνοι μας…