Ἀπόστολος: ἡμέρας, Πέμ. β΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ε΄ 10-16)
10 εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ· 11 οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμενοι ἐν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ νῦν τὴν καταλλαγὴν ἐλάβομεν. 12 Διὰ τοῦτο ὥσπερ δι᾿ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ᾿ ᾧ πάντες ἥμαρτον· – 13 ἄχρι γὰρ νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ, ἁμαρτία δὲ οὐκ ἐλλογεῖται μὴ ὄντος νόμου· 14 ἀλλ᾿ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδάμ, ὅς ἐστι τύπος τοῦ μέλλοντος. 15 Ἀλλ᾿ οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα, οὕτω καὶ τὸ χάρισμα. εἰ γὰρ τῷ τοῦ ἑνὸς παραπτώματι οἱ πολλοὶ ἀπέθανον, πολλῷ μᾶλλον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δωρεὰ ἐν χάριτι τῇ τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς πολλοὺς ἐπερίσσευσε. 16 καὶ οὐχ ὡς δι᾿ ἑνὸς ἁμαρτήσαντος τὸ δώρημα· τὸ μὲν γὰρ κρῖμα ἐξ ἑνὸς εἰς κατάκριμα, τὸ δὲ χάρισμα ἐκ πολλῶν παραπτωμάτων εἰς δικαίωμα.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
10 Διότι, ἐάν συμφιλιωθήκαμε μέ τόν Θεό μέ τό θάνατο τοῦ Υἱοῦ του ὅταν ἤμασταν ἐχθροί, πολύ περισσότερο τώρα πού συμφιλιωθήκαμε θά σωθοῦμε διαμέσου τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ὑπάρχει πλέον ἀνάγκη νά πεθάνει, ἀλλά ζεῖ ἔνδοξος στούς οὐρανούς ὡς μεσίτης δικός μας. 11 Καί ὄχι μόνο θά σωθοῦμε, ἀλλά καί καυχόμαστε γιά τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Καυχόμαστε διαμέσου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου τώρα λάβαμε τή συμφιλίωση μέ τόν Θεό. 12 Ναί. Συμφιλιωθήκαμε ὅλοι μέ τόν Θεό διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἔγινε λοιπόν γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου κάτι ἀνάλογο μ’ ἐκεῖνο πού ἔγινε στήν πτώση του. Ὅπως δηλαδή διαμέσου ἑνός ἀνθρώπου, τοῦ Ἀδάμ, εἰσῆλθε σ’ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος ἡ ἁμαρτία καί διαμέσου τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος – κι ἔτσι ὁ θάνατος διαδόθηκε σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους, διότι στό πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ ὅλοι οἱ ἀπόγονοί του ἁμάρτησαν – ἔτσι καί διαμέσου τοῦ ἑνός Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ δικαίωση καί σωτηρία μεταδόθηκε σ’ ὁλόκληρο τό γένος τῶν ἀνθρώπων. 13 Καί εἶναι φανερό ὅτι οἱ συνέπειες τῆς παραβάσεως τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἐξαπλώθηκαν σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Διότι μέχρι τήν ἐποχή πού δόθηκε ὁ γραπτός νόμος ὑπῆρχε στόν κόσμο ἡ ἁμαρτία, ἀφοῦ ὑπῆρχε ἡ συνέπειά της, ὁ θάνατος δηλαδή. Ἡ ἁμαρτία ὅμως δέν λογαριάζεται καί δέν καταλογίζεται ὡς ἐνοχή, ὅταν δέν ὑπάρχει νόμος, μέ τήν παράβαση τοῦ ὁποίου καταδεικνύεται ἡ ἁμαρτία πού συντελεῖται. 14 Ἀλλ’ ὅμως, ἐνῶ δέν ὑπῆρχε νόμος, παρόλα αὐτά, ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι τόν Μωυσῆ ὁ θάνατος κατακυρίευσε καί τούς ἀπογόνους ἐκείνους τοῦ Ἀδάμ πού δέν ἁμάρτησαν μέ παράβαση ρητῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ὅπως ὁ Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος εἶναι τύπος τοῦ μελλοντικοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 15 Ἀλλά δέν μᾶς ἔβλαψε τόσο πολύ ἡ παράβαση τοῦ Ἀδάμ, ὅσο μᾶς ὠφέλησε καί μᾶς εὐεργέτησε ἡ χάρις πού μᾶς ἔφερε ὁ Χριστός. Διότι, ἐάν μέ τό παράπτωμα τοῦ ἑνός, δηλαδή τοῦ Ἀδάμ, πέθαναν οἱ πολλοί, δηλαδή ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα πού κατάγεται ἀπ’ αὐτόν, ἀσυγκρίτως περισσότερο ἡ χάρις πού μᾶς δίνεται ἀπό τόν Θεό καί ἡ δωρεά πού μᾶς ἐξασφάλισε μέ τή χάρη ὁ ἕνας ἄνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, δόθηκε μέ ἀφθονία καί πλημμύρισε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. 16 Καί δέν ἔγινε μέ τή θεία δωρεά ὅ,τι ἔγινε μέ τόν ἕνα πού ἁμάρτησε. Διότι ἡ καταδικαστική ἀπόφαση μέ τήν ὁποία κατακρίθηκε ἡ παράβαση τοῦ Ἀδάμ προξένησε τήν καταδίκη σ’ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος γιά ἕνα ἁμάρτημα καί μία παράβαση. Ἡ χαριστική ὅμως ἀπόφαση καί πράξη τοῦ Θεοῦ συγχώρησε πολλά, ἀναρίθμητα παραπτώματα, τά παραπτώματα ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους, κι ἔγινε ἔτσι ἀπόφαση μέ τήν ὁποία δικαιώθηκαν καί λυτρώθηκαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.
