Ἀπόστολος: ἡμέρας, Πέμ. ι΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Β΄ Κορ. α΄ 1-7)
Παῦλος, ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ θελήματος Θεοῦ, καὶ Τιμόθεος ὁ ἀδελφός, τῇ ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ τῇ οὔσῃ ἐν Κορίνθῳ σὺν τοῖς ἁγίοις πᾶσι τοῖς οὖσιν ἐν ὅλῃ τῇ Ἀχαΐᾳ· 2 χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. 3 Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως, 4 ὁ παρακαλῶν ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν, εἰς τὸ δύνασθαι ἡμᾶς παρακαλεῖν τοὺς ἐν πάσῃ θλίψει διὰ τῆς παρακλήσεως ἧς παρακαλούμεθα αὐτοὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ· 5 ὅτι καθὼς περισσεύει τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς, οὕτω διὰ Χριστοῦ περισσεύει καὶ ἡ παράκλησις ἡμῶν. 6 εἴτε δὲ θλιβόμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας τῆς ἐνεργουμένης ἐν ὑπομονῇ τῶν αὐτῶν παθημάτων ὧν καὶ ἡμεῖς πάσχομεν, εἴτε παρακαλούμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας, 7 καὶ ἡ ἐλπὶς ἡμῶν βεβαία ὑπὲρ ὑμῶν· εἰδότες ὅτι ὥσπερ κοινωνοί ἐστε τῶν παθημάτων, οὕτω καὶ τῆς παρακλήσεως.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
Ἐγώ ὁ Παῦλος, ὁ ὁποῖος εἶμαι Ἀπόστολος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπειδή τό θέλησε ὁ Θεός, χωρίς νά πάρω μόνος μου τό ἀξίωμα αὐτό, καί ὁ Τιμόθεος ὁ γνωστός σας ἀδελφός, πρός τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ πού ὑπάρχει στήν Κόρινθο, ὅπως καί πρός ὅλους τούς Χριστιανούς πού εἶναι σ’ ὅλη τήν ἐπαρχία τῆς Ἀχαΐας· 2 Σᾶς εὐχόμαστε, ἡ χάρις καί ἡ εἰρήνη πού προέρχεται ἀπό αὐτή νά σᾶς δοθοῦν ἀπό τόν Θεό Πατέρα καί τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. 3 Ἄς εἶναι εὐλογημένος καί δοξασμένος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος εἶναι Πατέρας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς πρός τή θεία του φύση, ἀλλά καί Θεός του ὡς πρός τήν ἀνθρώπινη φύση του. Ἄς εἶναι δοξασμένος, διότι αὐτός εἶναι Πατέρας καί πηγή ἐλέους καί εὐσπλαχνίας, καί Θεός πού χορηγεῖ κάθε παρηγοριά. 4 Αὐτός μᾶς παρηγορεῖ σέ κάθε θλίψη μας, γιά νά μποροῦμε κι ἐμεῖς μέ τήν παρηγοριά πού μᾶς δίνει ὁ Θεός νά παρηγοροῦμε τούς ἄλλους, σέ ὁποιαδήποτε θλίψη κι ἄν βρίσκονται. 5 Τόν δοξάζουμε λοιπόν καί τόν εὐχαριστοῦμε, διότι, ὅπως πάρα πολλά εἶναι τά παθήματα καί οἱ θλίψεις πού πάσχουμε σάν τόν Χριστό καί γιά τή δόξα του, ἔτσι ὑπεράφθονη εἶναι καί ἡ παρηγοριά πού δεχόμαστε διαμέσου τοῦ Χριστοῦ. 6 Καί εἴτε θλιβόμαστε, θλιβόμαστε καί κακοπαθοῦμε γιά νά σᾶς κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιο καί νά σᾶς ὁδηγήσουμε στήν πίστη, ὥστε νά βρεῖτε τήν παρηγοριά καί τή σωτηρία σας. Καί αὐτήν τήν παρηγοριά καί τή σωτηρία σας τήν ἐνεργεῖ ἡ θεία χάρις, ἡ ὁποία σᾶς ἐνισχύει νά ὑπομένετε τά ἴδια παθήματα καί τίς ἴδιες θλίψεις πού κι ἐμεῖς πάσχουμε. Εἴτε παρηγορούμαστε, παρηγορούμαστε πάλι γιά τήν παρηγοριά καί τή σωτηρία σας· διότι ὅταν μᾶς βλέπετε παρηγορημένους, ἐνθαρρύνεστε καί παρηγορεῖστε καί στηρίζεστε στήν ἐλπίδα καί τήν ὑπομονή, οἱ ὁποῖες θά σᾶς ἐξασφαλίσουν τή σωτηρία. 7 Καί εἶναι βέβαιη ἡ ἐλπίδα πού ἔχουμε γιά σᾶς ὅτι τά δεινά καί οἱ θλίψεις δέν θά κλονίσουν τήν πίστη σας. Διότι γνωρίζουμε ὅτι, ὅπως συμμετέχετε στά παθήματα καί τίς κακοπάθειές μας, ἔτσι θά γίνετε συμμέτοχοι καί στήν παρηγοριά μας. Καί θά ἐνισχυθεῖτε ἀπό τόν Θεό, ὅπως κι ἐμεῖς, γιά νά ὑποφέρετε μέ γενναιότητα καί μέ παρηγορημένη καρδιά τίς δοκιμασίες καί κακοπάθειες.
