Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα (17/10)

Ἀπόστολος: ἡμέρας, Σάβ. ιθ΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Α΄ Κορ. α΄ 12-20)

12 λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. 13 μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; 14 εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάϊον, 15 ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. 16 ἐβάπτισα δὲ καὶ τὸν Στε­φανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβά­πτισα. 17 οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χρι­στὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγ­­γελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λό­γου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυ­ρὸς τοῦ Χριστοῦ. 18 Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυ­ροῦ τοῖς μὲν ἀπολ­λυμέ­νοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳ­ζο­μένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. 19 γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. 20 ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; οὐχὶ ἐμώ­ρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

12 Καί μ’ αὐτό πού λέω ἐννοῶ αὐτό, ὅτι καθένας ἀπό σᾶς λέει μέ καύχηση: Ἐγώ εἶμαι τοῦ Παύλου· ἐγώ ὅμως, λέει ὁ ἄλλος, εἶμαι θαυμαστής καί μαθητής τοῦ Ἀπολ­λώ. Κι ὁ τρίτος λέει: ἐγώ ἀνήκω στόν Κηφᾶ· κι ἄλλος πά­λι ἰσχυρίζεται: ἐγώ εἶμαι τοῦ Χριστοῦ. Ἔγιναν ἔτσι ὁμά­δες καί μερίδες διάφορες. 13 Κομματιάστηκε λοιπόν ὁ Χριστός; Ἀπευθύνομαι σ’ ὅσους λένε, ἐμεῖς εἴμαστε τοῦ Παύλου, καί τούς ρωτῶ: Μήπως ὁ Παῦλος σταυρώθηκε γιά τή σωτηρία σας; Ἤ μήπως βαπτισθήκατε στό ὄνομα τοῦ Παύλου, ὥστε νά ἀνήκετε πλέον σ’ αὐτόν; 14 Καθώς βλέπω τώρα ποιά κατάχρηση τοῦ ὀνόματός μου κάνετε, εὐχαριστῶ τόν Θεό, διότι προνόησε νά μή βαπτίσω αὐτοπροσώπως κανέναν ἀπό σᾶς, ἐκτός ἀπό τόν Κρίσπο καί τόν Γάιο. 15 Κι ἔτσι τώρα δέν μπορεῖ κανείς νά πεῖ ὅτι στό δικό μου ὄνομα βάπτισα. 16 Βάπτισα ἐπίσης καί τήν οἰκογένεια τοῦ Στεφανᾶ. Ἐκτός ἀπ’ αὐτούς, δέν γνωρίζω ἄν βάπτισα κανέναν ἄλ­λον. 17 Καί δέν ἔκανα κύριο ἔργο μου τό βάπτισμα, διότι ὁ Χρι­στός δέν μοῦ ἀνέθεσε τή διακονία τοῦ Ἀποστόλου γιά νά βαπτίζω, πράγμα πού μπορεῖ νά κάνει κι ἕνας ἁπλός λειτουργός· ἀλλά μέ ἀπέστειλε ὁ Θεός νά κηρύττω τό Εὐαγγέλιο. Καί νά τό κηρύττω ὄχι μέ ἀνθρώπινη τέχνη καί ἀπατηλά ἐπιχειρήματα, γιά νά παρουσιάζεται ἡ διδασκαλία μου σοφή καί λαμπρή, ἀλλά νά τό κηρύττω ἔτσι ὥστε νά μή χά­σει τή θεία του δύναμη τό κήρυγμα γιά τό σταυρικό θά­νατο τοῦ Χριστοῦ. 18 Πράγματι λοιπόν ἡ διάδοση τοῦ κηρύγματος αὐτοῦ ὀφείλεται στή θεία του δύναμη. Διότι τό κήρυγμα γιά τό σταυρό σ’ ἐκείνους βέβαια πού βαδίζουν τό δρόμο τῆς ἀπώλειας φαίνεται μωρία καί κουταμάρα· σέ μᾶς ὅμως πού εἴμαστε στό δρόμο τῆς σωτηρίας εἶναι δύναμη Θεοῦ πού σώζει. 19 Ναί. Τούς φαίνεται μωρία καί δέν μποροῦν νά νιώ­σουν τή δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου, ἄν καί παρουσιάζονται μέ τήν ἀξίωση ὅτι εἶναι σοφοί. Διότι ἔχει γραφεῖ ἀπό τόν Ἡσαΐα, πού μίλησε ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ: Θά ἐξα­­­φανίσω τή σοφία αὐτῶν πού παρουσιάζονται ὡς σο­­φοί, καί θά παραμερίσω ὡς ἀνώφελη καί ἄχρηστη τή φρόνηση ἐκείνων πού κομπάζουν μέ τήν ἰδέα ὅτι εἶ­­ναι συνετοί. 20 Ποῦ ὑπάρχει τώρα σοφός; Ποῦ ὑπάρχει ἔμπειρος διδάσκαλος τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου; Ποῦ ἐπιδέξιος συζη­τη­τής τῆς ἄπιστης καί ἄθεης αὐτῆς ἐποχῆς; Δέν ἀπέ­δει­ξε ὁ Θεός μωρή τή σοφία τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν τά κοσμικά φρονήματα τῆς ἐποχῆς μας;