Μέσα στό σπίτι τοῦ Θεοῦ!

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 22 Νοεμβρίου 2020, κδ΄ ἐπιστολῶν (Ἐφεσ. β΄ 14-22)

Ἀδελφοί, Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, ὅτι δι᾿ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.

1. Ἡ εἰρήνη μας

Στὴν ἐποχή μας, ποὺ οἱ πολεμικὲς συρράξεις σὲ διάφορα μέρη τοῦ πλανήτη σκορπίζουν τὸν θάνατο σὲ ἀναρίθμητους ἀνθρώπους καὶ γεμίζουν τὴν ἀνθρωπότητα μὲ φόβο γιὰ τὴν ἀπειλὴ ἑνὸς νέου παγκόσμιου πολέμου, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀκούσαμε στὴν ἀποστολικὴ περικοπή, πάντα ἐπίκαιρος, μᾶς ὑποδεικνύει τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη σὲ παγκόσμιο ἀλλὰ καὶ σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο:

Ὁ Χριστός «ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἕν». Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Αὐτὸς ἔκανε ἕνα τοὺς δύο ἀπομακρυσμένους μεταξύ τους κόσμους: τὸν ἰουδαϊκὸ καὶ τὸν εἰδωλολατρικό. Αὐτὸς γκρέμισε καὶ κατέλυσε τὸν τοῖχο τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου ποὺ ὀρθωνόταν ἀνάμεσα σὲ Ἰουδαίους καὶ εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς χώριζε. Αὐτὸς μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατό του κατήργησε τὴν ἔχθρα ματαξὺ τῶν δύο λαῶν καὶ δημιούργησε ἕνα νέο λαό, τὴν Ἐκκλησία του. Αὐτὸς μὲ τὴ θυσία του συμφιλίωσε τὸν νέο αὐτὸν λαὸ καὶ πάλι μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα. Αὐτὸς εἶναι ἡ εἰρήνη μας.

Χωρὶς τὸν Χριστό, ὅσες συνθῆκες κι ἂν ὑπογραφοῦν, ὅσα διαγγέλματα κι ἂν ἀκουσθοῦν, ὅσες παγκόσμιες διαδηλώσεις κι ἂν γίνουν, δὲν μπορεῖ νὰ ἐπικρατήσει ἡ πανανθρώπινη εἰρήνη. Χωρὶς Αὐτόν, δὲν μπορεῖ ἐπιπλέον νὰ εἰρηνεύσει καὶ ἐσωτερικὰ ὁ ἄνθρωπος. Ὅλες οἱ μέθοδοι ποὺ προβάλλονται στὶς μέρες μας, ὅπως ἡ γιόγκα, ὁ διαλογισμὸς καὶ ἄλλες, ὄχι μόνο δὲν εἰρηνεύουν τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ τοῦ προκαλοῦν μεγαλύτερη ταραχή, καθὼς τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἐκθέτουν ἀνυπεράσπιστο σὲ δαιμονικὲς δυνάμεις.

Ὁ Χριστὸς λοιπὸν εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Ἡ εἰρήνη μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, ἡ εἰρήνη μὲ τὸν Θεό μας καὶ τελικὰ ἡ ἐσωτερικὴ εἰρήνη τοῦ καθενός μας. Δὲν φέρει ἁπλῶς τὴν εἰρήνη. Δὲν λέει ὁ Ἀπόστολος ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι εἰρηνοποιός, ἀλλὰ ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι ἡ εἰρήνη. Ἡ εἰρήνη ταυτίζεται μὲ τὸ πρόσωπό Του. Ὅσο πλησιάζουμε Ἐκεῖνον, τόσο θὰ εἰρηνεύει ἡ ψυχή μας, ἡ οἰκογένειά μας, ἡ κοινωνία μας κι ὁ κόσμος γύρω μας.

2. Ἡ οἰκογένειά μας

Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ θεῖος Ἀπόστολος τονίζει στοὺς Ἐφεσίους, οἱ ὁποῖοι προηγουμένως ἦταν εἰδωλολάτρες, ὅτι πλέον ὡς Χριστιανοὶ ἀνήκουν στὴν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ. «Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμ­πολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ». Δηλαδή, δὲν εἶσθε πλέον ξένοι καὶ προσωρινοὶ κάτοικοι στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶσθε συμπολίτες τῶν Ἁγίων καὶ μέλη τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνον ἔχετε Πατέρα. Εἶσθε οἰκεῖοι Του· παιδιά Του ἀγαπημένα. Καὶ ἀδελφοί σας εἶναι ὅλοι ὅσοι ἔχουν πιστέψει στὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Μέλη αὐτῆς τῆς εὐλογημένης οἰκογένειας τῆς Ἐκκλησίας εἴμαστε κι ὅλοι οἱ Χριστιανοί. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ λάβαμε τὸ ἅγιο Βάπτισμα, γίναμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Εἴμαστε μιὰ οἰκογένεια μὲ ὅλους ὅσοι ἔχουν βαπτισθεῖ στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἀγωνίζονται νὰ εὐαρεστοῦν στὸν Κύριο ἐφαρμόζοντας τὸ θέλημα καὶ τὶς ἐντολές Του. Εἴμαστε ὅμως μιὰ οἰκογένεια καὶ μὲ τοὺς Ἁγίους τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας: μὲ τοὺς Πατριάρχες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τοὺς Προφῆτες, τοὺς Δικαίους, τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Μάρτυρες καὶ τοὺς Ὁσίους κάθε ἐποχῆς. Εἶναι κοντά μας οἱ Ἅγιοι. Βλέπουν τὸν ἀγώνα μας. Ἀκοῦν τὴν προσευχή μας. Πρεσβεύουν γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ὅλοι ἔχουμε κοινὸ Πατέρα τὸν οὐράνιο Πατέρα. Ἀπολαμβάνουμε τὴ διαρκὴ στοργὴ καὶ τὴν ἀνύστακτη φροντίδα Του. Τὸ σπίτι Του, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία, εἶναι σπίτι μας. Δὲν μᾶς φιλοξενεῖ ἁπλῶς σὲ αὐτό. Μᾶς τὸ ἔχει χαρίσει. Εἴμαστε οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ! Τόσο κοντινοί Του! Τόσο προσιτὸς εἶναι σ᾿ ἐμᾶς ὁ Θεός! Τόσο δικός μας!

Ἡ Ἐκκλησία λοιπὸν δὲν εἶναι ἕνας συν­ήθης φορέας, ἕνας κοινωνικὸς ὀργανισμός· ἀλλὰ εἶναι ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τὸ σπίτι μας. Ἐκεῖ συναντοῦμε τὸν Πατέρα μας. Ἐκεῖ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς ἀδελφούς μας. Ἐκεῖ τρεφόμαστε πνευματικὰ μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια ποὺ μᾶς παρέχει. Στὴν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ὅλοι συγγενεῖς ἐξ αἵματος· ἐκ τοῦ θείου Αἵματος τοῦ Κυρίου. Τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ γινόμαστε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Στὴν Ἐκκλησία βρίσκουμε καταφύγιο σὲ κάθε δοκιμασία μας. Ἀπὸ αὐτὴν λαμβάνουμε κάθε πολύτιμο ἐφόδιο γιὰ τὴ ζωή μας. Στὸν ἱερὸ χῶρο της εἴμαστε ἀπόλυτα ἀσφαλεῖς, ὅπως τὸ μικρὸ παιδὶ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα του. Τί περισσότερο μπορεῖ νὰ ἀναζητήσει ἕνας ἄνθρωπος;