Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 20 Δεκεμβρίου 2020, πρό τῶν Χριστουγέννων (Ἑβρ. ια΄ 9-10, 32-40)
Ἀδελφοί, πίστει παρῴκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.
Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ποὺ ὀνομάζεται Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, μᾶς φέρνει στὸ κατώφλι τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Μέσα στὸ πνεῦμα τῆς ἑορτῆς, τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ προβάλλει μπροστά μας τὶς μεγάλες ἐκεῖνες μορφὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ προετοίμασαν τὴν ἔλευση τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο.
1. Προσωρινοὶ
Ξεχωριστὴ θέση ἀνάμεσά τους κατέχει ὁ πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος, ὅπως μᾶς λέει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, «πίστει παρῴκησεν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς». Δηλαδή, χάρη στὴν πίστη του ὁ Ἀβραὰμ ἔμεινε ὡς ξένος στὴ γῆ ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεὸς καὶ τὴ θεωροῦσε ξένη χώρα καὶ ὄχι δική του. Διέμεινε λοιπὸν μέσα σὲ σκηνὲς μαζὶ μὲ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακώβ, ποὺ ἦταν συγκληρονόμοι τῆς ἴδιας ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ.
Μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ γίγαντας αὐτὸς τῆς πίστεως διατηροῦσε μέσα του τὴν αἴσθηση τῆς προσωρινότητας, γι᾿ αὐτό, ἐνῶ βρισκόταν στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στὸν εὐλογημένο τόπο ποὺ τοῦ εἶχε χαρίσει ὁ Θεός, δὲν θέλησε νὰ χτίσει μεγαλοπρεπὴ ἀνάκτορα, ἀλλὰ προτίμησε νὰ μένει σὲ σκηνές. Δὲν προσκολλήθηκε στὸν μάταιο αὐτὸν κόσμο, ἀλλὰ τὸ βλέμμα του ἦταν στραμμένο στὸν οὐρανό, στὴν οὐράνια πόλη, τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴν προσδοκοῦσε.
Ἀλήθεια, τὸ δικό μας βλέμμα ποῦ εἶναι στραμμένο; Τὰ μάτια μας, ἡ καρδιά μας εἶναι προσηλωμένα στὴν οὐράνια πατρίδα μας; Ἢ μήπως μᾶς ἀπορροφᾶ ἡ ὕλη καὶ ἡ ἐπίγεια ζωή, ποὺ εἶναι πρόσκαιρη καὶ φθαρτή, καὶ μᾶς ἑλκύουν οἱ μάταιες δόξες καὶ οἱ ἁμαρτωλὲς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου;
Ὁ οὐρανὸς εἶναι ὁ προορισμός μας· ἡ ἀτελεύτητη μακαριότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ εἶναι τὸ πολίτευμά μας, ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας. Ἐδῶ περαστικοὶ εἴμαστε. Ξενιτεμένοι καὶ ἐξόριστοι. Στὸν οὐρανὸ λοιπὸν ἂς εἶναι στραμμένα καὶ τὰ δικά μας βλέμματα καὶ οἱ δικές μας καρδιές. Τὰ λόγια μας, οἱ σκέψεις μας, οἱ ἐπιθυμίες μας, τὰ αἰσθήματά μας, οἱ πράξεις μας, ὅλα νὰ εἶναι οὐράνια. Τίποτε γήινο, χωματένιο, προσωρινό.
2. Τὰ κατορθώματα τῆς πίστεως
Ἡ συνέχεια τοῦ Ἀναγνώσματος μᾶς περιγράφει τὰ σπουδαῖα κατορθώματα ποὺ πέτυχαν οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ποὺ ἔδειξαν στὶς ὑποσχέσεις ποὺ τοὺς εἶχε δώσει ὁ Θεός. Καταπολέμησαν καὶ ὑπέταξαν βασίλεια, κυβέρνησαν τὸν λαὸ μὲ δικαιοσύνη, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεός, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ὅπως ὁ Δανιήλ, ἔσβησαν τὴν καταστρεπτικὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὸν κίνδυνο τῆς σφαγῆς, πῆραν δύναμη καὶ ἔγιναν καλὰ ἀπὸ ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν ἰσχυροὶ καὶ ἀνίκητοι στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ τὶς ἐχθρικὲς παρατάξεις καὶ τὰ πολυπληθὴ στρατεύματά τους, εἶδαν ἀναστάσεις νεκρῶν.
Ὁ νικηφόρος αὐτὸς παιάνας τῆς πίστεως μᾶς συγκινεῖ ἰδιαίτερα καὶ μᾶς διδάσκει. Ἄνθρωποι ἀδύναμοι ἦταν κι αὐτοί, ὅπως κι ἐμεῖς. Μὲ τὴν ἀταλάντευτη πίστη τους ὅμως ἀναδείχθηκαν πανίσχυροι, ἀκατάβλητοι. Εἶδαν πραγματοποιημένες τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή τους. Τὰ ἡρωικὰ κατορθώματά τους μᾶς στέλνουν ἠχηρὸ μήνυμα σὲ μιὰ ἐποχὴ μὲ πρωτόγνωρες ἀντιξοότητες καὶ δυσκολίες, μὲ ὀρατοὺς καὶ ἀόρατους ἐχθροὺς καὶ μὲ τὸν φόβο τοῦ θανάτου νὰ διαχέεται παντοῦ καὶ νὰ ἔχει κατακλύσει τὶς ψυχὲς πολλῶν ἀνθρώπων.
Οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μᾶς διασαλπίζουν σήμερα ὅτι ἡ πίστη στὸν Θεὸ εἶναι ἡ μεγάλη μυστικὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δύναμη ποὺ ἀντιστρέφει τοὺς νόμους τῆς φύσεως, ποὺ ξεπερνᾶ τὰ ὅρια τῆς λογικῆς καὶ καθιστᾶ τὸν ἀδύναμο ἄνθρωπο νικητή, ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς.
Σὲ λίγες μέρες θὰ δοῦμε τὴν προσδοκία τῶν Πατέρων αὐτῶν νὰ γίνεται πραγματικότητα. Αὐτὸς ποὺ γιὰ αἰῶνες περίμενε ἡ ἀνθρωπότητα, θὰ ἔλθει στὸν κόσμο. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ θὰ γίνει ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ ἀλλάξει τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. Μὲ πίστη ἂς προσκυνήσουμε τὸν νεογέννητο Χριστό, τὸν ἄναρχο Λόγο τοῦ Θεοῦ, διότι εἶναι ὁ Μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τοὺς φόβους καὶ τὰ ἀδιέξοδά μας.
