Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 17 Ἰανουαρίου 2021, ιβ΄ Λουκᾶ (Λουκ. ιζ΄ 12-19)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσερχομένου τοῦ Ἰησοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.
Συγκλονιστικὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου μᾶς περιγράφει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Θαῦμα ποὺ φανερώνει τὴν ἄπειρη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἀσθενὴ ἄνθρωπο.
1. Θερμὴ ἱκεσία
Καθὼς ὁ Κύριος περιόδευε καὶ πλησίαζε νὰ εἰσέλθει σ᾿ ἕνα μικρὸ χωριὸ κοντὰ στὰ σύνορα τῆς Σαμάρειας καὶ τῆς Γαλιλαίας, Τὸν συνάντησαν ἀπὸ μακριὰ δέκα λεπροὶ ἄνθρωποι μὲ καταπληγωμένα σώματα ἀπὸ τὴν ἀσθένειά τους. Δὲν Τὸν πλησίασαν. Δὲν τοὺς ἐπιτρεπόταν ἄλλωστε νὰ πλησιάζουν ὑγιεῖς ἀνθρώπους. Ἀπὸ ἀπόσταση ἄρχισαν νὰ κραυγάζουν μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ἀλλοιωμένης ἀπὸ τὴν ἀσθένεια φωνῆς τους: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς»! Κύριε Ἰησοῦ, λυπήσου μας!
Ὁ Χριστὸς ἀντίκρισε τὸ τραγικὸ θέαμα τῶν ταλαιπωρημένων αὐτῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς εἶπε νὰ πᾶνε καὶ νὰ δείξουν τὸ σῶμα τους στοὺς ἱερεῖς γιὰ νὰ βεβαιώσουν ἐκεῖνοι τὴ θεραπεία τους, σύμφωνα μὲ τὴ σχετικὴ διάταξη τοῦ Νόμου. Ξεκίνησαν λοιπὸν οἱ δέκα ἀσθενεῖς καί, καθὼς περπατοῦσαν, ἔγινε τὸ μεγάλο θαῦμα. Καθαρίσθηκαν ἀπὸ τὴ λέπρα. Οἱ πληγὲς ἔκλεισαν καὶ τὸ σῶμα τους ἔγινε πάλι καθαρὸ καὶ ὑγιές!
Πόση δύναμη καὶ ἔνταση ψυχῆς θὰ ἔκρυβε αὐτὴ ἡ βοὴ τῆς ἰσχνῆς φωνῆς τῶν δέκα λεπρῶν! Ἀντήχησε στὸν οὐρανὸ καὶ εἵλκυσε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ! Καὶ ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριος ἄκουσε τὸν στεναγμὸ τῆς ψυχῆς τους, δέχθηκε τὴν ἀγωνιώδη κραυγή τους καὶ τοὺς λύτρωσε ἀπὸ τὴ θανατηφόρα ἀσθένεια.
Ἀμέτρητες φορὲς κι ἐμεῖς στεκόμαστε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ ἀποθέτουμε τὰ αἰτήματα τῆς καρδιᾶς μας. Ἰδιαιτέρως ὅταν μᾶς ἐπισκέπτεται ἡ ἀσθένεια, ὅταν ὁ πόνος μαυρίζει τὸν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς μας, ὅταν ἔχουμε χάσει κάθε ἀνθρώπινη ἐλπίδα καὶ καταφεύγουμε στὸν παντοδύναμο Θεό. Ζητοῦμε τότε τὸ ἔλεός του, τὴ βοήθειά του, τὴ λύση στὰ ἀδιέξοδά μας.
Ἔχει ὅμως ἡ ἱκεσία μας τὴν ἔνταση καὶ τὴν ἰσχὺ ποὺ εἶχε ἡ κραυγὴ τῶν δέκα λεπρῶν τοῦ Εὐαγγελίου; Ἢ μήπως εἶναι μιὰ ἐπανάληψη λέξεων ἀπὸ συνήθεια ποὺ γίνεται τυπικὰ καὶ ἀδιάφορα; Ὅταν ἡ προσευχή μας γίνεται μὲ πόνο ψυχῆς, μὲ συναίσθηση καὶ μὲ θερμὴ πίστη, τότε εἰσακούεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἐνεργεῖ θαύματα.
2. Βαθιὰ εὐγνωμοσύνη
Ἡ ἀσθένεια τῶν δέκα λεπρῶν θεραπεύθηκε. Χαρούμενοι τώρα τρέχουν στοὺς συγγενεῖς τους νὰ τοὺς ἀναγγείλουν τὸ γεγονός. Ἕνας ὅμως ἀπὸ αὐτούς, μόλις εἶδε ὅτι θεραπεύθηκε, ἐπέστρεψε καὶ μὲ δυνατὴ φωνή, ἐκφράζοντας τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του, δόξαζε τὸν Θεό. Ἔπεσε μάλιστα μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ Τὸν εὐχαριστοῦσε. Καὶ αὐτὸς ἦταν Σαμαρείτης, δηλαδὴ ἄνθρωπος μισητὸς στοὺς Ἰουδαίους. Κανεὶς δὲν θὰ περίμενε ἀπὸ τὸν Σαμαρείτη νὰ δείξει τέτοια εὐγνωμοσύνη ποὺ δὲν ἔδειξαν οἱ ἄλλοι ἐννέα Ἰσραηλίτες.
Δίκαια τότε ὁ Ἰησοῦς ρώτησε μὲ πόνο καὶ ἀπορία γιὰ τὴν ἀχαριστία τους: Δὲν καθαρίσθηκαν ἀπὸ τὴ λέπρα καὶ οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Δὲν σκέφθηκαν νὰ γυρίσουν πίσω καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Θεό, παρὰ μόνο αὐτὸς ὁ ξένος, ποὺ δὲν ἀνήκει στὸ γνήσιο ἰουδαϊκὸ γένος; Στράφηκε τότε στὸν Σαμαρείτη ὁ Κύριος καὶ τὸν ἀντάμειψε πλούσια γιὰ τὴν εὐγνωμοσύνη ποὺ ἔδειξε, χαρίζοντάς του ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θεραπεία τοῦ σώματος καὶ τὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς του: «Ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Δηλαδή, σήκω καὶ πήγαινε. Ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε.
Μᾶς διδάσκει ὁπωσδήποτε ὁ εὐγνώμων αὐτὸς Σαμαρείτης. Διότι κι ἐμᾶς πλούσια μᾶς ἔχει εὐεργετήσει ὁ ἀγαθὸς Θεός. Μᾶς ἔφερε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη. Ἡ κάθε μέρα ποὺ ἀνατέλλει καὶ μᾶς βρίσκει στὴ ζωὴ εἶναι μιὰ νέα εὐεργεσία Του. Μᾶς ἔβαλε μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Μᾶς ἁγιάζει μὲ τὰ χαριτόβρυτα Μυστήρια καὶ μᾶς ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια στὴ σωτηρία. Πόσο περισσότερο εὐεργετημένοι ἀπὸ τοὺς λεπροὺς Ἰουδαίους εἴμαστε! Ἀλλὰ καὶ στὴν προσωπικὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας, ἂν ἐξετάσουμε προσεκτικά, θὰ διακρίνουμε τὸ ἀόρατο χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπεμβαίνει σὲ κρίσιμες στιγμὲς καὶ νὰ μᾶς κατευθύνει πρὸς τὸ αἰώνιο συμφέρον μας.
Ἂς μὴν παραλείπουμε, λοιπόν, νὰ ἐκφράζουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας στὸν δωρεοδότη Κύριο. Διότι, ὅπως τόνιζε καὶ ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, «τὸν εὐγνώμονα τὸν κυνηγάει ὁ Θεὸς μὲ τὶς εὐλογίες του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εὐχαριστεῖ τὸν Θεὸ ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ λίγα, ἔρχεται μετὰ τόσο πλούσια ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀντέξει» (Λόγοι, τόμ. Ε΄, σελ. 142).
