ΘΕΜΑ: Ἀπ᾿ τῶν προγόνων τό κρασί
ΕΒΔΟΜΑΔΑ: 22-28 Μαρτίου 2021
ΑΡΘΡΟ: «Ἀπ᾿ τῶν προγόνων τό κρασί», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2234/1.1.21/σελ. 1-2.
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: † Ν. Π. Βασιλειάδη, «Γιά τήν ἐλευθερία», σελ. 1-115, ἐκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθήνα 20146.
Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
Θέμα για τα μέλη
|
Ηχητικό
|
Βίντεο
|
Ἀπ᾿ τῶν προγόνων τό κρασί
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Φέτος γιορτάζουμε τά διακόσια χρόνια τῆς Ἐθνικῆς Ἀνεξαρτησίας μας ἀπό τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Σύσσωμο τό Ἑλληνικό Ἔθνος, ἡ Ἐκκλησία, ἡ Πολιτεία, τά Ἀνώτατα ἐκπαιδευτικά Ἱδρύματα, πάμπολλοι ἐθνικοί καί ἰδιωτικοί Φορεῖς στήν Ἑλλάδα καί στόν κόσμο ὁλόκληρο προετοιμάζουν ἑορτασμούς τιμῆς γιά τή 200η ἐπέτειο τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Ἤδη μέ τήν εἴσοδό μας στόν καινούργιο χρόνο ἔγιναν ἀρκετές ἐπετειακές ἐκδηλώσεις, μεταξύ τῶν ὁποίων τό Παιδαγωγικό συνέδριο τοῦ «Μεγάλου Βασιλείου» μέ θέμα: «Γένους στήριγμα στά γράμματα καί στ᾿ ἄρματα». Κι ἐμεῖς τό θέμα τοῦ Κύκλου μας σήμερα θά τό ἀφιερώσουμε στήν Παλιγγενεσία τοῦ 1821. Γιά τήν ἀκρίβεια, δέν θά δώσουμε κάτι μέ τό σημερινό ἀφιέρωμα, ἀλλά θά πάρουμε πολλά ἐνισχυτικά μηνύματα ἀπό τόν ἑορτασμό τῆς Ἐπετείου, διότι ἦταν ἁγιασμένη ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821.
Ἐκ προοιμίου νά ποῦμε ὅτι, ὅταν μᾶς χτύπησαν οἱ Ἰταλοί τό 1940, παρακάλεσαν οἱ δημοσιογράφοι τόν ποιητή μας Κωστή Παλαμᾶ νά πεῖ ἕνα λόγο, γιά νά ἐνθουσιασθοῦν οἱ στρατιῶτες μας πού πολεμοῦσαν στό Μέτωπο. Κι ὁ Κωστής Παλαμᾶς εἶπε τοῦτα τά λόγια: «Αὐτό τόν λόγο θά σᾶς πῶ, δέν ἔχω ἄλλον κανένα, μεθύστε μέ τ᾿ ἀθάνατο κρασί τοῦ ᾿21». Κι ἐμεῖς θά μεθύσουμε σήμερα μέ τό ἀθάνατο κρασί τοῦ ᾿21, διαβάζοντας καί σχολιάζοντας πρῶτα τό Α΄ Μέρος τοῦ ἐξαίρετου ἄρθρου «Ἀπ᾿ τῶν προγόνων τό κρασί…», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2234/1.1.21, σελ. 1-2, ἕως ἐκεῖ πού λέει: «Μέχρι καί χθές!», σελ. 2, β΄στήλη.
Α΄ ΜΕΡΟΣ: Ἀπ᾿ τῶν προγόνων τό κρασί…
1. Λέει στήν ἀρχή τό ἄρθρο ὅτι οἱ ὑπόδουλοι τετρακόσια χρόνια στόν ὀθωμανικό ζυγό Ἕλληνες «δέν ψήφισαν τή ζωή τους, ἀλλά εἶπαν: Μέχρις ἐδῶ!» Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἦταν ἡ πρώτη καί μοναδική πού ἔγινε γιά τήν ἀποτίναξη τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ ἤ προηγήθηκαν κι ἄλλες; (Σκέψεις Μελῶν…). Προηγήθηκαν καί ἄλλες πολλές. Οἱ ἱστορικοί ὑπολογίζουν 16 ἐπαναστατικά κινήματα καί 124 ἐξεγέρσεις. Ἀλλά πνίγονταν στό αἷμα, διότι οἱ Τοῦρκοι ἅρπαζαν τά Ἑλληνόπουλα καί τά ἔκαναν γενίτσαρους. Ἐμεῖς ἐλάχιστα παλληκάρια εἴχαμε νά πολεμήσουν. Ἐπίσης δέν εἴχαμε ὅπλα, δέν εἴχαμε πολεμοφόδια. Ἀνθρωπίνως καί μέ τή λογική ἦταν ἀδύνατο νά ἀναμετρηθοῦμε μέ μιά αὐτοκρατορία. Ἀλλά ὅπως ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης: «Ὅταν ἀποφασίσαμε νά κάμωμε τήν Ἐπανάσταση, δέν ἐσυλλογιστήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πώς δέν ἔχουμε ἄρματα…».
2. Καί πρίν ἀπό τήν Ἐπανάσταση οἱ Νεομάρτυρες, οἱ κλέφτες καί οἱ ἀρματολοί, τό κρυφό Σχολειό, ὁ παπάς τοῦ χωριοῦ πού ἦταν καί δάσκαλος μαζί, οἱ Διδάσκαλοι τοῦ Γένους, ἰδίως ἡ ἁγία Φιλοθέη, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ὁ Ρήγας Φεραῖος μέ τόν Θούριό του («Κάλλιο ᾿ναι μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά καί φυλακή»), οἱ Κολλυβάδες Πατέρες, πού μέ τήν πνευματικότητά τους βοήθησαν πάρα πολύ νά μείνουμε Χριστιανοί καί Ἕλληνες, ἡ Φιλική Ἑταιρεία, προετοίμαζαν τό Γένος γιά τόν μεγάλο ξεσηκωμό. Σέ ὅλους αὐτούς πού «πρωτοσπείρανε τῆς λευτεριᾶς τόν σπόρο», ἀξίζει ὁ δίκαιος ἔπαινος καί τό στεφάνι τῆς δόξας.
3. Μᾶς βοήθησαν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις στήν Ἐπανάσταση ἤ μόνοι μας σηκώσαμε ὅλο τό βάρος; (Σκέψεις Μελῶν…). Οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ὄχι μόνο δέν μᾶς βοήθησαν, ἀλλά καί καταδίκασαν τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση. Τό 1822 συνεδρίαζαν στή Βερόνα τῆς βόρειας Ἰταλίας οἱ Ἐπίτροποι τῆς Ἀγγλίας, τῆς Γαλλίας, τῆς Ρωσίας, τῆς Αὐστρίας καί τῆς Πρωσίας, οἱ τότε κρατοῦντες τῆς Εὐρώπης, καί κατέφυγαν σ᾿ αὐτούς τούς «Χριστιανούς» ἐκ μέρους τῶν Ἑλλήλων ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, ὁ Γεωργάκης Μαυρομιχαλάκης καί ὁ διπλωμάτης Ἀνδρέας Μεταξᾶς, γιά νά ζητήσουν βοήθεια. Οἱ Ἐπίτροποι δέν τούς βοήθησαν, ἀλλά τούς χαρακτήρισαν αὐθάδεις καί ἔβγαλαν καταδικαστική ἀπόφαση γιά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση. Γι᾿ αὐτό γράφει στό ἄρθρο ὅτι οἱ ἀντιπρόσωποί μας «πῆραν τόν δρόμο μοναχοί, καί μοναχοί ξανάρθαν…». Ἐπίσης οἱ ξένοι ὑποκινοῦσαν τή διχόνοια μεταξύ μας, γιά νά σβήσει ἡ Ἐπανάσταση. Ἀπό τούς ἀνθρώπους λοιπόν δέν εἴχαμε βοήθεια. Βοήθεια εἴχαμε μόνο ἀπό τόν Θεό. Ρώτησαν τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη: «-Ἐσύ, στρατηγέ, μέ ποιούς πᾶς; Εἶσαι Ἀγγλόφιλος; «Ὄχι», ἀποκρίθηκε ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ. «Τότε θά ᾿σαι Γαλλόφιλος». «–Οὔτε». «–Ἔ, μήπως Ρωσόφιλος;» «–Ὄχι, αὐτό». «–Μά τότε, λοιπόν, τί εἶσαι;» Κι ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ μέ τή συνηθισμένη θυμοσοφία του ἀπάντησε: «–Ἐγώ ἤμουν καί θά εἶμαι πάντοτε Θεόφιλος. Γιατί σάν τόν Θεό κανείς δέν ἀγαπᾶ τήν Ἑλλάδα».
4. Ἐπίσης γράφει στό ἄρθρο: «στά εἰκονίσματα μπροστά γονάτισαν, ᾿δῶσαν τόν ὅρκο τόν φρικτό. Πῆραν τήν Παναγιά τους μόνη βοηθό». Ἔχετε νά ἀναφέρετε κανένα περιστατικό; (Σκέψεις Μελῶν…). α) Τά λόγια αὐτά θυμίζουν τόν ὅρκο πού ἔδιναν ὅσοι μυοῦνταν στή Φιλική Ἑταιρεία. Θυμίζουν τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό πού εὐλόγησε στήν Ἁγία Λαύρα καί στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Πατρῶν τά λάβαρα τῆς Ἐπαναστάσεως καί τούς ὁπλαρχηγούς. Θυμίζουν καί ἄλλες δύσκολες στιγμές πού γονάτιζαν οἱ ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί ζητοῦσαν βοήθεια. β) Ὅταν ὁ Ἀναγνωσταράς, ὁ Μαυρομιχάλης, ὁ Μπούρας κι ὁ Παπαφλέσσας ἐγκατέλειψαν τόν Κολοκοτρώνη καί ἀπόμεινε κατάμονος μέ τό ἄλογό του στήν Καρύταινα, γράφει ὀ ἴδιος στά Ἀπομνημονεύματά του: «Ἔκατσα πού ἐσκαπέτισαν (διέφυγαν) μέ τά μπαϊράκια τους, ἀπέ κατέβηκα κάτω. Ἦταν μία ἐκκλησία εἰς τόν δρόμον, ἡ Παναγία στό Χρυσοβίτσι, καί τό καθισιό μου ἦτο ὅπου ἔκλαιγα τήν Ἑλλάς… Σίμωσα, ἔδεσα τό ἄλογό μου σ᾿ ἕνα δένδρο, μπῆκα μέσα καί γονάτισα. Παναγία μου, εἶπα ἀπ᾿ τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου καί τά μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου, βοήθησε καί τούτη τή φορά τούς Ἕλληνες νά ψυχωθοῦν. Ἔκανα τόν Σταυρό μου, ἀσπάστηκα τήν εἰκόνα της βγῆκα ἀπό τό ἐκκλησάκι, πήδηξα στό ἄλογό μου καί ἔφυγα. Σέ λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν ὀχτώ ἁρματωμένοι, ὁ ἐξάδελφός μου, ὁ Ἀντώνης Κολοκοτρώνης καί ἑπτά ἀνίψια του. –Κανείς δέν εἶναι στήν Πιάνα, μοῦ εἶπε ὁ Ἀντώνης. Οὔτε στήν Ἁλωνίτσαινα. Εἶναι φευγάτοι. -Ἄς μήν εἶναι κανείς, ἀποκρίθηκα. Ὁ τόπος σέ λίγο θά γιομίσῃ παλληκάρια… Ὁ Θεός ὑπέγραψε τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καί δέν θά πάρῃ πίσω τήν ὑπογραφή Του». γ) Μετά τό κάψιμο τῆς ναυαρχίδας τῶν Τούρκων στή Χίο, ὅταν ἐπέστρεψε ὁ πυρπολητής Κανάρης στά Ψαρά, ἡ δημογεροντία τοῦ ἀπένειμε δάφνινο στεφάνι. Τότε ὁ Κανάρης πῆγε κατ᾿ εὐθείαν στήν ἐκκλησία καί τό ἀπόθεσε στά πόδια τῆς Παναγίας. «–Δικό σου εἶναι, Παναγία μου», εἶπε. Καί κάνοντας ἐδαφιαία μετάνοια προσκύνησε τήν Ἀειπάρθενο προστάτιδα τοῦ Ἔθνους καί τόν παντοδύναμο Υἱό της. δ) Ἔξω ἀπό τό Ναύπλιο, στούς Μύλους, ὁ Μακρυγιάννης κατασκευάζει πρόχειρα ὀχυρώματα, γιά νά ἀντιμετωπίσει τόν Ἰμπραήμ. Ὁ Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ ἐπισκέπτεται τόν τόπο πού θά διεξαχθεῖ ἡ μάχη, γιά νά κάνει στρατηγικές ἐκτιμήσεις καί προβλέψεις: «–Αὐτές οἱ θέσεις εἶναι πολύ ἀδύνατες! Τί πόλεμο θά κάνετε ἐδῶ;», ρωτᾶ ἔκπληκτος τόν Μακρυγιάννη. Κι ἐκεῖνος ἀπαντᾶ ψυχωμένα: –Ἀδύνατες εἶναι οἱ θέσεις μας. Εἶναι ὅμως δυνατός ὁ Θεός πού μᾶς προστατεύει»!
5. Γράφει στό ἄρθρο: «Τσακίσανε τό φίδι στό κεφάλι, μέσα στό κέντρο τοῦ ὀχτροῦ, τήν ξακουστή Τριπολιτσά». Τί ἔχετε νά πεῖτε πάνω σ᾿ αὐτό; (Σκέψεις Μελῶν…). Οἱ ἄλλοι ὁπλαρχηγοί εἶχαν διαφορετική γνώμη, νά μήν ἀρχίσουμε τόν πόλεμο ἀπό τήν Τριπολιτσά. Ἀλλά ὁ Κολοκοτρώνης τούς εἶπε ὅτι τό φίδι τό χτυπᾶνε στό κεφάλι, δείχνοντας ἔτσι τή στρατηγική ἰδιοφυία του. Ἐμψύχωσε τά παλληκάρια του καί ἔστησε τό μεγάλο τρόπαιό του.
6. Νά θυμηθοῦμε καί τούς τόπους τῆς θυσίας, τό Μεσολόγγι, τή Χίο, τά Ψαρά, τό Ζάλογγο, τή Νάουσα, τό Κούγκι, τούς ἄνδρες πού θυσιάστηκαν, τίς γυναῖκες, τά παιδιά. Εἶχε ἄρωμα λεβεντιᾶς αὐτή ἡ ἁγιασμένη Ἐπανάσταση. Τί σχόλια ἔχετε νά κάνετε; (Σκέψεις Μελῶν…). Ὅλοι οἱ Ἥρωες τοῦ 1821 «ἦσαν αἰσθαντικοί καί ὁρκισμένοι νά ἀποθάνουν ἐκ καρδίας διά τήν ὑπέρ Πατρίδος ἀγάπην, διά τόν ὑπέρ Χριστοῦ ἔρωτα καί διά τήν ἐλευθερίαν. Ἔπεσαν συμπαθημένοι ἀπ’ ὅλες τίς ἁμαρτίες, ἐκέρδισαν τήν δόξαν τοῦ Νικητοῦ καί τήν τιμήν μας ἐκέρδισαν εἰς αἰῶνας αἰώνων».
Β΄ ΜΕΡΟΣ: Τό χρέος μας
1. Θά διαβάσουμε καί τό ὑπόλοιπο ἄρθρο καί θά ποῦμε στά Μέλη: Φέτος, πού γιορτάζουμε τά διακόσια χρόνια ἀπό τήν Ἐθνική Παλιγγενεσία, θά σελαγίζουν μπροστά μας ὅλες οἱ ἀθάνατες μορφές, ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Μπότσαρης, ὁ Ἀνδροῦτσος, ὁ Διάκος, ὁ Νικηταράς, ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Μιαούλης, ὁ Πιπίνος, ὁ Κανάρης, ἡ Μαντώ Μαυρογένους, ἡ Μπουμπουλίνα καί τόσοι ἄλλοι. Τί ἐρωτήσεις θά τούς κάνουμε καί τί ἀπαντήσεις θά μᾶς δίνουν; (Σκέψεις Μελῶν…). Θά τούς ρωτᾶμε: Γιατί πολεμήσατε; Καί θά μᾶς ἀπαντοῦν: «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία». Θά ἀκοῦμε τόν Γέρο τοῦ Μοριᾶ νά μᾶς λέει: «Ὅταν ἐπιάσαμε τά ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ Πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ Πατρίδος».
2. Θά τούς ρωτᾶμε: Γιατί ἀγαπᾶτε τόσο πολύ τήν Πατρίδα; Καί θά μᾶς ἀπαντοῦν μέ τό στόμα τοῦ Μακρυγιάννη: «Ὅσο ἀγαπῶ τήν Πατρίδα μου, δέν ἀγαπῶ ἄλλο τίποτας. Γλυκύτερο πράγμα δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν Πατρίδα καί τή Θρησκεία. Κι ἄν πεθάνουμε, πεθαίνουμε γιά τήν Πατρίδα, γιά τή Θρησκεία μας. Αὐτός ὁ θάνατος εἶναι ὁ πιό γλυκός». Θά ἀκοῦμε τόν Παπαφλέσσα νά βροντοφωνάζει: «Ἕλληνες, ποτέ μήν ξεχνᾶτε τό χρέος σέ Θεό καί Πατρίδα. Σ᾿ αὐτά τά δύο σᾶς ἐξορκίζω. Ἤ νά νικήσουμε ἤ νά πεθάνουμε». Θά ἀκούσουμε τούς Ἥρωες νά βροντοφωνάζουν: «Πιεῖτε ἀπ᾿ τῶν προγόνων τό κρασί. Ἀθάνατοι θά μείνετε»!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Οἱ Ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ ᾿21 παρέδωσαν σέ μᾶς τούς ἀπογόνους τους ἐλεύθερη τήν Πατρίδα καί μᾶς καλοῦν νά συνεχίσουμε: Συνεχίστε εὐγνώμονα καί ὑπεύθυνα, ἑνωμένοι καί ἀγαπημένοι, ἀποφεύγοντας τή διχόνοια, τό σαράκι τῆς Φυλῆς. «Εἰς ἐσᾶς μένει νά ἰσάσετε καί νά στολίσετε τόν τόπο, ὅπου ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε. Καί διά νά γίνει τοῦτο, πρέπει νά ἔχετε ὡς θεμέλια τῆς πολιτείας τήν ὁμόνοια, τήν Θρησκεία καί τήν φρόνιμον ἐλευθερία». Κρατῆστε Χριστό καί Ἕλλάδα. Γι᾿ αὐτά πολεμήσαμε. Γι᾿ αὐτά πολεμῆστε κι ἐσεῖς. Γι᾿ αὐτά νά μιλᾶτε σέ ὅλο τόν κόσμο. Γι᾿ αὐτά νά ζήσετε καί γι᾿ αὐτά νά πεθάνετε, ἄν χρειασθεῖ.
ΣΥΝΘΗΜΑ
«Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία»
Τό ἑπόμενο θέμα μας θά εἶναι ἀπό τό πολύτιμο φυλλάδιο: «Ὁ Τίμιος Σταυρός», ἐκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθήνα 2021.
