Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 4 Ἀπριλίου 2021, τῆς Σταυροπροσκυνήσεως (Ἑβρ. δ΄ 14 – ε΄ 6)
Ἀδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν. Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ὁ Ἀαρών. Οὔτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ᾿ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε»· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· «Σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ».
1. ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΣΥΜΠΑΘΗΣ
Ἡ μοναδική θυσία τῆς παγκοσμίου ἱστορίας, πού ἄνοιξε τό δρόμο τῶν ἀνθρώπων πρός τόν οὐρανό, εἶναι ἐκείνη πού προσέφερε ἐπί τοῦ σταυροῦ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Γι’ αὐτό εἶναι καί ὁ μόνος καί αἰώνιος Ἀρχιερεύς ἐπειδή ἀκριβῶς θυσίασε πάνω στόν σταυρό τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό. Τό μεγαλεῖο αὐτό τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου μας περιγράφει τό σημερινό ἀνάγνωσμα.
Ἔχουμε μεγάλο Ἀρχιερέα, τόν Ἰησοῦ, μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἔχει περάσει πλέον ἀπό τούς οὐρανούς καί μπῆκε στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου μᾶς περιμένει. Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος. Γι’ αὐτό ἄς μήν ἀπογοητευόμαστε ἀπό τίς ἀδυναμίες μας, ἀλλά νά κρατοῦμε τήν πίστι μας σ’ Αὐτόν. Διότι «οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν» δέν ἔχουμε Ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος δέν μπορῇ νά δείξῃ συμπάθεια κάι ἀνεκτικότητα στίς ἀδυναμίες. Ἀλλά ἔχουμε Ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος ἔχει πειρασθῇ μέ ὅλους τούς τρόπους, ἀκριβῶς σάν κι ἐμᾶς, χωρίς ὅμως νά πέσῃ σέ καμμία ἁμαρτία.
ΜΕΓΑΛΟ λοιπόν τό μυστήριο πού μᾶς περιγράφει ἐδῶ ὁ θεῖος ἀπόστολος. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἄφησε τό ὕψος τῆς δόξας του καί ἔγινε ὅμοιος μέ ἐμᾶς ἄνθρωπος χωρίς βέβαια καμμία ἀπολύτως ἁμαρτία. Καί δοκίμασε ὅλες τίς θλίψεις κάι δοκιμασίες, πού δοκιμάζουν οἱ ἄνθρωποι. Φθονήθηκε καί μισήθηκε ὅσο κανείς ἄλλος, συκοφαντήθηκε, καταδιώχθηκε ὡς ἐπικίνδυνος, περιφρονήθηκε ὡς Ναζωραῖος, δυσφημήθηκε ὡς λαοπλάνος, συκοφαντήθηκε ὡς δαιμονόπληκτος θαυματοποιός, κατηγορήθηκε ὡς ἁμαρτωλός καί βλάσφημος καί προσηλώθηκε πάνω στόν φοβερό σταυρό ὡς ληστής καί κακοῦργος. Ἐκεῖ δοκίμασε μέ ἀνεξικακία καί ὑπομονή ὅλους τούς ἀφόρητους πόνους τοῦ σταυροῦ ἔχοντας πλήρεις τίς αἰσθήσεις του. Ἐγκαταλελειμένος ἀπ’ ὅλους σχεδόν τούς ἀνθρώπους μέσα στό καμίνι τοῦ πάθους ἀπό τό ὕψος τοῦ ἀτιμωτικοῦ σταυροῦ ἔβλεπε τήν μοχθηρία τῶν ἐχθρῶν του καί συγχωροῦσε μέ ἀγάπη καί συμπάθεια τούς σταυρωτές του.
Ἔχουμε λοιπόν Ἀρχιερέα πού δοκίμασε ὡς ἄνθρωπος τόσο μεγάλες δοκιμασίες, καί γι’ αὐτό ἀκριβῶς μπορεῖ καί ὡς ἄνθρωπος νά δείξῃ κατανόησι στίς ἀδυναμίες καί τούς πειρασμούς μας. Μήν ἀπογοητευώμαστε λοιπόν στόν ἀγῶνα μας. Δέν εἴμαστε μόνοι. Ὁ σταυρωθείς Κύριος μᾶς συμπαθεῖ ὅσο κανείς ἄλλος. Μᾶς στηρίζει, μᾶς ἐνδυναμώνει, μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς δείχνει ἔλεος καί στοργή. Καί μᾶς περιμένει νά καταφύγουμε στό ἔλεός του, ὅπως μᾶς λέγει στήν συνέχεια τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα.
2. ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΕΛΕΟΥΣ
Ἀφοῦ λοιπόν τέτοιος εἶναι ὁ Ἀρχιερέας μας, συνεχίζει ὁ ἀπόστολος, «προσερχώμεθα μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος» ἄς πλησιάζουμε μέ θάρρος στόν βασιλικό του θρόνο, ἀπό τόν ὁποῖο πηγάζει ἡ χάρις, γιά νά λάβουμε συγχώρησι γιά τίς ἁμαρτίες μας καί δωρεές, πού θά μᾶς δώσουν βοήθεια στίς κρίσιμες ὧρες τῶν πειρασμῶν.
Κάθε Ἀρχιερέας στήν ἱερωσύνη τῶν Ἰουδαίων, ξεχωρίζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἐγκαθίσταται ἀρχιερεύς γιά νά προσφέρῃ δῶρα καί θυσίες πρός συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ. Ἐπειδή ὅμως κι αὐτός ὡς ἄνθρωπος ἔχει ἀδυναμίες, ὀφείλει νά προσφέρῃ θυσία ὄχι μόνο γιά τό λαό του ἀλλά καί γιά τόν ἑαυτό του, γιά νά συγχωρεθοῦν καί οἱ δικές του ἁμαρτίες.
Ἐπιπλέον «οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ», κανείς δέν παίρνει μόνος του ἀπό τόν ἑαυτό του τήν ὑψηλή τιμή τῆς ἀρχιερωσύνης, ἀλλά τήν παίρνει ὅταν καλῆται ἀπό τόν Θεό, ὅπως καί ὁ Ἀαρών. Ἔτσι καί ὁ Χριστός δέν δόξασε μόνος του τόν ἑαυτό του στό νά γίνῃ Ἀρχιερεύς, ἀλλά τόν δόξασε ὁ Θεός Πατέρας, ὁ ὁποῖος μίλησε πρός αὐτόν, ὅπως ἀναφέρεται στόν 2ο Ψαλμό, καί τοῦ εἶπε: «υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε» Ἐσύ εἶσαι ὁ Υἱός μου. Ἐγώ σήμερα σέ γέννησα. Καθώς καί στόν 109ο Ψαλμό λέγει: «σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ», Ἐσύ εἶσαι ἱερεύς αἰώνιος σάν τόν Μελχισεδέκ, τοῦ ὁποίου παρασιωπᾶται στήν Γραφή ἡ γενεαλογία καί ὁ θάνατος, γιά νά εἶναι σύμβολο τῆς αἰωνίου βασιλείας καί ἱερωσύνης σου.
ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ αἰώνιος, λοιπόν εἶναι ὁ Κύριός μας, Ἀρχιερεύς ἐλέους καί ἀγάπης. Ὁ Κύριός μας εἶναι οἰκτίρμων καί ἐλεήμων, μακρόθυμος καί πολυέλεος. Εἶναι ἀμέτρητη καί ἀνεξιχνίαστη ἡ ἀγάπη του. Τό ἔλεός του δέν ἔχει ὅρια, εἶναι ἕνας ἀπέραντος ὠκεανός καί ἀπύθμενος. Μήν ἀπογοητευόμαστε καί μήν ἀπελπιζόμαστε στόν ἀγῶνα μας. Δέν ὑπάρχει ἁμαρτία πού νά μήν συγχωρεῖται. Τό αἷμα τοῦ Κυρίου μας πού χύθηκε ἐπί τοῦ σταυροῦ μᾶς ξεπλένει ἀπό κάθε ἁμαρτία.
Γι αὐτό, μή φοβόμαστε. Ἄς πλησιάζουμε μέ θάρρος στήν χάρι του γιά νά λάβουμε συγχώρησι γιά τίς ἁμαρτίες μας καί γιά νά βροῦμε δύναμι γιά τίς κρίσιμες ὧρες τῶν πειρασμῶν. Νά καταφεύγουμε λοιπόν μέ πίστι στό μυστήριο τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως. Ἐκεῖ θά λάβουμε συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν μας, εἰρήνη, ἔλεος, σωτηρία. Καί στό μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας ὁ αἰώνιος Ἀρχιερεύς θά μᾶς προσφέρει τό ἴδιο Του Σῶμα καί τό Αἷμα του. Καί τήν χάρι του πλούσια. Καί ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Μόνοι μας εἴμαστε ἀδύνατοι, ἀνίσχυροι. Σερνόμαστε στήν ἁμαρτία. Μέ τήν δύναμι τῆς θείας χάριτος μόνο μποροῦμε νά νικήσουμε· τῆς θείας χάριτος πού ἀναβλύζει ἀπό τόν σταυρό τοῦ Αἰωνίου Ἀρχιερέως μας, ἀπό τόν θρόνο τῆς χάριτος.