Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ κατανοήσουμε τὴν ψυχικὴ διάθεση τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναικῶν τὸ πρωινὸ τῆς πρώτης Κυριακῆς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ξάγρυπνες καὶ πονεμένες ἐπισκέφθηκαν τὸν Τάφο τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ Τοῦ προσφέρουν τὰ μύρα τῆς λατρείας τους· κι ἀντὶ γι᾿ αὐτό, βρῆκαν ἕναν ἀνοιχτὸ καὶ ἄδειο Τάφο κι ἕναν ἄγγελο νὰ τὶς πληροφορεῖ τὸ ἀπίστευτο, ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Κύριος… «Καὶ ἐξεθαμβήθησαν» ἀπὸ τὴ θεωρία τοῦ ἀγγέλου· «τρόμος καὶ ἔκστασις» τὶς κατέλαβε στὸ ἄκουσμα τῆς παράδοξης ἀναγγελίας (βλ. Μάρκ. ις´ 5-8)!
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας, ποὺ γιορτάζουμε τόσο λαμπρά, μὲ τόση διάρκεια, ὅση καμία ἄλλη ἑορτή, καὶ μὲ σταθερὴ ἑβδομαδιαία ἐπανάληψη, εἶχε ἀσύλληπτες εὐεργετικὲς συνέπειες στὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἦταν μία ἔκρηξη ζωοποιοῦ φωτὸς ποὺ φώτισε τὰ σύμπαντα, σύνολη τὴν ὁρατὴ καὶ ἀόρατη Δημιουργία· μία ἔκρηξη ποὺ σκόρπισε ὄχι τὸν θάνατο, ἀλλὰ τὴ ζωὴ καὶ νέκρωσε τὸν θάνατο, κατέλυσε τὸ βασίλειο τοῦ σκότους καὶ ἐκμηδένισε ὁριστικὰ τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο· ἕνα γεγονὸς ποὺ ἐκτείνεται στὴν ἀπέραντη αἰωνιότητα.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή του ἐπιτέλεσε σωτήρια διάβαση γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος: Βρισκόμασταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ θανάτου καὶ μᾶς ὁδήγησε στὴν ἀληθινὴ ζωή· ἤμασταν μέσα στὸ σκοτάδι τῆς κάθε εἴδους ἁμαρτίας, τῆς ἄγνοιας, τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀπελπισίας καὶ μᾶς ὁδήγησε στὸ «θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς» (Α´ Πέτρ. β´ 9). Ἀδιαπέραστη ἄβυσσος χωρίζει τὶς δύο καταστάσεις, τὴν ἔσχατη ἀθλιότητα ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη μακαριότητα. Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ μᾶς περάσει, οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος. Ὁ Κύριος μᾶς ἐλέησε καὶ μᾶς πέρασε διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς του.
Μὲ τὸν σωματικὸ θάνατο διασπάσθηκε ἡ φύση μας: ἡ ψυχὴ χωριζόταν ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ κατερχόταν στὸν Ἅδη, ἐνῶ τὸ σῶμα γινόταν «σκωλήκων βρῶμα (=τροφή) καὶ δυσωδία». Ἀνθρωπίνως δὲν ὑπῆρχε καμία προοπτικὴ ἐπανενώσεώς τους. Διὰ τῆς Ἀναστάσεως ὅμως ἀποκαταστάθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση ὡς ψυχοσωματικὴ ἑνότητα· διότι ὁ ἀναστὰς Κύριος ἔγινε «ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων» (Α´ Κορ. ιε´ 20), ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς νεκροὺς ποὺ ἀναστήθηκε, ἐξασφαλίζοντας τὴν ἀνάσταση ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν νεκρῶν! Θὰ ἔλθει δὲ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία θ᾿ ἀδειάσουν ὅλοι οἱ τάφοι, ὅλα τὰ ὀστεοφυλάκια! Θὰ ἑνωθοῦν ὅλα τὰ νεκρὰ σώματα, τὸ καθένα μὲ τὴν ψυχὴ ἐκείνου στὸν ὁποῖο ἀνήκει, σὲ μιὰ ἑνότητα ἀδιάλυτη πλέον στὴν ἀπέραντη αἰωνιότητα! Τότε πιὰ τὰ σώματα δὲν θὰ ἐπιδέχονται θάνατο! Τότε θὰ ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος (=ὁλοκληρωτικά)» (Α΄ Κορ. ιε΄ 54)!
Τὸ συγκλονιστικότερο καὶ οὐσιαστικότερο ὡστόσο εἶναι ὅτι μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος ἀποκαταστάθηκε ἡ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο δημιουργηθήκαμε, αὐτὸ ἀκριβῶς στὸ ὁποῖο ἔγκειται ἡ εὐτυχία μας, τὸ νὰ ἐντρυφοῦμε δηλαδὴ στὸν Θεό, νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του. Καὶ αὐτὸ εἶναι πραγματικότητα, διότι μᾶς συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες, τὸ μόνο ἐμπόδιο γι᾿ αὐτὴ τὴν κοινωνία. «Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα», διακηρύσσει πανηγυρικὰ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος· «συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε». Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ἄδικα Τὸν σταύρωσαν οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ· ὅτι ἑκουσίως σταυρώθηκε «δίκαιος ὑπὲρ ἀδίκων» (Α´ Πέτρ. γ´ 18)· ὅτι ὁ Θεὸς Πατὴρ ἔκανε δεκτὴ τὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ του γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἁμαρτωλῶν· ὅτι παρέχεται πλέον ἄφεση ἁμαρτιῶν.
Ὅμως ἐὰν ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων ἐκτείνεται σὲ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἡ ἀποκατάσταση τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ παρέχεται μὲν ἀπὸ τὸν Ἀναστάντα, ἀλλὰ χωρὶς νὰ παραβιάζεται ἡ ἐλευθερία του· προϋποθέτει τὴ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁλόθερμη πίστη του, ποὺ μεταφράζεται σὲ ἀγώνα μετανοίας καὶ ἁγιασμοῦ. Ἐὰν δὲν ἀνοίξει τὴν καρδιά του στὸν Κύριο ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἡ ἀνάστασή του κατὰ τὴν ἔσχατη ἡμέρα θὰ εἶναι ἀνάσταση κρίσεως καὶ καταδίκης καὶ ὄχι ζωῆς. Σὲ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ ὅλη προσπάθειά μας: νὰ μὴ μείνουμε ξένοι πρὸς τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμη τῆς Ἀναστάσεως.
«Χριστὸς ἀνέστη», ἀδελφοί, «Χριστὸς ἀνέστη»! Ἂς ἐπαναλαμβάνουμε τὸν συγκλονιστικὸ χαιρετισμὸ μὲ νόημα, μὲ πίστη, μὲ ἐνθουσιασμό, ἐμβαθύνοντας στὴ σημασία του· προσμένοντας πότε θὰ ἔλθει ν᾿ ἀναστήσει καὶ τὴ δική μας ὕπαρξη. Τότε δὲν θὰ χορταίνουμε νὰ δοξάζουμε τὸν Ἀναστάντα σὲ ὅλη μας τὴ ζωὴ καὶ στοὺς ἀπέραντους αἰῶνες!
