ΘΕΜΑ: Οἱ νέοι στόν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας
ΑΡΘΡΟ: «Οἱ νέοι στόν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας», Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2238/1.3.21/σελ. 78-79.
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: Ἀθηνᾶς Χ. Ἀλεξίου, «1821 μύθος ἤ θαῦμα;» ἐκδ. Χρ. Ἑν. «Η ΛΥΧΝΙΑ», Ἀθήνα 2012.
Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
Θέμα για τα μέλη
|
Άρθρο
|
Ηχητικό
|
Ηχητικό ενθέτου
|
Βίντεο
|
Οἱ νέοι στόν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Φέτος πού γιορτάζουμε τά διακόσια χρόνια ἀπό τήν ἐθνική παλιγγενεσία τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 ἀποδίδουμε φόρο τιμῆς σέ ὅλους ὅσοι ἀγωνίστηκαν καί θυσιάστηκαν τότε, γιά νά εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι. Τιμοῦμε τούς Νεομάρτυρες πού μαρτύρησαν γιά νά μείνουν Χριστιανοί καί Ἕλληνες. Τιμοῦμε τούς Διδασκάλους τοῦ Γένους πού «πρωτοσπείρανε τῆς λευτεριᾶς τόν σπόρο». Τιμοῦμε τούς Κλέφτες καί τούς Ἀρματολούς πού ἔμειναν ἀπροσκύνητοι καί προετοίμασαν τούς γενναίους ἀγωνιστές τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Τιμοῦμε τίς ἡρωικές πολύτεκνες καί ὑπερπολύτεκνες οἰκογένειες πού προσέφεραν τά παιδιά τους στόν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας. Τιμοῦμε τούς ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως καί τούς νέους μας πού θυσιάστηκαν στόν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας. Στό θέμα τοῦ Κύκλου μας θά ἀναφέρουμε πολλά συγκινητικά παραδείγματα πού δείχνουν τό ὑψηλό φρόνημα πού εἶχαν οἱ Ἕλληνες στά μεγάλα ἐκεῖνα χρόνια.
Α΄ ΜΕΡΟΣ: Οἱ νέοι στόν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας
Θά διαβάσουμε τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἄρθρου «Οἱ νέοι στόν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2238/1.3.21/σελ. 78-79, ἕως ἐκεῖ πού λέει: «Πολυχρόνης Κουρούπης ἐκ Καστανίτζης», σελ. 79, β΄ στήλη.
- Πάρα πολλά συγκινητικά παραδείγματα κατατίθενται στό ἄρθρο γιά τήν προσφορά τῶν νέων στόν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας. Μπορεῖτε νά τά σχολιάσετε ἤ νά προσθέσετε καί ἄλλα πού λόγῳ ἐλλείψεως χώρου δέν ἦταν δυνατόν νά δημοσιευθοῦν; (Σκέψεις Μελῶν…).
α) Γιά τήν ἡρωική Μαρούλα σχολιάζουμε ὅτι χάρη σ᾿ αὐτήν σώθηκε ἡ Λῆμνος ἀπό τήν ἐπίθεση τοῦ Σουλεϊμάν Πασᾶ! Ἀλλά καί ὅλοι οἱ νέοι καί οἱ νέες τῆς πατρίδας μας ἤξεραν ἀπό μικρά παιδιά νά χρησιμοποιοῦν τό ντουφέκι καί τόν λοιπό ὁπλισμό τῶν γονέων τους ἀπό μικρά παιδιά. Καί ὅταν σκοτωνόταν ὁ πατέρας τους, ζώνονταν τά παιδιά τά ἄρματά του, γιά νά συνεχίσουν αὐτά τόν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας.
β) Γράφει ὁ Γιάννης Βλαχογιάννης στήν ἑνότητα «Ἡ Σουλιωτοπούλα» τοῦ ἐξαίρετου βιβλίου του «Μεγάλα χρόνια» ὅτι στό ἡρωικό τό Σούλι δέν πολεμοῦσαν μόνον οἱ ἄνδρες καί τά παλληκάρια. Πολεμοῦσαν καί τά παιδιά καί οἱ γυναῖκες καί τά κορίτσια: «Στῆς μάχης τόν καπνό πού πνίγει τό λαγκάδι, ὁ Σουλιώτης ὅλα τά ᾿χει λησμονήσει, πείνα καί δίψα. Καί τό Σούλι πέφτει ξέμακρα, καί σάν λησμονημένο εἶναι κ᾿ ἐκεῖνο, τ᾿ ἄχαρο.
Κι ἐκεῖ πού πολεμάει το παλληκάρι, ἀγλύκαντο, μέρα καί νύχτα, ἀκούει μιά γνώριμη φωνή, πού τόν ξυπνάει. Λοιπόν τό Σούλι δέν χάθηκε καί ζεῖ; Κ᾿ ἦταν ἡ Λάμπη, ἡ ἀδελφή τοῦ νιοῦ.
–Τί καλά μοῦ φέρνεις, ὠρή Λάμπη;
–Ζεστή κουλούρα, ὠρ’ ἀδερφέ, πού σοῦ τή ζύμωσα μέ τά χεράκια μου, κι ἡ μάνα μου τήν ἔψησε στήν ἀνθρακιά, μονάχη, ἔλα νά φᾶς μιά ψύχα καί νά ξαποστάσεις.
–Δέν μπορῶ, καημένη, νά παρατήσω τό ντουφέκι…
–Αὐτό εἶναι ἡ συλλογή σου, Νάση; Ἔρχομαι ᾿γώ καί σοῦ κρατῶ τόν τόπο σου… Νά σοῦ ᾿στρωσα καί δός μου τό ντουφέκι.
Χαμογελάει ὁ ἀδερφός, ὁ καπνισμένος. Καί δέν ἔχει ἀνάγκη νά μάθει τήν κορασιά πῶς πιάνουν τό τουφέκι. Ὁ πόλεμος βαστοῦσε πάντα. Μέ χέρι σταθερό γέμιζ᾿ ἐκείνη καί σημάδευε. Κι ὁ ἀδερφός της παραπέρα ἔτρωγε ἥσυχος, καί μοναχά τήν πείνα του ἄκουγε τή θεριεμένη μέσα του.
Κι ὁ πόλεμος βαστοῦσε. Κι ἐκεῖ, ἕνα βόλι ἦρθε καί πέτυχε κατάστηθα τήν κορασιά. Μά αὐτή ἔκανε καρδιά καί δέ μιλοῦσε. Τό αἷμα πλημμύριζε τόν κόρφο της. Ἡ Λάμπη σημάδευε καί ντουφεκοῦσε.
–Ἔφαγες, Νάση;
–Κοντεύω, ἀκόμα λίγο, Λάμπη.
Ἡ κόρη ξαναρώτησε δεύτερα καί τρίτα. Καί τότε μ᾿ ἕνα πήδημα τό παλληκάρι βρέθηκε κοντά της. Ἅρπαξε τό ντουφέκι, κι ἥσυχο καθώς εἶχε τραβηχθεῖ, ξανάρχισε τόν πόλεμο.
Ἀμίλητη ἡ Σουλιωτοπούλα πῆγε παραπίσω κι ἔπεσε. Κι ὁ πόλεμος βαστοῦσε».
Ἀλήθεια, τί ἡρωική καρδιά εἶχε αὐτή ἡ Σουλιωτοπούλα!
γ) Τί ἡρωική καρδιά εἶχε ἡ Τζαβέλαινα πού πολεμοῦσε μέ τό παιδί στόν κόρφο!
δ) Τί ἡρωική καρδιά εἶχε ἡ Δέσπω Μπότση, πού ὅταν τό Σούλι ἔπεσε, αὐτή συνέχισε τόν πόλεμο: «Ἡ Δέσπω κάνει πόλεμο μέ νύφες καί μ᾿ ἀγγόνια… Δαυλί στό χέρι ἅρπαξε, κόρες καί νύφες κράζει: -Σκλάβες Τούρκων μή ζήσωμε! Παιδιά μαζί μου ἐλᾶτε. Καί τά φουσέκια ἀνάψανε κι ὅλοι φωτιά γενῆκαν».
ε) Τί ἡρωική καρδιά εἶχαν οἱ γυναῖκες τοῦ Ζαλόγγου, πού πέθαιναν τραγουδώντας: «Ἔχε γειά καημένε κόσμε, ἔχε γειά γλυκιά ζωή…», ὅπως καί οἱ γυναῖκες τῆς Ἀραπίτσας στή Νάουσα!…
ς) Τί ἡρωική καρδιά εἶχε ἡ Μαντώ Μαυρογένους πού ἀποθανατίσθηκε ὡς ἡ ἡρωίδα τῆς Μυκόνου! Ἦταν στρατηγική ἱδιοφυΐα, δαπάνησε γιά τόν ἀγώνα τήν κολοσσιαία περιουσία της. Ὀργάνωσε τήν ἄμυνα τοῦ νησιοῦ καί ἔτρεψε σέ ἄτακτη φυγή τούς Ἀλγερινούς πού ἐπιτέθηκαν στή Μύκονο.
ζ) Τί ἡρωική καρδιά εἶχε ἡ Μπουμπουλίνα, ἡ ὁποία διέθεσε ὅλη τήν περιουσία της, προσέφερε στόν ἀγώνα καί τόν σύζυγό της καί τόν πρεσβύτερο υἱό της, πολεμοῦσε κι ἡ ἴδια ὡς καπετάνισσα καί ἔλεγε μέ γενναία καρδιά: «Ὁ δεύτερος καί μόνος υἱός μου, δεκατετραετής τήν ἡλικίαν, μάχεται μετά τῶν Ἑλλήνων καί πιθανῶς νά εὕρῃ ἔνδοξον θάνατον· εὐλογητός ὁ Θεός! Ὑπό τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ θά ρεύσῃ ἐπίσης τό αἷμα μου· εὐλογητός ὁ Θεός! Ἀλλά θά νικήσωμεν ἤ θά παύσωμεν μέν ζῶντες, ἀλλά θά ἔχωμεν τήν παρήγορον ἰδέαν, ὅτι ἐν τῷ κόσμῳ δέν ἀφήσαμεν ὄπισθεν ἡμῶν δούλους τούς Ἕλληνας».
η) Τί ἡρωική καρδιά εἶχε ἡ Δόμνα Βισβίζη ἀπό τήν Αἶνο τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, πού διέθεσε ὅλη τήν περιουσία της γιά τόν ἐξοπλισμό τοῦ πολεμικοῦ στόλου μας καί πολεμοῦσε ἀρχικά πλάι στόν ἄνδρα της, τόν καπετάν Ἀντώνη Βισβίζη. Κι ὅταν αὐτός φονεύθηκε, συνέχισε ἡ ἴδια τόν πόλεμο ὡς καπετάνισσα!
θ) Τί ἡρωική καρδιά εἶχε ἡ ἀρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα ἀπό τίς Κυδωνίες, τό Ἀιβαλί, ἡ ἡρωίδα τοῦ Ἀρκαδίου Χαρίκλεια Δασκαλάκη, καί τόσες ἄλλες!
ι) Τί ἡρωϊκή καρδιά εἶχε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, πού ὅταν οἱ Τοῦρκοι σκότωσαν τόν πατέρα τους, ἡ χήρα μητέρα τους μάζεψε ἕνα βράδυ γύρω της τά τρία ὀρφανά της καί τούς ρώτησε: «-Πότε θά μεγαλώσετε, νά κόψετε μέ τό σπαθί τούς Τούρκους, πού σκότωσαν τόν πατέρα σας;» «-Ἐγώ, σάν μεγαλώσω», τῆς λέει ὁ Χρίστος, ἕξι χρονῶν ἀγόρι, «θά σοῦ φέρω ἑφτά κεφάλια Τούρκικα». «-Μπράβο σου». «-Καί σύ, Γιάννη τί θά μοῦ φέρεις;» «-Ἐγώ θά φέρω ἑκατό!» ἀπάντησε ὁ Γιάννης, λίγο μεγαλύτερος ἀπό τόν Χρίστο. «-Ἀμ᾿ ἐσύ, Θοδωράκη, τί θά μοῦ φέρεις;» ρώτησε τόν μεγαλύτερο, πού ἦταν τότε δεκατριῶν ἐτῶν. «-Ἐγώ δέν βάνω κεφάλια στό ταγάρι, γιατί βρωμᾶνε. Ἐγώ θά διώξω τούς Τούρκους ἀπ᾿ τό Μοριᾶ, ὅπως τό ᾿θελε ὁ πατέρας!» Τό εἶπε καί τό ἔκανε τό ἀτρόμητο παλληκαράκι!
ια) Τί γενναία καρδιά εἶχαν οἱ 500 φλογεροί πατριῶτες φοιτητές πού κατάρτισαν τόν Ἱερό Λόχο τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη! Ὁρκίστηκαν «νά χύσουν καί αὐτήν τήν ὑστέραν ρανίδα τοῦ αἵματός τους ὑπέρ τῆς θρησκείας καί τῆς πατρίδος τους» καί πολέμησαν μέ αὐτοθυσία στή μάχη τοῦ Δραγατσανίου!
ιβ) Τί ἡρωική καρδιά εἶχε ὁ Δημήτριος Παπανικολῆς πού ἦταν πυρπολητής ἀπό τό 15ο ἔτος τῆς ἡλικίας του!
ιγ) Τί γενναία καρδιά εἶχαν τά παιδιά πού κουβαλοῦσαν ψωμί καί μπαρουτόβουλα στούς ἀγωνιστές πού πολεμοῦσαν τόν ἐχθρό! Τά ἀγόρια καί τά κορίτσια τῆς Δημητσάνας πού ἔκρυβαν σέ σπηλιές τά σακκιά μέ τήν πυρίτιδα ἀπό τούς πυριδιτόμυλους πού εἶχαν οἱ ἀδελφοί Σπηλιωτόπουλοι! Τά παιδιά τοῦ Μεσολογγίου πού ἔτρεχαν καί τραβοῦσαν τό ἀναμμένο φυτίλι ἀπό τίς βόμβες πού τούς ἔριχναν οἱ Τοῦρκοι, γιά νά μήν ἐκραγοῦν! Τά παιδιά πού κάτω ἀπό τά τουρκικά πυρά μετέφεραν μέ βάρκα μηνύματα ἤ ἄλλα ἀναγκαῖα στούς ἀγωνιστές τῶν νησίδων τῆς λιμνοθάλασσας!
ιδ) Ὅσα παιδιά δέν εἶχαν δικά τους ὅπλα στά μεγάλα ἐκεῖνα χρόνια, ἤξεραν πῶς νά ἀρματώνονται: Μιά μέρα καθώς ἀνέβαινε στό κλέφτικο λημέρι του ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, συνάντησε ἕνα νεαρό βοσκόπουλο πού ἔβοσκε πρόβατα. «Ἀκόμη ἐδῶ εἶσαι;» τοῦ εἶπε. «Δέν πῆρες τά ὅπλα νά πολεμήσεις τούς Τούρκους;» «Ποῦ νά τά βρῶ, Καπετάνιε; Δέν ἔχω ὅπλα», ἀπάντησε τό τσοπανόπουλο. «Καί κάθεσαι ἄπρακτος; Τρέξε γρήγορα, πήγαινε κάτω στήν πόλη, σκότωσε ἕναν Τοῦρκο, πᾶρε τά ὅπλα του καί ἔλα μαζί μας στό βουνό». Πράγματι· τό τσοπανόπουλο ἔκανε ὅπως τοῦ εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης καί σέ καναδυό μέρες ἦρθε ἀρματωμένος στό λημέρι.
ιε) Τέλος, ἡ ἐπιστολή τοῦ μικροῦ μαθητή Πολυχρόνη Κουρούπη πού ἤθελε νά διακόψει ἕνα χρονικό διάστημα τό σχολεῖο του, γιά νά προσφέρει τήν ἐθελοντική ἐργασία του στήν Πατρίδα, δείχνει τό ἡρωικό φρόνημα πού εἶχαν τότε οἱ νέοι μας καί τήν ἀπόφαση τους νά τά δώσουν ὅλα γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδας.
Β΄ ΜΕΡΟΣ: Νά γαλουχοῦνται οἱ νέοι μας μέ Χριστό καί Ἑλλάδα
Θά διαβάσουμε τό ὑπόλοιπο ἄρθρο, τό ὁποῖο μᾶς προτρέπει νά προσφέρουμε αὐτές τίς ἀναφορές ὡς θυμίαμα εὐγνωμοσύνης στίς θυσίες τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων, πού χάρη σ᾿ αὐτές ἀπολαμβάνουμε ἐμεῖς σήμερα τό δῶρο τῆς ἐλευθερίας. Ἐπίσης μᾶς προτρέπει νά γαλουχοῦμε μέ τέτοια παραδείγματα τά παιδιά μας, γιά νά ἐνθουσιάζονται καί νά γράφουν σελίδες δόξας γιά τήν Ἑλλάδα. Ὅπως τά Σπαρτιατόπουλα ἔλεγαν χορεύοντας στούς μεγαλυτέρους: «Ἐμεῖς θά γίνουμε πολύ καλύτεροί σας»· ὅπως ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μονεμβασιώτης ἔλεγε: «Εἶμαι γιός μάρτυρος, θέλω κι ἐγώ νά μαρτυρήσω γιά τήν πίστη», ἔτσι καί στήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἡ εὐρύτερη οἰκογένεια τῶν Κολοκοτρωναίων πρόσφερε στόν ἀγώνα 150 ἑτοιμοπόλεμους ἄνδρες. Τό ἴδιο καί ἡ εὐρύτερη οἰκογένεια τοῦ Τζαβέλλα, τῶν Μποτσαραίων, τοῦ Δεληγιάννη πρόσφεραν πολλούς νέους στόν ἀγώνα. Ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης ἦταν ὑπερπολύτεκνος μέ 12 παιδιά. Ὁ μεγαλοεπιχειρηματίας Ἐμμανουήλ Παππᾶς ἦταν ὑπερπολύτεκνος μέ 9 παιδιά καί διέθεσε ὅλη τήν περιουσία του γιά τήν πατρίδα. Ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης ἦταν πατέρας 7 παιδιῶν. Ὁ Ὀδυσέας Ἀνδροῦτσος εἶχε 5 παιδιά. Ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης 5 παιδιά καί ὁ Πανουργιᾶς 8. Ὁ Παπαφλέσσας εἶχε 18 ἀδέλφια. Ὁ Ἀθανάσιος Διάκος εἶχε 12 ἀδέλφια. Ὁ μαρτυρικός Καλόγερος Σαμουήλ εἶχε 11 ἀδέλφια. Ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος Ἰωάννης Καποδίστριας εἶχε 8 ἀδέλφια.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι στίς μεγάλες ὧρες τοῦ Ἔθνους οἱ Χριστιανοί νέοι τῆς Πατρίδας μας θά ξαναδώσουν, ἄν χρειασθεῖ, τό μεγάλο «παρών», ὅπως τό ἔδωσαν στό ἔπος τοῦ 1940 στῆς Πίνδου τίς κορφές καί στό ἔπος τοῦ 1955-59 στήν Κύπρο μας. Οἱ νέοι πού γαλουχοῦνται μέ Χριστό καί Ἑλλάδα, δέν θά ἀφήσουν τήν Ἑλλάδα νά σβήσει!
ΣΥΝΘΗΜΑ
«Ἐλευθερία ἤ θάνατος!»
ΥΓ. Τό θέμα αὐτό νά γίνει, κατά προτίμηση, τόν Ἰούλιο τοῦ 2021.
