Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Νοεμβρίου 2021, Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου (Λουκ. ι΄ 38-42, ια΄ 27-28)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ, ἵνα μοι συναντιλάβηται. ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς. Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.
1. Τὸ «ἕνα» ποὺ χρειάζεται ἡ ψυχή μας
Στὴ μεγάλη σημερινὴ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ὅπως καὶ σὲ κάθε θεομητορικὴ ἑορτή, ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀναγινώσκεται, ἀποτελεῖ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ «κατὰ Λουκᾶν» ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ξεκινᾶ μὲ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου στὸ σπίτι τοῦ φίλου του Λαζάρου. Ἐκεῖ Τὸν ὑποδέχθηκαν τιμητικὰ οἱ δύο ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου, ἡ Μάρθα καὶ ἡ Μαρία. Ἡ Μάρθα ἔκανε τὰ πάντα γιὰ νὰ εὐχαριστήσει μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὸν φιλοξενούμενο Χριστὸ καὶ νὰ ἐκφράσει ἔτσι τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐλάβειά της πρὸς Αὐτόν. Ὑπεβλήθη σὲ κόπους γιὰ νὰ εἶναι ὅλα τακτοποιημένα καὶ νοικοκυρεμένα. Ἡ Μαρία ἀντίθετα ἄφησε τὶς ὑλικὲς ἑτοιμασίες καὶ κάθισε κοντὰ στὸν Κύριο, διψασμένη νὰ ἀκούσει τὴ θεία διδασκαλία του. Ἀπερίσπαστη· δὲν ἤθελε νὰ χάσει οὔτε λέξη.
Κάποια στιγμὴ ἡ Μάρθα κουρασμένη στάθηκε κοντὰ στὸν θεῖο Διδάσκαλο καὶ διαμαρτυρήθηκε γιὰ τὴν ἀδιαφορία τῆς ἀδελφῆς της: «Κύριε, δὲν Σὲ νοιάζει ποὺ ἡ ἀδελφή μου μὲ ἄφησε μόνη στὶς ἑτοιμασίες τοῦ τραπεζιοῦ; Πές της νὰ μὲ βοηθήσει». Ὁ Κύριος ὅμως, ποὺ γνώριζε τί ἔχει μεγαλύτερη σημασία γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή, τῆς ἀποκρίθηκε: «Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία». Ταλαιπωρεῖς τὸν νοῦ σου καὶ κουράζεσαι μὲ πολλὲς ἀγωνιώδεις φροντίδες, ἐνῶ ἕνα εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ τὸν ἄνθρωπο: ἡ πνευματικὴ τροφὴ τῆς ψυχῆς του· ἡ ἕνωσή του μὲ τὸν Θεό. Ἡ Μαρία ἔκανε τὴ σωστὴ ἐπιλογή, διότι ἡ τροφὴ τοῦ σώματος εἶναι προσωρινή, ἐνῶ ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἄφθαρτη καὶ αἰώνια τροφὴ τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς.
Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ κάνουμε κι ἐμεῖς τὸ ἴδιο λάθος μὲ τὴ Μάρθα. Βυθιζόμαστε σὲ μία τύρβη, σὲ μία ἀγχώδη μέριμνα νὰ προλάβουμε ὅλες τὶς ἐργασίες μας, τὶς ὑποχρεώσεις μας, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι ἀσήμαντες, καὶ παραμελοῦμε τελικὰ τὸ «ἕνα», ποὺ χωρὶς αὐτὸ ἡ ψυχή μας ἀσφυκτιᾶ καὶ νεκρώνεται: ξεχνοῦμε τὸν Θεό. Ἀσφαλῶς ὁ Κύριος θέλει νὰ εἴμαστε συνεπεῖς στὶς εὐθύνες μας, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὰ οἰκογενειακὰ ἢ στὰ ἐργασιακά μας καθήκοντα. Χωρὶς ὅμως νὰ παραμελοῦμε τὴν ἀθάνατη ψυχή μας· τὴν ἕνωσή μας μὲ Αὐτόν.
Αὐτὸ τὸ «ἕνα» πόθησε καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Σὲ Αὐτόν, τὸν «Ἕνα», ἀφιέρωσε τὴ ζωή της ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἀκόμη ἡλικία μὲ τὴν «Εἴσοδό» της στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλη τὴ μετέπειτα πορεία της. Ὅλη ἡ ζωή της ἦταν στραμμένη στὸν Θεό, μιὰ διαρκὴς μυστικὴ ἕνωση μαζί Του.
2. Ὁ μακαρισμὸς τῆς Θεοτόκου
Καθὼς ὁ Κύριος συνέχιζε τὴ διδασκαλία του, κάποια γυναίκα τόσο πολὺ ἐνθουσιάσθηκε ἀπὸ τὰ λόγια του, ὥστε φώναξε ἀσυγκράτητα: «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας». Εὐτυχισμένη δηλαδὴ ἡ κοιλία ποὺ Σὲ βάστασε· ἡ Μητέρα ποὺ Σὲ γέννησε καὶ Σὲ ἀνέθρεψε. Ὁ Ἰησοῦς τότε ἀποκρίθηκε: «Ἀλήθεια, εἶναι ὄντως μακαρία καὶ εὐτυχισμένη ἡ Μητέρα μου. Μακάριοι εἶναι ὅμως καὶ ὅσοι ἀκοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐφαρμόζουν στὴ ζωή τους».
Μακάρισε τὴ Θεοτόκο ἡ ἁπλοϊκὴ αὐτὴ γυναίκα. Τὸ σημαντικότερο ὅμως εἶναι ὅτι τὴ μακάρισε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Διότι μὲ τὴν ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε στὴν ἄγνωστη γυναίκα ἐπιβεβαίωνε ὅτι ἡ Παναγία εἶναι ὄντως μακαρία· ὄχι μόνο ἐπειδὴ ἔφερε στὴν πάναγνη κοιλία της τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ κυρίως ἐπειδὴ σὲ ὅλη τὴ ζωή της μελετοῦσε μὲ προσοχὴ τὸν λόγο του καὶ τὸν τηροῦσε μὲ ἀκρίβεια. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκε νὰ γίνει ἡ ἀληθινὴ Μητέρα του· ἡ πιὸ εὐλογημένη ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες ὅλων τῶν ἐποχῶν· ἡ «τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ».
Ἀπὸ τότε, μέσα στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων τὴ μακαρίζουν ὅλες οἱ γενιὲς τῶν ἀνθρώπων. Σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ κόσμου οἱ Χριστιανοὶ ἀποδίδουμε τιμὴ στὴ Θεοτόκο. Κι ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ κόσμου ἀναπέμπονται διαρκῶς προσευχὲς πρὸς τὸν θρόνο τῆς «Πλατυτέρας τῶν οὐρανῶν». Πάμπολλοι δὲ ἱεροὶ Ναοὶ τῆς χώρας μας εἶναι ἀφιερωμένοι σ’ Ἐκείνην καὶ σὲ κάθε ἑορτή της γεμίζουν ἀπὸ πιστούς, ποὺ γονατίζουν εὐλαβικὰ μπροστὰ στὶς ἱερὲς εἰκόνες της καὶ ζητοῦν τὴν προστασία της. Πόσο μεγάλη τιμὴ ἀξιώθηκε νὰ λάβει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἡ Θεοτόκος!
Καὶ ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ ἦταν τελείως ἀφοσιωμένη στὸν «Ἕνα» ἀληθινὸ Θεό. Ὁ λόγος του ἦταν τὸ διαρκὲς ἐντρύφημα τῆς καρδιᾶς της, ἡ πυξίδα ποὺ ὅριζε τὴ ζωή της. Τὸ παράδειγμά της ἂς ἀκολουθήσουμε κι ἐμεῖς μελετώντας καὶ ἐφαρμόζοντας τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου στὴ ζωή μας, ὥστε νὰ μᾶς δοξάσει στὴν οὐράνια Βασιλεία του.
