Εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Ἅγιος εἶναι μόνο ὁ Δημιουργός μας. Ἀπολύτως Ἅγιος. Οἱ Ἅγιοί μας εἶναι καὶ αὐτοὶ τέκνα τοῦ Ἀδάμ. Γίνονται Ἅγιοι ὄχι ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ μετέχοντας στὴν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπιμόνως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦσαν ὅτι εἶναι οἱ ἁμαρτωλότεροι ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι παραδέρνουμε μὲ τὰ πάθη, τὰ λάθη, τὶς πτώσεις, τὶς ἀδυναμίες, τὶς προδοσίες μας. Ἡ δικαιοσύνη μας «ράκος ἀποκαθημένης» (Ἡσ. ξδ΄ 5)· ὅλη ἡ «ἀρετή» μας βρώμικο κουρελόπανο. Δὲν τολμοῦμε νὰ ὑψώσουμε τὸ βλέμμα στὸν οὐρανό. Ντροπὴ καλύπτει τὸ πρόσωπό μας καὶ στενάζουμε κάθε ὥρα ζητώντας ἔλεος.
Καὶ λαμβάνουμε ἔλεος. Διότι ὁ Θεός μας εἶναι ἐλεήμων, εἶναι ἀγάπη καὶ εὐσπλαχνία. Καὶ ἐλεεῖ· ὅλους. Ὅσο χαμηλὰ κι ἂν πέσαμε, ὅσο βαθιὰ κι ἂν βυθισθήκαμε στὸν βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας, ὅσο φριχτὰ κι ἂν ἀσεβήσαμε.
Ἐλεεῖ… ἀρκεῖ βέβαια νὰ μετανοοῦμε. Ἡ μοναδικὴ προϋπόθεση γιὰ νὰ λάβουμε ἔλεος αὐτὴ εἶναι: ἡ μετάνοια. Μετανοοῦμε… ἐλεεῖ. Ἂν πάλι πέσουμε καὶ πάλι μετανοήσουμε, καὶ πάλι ἐλεεῖ. Καὶ μύριες φορὲς νὰ πέσουμε καὶ νὰ μετανοήσουμε, τὸ ἔλεός του δὲν ἐξαντλεῖται ποτέ.
Ὅμως… Αὐτὸ ποὺ ἄρχισε νὰ συμβαίνει στοὺς καιρούς μας καὶ τελευταῖα ἔλαβε καὶ ἐπισημότερο χαρακτήρα, εἶναι φοβερὸ κι ἀποτελεῖ πραγματοποίηση τοῦ προφητικοῦ ποιητικοῦ λόγου: «Χρόνους πολλοὺς μετὰ τὴν Ἁμαρτία ποὺ τὴν εἶπαν Ἀρετὴ μέσα στὶς ἐκκλησίες καὶ τὴν εὐλόγησαν» (Ὀδ. Ἐλύτη, Τὸ Ἄξιον ἐστί).
Ναί, διότι τί ἄλλο φανερώνει τὸ περιστατικὸ ποὺ ἔγινε στὴν Ἀθήνα καὶ τὸ ὁποῖο σχολιάσαμε ἤδη στὸ τεῦχος τῆς 15ης Δεκεμβρίου; Δύο γνωστοὶ ὁμοφυλόφιλοι ἠθοποιοί, ἀφοῦ «νομιμοποίησαν» τὴ σχέση τους μὲ Σύμφωνο Συμβίωσης, ὅπως, καταπατώντας τοὺς αἰώνιους νόμους τοῦ Θεοῦ, ἔχει καθιερώσει ἡ Πολιτεία, προχώρησαν σὲ «υἱοθεσία» μικροῦ παιδιοῦ, ὅπως πάλι ἀσεβέστατα, ἀντιπαιδαγωγικὰ καὶ ἀντίθετα πρὸς τὴν ἴδια τὴν ἀνθρώπινη φύση νομοθέτησε ἡ Πολιτεία.
Στὴ συνέχεια οἱ δύο τάχα «γονεῖς» μεθόδευσαν μυστικὰ τὴ Βάπτιση τοῦ μικροῦ ἀβάπτιστου παιδιοῦ σὲ ναὸ τῶν Ἀθηνῶν στὶς 23 Ὀκτωβρίου 2021. Ὅπως ἔγραψαν μὲ ἐνθουσιασμὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως, ποὺ ἔδωσαν μεγάλη διάσταση στὸ θέμα δημοσιεύοντας καὶ σχετικὲς φωτογραφίες, οἱ φερόμενοι ὡς «γονεῖς» ἦταν ἀποφασισμένοι νὰ κρατήσουν «μακριὰ ἀπὸ τὰ φῶτα τῆς δημοσιότητας τὸ μυστήριο τῆς Βάπτισης τοῦ μικροῦ. Μόλις αὐτὸ πραγματοποιήθηκε ὡστόσο, οἱ δύο εὐτυχισμένοι μπαμπάδες μοιράστηκαν τὴ χαρμόσυνη εἴδηση μὲ ὅλο τὸν κόσμο μέσῳ τῶν social media…»
Τὴν εἴδηση τὴν κοινοποίησε ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο, συνοδεύοντας τὴν ἀνακοίνωση μὲ δύο ἄθλιες καὶ γελοῖες φωτογραφίες, στὴ μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐμφανίζονται ὁ ἕνας πάνω στοὺς ὤμους τοῦ ἄλλου, παραπέμποντας ἐμμέσως στὴ διαστροφικὴ σχέση τους. Γελοιοποίησε ἔτσι τὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ ἀπέδειξε ὑποκριτικὰ τὰ θερμὰ λόγια, μὲ τὰ ὁποῖα συνόδευσε τὴν ἀνακοίνωση.
Διότι πράγματι στὸ κείμενο τῆς ἀνακοινώσεως ὁ ἠθοποιὸς ἐκφράζει βαθιὰ συγκίνηση γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς Βαπτίσεως τοῦ παιδιοῦ: «Χθὲς ὁ μικρός μας Νικηφόρος βαπτίστηκε Χριστιανὸς καὶ ἦταν ἡ πιὸ ὑπερβατικὴ στιγμὴ τῆς ζωῆς μου». Εὐχήθηκε δὲ στὸ παιδὶ μεταξὺ ἄλλων καὶ μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Παιδί μας, σοῦ εὔχομαι νὰ γίνεις ἕνας ἔνθεος ἄνθρωπος, καὶ νὰ παίρνεις φῶς ἀπὸ τὸν Ἅγιό σου…»
Ἔκλεισε τέλος τὴ σχετικὴ ἀνάρτησή του στὸ Instagram μὲ τὰ ἑξῆς ἀπίστευτα: «Σημείωση γιὰ τοὺς ἱερεῖς μὲ τὴ μεγάλη τους καρδιὰ καὶ ἀποδοχή, ποὺ μᾶς συγκίνησε ὅλους. Ὅπως μᾶς εἶπαν: οἱ γονεῖς νὰ εἴσαστε πάντα ἐρωτευμένοι, καὶ τὸ παιδὶ θὰ βλέπει αὐτὴ τὴν ἀγάπη ποὺ θὰ ἔχετε μεταξύ σας, αὐτὴν θὰ ἀναζητήσει καὶ ὅταν φύγει ἀπὸ ἐσᾶς, καὶ θὰ ἀναζητᾶ πάντα στὴ ζωή του» («enikos.gr» 26-10-2021).
Ἀλήθεια, εἶναι δυνατὸν ἱερεῖς νὰ εἶπαν τὴν παραπάνω μαρτυρούμενη φρικτὴ φράση; Δὲν εἶναι χρέος τῶν ἱερέων νὰ ὑποδεικνύουν μὲ ἀγάπη ἀλλὰ καὶ αὐστηρότητα στοὺς συνάπτοντες τέτοιες σχέσεις ὅτι βρίσκονται σὲ δρόμο καταστροφικὸ καὶ ὅτι ὀφείλουν νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ διακόψουν ἀμέσως τὴ θεομίσητη σχέση;
Καὶ ἀκόμη, ὅλο αὐτὸ ἦταν γνωστὸ στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν, ἢ ἀποτελεῖ πρωτοβουλία τῶν ἱερέων; Ἔπρεπε νὰ γίνει ἡ Βάπτιση; Μὲ ποιὸν τρόπο; Μὲ ποιὲς προϋποθέσεις; Μὲ ποιοὺς ἀναδόχους; Δόθηκαν ὁδηγίες ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή;
Εἶναι φανερὸ ὅτι βρισκόμαστε σὲ πρόβλημα πρωτοφανές, ἀπαράδεκτο, ἰδιαίτερα σοβαρό. Διότι, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ὅλη μεθόδευση (σιωπὴ πρὶν ἀπό τὴ Βάπτιση – ἐντυπωσιακὴ καὶ θορυβώδης ἀνακοίνωση ἔπειτα), ἐπιχειρήθηκε πλαγίως ἡ νομιμοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Εἰδικὰ τὰ λόγια τῶν ἱερέων, ἂν ὄντως εἰπώθηκαν ἔτσι, ἀποτελοῦν πλήρη ἀνατροπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καὶ τῆς παραδόσεως. Συνιστοῦν ὠμὴ καταπάτηση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ περιφρόνηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ὁποία μὲ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρρων καὶ σὲ πλεῖστα ἄλλα σημεῖα καταδικάζει τὴ διαστροφὴ αὐτή. Γράφει, ἐπὶ παραδείγματι, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀμετανόητων ἁμαρτωλῶν καὶ οἱ «ἀρσενοκοῖται» «βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. ς΄ 9-10).
Βέβαια στὸν δυτικὸ Χριστιανικὸ κόσμο, ἰδίως στὸν Προτεσταντισμό, ἡ ὁμοφυλοφιλία δυστυχῶς ἔχει γίνει πλήρως ἀποδεκτή, σὲ σημεῖο ποὺ ὁμοφυλόφιλοι χειροτονοῦνται καὶ «ἱερεῖς» καὶ «ἐπίσκοποι», σύμπτωμα τῆς ἐκτροπῆς στὴν ὁποία ἔχουν ὁδηγηθεῖ οἱ ἀποστατημένοι αἱρετικοί. Ὅμως στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας μας ἡ θεομίσητη διαστροφὴ δὲν ἔχει θέση. Αὐτὸ ποὺ ἔγινε, ἄνοιξε ἤδη ἕνα παράθυρο γιὰ τὴν εἰσβολή της ἐπισήμως μέσα στὴν Ἐκκλησία μας. Θὰ εἶναι τραγικὸ νὰ ὀλισθήσουμε σταδιακὰ στὸν βλάσφημο βοῦρκο τῆς προτεσταντικῆς ἐκτροπῆς.
Τώρα τὸ θέμα τίθεται ἐπιτακτικὰ ἐνώπιον πρωτίστως ἀσφαλῶς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν ἀλλὰ καὶ ὅλων μας, διότι ὅλοι οἱ βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μας, ὡς μέλη τίμια τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, εἴμαστε συνυπεύθυνοι γιὰ τὴν τήρηση τῆς Παραδόσεως. Τί πρόκειται λοιπὸν νὰ συμβεῖ; Θὰ στρουθοκαμηλίσουμε μπροστὰ στὴν ἐκτροπή; Θὰ ἀφήσουμε νὰ περάσει τὸ γεγονὸς ἔτσι σιωπηρὰ σὰν κάτι ἀσήμαντο, στὸ ὁποῖο δὲν ἀξίζει νὰ δώσει κανεὶς περισσότερη προσοχή; Θὰ προσποιηθοῦμε ὅτι δὲν γνωρίζουμε ἢ ὅτι δὲν μᾶς ἀφορᾶ; Ἔχουμε δικαίωμα νὰ δεχθοῦμε ἀνατροπὴ τῆς καίριας ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπειδὴ τὸ κράτος, ἐκτελώντας ἐντολὲς μυστικῶν ἢ καὶ φανερῶν ἀντιχριστιανικῶν κέντρων τοῦ ἐξωτερικοῦ, «νομιμοποιεῖ» τὴ διαφθορά;
Καὶ δὲν εἶναι ἄραγε ἐπεῖγον χρέος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νὰ ἐπιληφθεῖ ἀμέσως τοῦ θέματος, καὶ μὲ σαφήνεια καὶ ἀκρίβεια νὰ διακηρύξει τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ ἄνομο φαινόμενο τῆς ὁμοφυλοφιλίας; Αὔριο ἴσως νὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Καὶ θὰ ὑποστοῦμε ὅλοι τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες τῆς ἀποστασίας μας.
Στὰ δύο χιλιάδες χρόνια τῆς χριστιανικῆς μας ἱστορίας ἡ Ἐκκλησία ἦταν πάντα λιμάνι τῶν ἁμαρτωλῶν, παρήγορο καταφύγιο τῶν ἀσώτων. Καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι· ὅλων μας· καὶ τῶν ὁμοφυλόφιλων. Διότι εἶναι Ἐκκλησία τῶν μετανοούντων. Μᾶς δέχεται ὅλους. Ὅμως δὲν ἀμνήστευσε ποτὲ τὴν ἁμαρτία μας.
Καὶ ποτὲ δὲν δέχθηκε νὰ ὀνομάσει τὴν ἁμαρτία ἀρετὴ καὶ νὰ τὴν εὐλογήσει.
Θὰ ἐπιτρέψουμε νὰ συμβεῖ αὐτὸ σήμερα; Δὲν θὰ εἶναι κάτι τέτοιο ἡ χειρότερη πτώση;
