Μὲ ἀφορμὴ τὴν Παγκόσμια Ἡμέρα γιὰ τὴν ἐξάλειψη τῆς βίας κατὰ τῶν γυναικῶν (25 Νοεμβρίου), ἀλλὰ καὶ τὶς 13 «γυναικοκτονίες» ποὺ ἔχουν διαπραχθεῖ στὴν Ἑλλάδα τὸ 2021, πολλὲς ἱστοσελίδες ἀνήρτησαν σχετικὰ ἄρθρα. Διαβάζουμε σὲ ἕνα τέτοιο δημοσίευμα:
«Ἡ βία κατὰ τῶν γυναικῶν… ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τὶς πιὸ διαδεδομένες καὶ καταστροφικὲς παραβιάσεις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἐκτιμᾶται ὅτι τὸ 35% τῶν γυναικῶν ἔχουν πέσει θύματα βίας…, ποσοστὸ ποὺ σὲ ὁρισμένες χῶρες φθάνει τὸ 70%…
Σύμφωνα μὲ τὸν ΟΗΕ, ἡ βία κατὰ τῶν γυναικῶν καὶ τῶν κοριτσιῶν εἶναι μία παγκόσμια «πανδημία». Εἶναι μία ἠθικὴ προσβολὴ γιὰ ὅλες τὶς γυναῖκες…, ἕνα σημάδι ντροπῆς γιὰ ὅλες μας τὶς κοινωνίες… Στὸν πυρήνα της ἡ βία κατὰ τῶν γυναικῶν καὶ τῶν κοριτσιῶν εἶναι ἡ ἐκδήλωση μίας βαθιᾶς ἔλλειψης σεβασμοῦ – μίας ἀποτυχίας τῶν ἀνδρῶν νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἐγγενὴ ἰσότητα καὶ ἀξιοπρέπεια τῶν γυναικῶν…
Ἡ βία κατὰ τῶν γυναικῶν συνδέεται μὲ εὐρύτερα θέματα ἐξουσίας καὶ ἐλέγχου στὶς κοινωνίες μας. Ζοῦμε σὲ μία κοινω-νία ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἄνδρες. Οἱ γυναῖκες γίνονται εὐάλωτες στὴ βία μέσῳ τῶν πολλαπλῶν τρόπων, μὲ τοὺς ὁποίους τὶς κρατᾶμε ἄνισες… Στὴν Ἑλλάδα, τὸ 2018 περισσότερες ἀπὸ 2.000 γυναῖκες ὑπέστησαν βία κάθε μορφῆς ἐντὸς τῆς οἰκογένειάς τους καὶ ἄλλες 1.000 τὸ πρῶτο ἑξάμηνο τοῦ 2019» («Καθημερινή» 25-11-2021).
Στὴ συνέχεια τὸ δημοσίευμα αὐτὸ προτείνει τρόπους ἀντιμετωπίσεως τῆς ἔμφυλης βίας, ὅπως ἀπομάκρυνση τῶν γυναι-κῶν ἀπὸ τοὺς δράστες, καταφυγὴ σὲ γιατρούς, ψυχολόγους ἢ νομικοὺς γιὰ ψυχολογικὴ ἢ νομικὴ ὑποστήριξη, ἢ σὲ κάποιο Ἀστυνομικὸ Τμῆμα.
Ἀρχικὰ ἔχουμε νὰ σημειώσουμε ὅτι προβληματιζόμαστε κατὰ πόσον εἶναι σωστὸς ὁ ὅρος «γυναικοκτονία» καὶ ἀναρωτιόμαστε γιατί νὰ διαχωρίζεται ἀπὸ τὸν ὅρο «ἀνθρωποκτονία». Μήπως ἡ καθιέρωση ἑνὸς τέτοιου ὅρου, ἀντὶ νὰ λύνει τὸ πρόβλημα τῆς ἔμφυλης βίας, τὸ ἐπιτείνει, αὐξάνει τὶς ἀντιθέσεις μεταξὺ τῶν φύλων καὶ μετατρέπει τὴν κοινωνία σὲ πολεμικὸ πεδίο;
Ἀσφαλῶς ὅλοι καταδικάζουμε τὰ στυγερὰ ἐγκλήματα ποὺ γίνονται σὲ βάρος τῶν γυναικῶν. Ὡστόσο σὲ ὅλα τὰ δημοσιεύματα ποὺ εἴδαμε, διαπιστώσαμε ὅτι τὸ κοινωνικὸ αὐτὸ πρόβλημα τίθεται μονομερῶς ὡς πρόβλημα ἰσότητος τῶν δύο φύλων. Πουθενὰ δὲν γίνεται λόγος γιὰ τὰ βαθύτερα αἴτια ποὺ ὁδηγοῦν σ᾿ αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα, ὅπως εἶναι οἱ ἡδονοθηρικὲς τάσεις τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπαξιωτικὲς γιὰ τὶς γυναῖκες ἀντιλήψεις τοῦ Ἰσλάμ. Καὶ πολὺ περισσότερο, δὲν ὑπογραμμίζεται ἡ ὑποκρισία τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ἀπὸ τὴ μία καταδικάζει τὰ ἐγκλήματα κατὰ τῶν γυναικῶν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη προβάλλει τὴ γυναίκα ὡς ἀντικείμενο ἡδονῆς καὶ διαφημίζει τὴν ἔκλυση τῶν ἠθῶν, τὸν κυριότερο ἠθικὸ αὐτουργὸ αὐτῶν τῶν ἐγκληματικῶν συμπεριφορῶν.
Ἂν θέλουμε ὅμως νά σεβασθοῦν οἱ κοινωνίες τὶς γυναῖκες, ἂς τὶς σεβασθοῦμε πρῶτα ἐμεῖς. Ἂς τὶς δώσουμε τὴν ἀξία ποὺ τὶς ἔδωσε ἡ χριστιανική μας πίστη. Ἂς μάθουμε νὰ βλέπουμε τὴ γυναίκα ὡς εἰκόνα Θεοῦ, ὡς πρόσωπο ἱερό, ὡς δημιούργη-μα τοῦ Θεοῦ καὶ συνδημιουργὸ τοῦ Θεοῦ. Διαφορετικὰ τὰ κροκοδείλια δάκρυά μας προδίδουν τὴν ὑποκρισία μας καὶ τὴν κατάντια μας.
