ΘΕΜΑ: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν»
ΕΒΔΟΜΑΔΑ: 28 Φεβρουαρίου – 6 Μαρτίου 2022
ΑΡΘΡΟ: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2254/1.12.21/σελ. 489-490.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: Β΄ Πέτρ. γ΄ 11-12
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: 1. † Σεβαστιανοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης, «Πιστεύω…», σελ. 236-267, ἐκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθήνα 20116. 2. † Νικολάου Π. Βασιλειάδη, «Τό Μυστήριο τοῦ θανάτου», σελ. 454-473, ἐκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθήνα 201920. 3. Ἀβραάμ Μ. Κοκάλη, «Στήριξέ με ὅταν λυγίζω!», σελ. 77-120, ἐκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθήνα 20212.
Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
Άρθρο
|
Συμπληρωματικό
|
Θέμα για μέλη
|
Σύνθημα
|
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Ἡ τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, ὅπως καί ἡ ἑβδομάδα πού ἀκολουθεῖ, ὀνομάζεται Κυριακή καί ἑβδομάδα τῆς Μελλούσης Κρίσεως. Στή Μέλλουσα Κρίση ἀναφερόμαστε στό 7ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ὅπου ὁμολογοῦμε: «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς· οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». Ἀλλά καί στό ἑνδέκατο καί στό δωδέκατο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ὅπου ὁμολογοῦμε: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν». Ἐμεῖς στό θέμα τοῦ Κύκλου πού θά κάνουμε σήμερα, θά ἀναλύσουμε τό ἑνδέκατο καί δωδέκατο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, μελετώντας τό ἄρθρο «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2254/1.12.21/σελ. 489-490.
Α΄ ΜΕΡΟΣ: Τί σημαίνει «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν»;
1. Θά διαβάσουμε τό πρῶτο Μέρος τοῦ ἄρθρου «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2254/1.12.21/σελ. 489-490, ἕως ἐκεῖ πού λέει: «ἡ ἐλπίς ἡμῶν ἀθανασίας πλήρης» (Σ. Σολ. γ΄ 4), σελ. 490, α΄ στήλη, καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: Τί σημαίνει τό ρῆμα «προσδοκῶ»; (Σκέψεις Μελῶν…) Σημαίνει «περιμένω μέ πόθο, μέ λαχτάρα».
2. Τά δύο τελευταῖα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως τί μᾶς λένε ὅτι προσδοκοῦμε μέ πόθο καί λαχτάρα; (Σκέψεις Μελῶν…) Προσδοκοῦμε τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί τή ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
3. Ὅταν λέμε «ἀνάσταση τῶν νεκρῶν», τί ἐννοοῦμε; (Σκέψεις Μελῶν…) Ἐννοοῦμε τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σωμάτων, διότι οἱ ψυχές ποτέ δέν πεθαίνουν. Εἶναι ἀθάνατες. Ἡ λέξη «ἀνάσταση» λέγεται γι᾿ αὐτό πού ἔχει πέσει. «Ἔπεσε δέ τό σῶμα». Καί ἑπομένως αὐτό εἶναι ἐκεῖνο πού πρέπει νά ἀναστηθεῖ, ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος (PG 59, 368). Στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σωμάτων ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του, ὅπου γράφει: «ὅτι αὐτός ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καί ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ᾿ οὐρανοῦ, καί οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον» (Α΄ Θεσ. δ΄ 16). Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μέ πρόσταγμα, μέ φωνή ἀρχαγγέλου καί μέ σάλπιγγα Θεοῦ θά κατεβεῖ ἀπό τόν οὐρανό, καί οἱ νεκροί πού εἶχαν πεθάνει πιστοί στόν Χριστό, θά ἀναστηθοῦν πρῶτοι. Θά ἀδειάσουν ὅλοι οἱ τάφοι καί τά ὀστεοφυλάκια, καί ἡ θάλασσα καί ἡ στεριά θά ἀποδώσουν τά σώματα ὅλων τῶν κεκοιμημένων πού εἶχαν καταπιεῖ καί κρατοῦσαν στά σπλάχνα τους. Οἱ δέ ψυχές ὅλων τῶν νεκρῶν θά ἑνωθοῦν μέ τά σώματά τους, ἀναστημένα πλέον καί ἄφθαρτα, μή ὑποκείμενα σέ θάνατο· ἡ κάθε μιά ψυχή μέ τό σῶμα, μέ τό ὁποῖο ἔζησε στήν παρούσα ζωή.
4. Πότε θά συμβεῖ αὐτό; (Σκέψεις Μελῶν…) Μόλις σαλπίσουν οἱ σάλπιγγες τῆς Δευτέρας Παρουσίας.
5. Ὅσοι θά ζοῦν τότε, τί θά γίνουν; (Σκέψεις Μελῶν…) Αὐτοί δέν θά γνωρίσουν σωματικό θάνατο, ἀλλά θά ἀλλάξουν κι αὐτοί, καθώς τό φθαρτό σῶμα τους θά γίνει ἄφθαρτο. «Πάντες μέν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δέ ἀλλαγησόμεθα», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του (ιε΄ 51). Ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί ἡ ἀλλαγή τῶν σωμάτων τῶν ζώντων ἀπό φθαρτά σέ ἄφθαρτα θά γίνουν «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ» (στίχ. 52), μέσα σέ μιά στιγμή, ὅσο χρειάζεται κανείς γιά νά ἀνοιγοκλείσει τά βλέφαρά του.
6. Τί θά ἀκολουθήσει κατόπιν; (Σκέψεις Μελῶν…) Θά ἁρπαγοῦμε μέ σύννεφα – καί οἱ κεκοιμημένοι πού θά ἀναστηθοῦν καί οἱ ζῶντες πού θά ἀφθαρτοποιηθοῦν -, γιά νά προϋπαντήσουμε τόν Κύριο μετέωροι στόν ἀέρα, μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς: «ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σύν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα» (Α΄ Θεσ. δ΄ 17).
7. Τό «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» σημαίνει καί κάτι ἄλλο: Ἀναμένω καί ἔχω τή βέβαιη πίστη ὅτι θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία, ὁ ὁριστικός διαχωρισμός τῶν ἀνθρώπων καί ἡ τελική Κρίση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Δίκαιο Κριτή. Τί ἔχετε νά πεῖτε πάνω σ᾿ αὐτό; (Σκέψεις Μελῶν…) Τό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως πού ἀκούσαμε τήν Κυριακή, ἔδινε ἀπαντήσεις σ᾿ αὐτά τά ἐρωτήματα. Ἔλεγε ὅτι θά καθίσει ὁ Δίκαιος Κριτής «ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ». Θά συναχθοῦμε ὅλοι μπροστά στόν ἔνδοξο θρόνο Του ἀπό τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας μέχρι καί τοῦ τελευταίου νηπίου πού θά γεννηθεῖ τήν ὥρα ἐκείνη. Κανείς δέν θά ἀπουσιάζει! Ἔπειτα ὁ δίκαιος Κριτής θά χωρίσει τούς καλούς ἀπό τούς κακούς μέ τήν ἴδια εὐκολία πού χωρίζει ὁ τσοπάνης τά πρόβατα ἀπό τά γίδια Του. Δεξιά Του θά βάλει τούς ταπεινούς καί ἄκακους ἀνθρώπους πού μέ τή σπλαχνική καρδιά τους δείχνουν ἀγάπη στούς συνανθρώπους τους. Ἀριστερά Του θά βάλει τούς ὑπερήφανους καί ἄσπλαχνους ἀνθρώπους, πού μέ τήν ἄπονη καρδιά τους τά θέλουν ὅλα δικά τους. Κατόπιν θά ἀκολουθήσει ἡ Τελική Κρίση τοῦ Θεοῦ: «καί ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 46). Ἡ αἰώνια κόλαση ἀπό τή μιά, ἡ κατάσταση τοῦ ἀτελεύτητου βασανισμοῦ χωρίς ἐλπίδα λυτρώσεως· καί ἀπό τήν ἄλλη, ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἡ κατάσταση τῆς ἄρρητης μακαριότητας, τῆς ἀπερίγραπτης εὐτυχίας, ἡ αἰώνια πανευφρόσυνη κοινωνία μέ τόν Κύριο.
8. Τέλος, «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» σημαίνει: Ζῶ μέ τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητας. Τί ἔχετε νά πεῖτε πάνω σ᾿ αὐτό; (Σκέψεις Μελῶν…) Ἡ ζωή μας δέν τελειώνει στόν τάφο. Στήν παρούσα ζωή, ὡς ἀπόγονοι τοῦ πρώτου Ἀδάμ, ἀποθνήσκουμε. Ἀλλά ὡς Χριστιανοί, ὡς ἀπόγονοι τοῦ νέου Ἀδάμ, περιμένουμε τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί τήν «ἀπαρχή ἄλλης βιωτῆς, τῆς αἰωνίου». Πεθαίνουμε μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Καί «ἡ ἐλπίς ἡμῶν ἀθανασίας πλήρης» (Σ. Σολ. γ΄ 4). Πρῶτος ὡς ἀπαρχή ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ἀλλά θά ἀκολουθήσει καί τῶν δικῶν μας σωμάτων ἡ ἀνάσταση. Γιά τήν ἀλήθεια αὐτή δέν πρέπει νά ἀμφιβάλλουμε. Διότι, ἀφοῦ ἀπό ἄνθρωπο, τόν πρῶτο Ἀδάμ, πού παρέβη τή θεία ἐντολή, ἦλθε στό ἀνθρώπινο γένος ὁ θάνατος, ἔτσι κι ἀπό ἄνθρωπο, τόν νέο Ἀδάμ τῆς χάριτος, θά ἔλθει καί ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν (Α΄ Κορ. ιε΄ 21).
Β΄ ΜΕΡΟΣ: Πῶς πρέπει νά ζοῦμε καί τί νά κάνουμε;
1. Ἔπειτα θά διαβάσουμε τό ὑπόλοιπο ἄρθρο, σελ. 490, καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: Ποιά εἶναι ἡ μεγάλη διαφορά στόν τρόπο ζωῆς μεταξύ τῶν συνειδητῶν πιστῶν καί ἐκείνων πού δέν πιστεύουν στή μετά θάνατον ζωή; (Σκέψεις Μελῶν…) Ὅσοι δέν πιστεύουν στή μετά θάνατον ζωή ἔχουν ὡς σύνθημα τῆς ζωῆς του τό: «φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 32). Βυθίζονται σέ κάθε εἴδους ἀπολαύσεις μέ τό σκεπτικό: ὅ,τι προλάβουμε, πρίν ὁ θάνατος δώσει τό ὁριστικό τέλος στή ζωή μας. Ἀντίθετα, ὅσοι «προσδοκοῦν ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», ἑτοιμάζονται στήν παρούσα ζωή μέ τή μετάνοια καί τόν ἁγιασμό, ὥστε, ὅταν τούς καλέσει κοντά Του ὁ Κύριος, νά βρεθοῦν «ἐν σκηναῖς δικαίων», στήν πολυπόθητη οὐράνια μακαριότητα. Τελείως διαφορετική θεώρηση!
2. Τελείως διαφορετική θεώρηση καί στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν τίς θλίψεις. Πῶς τίς ἀντιμετωπίζουν οἱ κοσμικοί καί πῶς τίς ἀντιμετωπίζουν οἱ πιστοί; (Σκέψεις Μελῶν). Οἱ κοσμικοί λένε: «γιατί νά πονῶ;» Οἱ πιστοί βλέπουν τίς θλίψεις ὡς εὐκαιρία γιά πνευματική ὠφέλεια. Οἱ κοσμικοί λένε: «Γιατί νά ταπεινωθῶ;» Οἱ πιστοί λένε: «Ἀγαθόν ὅτι ἐταπείνωσάς με» (Ψαλ. ριη΄ [118] 71). Οἱ κοσμικοί ἐκνευρίζονται καί βλασφημοῦν. Οἱ πιστοί ὑπομένουν. Οἱ κοσμικοί ἀθυμοῦν. Οἱ πιστοί παραμένουν ἤρεμοι καί ἀτάραχοι. Οἱ κοσμικοί δέν βρίσκουν νόημα στίς θλίψεις. Οἱ πιστοί τίς βλέπουν ὡς πολύτιμο μέσο ἐξαγνισμοῦ καί ἐφαλτήριο γιά τήν αἰωνιότητα.
3. Τελείως διαφορετική θεώρηση καί στήν ἀντιμετώπιση τῆς ἀδικίας. Τί ἔχετε νά πεῖτε πάνω σ᾿ αὐτό; (Σκέψεις Μελῶν…) Οἱ κοσμικοί διεκδικοῦν τό δίκαιό τους. Φθάνουν καί στήν ἐκδίκηση. Οἱ πιστοί, πού «προσδοκοῦν ἀνάστασιν νεκρῶν», συγχωροῦν αὐτούς πού τούς ἀδίκησαν καί περιμένουν ἀπό τόν Θεό νά τούς δικαιώσει, ὅταν Ἐκεῖνος κρίνει.
4. Τελείως διαφορετική θεώρηση καί στήν ἐλεημοσύνη. Τί ἔχετε νά πεῖτε πάνω σ᾿ αὐτό; (Σκέψεις Μελῶν…) Οἱ κοσμικοί ἐπενδύουν στό «ἅρπαξε νά φᾶς καί κλέψε νά ἔχεις». Οἱ πιστοί, πού «προσδοκοῦν ἀνάστασιν νεκρῶν», ἐπενδύουν στήν ἐλεημοσύνη: «ἐπείνασα γάρ, καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσατέ με…» (Ματθ. κε΄ 35).
5. Τό ἁγιογραφικό μας Ἀνάγνωσμα συνοψίζει πῶς πρέπει νά ζοῦμε καί τί νά κάνουμε: «Τούτων οὖν πάντων λυομένων ποταπούς δεῖ ὑπάρχειν ὑμᾶς ἐν ἁγίαις ἀναστροφαῖς καί εὐσεβείαις προσδοκῶντας καί σπεύδοντας τήν παρουσίαν τῆς τοῦ Θεοῦ ἡμέρας, δι᾿ ἧν οὐρανοί πυρούμενοι λυθήσονται καί στοιχεῖα καυσούμενα τήκεται» (Β΄ Πέτρ. γ΄ 11-12)! Ἀφοῦ λοιπόν ὅλα αὐτά θά διαλυθοῦν, πόσο τέλειοι Χριστιανοί πρέπει νά εἶστε ἐσεῖς σ᾿ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις σας, ἔχοντας ἁγία διαγωγή καί εὐσέβεια! Κι ἔτσι νά προσμένετε μέ εἰρήνη καί ἐλπίδα καί νά σπεύδετε μέ λαχτάρα καί ζῆλο πρός τόν ἐρχομό τῆς ἡμέρας τοῦ Θεοῦ. Ἐξαιτίας τῆς ἡμέρας αὐτῆς οἱ οὐρανοί θά κοκκινίσουν καί θά διαλυθοῦν ἀπό τή φωτιά, καί τά οὐράνια σώματα θά κατακαοῦν καί θά λιώσουν.
Τό τέλος αὐτοῦ τοῦ κόσμου κάποτε θά συμβεῖ. Ἐμεῖς, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, περιμένουμε καινούργιους οὐρανούς καί καινούργια γῆ, στούς ὁποίους θά κατοικεῖ ἡ ἀρετή καί ἡ ἁγιότητα. Προσδοκοῦμε «ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» καί ἑτοιμαζόμαστε ἀπό τή ζωή αὐτή γιά τή ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
«Ἰδού ἔρχομαι ταχύ», λέει ὁ Κύριος. «Καί τό Πνεῦμα καί ἡ νύμφη (Ἐκκλησία) λέγουσιν· ἔρχου. καί ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου». Πόσο ἕτοιμοι εἴμαστε νά τό ποῦμε; Πόσο ζοῦμε, πόσο ἀγαποῦμε τόν Κύριο, ὥστε ἡ καρδιά μας νά φωνάζει μέ λαχτάρα «ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ»; (Ἀποκ. κβ΄ 12, 17, 20).
ΣΥΝΘΗΜΑ
«Ποταπούς δεῖ ὑπάρχειν ὑμᾶς ἐν ἁγίαις ἀναστροφαῖς καί εὐσεβείαις, προσδοκῶντας καί σπεύδοντας τήν παρουσίαν τῆς τοῦ Θεοῦ ἡμέρας…» (Β΄ Πέτρ. γ΄ 11-12)!
Τό ἑπόμενο θέμα μας θά εἶναι ἀπό τό ἄρθρο «Ἀρκοῦν τά ἀπαραίτητα», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2258/1.2.22/σελ. 57-58.
