Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 20 Μαρτίου 2022, Κυριακή Β΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. α’ 10-β΄ 3)
Κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. εἰ γὰρ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη.
Ἡ μεγάλη ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου
Τὴν ἀσύγκριτη παντοδυναμία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ὑπεροχή του ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀγγέλους τονίζει ἡ ἀποστολικὴ περικοπή, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή.
1. Πρόσκαιρος ὁ παρὼν κόσμος
Ἀρχικὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θέλοντας νὰ τονίσει ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Δημιουργὸς τῆς κτίσεως, παραπέμπει στὸν 101ο ψαλμό. Ἐκεῖ ὁ Ψαλμωδὸς ἀπευθύνεται στὸν Χριστὸ καὶ Τοῦ λέει: Ἐσύ, Κύριε, στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας στήριξες τὴ γῆ καὶ τὴν ἑδραίωσες μέσα στὸ οὐράνιο στερέωμα, καὶ ἔργα τῶν χεριῶν σου εἶναι οἱ οὐρανοί. «Αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται». Αὐτὸς ὁ ὑπέροχος κόσμος δηλαδή, ποὺ μᾶς περιβάλλει καὶ τὸν ὁποῖο δημιούργησε ὁ Χριστός, θὰ ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ χάσει τὸ σημερινό του σχῆμα καὶ θὰ ἐξαφανισθεῖ. Θὰ παλιώσει ὅπως παλιώνει ἕνα ἔνδυμα, «κι Ἐσὺ θὰ τὸν περιστρέψεις καὶ θὰ τὸν περιτυλίξεις σὰν τὸ ἐξωτερικὸ ροῦχο, ποὺ φοροῦν οἱ ἄνθρωποι, καὶ θὰ ἀλλάξει· θὰ γίνει καινούργιος. Ἐσὺ ὅμως, Κύριε, παραμένεις ἀναλλοίωτος καὶ ἀμετάβλητος. Εἶσαι πάντοτε ὁ Ἴδιος καὶ τὰ ἔτη σου θὰ εἶναι ἀτελείωτα».
Εἶναι ὄντως ἐντυπωσιακὴ ἡ εἰκόνα ποὺ περιγράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, γιὰ νὰ τονίσει ὅτι ὁ παρὼν κόσμος εἶναι πρόσκαιρος καὶ παροδικός, σὰν ἕνα εὐτελὲς ροῦχο, ποὺ παλιώνει, φθείρεται καὶ τὸ πετᾶμε. Ὅπως λοιπὸν εἶναι παράλογο τὸ νὰ προσκολλᾶται ἡ καρδιά μας σ᾿ ἕνα φθαρτὸ ἔνδυμα, ποὺ κάποτε θὰ καταλήξει στὰ ἀπορρίμματα, ἀντίστοιχα εἶναι παράλογο καὶ τὸ νὰ δένεται μὲ τὸν παρόντα κόσμο, ὁ ὁποῖος ἔχει ἡμερομηνία λήξεως.
Ἀσφαλῶς στὸν κόσμο αὐτὸ ἔχουμε τὸ σπίτι μας, τὶς ἐργασίες μας, τὶς οἰκογένειές μας καὶ χαιρόμαστε μὲ ὅσα μᾶς χαρίζει ὁ Θεός. Ἂς μὴ δίνουμε ὅμως τὴν καρδιά μας στὴν προσωρινὴ αὐτὴ ζωή, στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, στὶς περιουσίες, στὰ κτήματα καὶ στὸν πλοῦτο, νομίζοντας ὅτι ἐδῶ θὰ ζοῦμε γιὰ πάντα. «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας», μᾶς προτρέπει ἡ Ἐκκλησία μας σὲ κάθε θεία Λειτουργία. Ἂς ξεκολλήσουμε τὶς καρδιές μας ἀπὸ τὴ γῆ κι ἂς τὶς ὑψώσουμε στὸν οὐρανό· στὸν μόνο ἄφθαρτο καὶ ἀναλλοίωτο Δημιουργὸ καὶ ἀναδημιουργὸ τοῦ κόσμου· στὸν ἄναρχο καὶ αἰώνιο Κύριο καὶ Θεό μας.
2. Νὰ μὴν παρασυρθοῦμε
Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ θεόπνευστος συγγραφέας, προκειμένου νὰ προβάλει ἐπιπλέον τὸ μεγαλεῖο τοῦ Κυρίου καὶ τὴ βαρύτητα τῶν λόγων του, παραπέμπει στὸν 109ο ψαλμὸ καὶ τονίζει ὅτι ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Πατρὸς κάθισε μετὰ τὴ θεία Ἀνάληψή του στὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς Θεότητος· θὰ ἔρθει δὲ ἡ στιγμή, ποὺ ὅλοι οἱ ἐχθροί του θὰ ὑποταχθοῦν νικημένοι ὡς ὑποπόδιο κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του. Σὲ κανέναν ὅμως Ἄγγελο δὲν δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ τέτοια τιμὴ καὶ ἐξουσία. Ἔργο τῶν Ἀγγέλων εἶναι νὰ ὑπηρετοῦν τοὺς ἀνθρώπους· ἐκείνους ποὺ πρόκειται νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή.
Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀναλλοίωτος Θεός, ἀπείρως ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους, μὲ τοὺς ὁποίους ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ τὸν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, συνεπῶς ἔχουν μεγάλη σημασία οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου: «Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μήποτε παραρρυῶμεν». Γι᾿ αὐτὸ δηλαδὴ κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ προσέχουμε πολὺ περισσότερο στοὺς λόγους του, γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦμε ἐξαιτίας τῆς ἀπροσεξίας μας καὶ τελικὰ χαθοῦμε.
Ἀλίμονό μας δέ, ἂν παρασυρθοῦμε. Διότι, ἐὰν ὁ Νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀποδείχθηκε ἔγκυρος καὶ ἰσχυρός, καὶ κάθε παράβασή του τιμωρήθηκε δίκαια μὲ τὴν ἀνάλογη τιμωρία, πῶς ἐμεῖς θὰ ξεφύγουμε τὴν τιμωρία, ἐὰν ἀμελήσουμε μιὰ τόσο μεγάλη καὶ σπουδαία σωτηρία; Τὴ σωτηρία αὐτὴ μάλιστα δὲν μᾶς τὴ γνωστοποίησαν κάποιοι Ἄγγελοι, ὅπως ἔγινε μὲ τὸν Νόμο, ἀλλὰ ἀφοῦ ἄρχισε νὰ τὴν κηρύττει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς τὴν παρέδωσαν ὡς ὁλοκληρωμένη καὶ ἀξιόπιστη ἀλήθεια οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ποὺ τὴν ἄκουσαν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου.
Ὁ θεοκίνητος Ἀπόστολος τόνισε ἀρχικὰ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν παντοδυναμία τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀναδείξει ἔπειτα τὴ βαρύτητα καὶ τὴ μεγάλη σημασία ποὺ ἔχουν οἱ θεῖοι λόγοι του, δηλαδὴ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἂς προσέχουμε λοιπόν, «μήποτε παραρρυῶμεν»· νὰ μὴν ἐπηρεασθοῦμε ἀπὸ τὴν τύρβη τῆς καθημερινότητας καὶ τὶς ἀδυναμίες μας καὶ ἀδιαφορήσουμε τελικὰ γιὰ τοὺς λόγους καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου· γιὰ τὸ θεῖο θέλημά του. Τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο δὲν περιλαμβάνει κάποιες ἁπλὲς συμβουλὲς ἑνὸς σοφοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ τοὺς αἰώνιους λόγους τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἀποτελεῖ τὴν πυξίδα, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὴ σωτηρία καὶ νὰ τὸν εἰσαγάγει στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
