Ἐμπνευσμένη καὶ παράλληλα μὲ βαθὺ πόνο καὶ ὀδύνη συνταγμένη ἐγκύκλιο ἀπηύθυνε ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὸν ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβὴ Ὀρθόδοξο λαὸ σχετικά μὲ τὸ γεγονὸς τοῦ πολέμου στὴν Οὐκρανία. Σ’ αὐτὴν ἐκφράζει «τὴ θλίψη καὶ τὴν ἀγωνία της γιὰ τὸν καταστρεπτικὸ πόλεμο ποὺ διεξάγεται ἐναντίον τῆς Οὐκρανίας».
Σύμφωνα μὲ τὴν ἐγκύκλιο, «ἐξ επόψεως Ὀρθοδόξου κανένα γεγονός, καμία πρόκληση, καμία ἐπιδίωξη καὶ καμία πρόφαση δὲν δύναται νὰ δικαιολογήσει τὴ θηριωδία τοῦ πολέμου, ἡ φύση τοῦ ὁποίου προϋποθέτει τὴν ἐπιβολὴ τῆς βουλήσεως τοῦ ἰσχυροῦ στὸν ἀνίσχυρο. (…) Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀρνεῖται καὶ καταδικάζει τὴ βία σὲ ὅλες τὶς μορφές της. Μάλιστα, ποτὲ δὲν χρησιμοποίησε βία ἐναντίον τῶν ἀνθρώπινων προσώπων, ἀκόμη κι ὅταν ὁ Ἴδιος τὴν ὑπέστη παντοιοτρόπως».
Περαιτέρω ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀναφέρεται στὴν εὐθύνη ὅλων μας: «Ἡ εὐθύνη πάντων ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἔναντι αὐτῶν τῶν ὀλεθρίων καταστάσεων συνεπάγεται ἔμπονη προσευχὴ καὶ ἔντονη δράση, διότι καὶ ὁ Ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας μας, προσευχόμενος γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἀνέλαβε, ἐντός τῆς ἱστορίας, ρόλο ἐνεργό, ὁ ὁποῖος Τὸν ὁδήγησε μέχρι τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν θάνατο, μὲ σκοπὸ νὰ εὐαγγελισθεῖ τὴν εἰρήνη καὶ νὰ ἑνώσει τὰ πρὶν διεστῶτα (…)».
Γίνεται δὲ συγκεκριμένη ἀναφορὰ στὴ συνεργασία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ κρατικοὺς φορεῖς καὶ φιλανθρωπικὲς ὀργανώσεις, μὲ σκοπὸ τὴ συγκέντρωση ἀνθρωπιστικοῦ ὑλικοῦ πρὸς τοὺς πληγέντες ἀπὸ τὸν πόλεμο, πρόσφυγες καὶ ἰδίως παιδιά.
Ἡ ἐγκύκλιος κατακλείεται μὲ τὴν ἑξῆς προτροπὴ πρὸς τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας: «Προτρέπουμε πατρικῶς τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας (…) σὲ ἐγκάρδια προσευχὴ πρὸς τὸν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, μὲ σκοπὸ νὰ φωτίσει τὶς διάνοιες τῶν ἐχόντων τὴν κοσμικὴ ἐξουσία καὶ λαμβανόντων ἀποφάσεις, γιὰ τὴν κατάπαυση κάθε περαιτέρω πολεμικῆς ἐπιβουλῆς, τὴ διάσωση τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ἐπικράτηση παγκόσμιας εἰρήνης (…)».
Εὐχαριστοῦμε τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν ἐγκύκλιο ποὺ μᾶς ἀπηύθυνε. Ὑπογραμμίζουμε τὶς λέξεις «ἔμπονη» καὶ «ἐγκάρδια προσευχὴ» καὶ «ἔντονη δράση» γιὰ τὴ βοήθεια τῶν πληττομένων ἀπὸ τὸν καταστροφικὸ πόλεμο. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἡσυχάζουμε, τὴ στιγμὴ ποὺ ἀδελφοί μας ὑποφέρουν τόσο φρικτά. Θὰ δώσουμε λόγο στὸν «ἐτάζοντα καρδίας καὶ νεφρούς» (Ψαλ. ζ΄ 10). Ἡ ὀδύνη τῶν ἐμπεριστάτων πρέπει νὰ καταστεῖ ὀδύνη μας· καὶ παράλληλα βοήθεια ἔμπρακτη.
