25. «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί»

Μεταφορτώσεις

Θέμα για τους κυκλάρχες

 

Φθάσαμε μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ στήν τελευταία μας συνάντηση γιά ἐφέτος. Ὁδηγό μας καί στό ἔτος αὐτό εἴχαμε τό «κατά Ματθαῖ­ον» ἱερό Εὐαγγέλιο. Καί τώρα, στήν τελευταία συμμελέτη μας, θά πάρουμε τό τελικό μήνυμα ἀπό τό τέλος τοῦ ἰδίου Εὐαγγελίου.

Μελέτη περικοπῆς: Ματθ. κη΄ 16-20.

1. Πρόκειται γιά τό πρῶτο Ἑωθινό Εὐαγγέλιο καί τήν ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου στό ὄρος τῆς Γαλιλαίας, πού βρισκόταν πλησίον τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Ἡ ἐμφάνιση συνέβη κατά τό διάστημα μεταξύ τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. Πρόκειται γιά τήν ἐμφάνιση «εἰς πεντακοσίους ἀδελφούς» καί πλέον, γιά τήν ὁποία γράφει ὁ ἀπ. Παῦλος καί στήν ὁποία ἦταν παρόντες καί οἱ ἕνδεκα Μαθητές (Βλ. Α΄ Κορ. ιε΄ 6).

Πῶς ἐκδηλώθηκαν οἱ Μαθητές, ὅταν εἶδαν στό ὄρος τόν Κύριο; Τόν προσκύνησαν μέ σεβασμό καί θαυμασμό, διότι τόν ἔβλεπαν καί πάλι ζῶντα ἐνώπιόν τους. Ὑπῆρξαν ὅμως καί ὁρισμένοι πού δίσταζαν, διότι δέν ἦταν ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι Αὐτός πού ἔβλεπαν ἦταν ὁ Κύριος. Ἄλλωστε ἡ μορφή τοῦ Κυρίου ἦταν πλέον «δεδοξασμένη» καί ὅπως δέν Τόν ἀναγνώρισαν οἱ δύο πού πορεύονταν «εἰς Ἐμμαούς», κάτι ἀνάλογο συνέβη καί σ’ αὐτή τήν περίσταση. Ὅσοι ἀμφέβαλλαν, δέν ἦταν ἀπό τούς ἕνδεκα, οἱ ὁποῖοι εἶχαν βεβαιωθεῖ ἤδη γιά τήν Ἀνάσταση, ἀλλά ἀπό τούς ὑπόλοιπους. Ἦταν φυσικό μέσα στούς πεντακόσιους ἀνθρώπους νά ὑπάρχουν καί ὁρισμένοι λόγῳ χαρακτῆρος διστακτικοί. Αὐτό ὅμως βεβαιώνει ἀκόμη περισσότερο τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Διότι δέν ἦταν ὅλοι εὔπιστοι. Ἤθελαν νά βεβαιωθοῦν ἀπόλυτα. Ὁ δισταγμός ὅμως ἐκείνων ἐνισχύει περισσότερο τή δική μας πίστη στήν Ἀνάσταση, ὥστε «μέ μεγαλυτέραν ἡμεῖς θέρμην νά προσκυνοῦμεν τόν Ἀναστάντα Κύριον καί νά τόν ἀκολουθῶμεν εἰς τήν ἁγίαν ζωήν Του» (Ἀρχιμ. π. Γεωργίου Δημοπούλου, «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου», ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1977, σελ. 264).

2. Ποιές εἶναι οἱ πρῶτες λέξεις τοῦ Κυρίου πρός τούς Μαθητές Του στό ὄρος; Ἀφοῦ τούς ἐπλησίασε, γιά νά διαλύσει κάθε δισταγμό γιά τήν ἀμφιβολία τους ὅτι ἐπικοινωνοῦν μέ τόν ἴδιο τόν Κύριο, εἶπε μία ἐκπληκτική φράση: «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς». Δέν εἶχε δηλαδή ἕως τότε αὐτή τήν ἐξουσία; Τήν εἶχε ὡς Θεός παντοκράτορας καί Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. «Τώρα ὅμως τήν δύναμιν καί ἐξουσίαν αὐτήν τήν λαμβάνει καί ὡς ἄνθρωπος… Τί μεγίστη, τί ἀσύλληπτος εἰς τήν ἀνθρωπίνην νόησιν ἐξουσία! Κάτω ἀπό τήν παντοδύναμον ἐξουσίαν Του τά πάντα ὑπάρχουν» («Ὁ Νικητής»…, σελ. 265). Πρόκειται γιά τήν ἐξουσία πού εἶχε προηγουμένως καί ὡς Θεός. «Οὐδέν ὀλιγώτερον τῆς θείας κυβερνήσεως τοῦ ὅλου σύμπαντος καί τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐδόθη εἰς τόν ἀναστάντα Κύριον» (Π. Ν. Τρεμπέλας). Ὁ ἀναστάς Κύριος ἦταν καί εἶναι Θεός καί ἄνθρωπος καί μετά τήν Ἀνάστασή Του, μέ τίς δύο φύσεις Του, ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως ἑνωμένες.

3. Ποιά ἐντολή ἔδωσε ὁ ἐξουσιαστής τῶν πάντων Κύριος πρός τούς Μαθητές; «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη…» Τί σημαίνει ἡ ἐντολή Του αὐτή; Πρῶτον, ὅτι ἐνδιαφέρεται γιά τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἐπιθυμεῖ νά γνωρίσουν ὅλοι τό Εὐαγγέλιό Του καί νά κάνουν κτῆμα τους τά ἀγαθά, πού ἀπέρρευσαν ἀπό τή σταυρική θυσία Του καί ἀπό τή νίκη Του ἐπί τοῦ θανάτου. Τό εἶχε πεῖ ἄλλωστε καί σέ ἄλλη περίσταση ὅτι ποθεῖ ἀλλά καί πρέπει νά συγκεντρώσει ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅλα τά πρόβατά Του, σέ μία ποίμνη μέ Ποιμένα τόν Ἴδιο (βλ. Ἰω. ι΄ 16).

Δεύτερον, ὅτι πρέπει νά μάθουν οἱ ἄνθρωποι τήν ἁγία διδασκαλία Του. Νά κατηχηθοῦν καί νά μαθητεύσουν στό σχολεῖο τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅπου διδάσκεται καί ἀναπτύσσεται ὁ λόγος Του. Ἡ γνώση τῆς Ἀλήθειας ἐλευθερώνει ἀπό πλάνες καί ἀπό τή δουλεία τῆς ζωῆς τῆς ἁμαρτίας καί ὁδηγεῖ στή σωτηρία (βλ. Ἰω. η΄ 32).

Σημαίνει, τρίτον, τό χρέος τῆς ἱεραποστολῆς στά ἔθνη. Ἡ τελευταία αὐτή ἐντολή τοῦ Κυρίου, πρίν ἀναληφθεῖ στούς οὐ­ρανούς, ἐνέπνευσε καί ἐμπνέει διαρκῶς ἀπό τότε φλογερούς ἱεραποστόλους, οἱ ὁποῖοι διέτρεξαν καί διατρέχουν Ἀνατολή καί Δύση μέ αὐταπάρνηση, γιά νά φέρουν τό μήνυμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῆς σωτηρίας μας σέ ὅλον τόν κόσμο.

4. Δέν ἐξαντλεῖται ὅμως ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου μόνο στό κήρυγμα τοῦ σωτηρίου λόγου Του. Προχωρεῖ ἀκόμη περισσότερο. Τί προσθέτει; Ὅτι πρέπει νά συνδεθοῦν οἱ ἄνθρωποι καί μέ τήν ἐξαγιαστική Χάρι τῆς Ἐκκλησίας Του. Αὐτό τονίζουν οἱ λόγοι Του «βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Τί γίνεταιι, ἀλήθεια, μέ τό Βάπτισμα; Συνθαπτόμαστε μυστηρια­κῶς στό ἁγιασμένο ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας, σάν σέ ἄλλο τάφο, μέ τόν Χριστό καί συνανιστάμεθα μέ Ἐκεῖνον. Αὐτό σημαίνει ἡ τριπλή κατάδυση καί ἀνάδυση στό ἅγιο ὕδωρ τοῦ Βαπτίσματος. Ἑνωνόμαστε πλέον μέ τόν Χριστό, γινόμαστε μέλη τοῦ μυστικοῦ σώματός Του, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία (βλ. Ρωμ. στ΄ 3-5), καί δικαι­ούμαστε νά μετέχουμε στήν ἐξαγιαστική Χάρι τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος γράφει ὅτι «ἐν τῷ βαπτίσματι θάπτεται τά ἁμαρτήματα, ἐξαλείφεται τά πρότερα, ζωοποιεῖται ὁ ἄνθρωπος, ὥσπερ εἰς πλάκα αὐτοῦ τήν καρδίαν ἐγγράφεται πᾶσα ἡ χάρις» (ΕΠΕ 19, 186).

5. Νά προσέξουμε καί τόν σαφέστατο λόγο τοῦ Θεανθρώπου περί τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τό Βάπτισμα, εἶπε, πρέπει νά γίνεται «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Γιατί εἶπε «εἰς τό ὄνομα» καί ὄχι «εἰς τά ὀνόματα»; Γιά νά δείξει τήν ἑνότητα, ἰσότητα καί ὁμοτιμία τῶν τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶναι Τριάς ἐν μονάδι καί μονάς ἐν Τριάδι. Τό δέ «ὄνομα» σημαίνει ὅτι ἀνήκουμε πλέον στόν Τριαδικό Θεό, ὅπως στήν παλαιά ἐποχή οἱ δοῦλοι ἔφεραν ἐπάνω τους τό ὄνομα τοῦ κυρίου τους.

Ἡ πίστη στό μυστήριο τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου Τριάδος ἀποτελεῖ βασικοτάτη ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Γι’ αὐτό ἡ εἴσοδός μας στήν Ἐκκλησία τελεῖται διά τῆς Χάριτος τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὅπως «πιστεύομεν εἰς Πατέρα καί Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα», γράφει ὁ Μ. Βασίλειος, «οὕτω καί βαπτιζόμεθα εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (ΕΠΕ 10, 350). «Τοῦ Πατρός, ὅστις ἔπεμψε τόν Υἱόν του, ἵνα ἀποθάνῃ διά τόν ἄνθρωπον· τοῦ Υἱοῦ, ὅστις παρέδωκεν ἑαυτόν εἰς θάνατον, προσφοράν περί ἁμαρτίας· καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἀναγεννῶντος καί ἁγιάζοντος τάς ψυχάς τῶν πιστῶν» ( Ὑπόμν. Π. Ν. Τρεμπέλα).

6. Τί προσθέτει ὁ Κύριος ὡς ὑποχρέωση καθενός πού κηρύττει τόν θεῖο λόγο καί αὐτοῦ πού πιστεύει καί ἔχει βαπτισθεῖ; Ὅτι πρέπει νά διδάσκει ὁ κήρυκας τῶν ἀληθειῶν τῆς Πίστεως, σ’ αὐτούς πού πρόκειται νά γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὑποχρέωσή τους νά τηροῦν ὅλα, ὅσα παρήγγειλε ὁ Θεός. Καθώς σημειώνει ὁ ἀρχαῖος ἑρμηνευτής Ζιγαβηνός, «οὐκ ἀρκεῖ τό βάπτισμα καί τά δόγματα, εἰ μή πολιτεία (=ζωή, συμπεριφορά) προσείη (=προστεθεῖ)» ( Ὑπόμν. Π. Ν. Τρεμπέλα). Ἡ ἁγία ζωή βεβαιώνει ὅτι πράγματι λάβαμε τή Χάρι τοῦ Βαπτίσματος, ὅτι ἔχουμε γνωρίσει πράγματι τή δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί εἴμαστε πιστοί Χριστιανοί μέ ἐπίγνωση.

Νά προσέξουμε καί τίς λέξεις «τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν».Τί σημαίνουν; Νά μήν κάνουμε διακρίσεις τῶν ἐντολῶν, ἀλλά νά τίς ἐφαρμόζουμε ὅλες ἀνεξαιρέτως (βλ. Ματθ. ε΄ 19).

7. Καί τέλος, νά δοῦμε καί τήν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου: «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας…» Σέ ποιούς δόθηκε ἡ ὑπόσχεση αὐτή; Μόνο σ’ ἐκείνους πού ἦταν στό ὄρος τῆς Γαλιλαίας; Ὄχι. Γιατί; Διότι αὐτοί δέν θά ζοῦσαν «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ἀναφέρεται σέ ὅλους τούς πιστούς· «ὡς ἐν ἑνί σώματι διαλέγεται τοῖς πιστοῖς» ( Ἱερός Χρυσόστομος, ΕΠΕ 12, 400). Ὁμιλεῖ δηλαδή ὁ Κύριος στούς πιστούς ὅλων τῶν αἰώνων βλέποντάς τους ὡς ἕνα σῶμα, τήν Ἐκκλησία Του.

Τί σπουδαία καί τονωτική ὑπόσχεση, πράγματι! Θά εἶμαι μαζί σας, ὑπόσχεται, Ἐγώ, ὁ Ἐξουσιαστής οὐρανοῦ καί γῆς, «ὁ Θεός τῶν ὅλων, ἐμπρός εἰς τόν Ὁποῖον τά πάντα ὑποτάσσονται. Θά σᾶς παραστέκω πάντοτε. Θά εἶμαι ἕτοιμος νά σᾶς προσφέρω οἱανδήποτε βοήθειαν μοῦ ζητήσετε… Δέν θά σᾶς ἀφήσω οὔτε μίαν στιγμήν μόνους» («Ὁ Νικητής…», σελ. 272). Ὑπάρχει ἄραγε μεγαλύτερη εὐτυχία ἀπό τό νά ἔχουμε συνοδοιπόρο στή ζωή μας τόν παντοδύναμο καί πανάγαθο Κύριο; Μέ αὐτή τήν ἀλήθεια καί εὐχή κλείνουμε καί τίς ἐφετινές συμμελέτες μας.

ΣΥΝΘΗΜΑ: «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί» (Ματθ. κη΄ 20).