Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Μᾶς ἀξίωσε ὁ Κύριος νά ἑορτάσουμε κι ἐφέτος τή λαμπροφόρο Ἀνάσταση. Πόσο εὐφραίνεται ἡ ψυχή μας καθώς ψάλλουμε τά ἀναστάσιμα τροπάρια! Ἑορτάζουμε τή νίκη τοῦ θανάτου. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν», ψάλλουμε καί σκιρτᾶμε ἀπό χαρά. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἀφορᾶ μόνο τόν Ἴδιο. Σχετίζεται μέ ὅλους μας. Ἔχει ἀλλάξει τή ζωή τοῦ ἀνθρώπινου γένους καί ἄνοιξε νέα προοπτική γιά τό αἰώνιο μέλλον μας. Ἔχει πολλλές συνέπειες ἡ Ἀνάστασή Του γιά μᾶς. Μία ἀπό αὐτές θά δοῦμε στήν παρούσα συμμελέτη μας. Πρόκειται γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
Μελέτη περικοπῆς: Α΄ Κορ. ιε΄ 12-20.
1. Ἐξ ἀρχῆς ὁ Ἀπόστολος σχετίζει τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μέ τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, πού εἶναι βασική ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας καί τή διακηρύσσουμε λέγοντας «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
Ἡ περικοπή μας ἀνήκει στό 15ο κεφάλαιο τῆς Α΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολῆς, στό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος «τονίζει τήν σημασίαν τῆς μεγάλης ἀληθείας περί τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν σωμάτων. Μέ… ἐπιχειρήματα ἀτράνταχτα, μέ λογικήν κρυσταλλίνην, μέ φωτισμόν θεῖον θεμελιώνει καί πυργώνει τήν μεγάλην ἀλήθειαν· τήν μελετᾷ ἀπ’ ὅλας τάς πλευράς της… ἀναζητεῖ καί διατυπώνει τάς φοβεράς συνεπείας τῆς ἀρνήσεώς της… ἀπαντᾷ εἰς ἀπορίας» (Ἀρχιμ. π. Γεωργίου Δημοπούλου, «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου», ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1977, σελ. 292).
2. Γιατί θεμελιώνει τήν ἀλήθεια «περί τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν» ὁ Ἀπόστολος στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου; Εἶναι τόσο ἰσχυρό αὐτό τό θεμέλιο; Ἀσφαλῶς, διότι στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου βασίζεται ἡ Ἐκκλησία. Ἐάν ὑπάρχει ἕως σήμερα Ἐκκλησία, παρά τήν πολεμική μανία ἐναντίον της, καί ζεῖ καί συνεχίζεται τό λυτρωτικό ἔργο τοῦ Θεανθρώπου στόν κόσμο, αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι ἀναστήθηκε καί ζεῖ αἰωνίως ὁ Ἱδρυτής της Κύριος.
Ποιός εἶναι τό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας μας; Ποιόν λατρεύουμε, σέ ποιόν προσευχόμαστε, ποιοῦ τό ἄχραντο Σῶμα καί τό τίμιο Αἷμα λαμβάνουμε κατά τή θεία Κοινωνία; Ἐκεῖνος εἶναι τό πᾶν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
«Ἐάν …παραδεχθῶμεν ὅτι ὁ Χριστός δέν ἀνεστήθη, τότε ὅλα κρημνίζονται, δέν μένει τίποτε εἰς τήν θέσιν του» («Ὁ Νικητής…», σελ. 295). Πιστεύουμε πλέον καί λατρεύουμε Θεό νεκρό.
Ἐάν ὅμως δέν ἀναστήθηκε, ἀλλά μένει νεκρός, «πῶς ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ οἱ ἀπόστολοι σημεῖα (=θαύματα) ἐποίησαν;», ἐρωτᾶ ὁ ἱερός Χρυσόστομος. (PG 60, 19). Πῶς διέτρεξαν τόν τότε γνωστό κόσμο οἱ ἕως τότε δειλοί Μαθητές καί ἀναμόρφωσαν τήν οἰκουμένη; Πῶς τρέχουν καί σήμερα οἱ ἱεραπόστολοι στά πέρατα τῆς γῆς καί κηρύττουν τήν Ἀνάσταση καί ἐξαγιάζουν τούς ἀνθρώπους; Πῶς γίνονται καί σήμερα θαύματα, μέ τήν καταφυγή σ’ Ἐκεῖνον διά τῆς Ἐκκλησίας Του; Ἕνας νεκρός μπορεῖ νά ἐπιτελέσει θαυμαστά ἔργα, ὅπως ἐπιτελεῖ διαρκῶς μέ τή Χάρι Του ὁ Ἰησοῦς Χριστός;
Εἶναι γεγονός πού δέν ἐπιδέχεται λογική ἀμφισβήτηση ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ὅπως εἶναι γεγονός ἡ Σταύρωση, ὁ θάνατος καί ἡ Ταφή Του, ἔτσι εἶναι γεγονός καί ἡ ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Βεβαιώνεται ἀκράδαντα γιά δύο χιλιάδες καί πλέον ἔτη. Καί δέν μπορεῖς νά λέγεσαι καί νά εἶσαι πιστός Χριστιανός, ἐάν δέν πιστεύεις ἀκράδαντα ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Κύριος ὄντως. Καί ἐφόσον ἀναστήθηκε Ἐκεῖνος ἐκ νεκρῶν, ὑπάρχει ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
3. Ποῦ βασίζουν συνήθως τήν ἄρνησή τους στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν ὅσοι δέν πιστεύουν; Στή λογική τους. Ὁ νοῦς τους τό θεωρεῖ ἀδύνατο νά ἀναστηθεῖ ἕνας νεκρός. Στόν χῶρο ὅμως τῆς Πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας ἔχουμε πραγματικότητες «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν», ὑπεράνω τῶν δυνατοτήτων τῆς λογικῆς μας. Ἐκτός τῶν φυσικῶν ὑπάρχουν καί ὑπερφυσικές ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες δέν συλλαμβάνονται καί δέν ἑρμηνεύονται μόνο μέ τίς νοητικές μας δυνάμεις. Νά θυμηθοῦμε ἐδῶ τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου. Δέν εἶχε ἀρχίσει νά διαλύεται τό σῶμα του πού ἦταν στόν τάφο γιά τέσσερες ἡμέρες; Τί ἔλεγε ἡ λογική; Ὅτι θά παρέμενε στό μνῆμα του καί θά γινόταν χῶμα. Καί ὅμως, μέ ἕνα πρόσταγμα τοῦ Κυρίου ἐπανῆλθε στή ζωή. Ἡ πίστη στόν παντοδύναμο Θεό διαλύει κάθε ἀμφιβολία γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Διότι δέν πρόκειται νά ἀναστηθοῦν μόνοι τους, ἀλλά μέ τή δύναμη τοῦ παντοκράτορος Κυρίου. Σκέψου, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, πῶς ἔπλασε ἀπό τό χῶμα τόν ἄνθρωπο ὁ Θεός «καί μηκέτι ἀμφίβαλλε περί τῆς ἀναστάσεως». Διότι μπορεῖ καί πάλι ἀπό τό χῶμα νά μᾶς ἀναστήσει (ΕΠΕ 36, 130-132).
4. Ἡ ἄρνηση τῆς δυνατότητος τῆς ἀναστάσεως γενικῶς καί ἑπομένως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, τήν ὁποία ὑποδαυλίζει μέ τέχνη ὁ Πονηρός, ἔχει μία φοβερή συνέπεια, ὅπως φαίνεται ἀπό τούς στίχους 17-18. Ποιά εἶναι ἡ συνέπεια αὐτή; Ὁδηγεῖ στό συμπέρασμα «ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου δέν ἐπετεύχθη. Ἡ ἁμαρτία παραμένει καί πάλιν κυρίαρχος… Ἀνατρέπεται λοιπόν τό ὅλον τῆς οἰκονομίας μυστήριον. Εἰς τίποτε δέν ὠφέλησεν ἡ ἐνανθρώπησις, ἡ θυσία τοῦ Ἰησοῦ, ἀφοῦ ὁ Χριστός δέν ἐξῆλθεν ἐλεύθερος ἐκ τῆς φυλακῆς τοῦ θανάτου… Ἐφ’ ὅσον ὁ ὀφειλέτης κρατεῖται εἰς τήν φυλακήν, ἄρα τό χρέος δέν κατεβλήθη» («Ὁ Νικητής… », σελ. 297-298).
Αὐτή εἶναι ἡ σατανική προσπάθεια τοῦ προαιώνιου ἐχθροῦ μας: Νά ἐνσπείρει στήν ψυχή μας σπέρματα ἀμφιβολίας γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ὥστε νά ἐπιτύχει νά μᾶς κρατᾶ σέ τυπική καί ὄχι οὐσιαστική σχέση μέ τόν Νικητή του· διότι γνωρίζει καλύτερα ἀπό κάθε ἄλλον ὅτι ἡ πίστη στόν Ἀναστάντα καί ἡ ζωντανή σχέση μαζί Του εἶναι πού ἐπιφέρουν τή σωτηρία μας. Γνωρίζει ὁ ἴδιος ὅτι σώθηκε ὁ κόσμος μέ τή θυσία καί Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀπό τήν τυραννική ἐξουσία του. Ἐπιχειρεῖ λοιπόν νά ἐμποδίσει τούς ἀνθρώπους νά τό πιστεύουν, γιά νά τούς ἔχει κάτω ἀπό τήν ἐξουσία του. Φοβερή πράγματι ἡ πονηριά καί κακία του.
5. Ὑπάρχει ὅμως καί μία ἄλλη συνέπεια γιά μᾶς ἀπό τήν ἄρνηση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί κατά συνέπεια καί τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Τήν ἀναφέρει ὁ 19ος στίχος. Πῶς ἀντιλαμβάνεσθε τό νόημά της; «Ἐάν ὁ Χριστός δέν ἀνέστη, ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι μόνην ἐλπίδα μας ἔχομεν τόν Χριστόν, εἴμεθα ἐλεεινότεροι ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀπό τούς ἀπίστους καί ἀρνητάς καί ἀσεβεῖς» («Ὁ Νικητής…», σελ. 299). Γιατί; Διότι οἱ ἄπιστοι «ἀπολαμβάνουν» τή ζωή τους, μέ σύνθημα τό «φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 32). Δέν σκέπτονται «ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Ἐμεῖς άντίθετα πού πιστεύουμε στόν Ἀναστάντα καί ἐλπίζουμε ὅτι θά συζήσουμε αἰωνίως μαζί Του. Ἐάν ὅλα αὐτά εἶναι ἀπάτη, τότε θά εἴμαστε πιό ἄθλιοι ἀπό ὅλους, διότι στερηθήκαμε χάριν τῆς αἰώνιας ζωῆς καί κάθε ἐπίγεια ἀπόλαυση. Οἱ πιστοί ἀνέκαθεν ἀγωνίζονται νά σταυρώσουν «τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. ε΄ 24) καί νά βαδίζουν τήν «τεθλιμμένην ὁδόν» (Ματθ. ζ΄ 14), πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια χαρά τοῦ οὐρανοῦ μέ τήν ἐλπίδα στόν ἀναστάντα Χριστό. «Ἐντεῦθεν δέ ὀρθῶς χαρακτηρίζονται ὡς ἐλεεινότεροι πάντων, ἐάν ἤθελεν ὑποτεθῇ ὅτι δέν ὑπάρχει ἀνάστασις» (Π. Ν. Τρεμπέλας). Αὐτό θά ἦταν ἡ μεγαλύτερη πλάνη καί καταστροφή γιά ὅλους μας. Θά ἦταν κόλαση πραγματική. Ἐκεῖ ὁδηγεῖ ἡ ἄρνηση τῆς ἀναστάσεως.
6. Ὅμως ἡ πραγματικότητα εἶναι διαφορετική. Πῶς κλείνει τήν ἑνότητα αὐτή ὁ ἁγιοπνευματοκίνητος Ἀπόστολος; Μέ τή βεβαίωση ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί ἔγινε «πρωτότοκος τῶν νεκρῶν», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας. Μέ τήν Ἀνάσταση σάν νά γεννήθηκε σέ νέα ζωή, στήν ὁποία θά γεννηθοῦμε καί ἐμεῖς ἀκολουθώντας Ἐκεῖνον. Τί σημαίνει ἡ λέξη ἀπαρχή; Ὑπενθυμίζει αὐτό πού ἔκαναν οἱ Ἰουδαῖοι, ὅταν πλησίαζε ὁ καιρός τῆς συγκομιδῆς τῶν καρπῶν τῆς γῆς τους. Πρόσφεραν τούς πρώτους ὥριμους καρπούς στόν Ναό ὡς ἔκφραση εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό μέ τή βεβαιότητα ὅτι ἐντός ὀλίγου θά συγκέντρωναν καί τήν ὑπόλοιπη συγκομιδή. Ἡ ἀπαρχή ἦταν ἐγγύηση ὅτι θά ἐπακολουθοῦσε καί ἡ πλήρης συγκομιδή. Αὐτό ἰσχύει καί γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου σέ σχέση μέ τήν ἀνάσταση ὅλων τῶν νεκρῶν, τούς ὁποίους ὀνομάζει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος – ὅπως καί πράγματι εἶναι – «κεκοιμημένους». Δέν ἐξαφανίσθηκαν. Κοιμοῦνται καί θά ἔλθει ἡ ὥρα πού θά ἐγερθοῦν, γιά νά ἀκολουθήσουν τόν Ἀναστάντα, ἀπό τόν Ὁποῖο ἐξάρτησαν ὅλες τίς ἐλπίδες τους. Ἡ Ἀνάστασή Του εἶναι ἐγγύηση τῆς ἀναστάσεως ὅλων μας.
«Ὁ Κύριος δέν ἀνέστη δι’ ἑαυτόν (μόνον) ὅπως δέν ἦτο ἀνάγκη νά ἐνανθρωπήσῃ δι’ ἑαυτόν καί νά ἀποθάνῃ δι’ ἑαυτόν. Ἀνέστη δι’ ἐκείνους τούς ὁποίους ἦλθε νά σώσῃ. Ἀνέστη ὡς κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας» (Π. Ν. Τρεμπέλας). Ὅπου δέ βρίσκεται ἡ Κεφαλή, ἐκεῖ καί θά βρεθοῦμε κι ἐμεῖς, πού ἀποτελοῦμε τό μυστικό σῶμα Του, τήν ἁγία Ἐκκλησία Του.
ΣΥΝΘΗΜΑ: Ὁ Χριστός ἀνέστη καί «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α΄ Κορ. ιε΄ 20).
