ΘΕΜΑ: Ποιά θυσία δέχεται ὁ Θεός;
ΕΒΔΟΜΑΔΑ:
ΑΡΘΡΟ: «Ποιά θυσία δέχεται ὁ Θεός;», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2264/1.5.22/σελ. 211-12.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: Γεν. δ΄ 3-5
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: + Π. Ν. Τρεμπέλα, «Κάιν καί Ἄβελ», σελ. 1-33, ἐκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθήνα 200711.
.
Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
Άρθρο
|
Συμπληρωματικό
|
Σύνθημα
|
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Στό θέμα τοῦ Κύκλου πού θά κάνουμε σήμερα, θά ζωντανέψουμε στή μνήμη μας μία βιβλική σκηνή ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, αὐτή τῆς θυσίας πού πρόσφεραν στόν Θεό τά δύο πρῶτα παιδιά τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ὁ Κάιν καί ὁ Ἄβελ, καί θά βγάλουμε τά ἀνάλογα διδάγματα.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Θά διαβάσουμε τό κείμενο καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ἁγιογραφικοῦ Ἀναγνώσματος: Γεν. δ΄ 3-5: «3 καί ἐγένετο μεθ᾿ ἡμέρας ἤνεγκε Κάϊν ἀπό τῶν καρπῶν τῆς γῆς θυσίαν τῷ Κυρίῳ, 4 καί Ἄβελ ἤνεγκε καί αὐτός ἀπό τῶν πρωτοτόκων τῶν προβάτων αὐτοῦ καί ἀπό τῶν στεάτων αὐτῶν. καί ἐπεῖδεν ὁ Θεός ἐπί Ἄβελ καί ἐπί τοῖς δώροις αὐτοῦ, 5 ἐπί δέ Κάϊν καί ἐπί ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε, καί ἐλυπήθη Κάϊν λίαν, καί συνέπεσε τῷ προσώπῳ αὐτοῦ».
Ἑρμηνεία: 3 Καί ὕστερα ἀπό λίγες ἡμέρες ὁ Κάιν πῆρε ἀπό τή σειρά, ὅπως-ὅπως καρπούς ἀπό τά γεννήματα τῆς γῆς καί τά πρόσφερε τυπικά, πρόχειρα, μέ τρόπο ὄχι ἀνάλογο πρός τή μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ, ὡς θυσία στόν Θεό. 4 Ὁ Ἄβελ ὅμως διάλεξε ἀπό τά πρωτότοκα τῶν προβάτων του καί μάλιστα ἀπό τά πιό παχιά καί ἀπό τά πιό πολύτιμα, δηλαδή τά ἄριστα τῶν ἀρίστων σέ ποιότητα, καί πρόσφερε κι αὐτός θυσία στόν Θεό. Καί ὁ Θεός ἔδειξε εὔνοια καί ἔκανε δεκτή τή θυσία τοῦ Ἄβελ καί τά δῶρα τῆς εὐγνωμοσύνης του, ἐπαίνεσε τή φιλόθεη διάθεσή του καί ἱκανοποιήθηκε γιά τήν ἐκλεκτή προσφορά. 5 Ἐνῶ στόν Κάιν καί στίς θυσίες του δέν ἔδωσε σημασία καί ἀπέρριψε ἐκεῖνα πού τοῦ πρόσφερε μέ προχειρότητα, μέ τυπικότητα καί μέ τρόπο ὄχι ἀντάξιο τῆς μεγαλειότητάς Του. Καί λυπήθηκε πάρα πολύ ὁ Κάιν, δυσφόρησε, σκυθρώπασε καί «ἔριξε τά μοῦτρα του», διότι ὁ Κύριος δέν δέχθηκε τή θυσία του, ἐνῶ δέχθηκε εὐχάριστα τό δῶρο τοῦ ἀδελφοῦ του.
Α΄ ΜΕΡΟΣ: Ἡ θυσία τοῦ Κάιν καί ἡ θυσία τοῦ Ἄβελ
1. Ἔπειτα θά διαβάσουμε τό πρῶτο Μέρος τοῦ ἄρθρου «Ποιά θυσία δέχεται ὁ Θεός;», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2263/1.4.22/σελ. 211-12, ἕως ἐκεῖ πού λέει: «ἐπί δέ Κάϊν καί ἐπί ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε» (Γεν. δ΄ 4-5), σελ. 211, α΄ στήλη, καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: Τί μᾶς λέει; (Σκέψεις Μελῶν…) Μᾶς λέει ὅτι τά δύο πρῶτα παιδιά τῆς πρώτης οἰκογένειας πού ἔζησε ἐπάνω στή γῆ, τῆς οἰκογένειας τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ἀκολούθησαν διαφορετικά ἐπαγγέλματα. Ὁ Κάιν ἔγινε γεωργός καί ὁ Ἄβελ ποιμένας προβάτων. Οἱ δύο αὐτοί νέοι, διδαγμένοι ἀπό τούς γονεῖς τους τή θεοσέβεια, ὅταν ἔλαβαν τούς πρώτους καρπούς τῶν κόπων τους, ὁ ἕνας ἀπό τό χωράφι του κι ὁ ἄλλος ἀπό τό κοπάδι του, θέλησαν νά προσφέρουν θυσία στόν Θεό.
2. Εἶναι ἐπαινετοί γι᾿ αὐτό πού ἔκαναν; (Σκέψεις Μελῶν…) Εἶναι ἐπαινετοί. Ἀπό τούς πρώτους ἀνθρώπους, τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, πού ἔζησαν ἐπάνω στή γῆ, μέχρι σήμερα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι προσφέρουν θυσία λατρείας στόν Θεό. Ἤ, τουλάχιστον, ὀφείλουν νά προσφέρουν. Ἐπαινετοί εἶναι οἱ δύο ἀδελφοί καί γιά τό ὅτι δέν πρόσφεραν τή θυσία τους μετά ἀπό ἑβδομάδες ἤ μετά ἀπό μῆνες, ἀλλά λίγες ἡμέρες μετά ἀπό τή συγκομιδή τῶν πρώτων καρπῶν τῶν κόπων τους. «Καί ἐγένετο μεθ᾿ ἡμέρας ἤνεγκε Κάϊν ἀπό τῶν καρπῶν τῆς γῆς θυσίαν τῷ Κυρίῳ καί Ἄβελ ἤνεγκε καί αὐτός ἀπό τῶν πρωτοτόκων τῶν προβάτων καί ἀπό τῶν στεάτων αὐτῶν» (Γεν. δ΄ 3-4).
3. Μέχρις ἐδῶ ὅλα καλά. Ἀλλά ἡ συνέχεια τῆς διηγήσεως μᾶς λέει ὅτι ἡ θυσία τοῦ ἑνός ἀπό τή θυσία τοῦ ἄλλου εἶχε διαφορά. Τί διαφορά εἶχε; (Σκέψεις Μελῶν…) Ὁ Κάιν πῆρε ὅπως-ὅπως ὅποιους καρπούς βρῆκε μπροστά του καί τούς πρόσφερε στόν Θεό ἀπρόσεκτα, ἀγέρωχα καί ὑπερήφανα. Ἐνῶ ὁ Ἄβελ διάλεξε τά καλύτερα σέ ποιότητα σφαχτά. Κι ἀπ᾿ αὐτά διάλεξε τά καλύτερα τμήματά τους, τά πιό παχιά, τά πιό νόστιμα. Καί τά πρόσφερε θυσία στόν Θεό μέ ταπείνωση, μέ εὐλάβεια καί κατάνυξη.
4. Ποιά ἀπό τίς δύο θυσίες δέχθηκε ὁ Θεός; (Σκέψεις Μελῶν…) Δέχθηκε τή θυσία τοῦ Ἄβελ, ἐνῶ τή θυσία τοῦ Κάιν τήν ἀπέρριψε: «ἐπεῖδεν ὁ Θεός ἐπί Ἄβελ καί ἐπί τοῖς δώροις αὐτοῦ, ἐπί δέ Κάϊν καί ἐπί ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε» (Γεν. δ΄ 4-5).
Β΄ ΜΕΡΟΣ: Ποιά θυσία δέχεται ὁ Θεός;
1. Ἔπειτα θά διαβάσουμε τό ὑπόλοιπο ἄρθρο, σελ. 211-212, καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: Ποιά θυσία δέχεται ὁ Θεός; Τί μᾶς λέει τό ἄρθρο; (Σκέψεις Μελῶν…) Πρωτίστως μᾶς λέει ὅτι στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή οἱ ἄνθρωποι πρόσφεραν στόν Θεό θυσίες ζώων ἤ πτηνῶν ἤ ἀπό τούς καρπούς τῆς γῆς. Ἀνώτερη ὅλων τῶν θυσιῶν ἐθεωρεῖτο ἡ θυσία τοῦ ὁλοκαυτώματος. Δηλαδή, ἄφηναν τό ζῶο νά καεῖ τελείως ἐπάνω στή φωτιά ὡς δεῖγμα πλήρους ἀφιερώσεως στόν Θεό. Ἡ θυσία τοῦ ὁλοκαυτώματος ἀποτελοῦσε σύμβολο καί προτύπωση μιᾶς ἄλλης θυσίας, ἡ ὁποία προσφέρθηκε μιά γιά πάντα στόν Θεό καί εὐηρέστησε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη θυσία στόν οὐράνιο Πατέρα. Πρόκειται γιά τή σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου μας. Μέ τή σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου δέν μπορεῖ καμιά ἄλλη θυσία νά συγκριθεῖ. Ἡ σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου μας εἶναι θυσία ἁγνή, θυσία καθαρή, θυσία πού προσφέρεται ἑκουσίως ἀπό ἕναν Πανάγιο Θύτη, πού εἶναι συγχρόνως καί Πανάγιο Θύμα. Προσφέρεται στόν Θεό «εἰς ὀσμήν εὐωδίας». Εἶναι «προσφορά καί θυσία τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφ. ε΄ 2). Αὐτή τή θυσία προσφέρουμε στούς χρόνους τῆς Καινῆς Διαθήκης ἐμεῖς στόν Θεό. Δηλαδή, προσφέρουμε τήν τέλεση τοῦ ἁγιότατου Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας.
2. Ἀλλά πῶς ὀφείλουμε νά προσφέρουμε τή θυσία μας, γιά νά γίνεται δεκτή ἀπό τόν Θεό; (Σκέψεις Μελῶν…)
α) Δέν ἔχουμε δικό μας δῶρο νά Τοῦ προσφέρουμε. Παίρνουμε ἀπό τά δῶρα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τοῦ τά ἀντιπροσφέρουμε: «Τά σά ἐκ τῶν σῶν σοί προσφέρομεν». Καί δέν προσφέρουμε τά χειρότερα, αὐτά πού θέλουμε νά τά ξεφορτωθοῦμε, ἀλλά τά καλύτερα. Λόγου χάριν, τό πρόσφορο πού προσφέρουμε νά εἶναι ζυμωτό, τυλιγμένο σέ καθαρή, λευκή πετσέτα. Τό νάμα πού προσφέρουμε νά εἶναι ἐπίσης τό καλύτερο. Διότι θά χρησιμοποιηθοῦν ὡς Τίμια Δῶρα γιά τήν τέλεση τοῦ ἁγιότατου Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας! Τό κερί πού προσφέρουμε, νά εἶναι καθαρό κερί καί τό λάδι ἐπίσης. Δέν προσφέρουμε ληγμένα προϊόντα, πού δέν μποροῦμε νά τά χρησιμοποιήσουμε γιά ἄλλη χρήση.
β) Προσφέρουμε καί τόν ἑαυτό μας στόν Θεό «θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν», ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του (ιβ΄ 1). Αὐτή ἡ θυσία ἔχει περισσότερη ἀξία, ἡ ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματος!
γ) Προσφέρουμε τή θυσία μας στόν Θεό μέ ἐσωτερική συντριβή καί εἰλικρινή μετάνοια. Ὁ Θεός ποτέ δέν ἀπορρίπτει τή θυσία πού προσφέρεται ἀπό «καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην» (Ψαλ. ν΄ [50] 19).
δ) Προσφέρουμε τή θυσία μας στόν Θεό μέ ταπείνωση καί εὐλάβεια. Ἡ θυσία τοῦ Ἄβελ προσφέρθηκε μέ ταπείνωση καί εὐλάβεια. Ὅπως καί ἡ προσευχή τοῦ Τελώνη. Καί ἔγιναν δεκτές ἀπό τόν Θεό. Ἐνῶ ἡ θυσία τοῦ Κάιν καί ἡ προσευχή τοῦ Φαρισαίου ἀπορρίφθηκαν, διότι ἔγιναν μέ ὑπερήφανη καρδιά καί ἀλαζονική διάθεση.
ε) Προσφέρουμε τή θυσία μας στόν Θεό μέ αἰσθήματα βαθιᾶς εὐγνωμοσύνης. Γι᾿ αὐτό ἄλλωστε τό θειότατο Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ὀνομάζεται «θεία Εὐχαριστία», διότι τό προσφέρουμε, γιά νά ποῦμε «εὐχαριστῶ» στόν Θεό. Καί εἶναι ἄξιο καί δίκαιο νά τό κάνουμε αὐτό: «Ἄξιον καί δίκαιον σέ ὑμνεῖν, σέ εὐλογεῖν, σοί εὐχαριστεῖν…» Ὁ Θεός βέβαια δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή θυσία μας. Ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη νά ὁμολογοῦμε τίς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες του Θεοῦ καί νά Τόν εὐχαριστοῦμε γι᾿ αὐτές.
ς) Προσφέρουμε τή θυσία μας μέ αἰσθήματα ἀγάπης καί ὑϊκῆς ἀφοσιώσεως στόν Θεό. Εἴμαστε παιδιά Του καί ὡς Πατέρα μας Τόν ἐπικαλούμαστε στήν Κυριακή προσευχή: «Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς…»!
ζ) Προσφέρουμε τή θυσία μας στόν Θεό, χωρίς νά κρατοῦμε ἔχθρα στήν καρδιά μας πρός τούς ἀδελφούς μέ τούς ὁποίους πικραθήκαμε. Ὁ Θεός μᾶς ζητεῖ πρῶτα νά συμφιλιωθοῦμε μέ τόν ἀδελφό μέ τόν ὁποῖο πικραθήκαμε καί μετά νά Τοῦ προσφέρουμε τό δῶρο μας. «Ἐάν οὖν προσφέρῃς τό δῶρόν σου ἐπί τό Θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατά σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τό δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ Θυσιαστηρίου, καί ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθών πρόσφερε τό δῶρόν σου» (Ματθ. ε΄ 23-24).
η) Προσφέρουμε τή θυσία μας στόν Θεό μέ σπλαχνική καρδιά. Ἐφόσον πηγαίνουμε στή θεία Λατρεία, γιά νά ζητήσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουμε κι ἐμεῖς νά ἐλεοῦμε τούς συνανθρώπους μας: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται» (Ματθ. ε΄ 7). Ἡ πρός Ἑβραίους ἐπιστολή μᾶς προτρέπει νά μή λησμονοῦμε νά κάνουμε ἀγαθοεργίες, διότι μέ τέτοιες θυσίες εὐχαριστεῖται ὁ Θεός: «τῆς δέ εὐποιΐας καί κοινωνίας μή ἐπιλανθάνεσθε· τοιαύταις γάρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός» (Ἑβρ. ιγ΄ 16).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ὕψιστη λατρεία εἶναι ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Τήν προσφέρουμε στόν ἅγιο Θεό μέ τήν τέλεση τοῦ ἁγιότατου Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἀλλά ἐξαρτᾶται μέ ποιόν τρόπο τήν προσφέρουμε. Ἄς ἀναρωτηθοῦμε: Τήν προσφέρουμε ὅπως ὁ Ἄβελ καί ὁ Τελώνης; Ἤ τήν προσφέρουμε ὅπως ὁ Κάιν καί ὁ Φαρισαῖος; Ἄς προσέχουμε λοιπόν τί προσφέρουμε στόν Θεό καί πῶς τό προσφέρουμε! Ὁ Θεός εὐαρεστεῖται μέ τίς θυσίες πού προσφέρονται σεβαστικά, ἀπό καρδιές ταπεινές καί συντριμμένες.Τέτοιες θυσίες φθάνουν στόν θρόνο Του «εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφ. ε΄ 2).
ΣΥΝΘΗΜΑ
«καί ἐπεῖδεν ὁ Θεός ἐπί Ἄβελ καί ἐπί τοῖς δώροις αὐτοῦ, ἐπί δέ Κάϊν καί ἐπί ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε» (Γεν. δ΄ 4-5)
ΥΓ. Τό θέμα αὐτό, κατά προτίμηση, νά γίνει τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2022.
