Ἴσως καὶ νὰ ἦταν χρήσιμο τὸ ὅτι τὸ περασμένο Σάββατο μία ἑλληνικὴ ἐφημερίδα ἔδωσε βῆμα στὸν Τοῦρκο πρέσβη στὴν Ἀθήνα, ὥστε νὰ ἀναπτύξει τὶς ἀνιστόρητες θέσεις του. Ὁ πρέσβης κάνει ἀναφορὰ στὸ ἄρθρο 59 τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης: «Ἡ Ἑλλὰς ἀναγνωρίζει τὴν ὑποχρέωσιν αὐτῆς ὅπως ἐπανορθώσῃ τὰς προξενηθείσας ἐν Ἀνατολίᾳ ζημίας ἐκ πράξεων τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἢ τῆς ἑλληνικῆς διοικήσεως ἀντιθέτων πρὸς τοὺς νόμους τοῦ πολέμου». Δὲν μᾶς λέει βέβαια πότε ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς παρέβη τοὺς νόμους αὐτούς.
Ὅμως ὁ Τοῦρκος πρέσβης ἀποφεύγει νὰ ἀναφερθεῖ στὰ ἄρθρα 144 καὶ 230 τῆς Συνθήκης τῶν Σεβρῶν, σύμφωνα μὲ τὰ ὁποῖα: «Ἡ Τουρκικὴ κυβέρνηση ἀναλαμβάνει τὴν ὑποχρέωση νὰ βοηθήσει… τὴν ἐπάνοδο στὶς ἑστίες καὶ τὴν ἐπαναλειτουργία τῶν ἐπιχειρήσεων τῶν μὴ τουρκικῆς φυλῆς Ὀθωμανῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκδιώχθηκαν διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὶς ἑστίες τους… ἀπὸ τὴν 1η Ἰανουαρίου 1914» (ἄρθ. 144). Καί: «Ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση ὑποχρεοῦται νὰ παραδώσει στὶς Συμμαχικὲς Δυνάμεις τὰ παρ’ αὐτῶν ἐξαιτούμενα πρόσωπα ὡς ὑπεύθυνα τῶν σφαγῶν» (ἄρθ. 230).
Στὴ συνέχεια ὁ πρέσβης ὑποστηρίζει ὅτι ἦταν «κισμέτ» (=πεπρωμένο) τὰ ὅσα συνέβησαν πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια. «Κισμὲτ», δηλαδὴ οἱ ἐθνοκαθάρσεις τοῦ Κεμάλ; «Κισμὲτ» οἱ σφαγὲς ἑκατοντάδων χιλιάδων, οἱ πυρπολήσεις πόλεων καὶ χωριῶν, οἱ στρατιὲς τῶν ἐκτοπισμένων, τῶν προσφύγων;
Ὑποστηρίζει ὁ κ. πρέσβης ὅτι «δὲν βγάζει νόημα» ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι «οἱ νικηφόρες τουρκικὲς δυνάμεις» πυρπόλησαν καὶ ἰσοπέδωσαν πόλεις καὶ χωριά. Ἂν γνωρίζει κανεὶς ἱστορία, «βγάζει νόημα» κατὰ τρόπο ἀπόλυτο. Δὲν ἦταν τουρκικὰ τὰ χωριὰ ποὺ πυρπολήθηκαν. Κατοικοῦνταν ἀπὸ Χριστιανούς, τοὺς ὁποίους ὁ Κεμὰλ ἤθελε νὰ ἐκδιώξει… Ἀποζημιώσεις γιὰ τὴ Σμύρνη ζητεῖ λοιπὸν ὁ κ. πρέσβης. Γιὰ τὴν ἑλληνικὴ Σμύρνη, τὴν ὁποία ἐρήμωσαν καὶ κατέστρεψαν οἱ ὁμοεθνεῖς του («Ἑστία» 14-9-2022).
Ἕνα τόσο προκλητικὸ ἄρθρο λοιπὸν φιλοξενήθηκε σὲ ἑλληνικὴ ἐφημερίδα, τὸ ἀντέγραψαν δὲ πολλὰ διαδικτυακὰ Μ.Μ.Ε. χωρὶς καμία ἀπάντηση. Δὲν κατανόησε κανεὶς ὅτι τὸ ἄρθρο αὐτὸ τοῦ Τούρκου πρέσβη εἶναι γεμάτο προειδοποιήσεις καὶ κλείνει μὲ ἀπειλὲς ὅταν γράφει: «Πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια τὰ ὅπλα τοῦ πολέμου σίγησαν στό τουρκικὸ ἔδαφος. Μακάρι νὰ μὴν ἀκουστεῖ ποτὲ ξανὰ ἡ ἀπειλητικὴ βροντή τους»!
Μᾶς ἀπειλεῖ λοιπὸν κι ἀπὸ πάνω… Κι ὅλα αὐτὰ 100 χρόνια μετὰ τὴν καταστροφή, τὴ λεηλασία, τὶς σφαγές, τοὺς βιασμούς, τοὺς πνιγμούς, τὰ μαρτύρια, τὴν προσφυγιά. Νὰ ἀποζημιώσουμε λοιπὸν τὴν Τουρκία γιὰ τὶς γενοκτονίες της καὶ τὰ ἐγκλήματά της; Λίγος σεβασμὸς στὰ ἑκατοντάδες χιλιάδες θύματα δὲν βρέθηκε;
Ἔπειτα ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια φαίνεται ὅτι οἱ Τοῦρκοι δὲν συναισθάνθηκαν τὰ φρικτὰ ἀνοσιουργήματά τους. Δὲν φοβοῦνται λοιπὸν μήπως λάβουν μία ἄλλη ἀποζημίωση ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἱστορίας; Καὶ ἡ ἀποζημίωση αὐτὴ θὰ εἶναι ὀδυνηρή…
