Φρίκη, ἀποτροπιασμὸ καὶ βδελυγμία προκαλοῦν τὰ περιστατικὰ εἰδεχθῶν ἐγκλημάτων ποὺ ἔχουν τὸν τελευταῖο καιρὸ κατακλύσει τὴ χώρα μας. Ἐγκλήματα, μὲ θύτες ἄτομα πολλὲς φορὲς στενῆς οἰκογενειακῆς συγγένειας πρὸς τὰ θύματά τους, ἄνδρες πρὸς τὶς συζύγους τους, παιδιὰ πρὸς τοὺς γονεῖς τους ἤ – φρικτὸ ἀκόμα καὶ στὸ ἄκουσμα – γονεῖς καὶ παπποῦδες πρὸς τὰ παιδιὰ καὶ ἐγγόνια. Θύματα συνήθως ἀνυπεράσπιστες γυναῖκες, ἀνήμποροι ἡλικιωμένοι καὶ τρυφερὰ παιδάκια. Θύματα ποὺ εἴτε χάνουν τελικὰ τὴ ζωή τους ἀπὸ στυγερὸ χέρι ἀδίστακτου δολοφόνου, εἴτε περιπίπτουν – ἀδύναμα νὰ προβάλουν τὴν ὁποιαδήποτε ἀντίδραση – στὶς ἀκόλαστες διαθέσεις τῶν διεφθαρμένων ἐκμαυλιστῶν τους.
Τέτοια ἐγκλήματα, ποὺ τελευταῖα ἀκοῦμε καθημερινὰ ἢ διαβάζουμε στὶς εἰδήσεις καὶ ἀποστρέφουμε τὸ πρόσωπο μὲ βδελυγμία, δὲν ἀκούγονταν στὴ χώρα μας παλαιότερα, τουλάχιστον σὲ τέτοιο βαθμὸ καὶ ἔκταση. Βέβαια ὅλοι τώρα ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἀπόδοση εὐθυνῶν, προσπαθώντας ὁ ἕνας νὰ τὶς ρίξει στὸν ἄλλον. Ὁπωσδήποτε εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη τῆς Πολιτείας, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ νομοθετικὲς ρυθμίσεις ἀδικαιολόγητα ἐπιεικεῖς πρὸς τοὺς στυγεροὺς αὐτοὺς ἐγκληματίες, ποὺ ἰσοδυναμοῦν οὐσιαστικὰ μὲ ἀτιμωρησία.
Ὅμως δὲν πρέπει ἐκεῖ νὰ ἀναζητηθεῖ ἡ πρωταρχικὴ αἰτία τοῦ κακοῦ. Δυστυχῶς ἡ ὅλη κατάσταση ἔχει πολὺ βαθύτερες ρίζες· ἡ σημερινὴ ἑλληνικὴ πραγματικότητα ὄζει ἀπὸ τὰ θεμέλιά της. Τὶς τελευταῖες δηλαδὴ δεκαετίες ἐξαπολύθηκε ἕνας ἄδηλος, μαζὶ καὶ ἄγριος διωγμὸς ἐνάντια στὶς ρίζες τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ: τὶς ἀξίες καὶ παραδόσεις αὐτοῦ τοῦ τόπου, τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ ἠθικὰ ἐρείσματα τῆς κοινωνίας. Ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας, τοῦ πρωταρχικοῦ αὐτοῦ κοινωνικοῦ κυττάρου, συνεχῶς ἐξαρθρώνεται, μάλιστα τελευταῖα μὲ νομοθετικὲς ρυθμίσεις ποὺ ἀποδομοῦν τὴν παραδοσιακὴ ἀντίληψή της, εἰσάγοντας διαστροφικὲς ἐναλλακτικὲς δομές. Ἡ Παιδεία ἀπὸ τὴν ἄλλη κυριολεκτικὰ παραπαίει σὲ μιὰ ἀπαξιωτικὴ στάση ἀπέναντι στὸν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὶς ἠθικὲς ἀξίες αὐτοῦ τοῦ τόπου, εἰσάγοντας νέα ἀντίληψη ἑνὸς ἄκρατου δικαιωματισμοῦ, κατὰ τὸν ὁποῖο ὁ καθένας μπορεῖ νὰ ὁρίζει τὴν ταυτότητά του ὅπως θέλει, χωρὶς φραγμοὺς ἠθικούς. Ἡ δὲ τηλεόραση καὶ τὸ διαδίκτυο γίνονται οἱ δάσκαλοι τοῦ ἐκμαυλισμοῦ τῆς νεολαίας, προβάλλοντας ὅ,τι πιὸ σάπιο ὑπάρχει, ἀρκεῖ νὰ θωπεύει τὰ κατώτερα ἀνθρώπινα ἔνστικτα. Καὶ αὐτὴ ἡ τέχνη ὁδεύει συχνὰ σὲ κανάλια ξέφρενης ἀσυδοσίας στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας.
«Χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται», σημειώνει ὁ μεγάλος Φιοντὸρ Ντοστογιέφσκι. Ἐπίχειρα ὅλης αὐτῆς τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι τελικὰ ὅλα ὅσα δρέπουμε τώρα μὲ αὐτὴ τὴ φοβερὴ διαφθορὰ καὶ γενικευμένη κοινωνικὴ σήψη. Καιρὸς λοιπὸν νὰ ἀνανήψουμε, νὰ ἀναστηθοῦμε ἀπὸ τὴ φθορὰ καὶ νὰ ζητήσουμε γιὰ τὴν πατρίδα μας καὶ τὴ νέα γενιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, στὶς ἀξίες καὶ τὰ ἱερὰ θέσμια τῆς ἑλληνορθόδοξης παραδόσεώς μας. Μόνον ἔτσι θὰ μπορέσουμε νὰ ἀνακάμψουμε.
