Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 6 Νοεμβρίου 2022, ΚΑ΄ Κυριακῆς (Γαλ. β΄ 16-20)
Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗ
Στὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Γαλατίας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν παρεκτραπεῖ σὲ ἕνα σοβαρὸ ὀλίσθημα: Εἶχαν ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ κάποιες ψευδεῖς διδασκαλίες καὶ θεωροῦσαν ὅτι γιὰ τὴ σωτηρία τους ἦταν ἀπαραίτητη καὶ ἡ τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου.
1. Νέκρωση τοῦ παρελθόντος
Γνωρίζουμε καλά, τοὺς γράφει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν σώζεται μὲ τὴν τήρηση τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν πίστη του στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Γι᾿ αὐτὸ κι ἐμεῖς πιστέψαμε στὸν Χριστό, γιὰ νὰ σωθοῦμε μὲ τὴν πίστη μας σὲ Αὐτὸν καὶ ὄχι ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Νόμου, ἀπὸ τὰ ὁποῖα δὲν θὰ σωθεῖ κανείς. Ἂν γιὰ τὴ σωτηρία μας ἦταν ἀπαραίτητη ἡ τήρηση τῶν ἀμέτρητων τυπικῶν διατάξεων τοῦ Νόμου, τότε ἐμεῖς, ποὺ ἐπιδιώκουμε νὰ σωθοῦμε διὰ τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἤμασταν ἁμαρτωλοί. Μήπως ὁ Χριστὸς μᾶς παρέσυρε σὲ κάτι τέτοιο; «Μὴ γένοιτο», τονίζει, νὰ δεχθοῦμε μιὰ τέτοια βλασφημία.
Διότι, ἂν ἐπανέρχομαι σὲ ἐκεῖνα ποὺ προηγουμένως κατήργησα (δηλαδὴ τὶς τυπικὲς διατάξεις τοῦ Νόμου), ἀποδεικνύομαι παραβάτης, καθὼς παραδέχομαι ὅτι ἔκανα λάθος ποὺ ἄφησα τὸν Νόμο γιὰ νὰ πιστέψω στὸν Χριστό. «Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι». Συνεπῶς γιὰ τὴ σωτηρία μου δὲν εἶναι ἀπαραίτητη ἡ τήρηση τοῦ Νόμου, ἀλλὰ ἡ πίστη στὸν Χριστό.
Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ θείου Ἀποστόλου ἔχουν καὶ γιὰ ἐμᾶς πολὺ μεγάλη σημασία. Μᾶς τονίζει δηλαδὴ ὅτι ὀφείλουμε νὰ διαγράφουμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὴ ζωή μας ὅ,τι ἀφήσαμε πίσω μας, προκειμένου νὰ πλησιάσουμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ συνδεθοῦμε μαζί Του· νὰ μὴν ἀναζητοῦμε καὶ πάλι τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν μας· νὰ ἀπαρνούμαστε τὶς παλιὲς συνήθειες καὶ τὰ πάθη μας.
Γιὰ παράδειγμα, ἂν κάποτε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ξεπεράσαμε κάποια ἀδυναμία μας, νὰ μὴν ἐπανερχόμαστε σὲ αὐτήν. Διότι, ἂν ἐπιθυμοῦμε τὰ πάθη μας καὶ ἀναζητοῦμε τὴν παλιὰ ζωή μας, ἀποδεικνυόμαστε παραβάτες τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.
Ἂς πάρουμε λοιπὸν τὴν ἀπόφαση νὰ νεκρώσουμε ὁριστικὰ τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν μας, καὶ τότε θὰ ζήσουμε τὴν ἀληθινὴ ζωή, ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως φαίνεται καὶ στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς.
2. Ἡ ὄντως Ζωὴ
Ὄχι, δὲν εἶμαι παραβάτης, ὁμολογεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, οὔτε ἔχω ἁμαρτήσει. Γιὰ τὸν Νόμο, ὁ ὁποῖος καταδικάζει σὲ θάνατο τοὺς παραβάτες του, εἶμαι νεκρός. Πέθανα ὡς πρὸς τὸν Νόμο, γιὰ νὰ ζήσω γιὰ τὸν Θεό. Μὲ τὸ Βάπτισμα ἔχω σταυρωθεῖ κι ἔχω πεθάνει μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Ὁ Νόμος δὲν ἔχει κάποια ἐξουσία πάνω μου. «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»· δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος μὲ καθοδηγεῖ στὴ ζωή μου. Ζεῖ μέσα μου Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό του σὲ θάνατο γιὰ τὴ σωτηρία μου.
Ὁ Ἀπόστολος ἔχει διαγράψει τὴν παλιὰ ζωή του, τὴν ὑποταγή του στὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, διότι ἀπὸ τὸν Χριστὸ πηγάζει ἡ σωτηρία του· ἀπὸ τὴν ἀπολυτρωτικὴ θυσία τοῦ Κυρίου. Θεωρεῖ πλέον τὸν ἑαυτό του νεκρό. Δὲν ζεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα του ὁ Χριστός. Ζεῖ καθοδηγούμενος ἀπὸ τὸν Χριστό. Ζεῖ κάτω ἀπὸ τὴν ἐπενέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἐνεργεῖ μέσα του· κυριαρχεῖ στὰ θελήματά του· δεσπόζει σὲ ὅλη του τὴν ὕπαρξη.
Αὐτὸ συμβαίνει καὶ σὲ κάθε πιστὸ Χριστιανό, ποὺ νεκρώνει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸ κοσμικό του φρόνημα, τὶς ἁμαρτωλὲς ἀπαιτήσεις του, τὰ κατώτερα θελήματά του, τὴν παλιὰ ζωή του γιὰ νὰ «ἐγγίσει» τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ζήσει τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι νεκρὸς γιὰ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας· νεκρὸς γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ζεῖ βέβαια μὲ τὸ σῶμα του, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, χωρὶς ὅμως νὰ ζεῖ κατὰ τὶς ἐπιταγὲς τῆς σαρκός.
Ἡ ψυχὴ τοῦ πιστοῦ σφύζει ἀπὸ ζωή, διότι ζεῖ μέσα του ἡ ὄντως Ζωή, ὁ χορηγὸς τῆς ζωῆς, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή. Ἡ ζωὴ δὲ αὐτὴ δὲν διακόπτεται μὲ τὸν φυσικὸ καὶ βιολογικὸ θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ συνεχίζεται καὶ ἔπειτα ἀπὸ αὐτόν, στὴν αἰωνιότητα. Αὐτὴ τὴν «ἐν Χριστῷ» ζωὴ ἂς ζοῦμε κι ἐμεῖς νεκρώνοντας τὰ πάθη μας, ὥστε νὰ τὴν ἀπολαύσουμε στὴν πληρότητά της μετὰ τὸν θάνατο, στὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Κυρίου μας.
