Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
Καλή χρονιά! Ἀντικρίσαμε μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ τό νέο ἔτος. Παρά τό ὅτι οἱ προβλέψεις δέν εἶναι εὐοίωνες, κατ᾿ ἄνθρωπον, γιά ἐμᾶς τούς πιστούς σταθερό σημεῖο ἀναφορᾶς παραμένει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Παντοκυρίαρχος καί Παντοδύναμος, τοῦ Ὁποίου ἡ πατρική Πρόνοια κατευθύνει τόν κόσμο. Ἀλήθεια, ἡ ὁποία δέν φοβᾶται καμιά ἐναλλαγή τοῦ χρόνου.
Γύρω ἀπό τήν αἰώνια ἰσχύ τῆς ἐξουσίας καί τῆς ἀλήθειας τοῦ Κυρίου μας θά στραφεῖ ἡ πρώτη μας συμμελέτη στό νέο ἔτος.
Μελέτη Περικοπῆς: Ἑβρ. ιγ΄ 8-9.
1. Ποιά εἶναι ἡ ἔννοια πού κυριαρχεῖ στόν 8ο στίχο καί τί σχέση ἔχει μέ τήν ἔναρξη τῆς νέας πνευματικῆς χρονιᾶς; Ὅτι ὁ Κύριός μας, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, τόν Ὁποῖο πιστεύουμε καί λατρεύουμε, «εἶναι ὁ αὐτός πάντοτε. Καί θά δειχθῇ καί εἰς ἡμᾶς, ὁποῖος καί εἰς τούς πρό ἡμῶν. Παραμένει ὁ ἴδιος καί κατά τό παρελθόν καί κατά τό παρόν καί εἰς τό ἀτελεύτητον μέλλον» (Π. Ν. Τρεμπέλας, Ὑπόμνημα Ἑβρ. ιγ΄ 8).
Ποιά μαρτυρία δίνει γι’ αὐτή τήν ἀλήθεια τό παρόν, οἱ ἡμέρες στίς ὁποῖες ζοῦμε; Ὅτι παρά τά σκοτεινά σχέδια καί τίς διακηρύξεις τῶν «Ὑδροχοϊστῶν», γιά τό ὅτι μέ τήν ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, πού ἄρχισε καί αὐτή τώρα, θά παύσει νά ἔχει τόν πρῶτο λόγο στή ζωή τῶν ἀνθρώπων ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ καί θά περάσει στό προσκήνιο ἡ μορφή καί ἡ δράση τοῦ Ἀντιχρίστου, τά πράγματα κυλοῦν ἀκριβῶς ὅπως καί προηγουμένως. Ἦταν κατάμεστοι οἱ ἱεροί μας Ναοί κατά τή θεία Λειτουργία τῆς πρώτης ἡμέρας τοῦ ἔτους ἀπό ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μέ τήν εὐλαβική καί θερμή παρουσία τους ἐκδήλωναν τή διάθεσή τους νά συνεχίζουν νά ἐξαρτοῦν καί νά ἐμπιστεύονται τή ζωή, τήν οἰκογένεια καί τά ἔργα τους ἀπό τήν εὐλογία Ἐκείνου. Δέν μετατοπίσθηκε τό σημεῖο ἀναφορᾶς τους. Ἐξακολουθοῦμε ὅλοι μας νά θεωροῦμε τόν Θεάνθρωπο ὡς τόν Λυτρωτή μας καί ὡς τόν κύριο παράγοντα τῆς εὐτυχίας μας στό παρόν καί στό μέλλον.
Γιατί ὅμως ἐξακολουθεῖ καί σήμερα, θά ἐξακολουθεῖ δέ καί αὔριο καί μεθαύριο κ.λπ. ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά ἔχει τήν ἐπικυριαρχία στά ἀνθρώπινα δρώμενα; Διότι ἀναφέρεται στόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος σέ κάθε ἐποχή παραμένει ὁ ἴδιος: μέ τά ὑπαρξιακά του προβλήματα, μέ τίς μεταφυσικές του ἀναζητήσεις, μέ τίς ἀνησυχίες καί τούς φόβους του γιά τό μέλλον, μέ τή συναίσθηση τῆς μικρότητας καί ἀδυναμίας του ἐμπρός στίς θεομηνίες καί τίς ἐκρήξεις τῶν φυσικῶν στοιχείων καί τῶν φαινομένων. Ὁ δέ λόγος τοῦ Χριστοῦ δίνει ἄριστες ἀπαντήσεις στά ἀγωνιώδη ἐρωτηματικά τοῦ κάθε ἀνθρώπου, καί σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τῆς τρίτης χιλιετίας, γιά τόν σκοπό τῆς ζωῆς, γιά τήν προέλευση καί ἀντιμετώπιση τοῦ πόνου, τῆς ἀσθένειας, τοῦ θανάτου, πού ἐνδιαφέρουν ὅλους.
Ἐπιπλέον τό τέλειο παράδειγμα τῆς ἁγίας ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου ἀποτελεῖ τήν ἰδανική πρόταση ζωῆς στήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία ἐπικρατοῦν, ὡς γνωστόν, σπάνια πρόσωπα πραγματικά ἀληθινῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων. Παρά τήν αὔξηση τοῦ ὑλιστικοῦ φρονήματος καί τόν καλπασμό τῆς διαφθορᾶς, τό πνεῦμα καί ἡ ἁγιότητα ἐξακολουθοῦν νά συγκινοῦν καί νά ἐνθουσιάζουν τούς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους. Μέσα στίς ἀνέσεις καί στά πλούτη του ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀντιλαμβάνεται ὅτι κάτι τοῦ λείπει, παραμένει ἀνικανοποίητος. Καί τότε μόνο εἰρηνεύει, ὅταν σχετισθεῖ μέ τόν Θεό. Αἰσθάνεται ὅ,τι αἰσθανόταν στόν 3ο μετά Χριστόν αἰώνα ὁ ἱερός Αὐγουστίνος, ὅταν ἔλεγε: «Ἡ ψυχή μου, Κύριε, ἦταν ἀνήσυχη καί ἀνικανοποίητη, ἕως ὅτου Σέ συναντήσω καί Σέ γνωρίσω». Οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἐποχῶν εἴμαστε βασικά ἴδιοι, εἴμαστε ἄνθρωποι.
Ἡ ἀγάπη, ἡ τιμιότητα, ἡ καθαρότητα καί κάθε ἄλλη ἀρετή πού παρουσίασε ἔμπρακτα καί πρότεινε στόν κάθε ἄνθρωπο ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θεωροῦνται καί σήμερα ὡς ἐξαιρετικά ἰδανικά, ἀλλά καί ὡς συνεκτικοί δεσμοί τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, πού χωρίς αὐτούς κινδυνεύει νά καταρρεύσει τό κοινωνικό οἰκοδόμημα. Ὅσοι αἰῶνες καί ἄν περάσουν, δέν χάνει ποτέ τήν ἀξία του ὁ χρυσός. Χρυσός δέ πολύτιμος καί ἀνεκτίμητος στήν προκειμένη περίπτωση εἶναι ἡ τέλεια ἀποκάλυψη τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ διά τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Του Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἁγία πορεία τῆς ζωῆς Του, τήν ὁποία προβάλλει πρός μίμηση, ὅταν λέει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34-θ΄ 1).
Ἕνα ἄσμα τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων λέει: «Ὅλοι μᾶς γέλασαν φοβερά, μᾶς σπάσαν τῆς ψυχῆς τά φτερά. Αὐτός μονάχα μᾶς μένει φῶς, Πατέρας κι ἀδελφός». Δέν νομίζετε ὅτι ἐκφράζει ἄριστα ὁ συνθέτης του τή σημερινή πραγματικότητα; Τά «διαπλεκόμενα» σκάνδαλα καί τόσα ἀτοπήματα πολλῶν ἐπωνύμων τῆς ἐπικαιρότητας ἔχουν κάνει τούς ἀνθρώπους νά ἀναζητοῦν καί πάλι ὡς μόνο ὁδηγό τους τόν Θεάνθρωπο, τόν ἀλάνθαστο λόγο Του καί τό ἄμωμο παράδειγμά Του. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος πού δέν ἀπογοητεύει ποτέ, πού δέν ἐπιδιώκει δικά Του ὀφέλη ἀπό ὅσους Τόν ἀκολουθοῦν· εἶναι ἡ μόνη ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα τοῦ κόσμου.
2. Ἄς δοῦμε ὅμως καί τόν 9ο στίχο, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ καί τό φυσικό συμπέρασμα τοῦ προηγούμενου. Γιατί τόν ὀνομάσαμε συμπέρασμα φυσικό; Διότι, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς Χριστός παραμένει τό αἰώνιο καί ἀπαρασάλευτο πρότυπο, ἑπομένως καί ἡ διδασκαλία Του εἶναι ἡ μόνη πού σώζει καί ἡ μόνη πού ἔχει ἀνάγκη καί ὁ σύγχρονος ταραγμένος ἄνθρωπος, γιά νά βρεῖ τόν δρόμο τῆς εἰρήνης καί ἰσορροπίας του.
Τί πέτυχαν οἱ διάφορες διδασκαλίες καί θεωρίες τῶν ἀνθρώπων πού ἦταν ξένες πρός τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ; Τί πέτυχαν οἱ αἱρέσεις καί οἱ ψευδοδιδασκαλίες; Τί προκάλεσαν στή λογοκρατούμενη Δύση, ἡ ὁποία ἀπεμπόλησε τή σωτήρια διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐπιχείρησε νά τήν ὑποκαταστήσει μέ ἀποκυήματα τοῦ νοῦ ὁρισμένων ὑπαρξιστῶν φιλοσόφων καί μέ τίς ἐπινοήσεις καί διακηρύξεις τῶν Ὀρθολογιστῶν; Σύγχυση, ἀβεβαιότητα, χάος ἰδεολογικό εἶναι οἱ πικροί καρποί τῆς ἀμφισβητήσεως τοῦ ἁγίου καί ἀνθρωποσωτήριου θείου λόγου τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Τή ζοῦν καί τήν ἐκφράζουν καθημερινά τή θλιβερή αὐτή κατάσταση τῆς πνευματικῆς συγχύσεως οἱ κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων, στίς ὁποῖες ἐπικράτησε ἡ αἵρεση, εἴτε ὠς Παπισμός, εἴτε ὡς Προτεσταντισμός, εἴτε ὡς Ἀγγλικανισμός. Εἶναι πολύ ἐκφραστική ἡ γνώμη τοῦ περίφημου Ἄγγλου βυζαντινολόγου Στῆβεν Ράνσιμαν, ὁ ὁποῖος ἀπεβίωσε τό 2000: «Ὁ εἰκοστός πρῶτος αἰώνας», διακήρυξε, «θά εἶναι ὁ αἰώνας τῆς Ὀρθοδοξίας». Ἀηδιασμένος ἀπό τή διαφθορά ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ἀπογοητευμένος ἀπό τή διάψευση τῶν ἐλπίδων του, τίς ὁποῖες εἶχε στηρίξει στίς λεγόμενες «ἐκκλησίες» του, κυριευμένος ἀπό τρόμο μπρός στή διάδοση τοῦ Ἰσλαμισμοῦ, στρέφεται πρός τή μόνη ἐλπίδα τοῦ κόσμου, τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία διαφυλάσσει ἀλώβητη καί ἀνόθευτη τή διδασκαλία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Οἱ αἱρέσεις βεβαίως ἐξακολουθοῦν τό καταστρεπτικό τους ἔργο. Ποιό, λοιπόν, εἶναι τό χρέος μας; Νά μένουμε στερεοί καί ἀκλόνητοι στή μόνη σωστική ἀλήθεια, τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, καί νά διαφυλάξουμε τόν θησαυρό τῆς Ὀρθόδοξης Πίστεώς μας. Ἡ ἀποστολική περικοπή πού ἀναγινώσκεται κατά τήν πρώτη ἡμέρα τοῦ νέου ἔτους εἶναι πολύ ἐκφραστική. Εἶναι ἀπό τήν πρός Κολασσαεῖς ἐπιστολή: «Ἀδελφοί, βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διά τῆς φιλοσοφίας καί κενῆς ἀπάτης, κατά τήν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατά τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί οὐ κατά Χριστόν» (Κολασ. β΄ 8-12). Πρέπει νά τή μελετήσουμε προσεκτικά αὐτή τήν περικοπή στό σπίτι μας. Ἔχει πολλή καί ἄμεση σχέση μέ ὅσα συζητοῦμε σήμερα. Χρειάζεται προσοχή καί προφύλαξη ἀπό ὅσους ἐπιχειροῦν μέ τίς θεωρίες τους νά διαστρεβλώσουν τόν ἀτίμητο θησαυρό τῆς Πίστεώς μας. Νά γνωρίσουμε καλύτερα καί νά ἐκτιμήσουμε βαθύτερα αὐτό τόν θησαυρό, νά συνδεθοῦμε οὐσιαστικά μέ τόν Αἴτιο αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ, τόν Σωτήρα Κύριο, καί νά μένουμε «ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι» στήν Ἐκκλησία Του, μέ τήν ὁποία ἑνωνόμαστε μαζί Του.
Συγχρόνως δέ νά διαφωτίζουμε καί τούς συνανθρώπους μας, τούς οἰκείους μας, τό περιβάλλον μας, τήν κοινωνία μας, τούς συμπατριῶτες μας, ὅτι μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστός σώζει, ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί, ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄ 12). Ἡ φωνή τοῦ οὐρανίου Πατρός Του, πού ἀκούσθηκε κατά τή Μεταμόρφωσή Του στό Θαβώρ, ἀντηχεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων ἕως ἐμᾶς καί ὑποδεικνύει τό χρέος μας. Ποιό εἶναι αὐτό; «Αὐτοῦ ἀκούετε»! Συμμορφώνετε τή ζωή σας μέ τά λόγια καί τή ζωή Ἐκείνου, ἐάν θέλετε τήν ἀληθινή πρόοδο καί εὐτυχία σας. Ἀποφεύγετε τίς ψευδοδιδασκαλίες. Ὅσοι αἰῶνες καί ἐάν περάσουν, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά ἐξακολουθεῖ νά εἶναι «ἡ καινή τροφή τῶν καλῶς πεινώντων… ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ, τήν ἀνόλεθρόν τε καί ἀκατάλυτον» (Γρηγόριος Θεολόγος, PG 36, 241).
ΣΥΝΘΗΜΑ: «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8).
