Στὶς 21 Ὀκτωβρίου ἕνα δραματικὸ κείμενο ἔκανε τὴν ἐμφάνισή του σὲ ἐκπαιδευτικὴ ἱστοσελίδα. Τὶς ἑπόμενες ἡμέρες αὐτὸ ἔλαβε μεγάλες διαστάσεις. Ἦταν ἡ ἐπιστολὴ ἀπογνώσεως ποὺ ἔγραψε ἕνας ἀναπληρωτὴς καθηγητὴς σὲ Ἐπαγγελματικὸ Λύκειο (ΕΠΑΛ) κάποιου νησιοῦ, μὲ τὴν ὁποία ἀνακοίνωνε τὴν ἀπόφασή του νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὸ λειτούργημά του. Ποιός ἦταν ὁ λόγος; Ὁ ἄνθρωπος εἶχε πάει νὰ διδάξει σὲ σχολεῖο καὶ βρέθηκε στὴν «ἄγρια Δύση». Πλήρης ἀσυδοσία! Ἀποσποῦμε μερικὰ ἀπὸ τὰ καταγγελλόμενα:
«Τὸ κάπνισμα εἶναι ἐλεύθερο σὲ ὅλο τὸν προαύλιο χῶρο, ἐνῶ κάποιοι καπνίζουν καὶ μέσα στὶς τάξεις… Τὰ κινητὰ εἶναι σὲ διαρκὴ λειτουργία μέσα – ἔξω ἀπὸ τὶς τάξεις, τραβώντας βίντεο καὶ τροφοδοτώντας τὸ τίκ-τὸκ μὲ “κατορθώματα”… Μαθήτριες, ἐκ περιτροπῆς, ἔρχονταν καὶ κάθονταν στὴν ἕδρα, βάζαν τὰ πόδια τους πάνω στὰ θρανία, ὅλοι ἄλλαζαν θέσεις, ἡ πόρτα ἀνοιγόκλεινε συνεχῶς καὶ κοπανιόταν μὲ δύναμη, κόσμος μπαινόβγαινε, φωνές, οὐρλιαχτὰ καὶ κινητά… Μὲ ἀπειλοῦσαν γιὰ τὸ ἁμάξι μου καὶ μοῦ λέγαν πὼς μὲ περιμένει ὁ ἐξωσχολικὸς νὰ μὲ δείρει. Ταυτόχρονα κοπανοῦσαν θρανία, καρέκλες καὶ κυρίως στρίγγλιζαν ὅλοι μαζί… Οἱ “μαθητὲς” κάναν σόου κοπανώντας θρανία καὶ καρέκλες στοὺς τοίχους, σκούζοντας ὅλοι μαζὶ “καλόοοο ἔεεεε” ἢ “μμμ” ἢ βγάζοντας ἁπλὰ ἄναρθρες κραυγὲς δυνατά… Σὲ κάποια φάση ἦρθαν στὸ διὰ ταῦτα: “Ἐδῶ μάθημα δὲν κάνεις. Δὲν κάνει κανείς. Θὰ μᾶς βάλεις ὅλους ἕνα 12, ὅπως ὅλοι, καὶ ἄντε…”».
Παραλείπουμε περιγραφὲς ποὺ εἶναι τόσο αἰσχρές, ὥστε δὲν μποροῦν νὰ δημοσιευθοῦν στὸ Περιοδικό μας.
Καὶ καταλήγει ὁ καθηγητὴς μὲ τὴν ἀπόφασή του: «Γιὰ μένα ἡ παραίτηση εἶναι μία καταστροφὴ τόσο ἀπὸ πλευρᾶς σταδιοδρομίας, ὅσο καὶ οἰκονομικά. Γιὰ δύο χρόνια τιμωροῦμαι μένοντας ἐκτὸς σχολείων. Ὁ ἀναπληρωτὴς ποὺ παραιτεῖται, δὲν δικαιοῦται οὔτε ἐπίδομα ἀνεργίας. Μένω γιὰ δύο χρόνια ἐκτὸς μοριοδότησης. Τὸ σημαντικότερο εἶναι ὅτι ἀπομακρύνομαι ἀπὸ ἕνα λειτούργημα ποὺ ἀγαπῶ. Ἡ παραμονή μου ὅμως, στὶς παροῦσες συνθῆκες, θὰ σήμαινε ἠθικὴ καταστροφή, κάτι ἀπείρως σημαντικότερο…»
Ὁ καθηγητὴς ἦταν λαμπρὸς ἐκπαιδευτικός. Ἕνα χρόνο πρὶν ἦταν στὸ 1ο Γυμνάσιο Κισσάμου, ὅπου ἔκανε πρωτοποριακὸ ἔργο, ἀναγνωρισμένο διεθνῶς. Αὐτὸ τὸ γνωστοποίησαν μὲ ἐπιστολὴ ποὺ ὑπογράφουν ὁ Διευθυντὴς τοῦ Γυμνασίου, ἡ Πρόεδρος τοῦ Δεκαπενταμελοῦς καὶ ὁ Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Γονέων καὶ Κηδεμόνων Κισσάμου.
Ὅπως περιγράφει ὁ καθηγητής, οἱ συνάδελφοί του στὸ ΕΠΑΛ ὑφίστανται τὰ ἴδια, ἀλλὰ δὲν κάνουν κάτι περισσότερο, διότι φοβοῦνται.
«Στὴν πράξη… εἶναι ἐντελῶς μόνοι. Ποιός θὰ σὲ ἀποζημιώσει γιὰ τὰ σχισμένα σου λάστιχα ἢ τὸ καμένο σου αὐτοκίνητο; Γιὰ τὰ τραύματά σου ἀπὸ τὶς αὐτοσχέδιες “βόμβες” μὲ ἀλουμινόχαρτο καὶ ὑδροχλωρικὸ ὀξύ; Ἂν σὲ συκοφαντήσουν;… Ἂν στὴ “στήσουν” μὲ λίγα λόγια; Ποῦ θὰ βρεῖς τὸ δίκιο σου; Ἰδιαίτερα ἂν εἶσαι ἀναπληρωτής, εἶσαι παντελῶς ἀκάλυπτος».
Εἶναι τόση ἡ θλίψη ποὺ προκαλεῖ αὐτὴ ἡ περιγραφή, ποὺ δὲν βρίσκει λόγια κανεὶς νὰ τὴ σχολιάσει. Ἐκεῖ καταντᾶ ἡ Παιδεία, ὅταν ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὶς βαθιὲς ρίζες τοῦ ἔθνους.
Κι ἐμεῖς μένουμε νὰ πενθοῦμε…
