ΘΕΜΑ: Ὁ ὅσιος Βησσαρίων ὁ Ἀγαθωνίτης
ΕΒΔΟΜΑΔΑ: 16-22 Ἰανουαρίου 2023
ΑΡΘΡΟ: «Ὅσιος Βησσαρίων ὁ Ἀγαθωνίτης», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ.. 2270/1 καί 15.8.22/σελ. 351-352.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
Άρθρο
|
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Στίς 22 Ἰανουαρίου 2023 θά ἑορτασθεῖ γιά πρώτη φορά μετά τήν ἁγιοκατάταξή του, πού ἔγινε στίς 14 Ἰουνίου 2022, ἡ σεπτή μνήμη τοῦ ὁσίου Βησσαρίωνος τοῦ Ἀγαθωνίτου. Ὁ ὅσιος Βησσαρίων, ἐπειδή ἦταν πολύ ταπεινός καί ἀπέφευγε ἐπιμελῶς τή δημοσιότητα καί κάθε τι πού θά μποροῦσε νά τόν προβάλει στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, μέχρι τόν Μάρτιο τοῦ 2006 πού ἔγινε ἡ ἐκταφή καί βρέθηκε τό σκήνωμά του ἄφθαρτο καί εὐωδιάζον, δέν ἦταν εὐρέως γνωστός στό Πανελλήνιο καί σ᾿ ὅλο τόν κόσμο. Ἀλλά ἀπό τίς 3 Μαρτίου τοῦ 2006 καί μετά ὅλοι οἱ Χριστιανοί σ’ ὅλο τόν κόσμο τόν εὐλαβοῦνται, διακηρύσσουν τήν ἁγιότητά του καί ἐπικαλοῦνται τίς πρεσβεῖες του. Στό θέμα τοῦ Κύκλου πού θά κάνουμε σήμερα, θά διαβάσουμε τό ἄρθρο: Ὅσιος Βησσαρίων ὁ Ἀγαθωνίτης, «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2270/1 καί 15.8.22/σελ. 351-352, πού γράφηκε ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἁγιοκατατάξεώς του, καί θά προσθέσουμε καί ἄλλα θαυμαστά συμβάντα ἀπό τόν βίο του, τήν ὁσιακή τελευτή του, τήν ἐκταφή του καί τήν πνευματική βοήθεια πού προσφέρει στούς Χριστιανούς πού τόν ἐπικαλοῦνται μέ πίστη.
Α΄ Βίος τοῦ ὁσίου Βησσαρίωνος τοῦ Ἀγαθωνίτου
Ὁ ὅσιος Βησσαρίων (κατά κόσμον Ἀνδρέας Κορκολιάκος) γεννήθηκε στό Πεταλίδι τῆς Μεσσηνίας τό 1908 ἀπό φτωχή ὑπερπολύτεκνη οἰκογένεια. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν ἐκάρη μοναχός στήν Ἱερά Μονή Δημιόβης Καλαμάτας καί μετονομάστηκε Βησσαρίων. Χειροτονήθηκε διάκονος σέ ἡλικία 23 ἐτῶν καί πρεσβύτερος σέ ἡλικία 25 ἐτῶν. Ἀπό τό 1935 ἕως τό 1955 (20 χρόνια) ὡς ἱεροκήρυκας ὑπηρέτησε τήν Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφαρσάλων (Καρδίτσας). Ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Καρδίτσας προώθησε στή Θεολογία τόν μετέπειτα Μητροπολίτη Δρυΐνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίστης κ. Σεβαστιανό. Ἀπό τό Φθινόπωρο τοῦ 1955 ἕως τίς 22 Ἰανουαρίου 1991 (35 χρόνια) ὡς Ἱερομόναχος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος ὑπηρέτησε στήν Ἱερά Μητρόπολη Φθιώτιδος (Λαμίας).
Τό πέρασμά του τόσο ἀπό τό Πεταλίδι καί τήν Καλαμάτα, ὅσο καί ἀπό τήν Καρδίτσα καί τή Λαμία ὑπῆρξε πέρασμα ἁγίου ἀνθρώπου. Πάρα πολλοί ἀπό αὐτούς πού τόν γνώρισαν ἤ δέν τόν γνώρισαν, ἀλλά τόν ἐπικαλέστηκαν καί βοηθήθηκαν, καταθέτουν συγκινητικότατες μαρτυρίες γιά τόν ὅσιο Βησσαρίωνα (βλ. †Ἀρχιμ. Δαμασκηνοῦ Θ. Ζαχαράκη, «Βησσαρίων ὁ Ἀγαθωνίτης», Κωνσταντίνου Εὐσταθίου, «Ὁ Γέρων Βησσαρίων καί ἡ θαυμαστή πορεία του», Δημοσθένη Λέμα, «Γέρων Βησσαρίων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος: Ἡ ἁγία ζωή καί τό ἄφθαρτο σκήνωμα»). Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (16 χρόνια νεότερός του) ἔλεγε γιά τόν ὅσιο Βησσαρίωνα: «Καίτοι δέν τόν ἔχω συναντήσει ποτέ, ἐν τούτοις γνωρίζω πολύ καλά τήν ἁγιότητα τοῦ βίου του». Θαύμαζε ὁ ἅγιος Παΐσιος τήν ἀφάνεια τοῦ ἁγίου Βησσαρίωνος, διότι ἐνῶ εἶχε διορατικό χάρισμα καί ἀποκαλύψεις τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί Ἁγίων, λόγῳ τῆς μεγάλης ταπεινοφροσύνης του δέν τίς κοινολογοῦσε σέ ἄλλους ἀνθρώπους. Καί ὅταν αὐτοί τόν ρωτοῦσαν νά τούς πεῖ τί εἶδε καί τί ἄκουσε, τούς ἀπαντοῦσε: «Μή μέ ρωτᾶτε νά σᾶς πῶ».
Εἰδικώτερα:
α) Ὁ ὅσιος Βησσαρίων ἔζησε τή ζωή τῆς ἀφιερώσεως στόν Θεό ὡς ἀληθινός μοναχός, πάρα πολύ ταπεινός, ὑπάκουος, ἁγνός (φύλαξε «παρθενίαν σώματος, ψυχῆς, νοῦ καί αἰσθήσεων»), σεμνός, σώφρων, ἀκτήμων, φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων ἀσκητικός, πιστός ἄχρι θανάτου.
β) Ὡς θερμός λειτουργός ἔλαμπε καί ἦταν μεταρσιωμένος. Μολονότι ἀπό τό 1952 ἔκλεισε ἡ φωνή του ἀπό ὀξύ οἴδημα τοῦ λάρυγγα (μέ δυσκολία μιλοῦσε καί φυσικά δέν ἔψελνε, διότι δέν τοῦ τό ἐπέτρεπε ἡ ἀδύνατη – βραχνή φωνή του), οἱ λειτουργίες πού τελοῦσε ἦταν μυσταγωγία. Οἱ πιστοί κατανύσσονταν. Πολλοί ἀπ᾿ αὐτούς καταθέτουν ὡς μαρτυρία ὅτι, ὅταν εἰσόδευε στή Μικρά καί Μεγάλη Εἴσοδο, μιά εὐωδία ἁπλωνόταν σ᾿ ὅλο τόν Ναό.
γ) Ὡς φωτισμένος Πνευματικός καθοδηγοῦσε πλήθη Χριστιανῶν πού πήγαιναν στό Μοναστήρι καί τόν εἶχαν Ἐξομολόγο τους. Τούς συνιστοῦσε νά μελετοῦν τήν Καινή Διαθήκη καί τό πνευματικό βιβλίο τοῦ π. Εὐσεβίου Ματθοπούλου: «Ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου». Κάθε Δευτέρα καί Τρίτη πήγαινε καί στό Νοσοκομεῖο τῆς Λαμίας, ὅπου ἐξομολογοῦσε τούς ἀσθενεῖς, τούς παρηγοροῦσε καί τούς ἐνίσχυε. Ἐπίσης τίς Σαρακοστές τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Πάσχα καί στή νηστεία τοῦ Δεκαπενταύγουστου πήγαινε καί σέ χωριά, ὅπου ἐξομολογοῦσε τούς χωρικούς. Μερικές φορές ἦταν τόσοι πολλοί αὐτοί πού ἔρχονταν νά ἐξομολογηθοῦν, πού ἐξομολογοῦσε μέχρι τή δύση τοῦ ἡλίου. Κατόπιν ξεκινοῦσε μέ τά πόδια καί χωρίς νά καταλάβει κι αὐτός πῶς, ἔφθανε στό Μοναστήρι πρίν κλείσει ἡ ἐξώπορτα τῆς Μονῆς, ὅπως ὁ διάκονος Φίλιππος (βλ. Πράξ. η΄ 40). Κάποιες φορές πού νυχτώθηκε καί τόν φιλοξένησαν εὐσεβεῖς οἰκογένειες, ἔλεγαν τήν ἄλλη ἡμέρα οἱ οἰκοδέσποινες ὅτι εὐωδίαζαν τά σινδόνια πού χρησιμοποίησε καί ὅλο τό σπίτι τους. Πολλές μητέρες πού σκέφτονταν νά κάνουν ἔκτρωση, τίς βοήθησε νά κρατήσουν τά παιδιά τους. Κι ὅταν αὐτές τοῦ ἔλεγαν: «Εἴμαστε φτωχοί, πῶς θά τά μεγαλώσουμε;», ἀπαντοῦσε: «Θά σᾶς βοηθήσω κι ἐγώ». Καί τίς βοηθοῦσε, ἐνῶ δέν εἶχε τίποτε δικό του.
δ) Ἦταν πάρα πολύ ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος. Συνέτρεχε οἰκονομικά αὐτούς πού εἶχαν ἀνάγκη. Ἰδίως στήν περίοδο τῆς Κατοχῆς καί τοῦ Ἐμφυλίου πολέμου βοήθησε πάρα πολλούς στήν περιοχή τῆς Καρδίτσας. Μιά μέρα, ὅταν οἱ Γερμανοί ξεχώρισαν 20-25 ἄνδρες γιά νά τούς ἐκτελέσουν στήν κεντρική πλατεία τῆς Καρδίτσας, ὁ ὅσιος Βησσαρίων μαζί μέ τόν ἐπίσκοπο Ἰεζεκιήλ πρόταξαν τά στήθη τους λέγοντας: «Σκοτῶστε πρῶτα ἐμᾶς». Καί ἔτσι τούς ἔσωσαν. Νά μνημονεύσουμε καί τή φροντίδα του γιά τούς 82 μαθητές τῆς Γεωργικῆς Σχολῆς πού στεγαζόταν ἀρκετά χρόνια πλάι στήν Ἱερά Μονή Ἀγάθωνος. Ἐπίσης νά μνημονεύσουμε καί τή φροντίδα του γιά τούς φτωχούς. Γνώριζε ἀπό τό φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως τίς πραγματικές ἀνάγκες τους καί τούς βοηθοῦσε ἀνάλογα.
Β΄ Ὁσιακή τελευτή καί ἐκταφή τοῦ ὁσίου Βησσαρίωνος
Ὁ ὅσιος Βησσαρίων σέ ἡλικία 83 ἐτῶν ἀρρώστησε ἀπό πνευμονία. Νοσηλεύθηκε λίγες ἡμέρες ἀρχικά στό Νοσοκομεῖο Λαμίας κι ἔπειτα στό Νοσοκομεῖο «Σωτηρία» τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ στίς 22 Ἰανουαρίου 1991. Τίς 13 ἐκεῖνες ἡμέρες τῆς ἀσθένειάς του, κατά τήν ταφή του καί κατά τήν ἐκταφή του ἀργότερα συνέβησαν πολλά θαυμαστά. Μήπως γνωρίζετε νά ἀναφέρετε μερικά; (Σκέψεις Μελῶν…)
α) Στό διάστημα τῆς νοσηλείας του στό νοσοκομεῖο «Σωτηρία» διαχεόταν ἀπό τό σῶμα του ἔντονη εὐωδία. Οἱ γιατροί καί οἱ νοσοκόμες νόμιζαν ὅτι τοῦ ἔβαζαν οἱ γνωστοί του ἀρώματα, ἀλλά ἡ ἁγιότητά του ἦταν πού εὐωδίαζε.
β) Ἕνα πνευματικό του τέκνο τοῦ εἶπε στήν ‘Εξομολόγηση πρίν ἀπό τρία χρόνια (τό 1988): «Ἀνησυχῶ μήπως πεθάνετε σύντομα καί χάσω τόν Πνευματικό μου». Κι ὁ Ὅσιος τῆς ἀπάντησε: «Μήν ἀνησυχεῖς καί στενοχωρεῖσαι, ἐγώ θά πεθάνω σέ τρία χρόνια».
γ) Ὅταν τόν ξενυχτοῦσαν στό Μοναστήρι καί πήγαιναν νά προσκυνήσουν τό σκήνωμά του πλήθη πιστῶν, μία πνευματική του κόρη δυσκολευόταν νά φθάσει γιά νά τοῦ φιλήσει τό χέρι. Ὁ ὅσιος Βησσαρίων γιά νά τή διευκολύνει σήκωσε μόνος του λίγο τό χέρι του κι ὅταν αὐτή τό ἀσπάστηκε, τό κατέβασε πάλι.
δ) Στό διάστημα πού ἐψάλλετο ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία του, εὐωδίαζε ὅλη ἡ Ἱερά Μονή μέχρι ἔξω στόν δρόμο.
ε) Κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐκταφῆς του οἱ κάτοικοι τῶν γύρω χωριῶν ἔβλεπαν μιά δέσμη φωτός νά κατέρχεται μέχρι τό ἄφθαρτο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου.
ς) Πῆγαν τή λάρνακα στό νέο Κοιμητήριο καί μόλις σήκωσαν τό σκέπασμα τοῦ φερέτρου, τό σκήνωμα τοῦ Ὁσίου εὐωδίασε καί ἡ εὐωδία ἁπλώθηκε σ’ ὅλο τό Μοναστήρι.
ζ) Τό σάβανο μέ τό ὁποῖο ἦταν σκεπασμένο τό σκήνωμα τοῦ Ὁσίου βρέθηκε ἄθικτο καί φυλάσσεται μαζί μέ λίγο χῶμα πού πῆραν οἱ πατέρες ἀπό τόν τάφο του.
η) Ἐκεῖνο πού κάνει μεγαλύτερη ἐντύπωση στούς προσκυνητές εἶναι ὅτι ὁ Ὅσιος κρατεῖ στό χέρι του σφιχτά τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Ὁ ἰατροδικαστής κ. Παναγιώτης Γιαμαρέλλος ἐπεχείρησε νά τό πάρει ἀπό τό χέρι τοῦ Ὁσίου, γιά νά ἐλέγξει ἄν ἔχει ὑποστεῖ φθορά, ἀλλά ὁ Ἅγιος δέν τοῦ τό ἔδινε. Ὁ ἰατροδικαστής ἐπεχείρησε νά τό πάρει καί δεύτερη καί τρίτη φορά, χωρίς ἀποτέλεσμα. Τότε ὁ κ. Γιαμαρέλλος παρακάλεσε ταπεινά τόν Ὅσιο λέγοντας: «Δός μου τό, πάτερ, θά τό δῶ καί θά σοῦ τό δώσω πάλι». Κι ὁ Ἅγιος ἔκανε ἀμέσως ὑπακοή. Χαλάρωσε τό χέρι του, πῆρε ὁ ἰατροδικαστής τό Εὐαγγέλιο στά χέρια του, τό κοίταξε καλά καί τό ᾿δωσε πάλι στόν Ὅσιο. Κι ὁ Ἅγιος ἄνοιξε τήν παλάμη του, ἔσφιξε πάλι τό Εὐαγγέλιο στό χέρι του καί τό κρατεῖ σφιχτά.
θ) Πλήθη πιστῶν Χριστιανῶν πού τόν ἐπικαλοῦνται μέ πίστη, ὁμολογοῦν πόσο μεγάλη βοήθεια τούς προσφέρει. Μία κυρία, σύζυγος ἀξιωματικοῦ, λόγῳ τοῦ ἀνεξέλεγκτου σακχάρου, ἔχασε τό φῶς της. Πῆγε στή λάρνακα καί στόν τάφο τοῦ Ὁσίου καί τόν παρακαλοῦσε νά ἐπανέλθει τό φῶς της. Σέ λίγο ἀνέβλεψε καί στά δυό της μάτια καί ἀνέβηκε μόνη της στήν αὐλή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ (προσευχή)
«Καί μεῖς θερμά σέ παρακαλοῦμε, ὅσιε Βησσαρίων, νά γίνεις πρέσβυς στόν Θεό μας κι ἀρωγός, νά διώξεις τά σκοτάδια, νά χαροῦμε, τό φῶς νά βροῦμε, τά χνάρια τά δικά σου σάν φωτεινό ὁδηγό ν᾿ ἀκολουθήσουμε καί νά βάδίσουμε!» Ἀμήν.
ΣΥΝΘΗΜΑ
«Ὅσιε πάτερ Βησσαρίων, πρέσβευε ὑπέρ πάντων ἡμῶν»
Τό ἑπόμενο θέμα μας θά εἶναι ἀπό τό ἄρθρο «Ἡ χαρά εἶναι ἐντολή», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2272/1.10.22/σελ. 389-390.
ΥΓ. Θά σᾶς στείλουμε ἠλεκτρονικά καί εἰκονάκι τοῦ ὁσίου Βησσαρίωνος.
Ἀπολυτίκιον ὁσίου Βησσαρίωνος τοῦ Ἀγαθωνίτου
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Χαίρει ἅπασα ἡ Ἐκκλησία τοῦ λειψάνου σου τῇ φανερώσει καί ἡ Φθιῶτις πᾶσα ἀγάλλεται, ἡ δέ Μονή σου Ἀγάθωνος γάνυται θαυματουργόν προστάτην σε ἔχουσα. Βησσαρίων, πάτερ ἡμῶν ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε δωρήσασθαι ἡμῖν πταισμάτων ἄφεσιν.
Ἕτερον.Ἦχος πλ. α΄. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Τοῦ χοροῦ τῶν Πατέρων, Μονῆς Ἀγάθωνος, θεοφιλέστατον θύτην, καί Φθίας ἄνδρα λαμπρόν, τῶν πενήτων τήν χαράν, καί ἀκριβέστατον, ἁμαρτανόντων ποδηγόν, πρεσβυτέρων τοῦ Χριστοῦ, τὸν τύπον τῆς εὐσεβείας, τόν Βησσαρίωνα πάντες, ἀπό καρδίας ἀνυμνήσωμεν.
