Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 15 Ἰανουαρίου 2023, ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκ. ιζ΄ 12-19)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσερχομένου τοῦ Ἰησοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗ ΘΕΟ
«Εἷς ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεὸν»
Ἀνέλπιστη χαρὰ δοκίμασαν οἱ δέκα λεπροὶ τοῦ σημερινοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ τὴν ἀνεκτίμητη εὐεργεσία ποὺ τοὺς χάρισε ὁ Χριστός. Ἄκουσε τὴν ὁλόθερμη ἱκεσία τους καὶ μὲ θαυματουργικὸ τρόπο θεράπευσε πλήρως τὴν ἀνίατη ἀσθένειά τους. Τελείως ὑγιεῖς τώρα μποροῦσαν νὰ ἐπανενταχθοῦν στὴν κοινωνία. Αὐτὸ λοιπὸν ἔκαναν· ἔφυγαν γιὰ τὰ σπίτια καὶ τὶς οἰκογένειές τους, παραλείποντας ὅμως κάτι πολὺ σημαντικό: Λησμόνησαν νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐγνωμοσύνη τους πρὸς τὸν μεγάλο Εὐεργέτη τους. Φέρθηκαν μὲ ἀχαριστία. Ἕνας μόνο ἀπὸ τοὺς δέκα, καὶ μάλιστα ἀλλοεθνής, Σαμαρείτης, «ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν». Ἐπέστρεψε στὸν Χριστὸ γιὰ νὰ Τοῦ ἐκφράσει τὴν ὁλόψυχη εὐγνωμοσύνη του.
Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δέκα λεπροὺς τῆς περικοπῆς, καὶ σὲ ἐμᾶς ἔχει χαρίσει ὁ Κύριος πλούσιες εὐεργεσίες. Ποιές εἶναι, ἀλήθεια, οἱ εὐεργεσίες αὐτὲς καὶ πῶς θὰ Τοῦ ἐκφράζουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας;
1. Οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ
Εἶναι ἀμέτρητες οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Μᾶς ἔφερε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη, μᾶς συντηρεῖ στὴ ζωή, μᾶς χαρίζει τὴ γῆ, τὸ νερό, τὸν ἀέρα. Κάθε νέα ἡμέρα ποὺ ἀνατέλλει, ἕνα δικό του δῶρο εἶναι. Μᾶς χορηγεῖ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, σὲ κάποιους λιγότερα, σὲ ἄλλους περισσότερα: τὴν ὑγεία, τὴν οἰκογένεια, τὴν ἐργασία…
Μᾶς χαρίζει ἐπιπλέον τὰ πνευματικὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ἔχουν πολὺ μεγαλύτερη ἀξία. Πρωτίστως γιὰ τὴν αἰώνια σωτηρία μας ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, θυσιάσθηκε ἐπάνω στὸν Σταυρό, ἀναστήθηκε. Μᾶς λύτρωσε ἀπὸ τὸν θάνατο, μᾶς χάρισε τὴν αἰώνια ζωή. Μᾶς ἔβαλε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας μας. Μᾶς ἁγιάζει μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήριά της. Μᾶς περιμένει στὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, γιὰ νὰ μᾶς καθαρίσει ἀπὸ μία χειρότερη λέπρα: τὴ λέπρα τῆς ἁμαρτίας. Μᾶς προσκαλεῖ νὰ μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὥστε νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν ἀνώτερο προορισμό μας, τὴν οὐράνια Βασιλεία του.
Ἀκόμη καὶ μὲ τὶς δοκιμασίες ποὺ ἐπιτρέπει κάποτε στὴ ζωή μας ὁ ἀγαθὸς Θεός, τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴν ἀδικία, ἐργάζεται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ νὰ λέγαμε ὅτι ὁτιδήποτε συμβαίνει στὴ ζωή μας εἶναι δῶρο τῆς ἀγάπης του. Δὲν μποροῦμε βέβαια νὰ ἀνταποδώσουμε κάτι ἰσάξιο μὲ τὰ δῶρα αὐτά. Τὸ ἐλάχιστο ὡστόσο ποὺ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ Τοῦ ἐκφράζουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας.
Πῶς ὅμως πρέπει νὰ γίνεται αὐτό;
2. Ἡ εὐγνωμοσύνη μας
Ὁ λεπρὸς Σαμαρείτης βλέποντας τὴ θεραπεία του ἐπέστρεψε στὸν Χριστό. Ἔπεσε μάλιστα μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ κοντὰ στὰ πόδια του καὶ μὲ δυνατὴ φωνὴ δόξαζε τὸν Θεό. Εἶναι βασικὸ νὰ ἀναλογιζόμαστε κι ἐμεῖς τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, νὰ τὶς μελετοῦμε. Τότε πηγαῖα θὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν ψυχή μας ἡ ὁλόθερμη δοξολογία, τὸ «δόξα σοι, ὁ Θεὸς» στὴν προσευχή μας. Ἡ εὐγνωμοσύνη μας στὸν Θεὸ θὰ ἐκφράζεται ἐπιπλέον μὲ τὴ συμμετοχή μας στὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἰδιαιτέρως στὴ θεία Λειτουργία, ποὺ ἔχει εὐχαριστιακὸ χαρακτήρα, καθὼς εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ «ὑπὲρ τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν, τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων».
Ἡ εὐγνωμοσύνη μας ὅμως στὸν Κύριο ἂς ἐκδηλώνεται κυρίως μὲ τὴ ζωή μας, μὲ τὸν ἐνάρετο βίο μας, τὰ ἅγια ἔργα καὶ τὶς ἐπιλογές μας. Νὰ πράττουμε, δηλαδή, ὅ,τι εὐαρεστεῖ στὸν Θεό· ὅ,τι εὐχαριστεῖ Ἐκεῖνον. Ἡ ἐνάρετη ζωή μας θὰ γίνεται ἀφορμὴ ὄχι μόνο ἐμεῖς, ἀλλὰ καὶ οἱ συνάνθρωποί μας νὰ δοξάζουν τὸν Θεό, ὅπως τονίζει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄ 16).
Ἂς εὐγνωμονοῦμε δὲ τὸν Θεό, ὄχι μόνο ὅταν δεχόμαστε τὶς εὐλογίες του καὶ τὰ πράγματα βαίνουν καλὰ στὴ ζωή μας, ἀλλὰ καὶ στὶς θλίψεις καὶ στὶς δυσκολίες καὶ στοὺς πειρασμούς, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Καλὰ συνέβη; Εὐλόγησον τὸν Θεὸν καὶ μένει τὰ καλά. Κακὰ συνέβη; Εὐλόγησον τὸν Θεὸν καὶ λύεται τὰ κακά» (ΕΠΕ 33, 412). Δηλαδή, ἂν κάτι καλὸ σοῦ συνέβη, δόξασε τὸν Θεὸ καὶ θὰ ἐξακολουθήσει τὸ καλό. Ἂν σοῦ συνέβη κάτι ἄσχημο, δόξασε πάλι τὸν Θεὸ καὶ θὰ σταματήσει τὸ κακό.
Στὴ σύγχρονη καθημερινότητα, δυστυχῶς, σπάνια ἀκούει κανεὶς λόγια εὐχαριστίας καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν δωρεοδότη Κύριο. Πιὸ συχνὲς εἶναι οἱ γκρίνιες καὶ οἱ δυσφορίες, ποὺ ἐκφράζονται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν εἶναι εὐχαριστημένοι ποτὲ καὶ ἀπὸ τίποτε. Ἐμεῖς ἀντίθετα ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τὸν θεραπευθέντα λεπρὸ Σαμαρείτη τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου κι ἂς εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὶς κρυφὲς καὶ φανερὲς εὐεργεσίες του· γιὰ τὰ εὐχάριστα καὶ τὰ δυσάρεστα. Ἂς Τὸν εὐγνωμονοῦμε πάντοτε καὶ γιὰ ὅλα.
