Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 26 Φεβρουαρίου 2023, Τῆς Τυροφάγου (Ματθ. ς΄ 14-21)
Eἶπεν ὁ Κύριος· ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.
ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
««Θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ»
Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι τὸ κατώφλι τῆς πνευματικότατης αὐτῆς περιόδου, κατὰ τὴν ὁποία ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μέσα ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, τῶν κατανυκτικῶν ὕμνων καὶ τῶν ἱερῶν ἀναγνωσμάτων ἀποσπᾶ τὸ βλέμμα μας ἀπὸ τὴν παροδικότητα αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ τὸ στρέφει στὸν Οὐρανό, στοὺς οὐράνιους θησαυροὺς ποὺ μᾶς κληροδότησε ὁ Κύριος μὲ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή του.
Σὲ αὐτὸ μᾶς προτρέπουν καὶ οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, ποὺ ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Νὰ μὴν ἐπενδύουμε, δηλαδή, στὴν ἀπόκτηση τοῦ ἐπίγειου πλούτου, ποὺ εἶναι πρόσκαιρος, ἀλλὰ κάνοντας ἐλεημοσύνες νὰ ἀποταμιεύουμε ἀσύλητους καὶ αἰώνιους θησαυροὺς στὴν τράπεζα τοῦ Οὐρανοῦ.
Ποιοί εἶναι ὅμως οἱ οὐράνιοι αὐτοὶ θησαυροὶ καὶ πῶς τελικὰ τοὺς κερδίζει ὁ ἄνθρωπος;
1. Οἱ ἀσύλητοι οὐράνιοι θησαυροὶ
Οἱ οὐράνιοι θησαυροὶ εἶναι τὰ ἄρρητα, τὰ ἀπερίγραπτα ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορ. β΄ 9). Εἶναι δηλαδὴ τὰ μυστηριώδη καὶ κρυμμένα ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ἑτοίμασε ὁ Θεὸς γιὰ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀγαποῦν, καὶ τὰ ὁποῖα δὲν εἶδε ἀνθρώπινο μάτι, οὔτε τὰ ἄκουσε κανείς, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦς μπορεῖ νὰ τὰ φαντασθεῖ. Εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τὰ ἀγαθὰ τοῦ Παραδείσου, ποὺ ἔχουν ἑτοιμασθεῖ γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι πρωτίστως ἡ πλήρης καὶ διαρκὴς ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παράδεισος, ὁ οὐράνιος θησαυρός, ἡ ἀπόλαυση τῶν δικαίων καὶ τῶν Ἁγίων. Ὁ Κύριος εἶναι «ὁ διανέμων τὸν κλῆρον· ἐκεῖνος ὁ ἀγαθὸς κλῆρος· ἐκεῖνος ἡ ἀγαθὴ μερίς· ἐκεῖνος ὁ τὴν μερίδα σοι χαριζόμενος· ἐκεῖνος ὁ πλουτίζων· ἐκεῖνος ὁ πλοῦτος, ὁ δεικνύς σοι τὸν θησαυρόν, καὶ θησαυρός σοι γινόμενος» (PG 44, 1301), περιγράφει πολὺ ὄμορφα ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ὁ Χριστός, δηλαδή, μοιράζει τὸν κλῆρο καὶ Αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ὁ κλῆρος ποὺ λαμβάνεις. Αὐτὸς εἶναι ἡ ἀγαθὴ μερίδα καὶ ὁ Ἴδιος εἶναι ποὺ σοῦ χαρίζει τὴ μερίδα αὐτή. Αὐτὸς σὲ πλουτίζει καὶ ὁ Ἴδιος εἶναι ὁ πλοῦτος ποὺ λαμβάνεις. Αὐτὸς σοῦ δείχνει τὸν θησαυρὸ καὶ Αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ὁ θησαυρός σου.
Ὁ θησαυρὸς δὲ αὐτὸς εἶναι ἀσύλητος. «Οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει»· δὲν τὸν φθείρει ὁ σκόρος, οὔτε σαπίζει. Φυλάσσεται ἐκεῖ, «ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν», ὅπως ἀκούσαμε στὴν εὐαγγελικὴ περικοπή. Δὲν μπορεῖ δηλαδὴ νὰ κλαπεῖ. Ὁλόκληρος χαρίζεται στὸν ἄνθρωπο. Πῶς λοιπὸν μπορεῖ κάποιος νὰ κερδίσει τὸν θησαυρὸ αὐτό;
2. Ἡ ἀποδοχὴ τῆς κληρονομιᾶς
Εἶναι τόσο πολύτιμος καὶ ἀκριβὸς ὁ θησαυρὸς αὐτός, ποὺ τίποτε τὸ ὑλικὸ δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει ὡς ἀντάλλαγμα ὁ φτωχὸς ἄνθρωπος γιὰ νὰ τὸν ἀποκτήσει μόνος του. Δὲν ἀγοράζεται, οὔτε δίνεται ὡς ἀμοιβὴ στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὡς δωρεά. Δηλαδὴ προσφέρεται, χαρίζεται, κληροδοτεῖται ἀπὸ τὸν δωρεοδότη Κύριο.
Τὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ τὸν ἀποκτήσουμε εἶναι νὰ τὸν ἀποδεχθοῦμε, νὰ δείξουμε τὴν ἔμπρακτη συγκατάθεσή μας.
Αὐτὸ γίνεται μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. «Ἡ ἐντολὴ αὐτοῦ ζωὴ αἰώνιός ἐστι» (Ματθ. ιβ΄ 50). Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἑνώνει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, τοῦ χαρίζει τὴν αἰώνια ζωή, τὰ ἀγαθὰ τοῦ Οὐρανοῦ. Γιὰ τὴν ἀπόκτηση τοῦ οὐράνιου θησαυροῦ ἀπαραίτητη εἶναι καὶ ἡ μετοχή μας στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, στὰ ἱερὰ Μυστήρια: Μὲ τὴν προσέλευσή μας στὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση, ὅπου ἐλευθερώνεται ἡ ψυχή μας ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Μὲ τὴ μετοχή μας στὴ θεία Εὐχαριστία, κατὰ τὴν ὁποία λαμβάνουμε τὸν «πολύτιμο μαργαρίτη», τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιὰ τὰ οὐράνια ἀγαθά, γιὰ τὴν ἀπόκτηση τοῦ οὐράνιου θησαυροῦ, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀξίζει νὰ θυσιάσει κανεὶς κάθε ἐπίγειο πλοῦτο, κάθε ὑλικὴ ἀπόλαυση. Διότι εἶναι θησαυρὸς αἰώνιος· ὁ μόνος θησαυρὸς ποὺ ἱκανοποιεῖ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου.
«Ἔφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή», μᾶς θυμίζει τὸ Δοξαστικὸ τῶν Αἴνων τῆς σημερινῆς ἡμέρας. Στὸ τέλος τῆς ἁγίας αὐτῆς περιόδου, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ σήμερα, ἡ Ἐκκλησία μας θὰ προβάλει ἐνώπιόν μας τὰ Ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου μας. Θὰ δοῦμε τὸν Παντοδύναμο στὴν ἄκρα ταπείνωσή του, προκειμένου νὰ μᾶς πλουτίσει πνευματικὰ μὲ τὴ θυσία του. Ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ θυσιάσουμε κάθε ἐπίγεια ἐφάμαρτη ἐπιδίωξή μας, ὥστε νὰ λάβουμε τὸν ἀτίμητο πλοῦτο τοῦ Οὐρανοῦ, τὴν ἕνωσή μας μαζί Του.
