Ἡ ἡμέρα Τετάρτη τῆς 1ης τοῦ περασμένου Μαρτίου ξημέρωσε κατάπικρη καὶ βύθισε σὲ ἀφόρητο πένθος ὅλη τὴ χώρα. Ἡ ταχύτατη ἁμαξοστοιχία (intercity) 62 εἶχε μεταβληθεῖ σὲ μιὰ καὶ μόνη στιγμὴ σὲ νεκροφόρα. Ὁ πόνος ἀμέτρητος. Πόνος ποὺ αὐξανόταν κατακόρυφα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς νεκροὺς ἦταν νέοι, φοιτητὲς καὶ φοιτήτριες.
Ἀπὸ τότε, ἀκόμη καὶ μὲς στὸ τριήμερο πένθος καὶ πολὺ περισσότερο ἔπειτα ἀπὸ αὐτό, ἄρχισε καὶ συνεχίζεται μιὰ ἀπίστευτη ἁψιμαχία ἐπιρρίψεως εὐθυνῶν μεταξὺ τῶν ἐκπροσώπων τῶν κομμάτων.
Τὴν ὥρα ποὺ στοὺς ναοὺς ψάλλονταν οἱ νεκρώσιμες ἀκολουθίες τῶν νέων παιδιῶν, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τὴ μία στιγμὴ ἔπαιζαν θέατρο παριστάνοντας τοὺς συγκινημένους μπροστὰ στὸν ἄπειρο πόνο τῶν συγγενῶν, ἐνῶ τὴν ἀμέσως ἑπόμενη φωνασκοῦσαν ἀλληλοκατηγορούμενοι καὶ ἀλληλοϋβριζόμενοι. Ἡ συζήτηση γινόταν δῆθεν γιὰ νὰ λάμψει ἡ ἀλήθεια, στὴν πραγματικότητα ὅμως γιὰ νὰ πετύχουν κομματικὸ ὄφελος καὶ μόνο.
Ἀντίστοιχα πολλοὶ δημοσιογράφοι καὶ τηλεπαρουσιαστές, ἄλλοτε θρηνοῦντες κι ἄλλοτε φωνασκοῦντες, τὸ μόνο ποὺ ὑπηρετοῦσαν μὲ πάθος ἦταν τὰ ποσοστὰ τῆς τηλεθεάσεως καὶ τὰ μικροκομματικὰ συμφέροντα.
Βέβαια μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀξιοθρήνητη ἀντιπαράθεση οὔτε κὰν ὡς ὑποψία μποροῦσε νὰ ἀναζητηθεῖ ἡ ἀληθινὴ αἰτία τοῦ κακοῦ· ἡ ὁποία γιὰ ἕναν πιστὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ εἶναι μία καὶ μόνη:
Εἴμαστε ἔνοχοι ὅλοι!
Ἔνοχοι, διότι ἔχουμε ξεφύγει ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔνοχοι οἱ πολιτικοί μας, ὄχι μόνο γιὰ τὶς παραλείψεις τους στὸ θέμα τῆς ἀσφαλοῦς λειτουργίας τῶν σιδηροδρόμων, ἀλλὰ κυρίως διότι νομοθετοῦν ἀντίθεους νόμους. Ἔνοχοι ὅλοι οἱ κάθε εἴδους ἡγέτες, διότι κινοῦνται ἀνεύθυνα. Ἔνοχοι ὅλοι μας, διότι παραβαίνουμε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἐγκαταλείψαμε τὸν Δημιουργό μας καὶ ὑφιστάμεθα τὶς συνέπειες τῆς ἐγκαταλείψεως.
Ἂν μπορούσαμε, ἀλήθεια, νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ μέγεθος τῆς εὐθύνης μας ὅλοι· ἂν παύαμε νὰ δείχνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ὡς ὑπαίτιο· ἂν ἀναγνωρίζαμε τὸ μέγεθος τῆς ἀποστασίας μας καὶ ζητούσαμε ὅλοι συντετριμμένοι τὸ ἔλεος…
Τότε θὰ ἀνέτελλαν ἄλλοι, εὐλογημένοι καιροὶ γιὰ τὴν πατρίδα μας.
