Πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ αὐτὸ ποὺ τελέσθηκε μὲ τὴν κηδεία τοῦ 23χρονου Κυπριανοῦ Παπαϊωάννου, φοιτητῆ τῆς Νομικῆς ἀπὸ τὴν Κύπρο, ἑνὸς ἀπὸ τὰ θύματα τῆς τραγικῆς ἐκείνης συγκρούσεως τῶν τραίνων στὰ Τέμπη τὴν τελευταία ἡμέρα τοῦ Φεβρουαρίου 2023! Ἑνὸς δυστυχήματος ποὺ πραγματικὰ βύθισε σὲ ἀνείπωτη θλίψη καὶ ὀδύνη καὶ συγκλόνισε ὄχι μόνο τὸ Πανελλήνιο, ἀλλὰ ὅλο τὸν κόσμο.
Ὅμως αὐτὴ ἡ κηδεία ποὺ πραγματοποιήθηκε τὴ Δευτέρα 6 Μαρτίου στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου στὸ Αὐγόρου τῆς ἐπαρχίας Ἀμμοχώστου, μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, τῆς Προέδρου τῆς Βουλῆς, μελῶν τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου, ἀρχηγῶν κομμάτων καὶ ἀμέτρητου πλήθους κόσμου, ποὺ κατέκλυσε ὄχι μόνο τὸν ἱερὸ ναό, ἀλλὰ καὶ τὸν προαύλιο χῶρο – νέα παιδιὰ κυρίως – δὲν ἔχει προηγούμενο. Ντυμένοι στὰ λευκὰ οἱ συγγενεῖς τοῦ ἀποθανόντος, σύμφωνα μὲ ἐπιθυμία τῆς οἰκογένειας, νὰ φωτογραφίζονται μὲ τέτοιο χαμόγελο γύρω ἀπὸ τὸ – λευκὸ κι αὐτό – φέρετρο τοῦ Κυπριανοῦ, σκηνὴ γάμου θυμίζει κι ὄχι κηδείας. Ἡ φωτογραφία ἔκανε τὸν γύρο τοῦ διαδικτύου καὶ συγκλόνισε ὅλο τὸν κόσμο.
Κεντρικὸ πρόσωπο τῶν διαδραματισθέντων, γίγαντας πίστεως, Ἄτλας καρτερίας καὶ ὑπομονῆς, ὁ ἱερέας πατέρας τοῦ θύματος π. Χριστόδουλος. Ἄφησε ἄναυδους τοὺς δημοσιογράφους, οἱ ὁποῖοι ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον ἔσπευδαν ἀπὸ τὰ τηλεοπτικὰ κανάλια νὰ τοῦ παίρνουν συνεντεύξεις. Κι ἐκεῖνος νὰ δίνει παντοῦ ὁμολογία πίστεως καὶ μαρτυρία ἀναστάσεως: «Δὲν τὸν κηδεύουμε ὡς νεκρό, ἀλλὰ ὡς ἄνθρωπο ποὺ πῆγε στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Πραγματικά, δὲν ἤξερε κανεὶς ποιὸν νὰ πρωτοθαυμάσει: τὸν Κυπριανό, νέο γεμάτο ἀπὸ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα, παιδὶ καθαρότατο καὶ ἁγνότατο, ποὺ ἑτοιμαζόταν νὰ τελέσει τοὺς γάμους του μὲ τὴν ἐνάρετη καὶ πιστὴ Χριστίνα, τὴ μνηστή του, καὶ γι᾿ αὐτὸ μάλιστα εἶχαν μεταβεῖ μαζὶ τὸ τριήμερο τῆς Τυρινῆς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Μαρίνας Ἄνδρου γιὰ νὰ εὐλογήσουν τὰ στέφανά τους, ἢ τὸν πατέρα Χριστόδουλο, ποὺ μὲ τὰ λόγια του, τὸ ἦθος του, τὸ ὕφος του ἀνέσταινε τὴν πίστη καὶ τὴν ἀναστάσιμη ἐλπίδα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων;
Κατ᾿ ἀρχὰς στὶς δηλώσεις του πρὸς τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως λίγο μετὰ τὴν εἰδοποίηση ὅτι ὁ γιός του εἶναι νεκρός: «Δὲν μπορῶ νὰ ἀκούω αὐτὸ τὸ κυνηγητὸ ποὺ γίνεται (ἐνν. ἀπόδοση εὐθυνῶν). Εἴμαστε ὅλοι ἄνθρωποι, ὅλοι μπορεῖ νὰ κάνουμε λάθη. (…) Θὰ συγχωρῶ τοὺς αἴτιους, γιὰ νὰ παρηγορηθεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ποὺ ἔχει φύγει. Ὅταν ἐκνευρίστηκα κάποια στιγμὴ γιὰ τὰ λάθη, ἔνιωσα μέσα μου ὅτι προδίδω τὸν Κυπριανό. (…) Ἂν τοὺς συγχωροῦμε… ἐγὼ ἐκεῖ βρῆκα μέσα μου στήριγμα· ὅτι ἔτσι βοηθῶ καὶ τὸν ἐαυτό μου καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ Κυπριανοῦ».
Ἔπειτα, στὸν ἀνεπανάληπτο ἐπικήδειό του, μνημεῖο πίστεως, πατρικῆς στοργῆς, ἱερατικῆς εὐθύνης καὶ συνειδήσεως: «Τὸ δυστύχημα ἦταν τραγικόν. Ἀρχίσαν νὰ ἀκούγονται νεκροί. (…) Θεέ μου, ὄχι τὸν γιό μου. Ἀλλὰ πάλι μιὰ κραυγὴ ἀπὸ μέσα μου μοῦ λέει: “Γιατί ὄχι τὸν γιό σου; Οἱ ἄλλοι εἶναι λιγότερης ἀξίας ἀπὸ τὸν γιό σου;” Αἱμάτωσεν ἡ ψυχή μου, ἡ καρδιά μου. Ἂν ἦταν ἡ ὥρα του νὰ φύγει, ἐσὺ ποιός εἶσαι νὰ πεῖς τὸ ἀντίθετο, ἂν ὁ Θεὸς ἔτσι τὸ οἰκονομᾶ; Μὰ εἶναι παιδί μου, τὸ ἀγαπῶ. Ὅμως δὲν εἶναι μόνο παιδί μου. Πρῶτα καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶναι ἕνα παιδάκι τοῦ Θεοῦ. (…)
Μαρτυρικὰ μπῆκε στὸν χῶρο τοῦ φωτὸς τοῦ Θεοῦ. Γιέ μου, ἀνθρωπίνως σπαράζουμε καὶ ἐγὼ καὶ ἡ μάνα σου καὶ τὰ ἀδέλφια σου. (…) Καὶ ὅλοι ὅσοι σὲ γνωρίζουν καὶ σὲ ἀγαποῦν. Ὅμως τὰ ἀνθρώπινα παρέρχονται. Ἐσὺ μπῆκες εἰς τὸ φῶς καὶ ὡς τέτοιον πρέπει νὰ σὲ ἀντιμετωπίζουμε. Στὰ λευκὰ σὲ θρηνοῦμε σήμερα καὶ στὴν προσευχὴ πανηγυρίζουμε. (…) Ὁ Θεός, γιέ μου, νὰ ἀναπαύσει τὴν ψυχή σου στὴ χώρα τῶν ζώντων. Αἰωνία σου ἡ μνήμη. Μνημόνευε καὶ ἐσὺ ἐμᾶς ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεσαι».
Δὲν ὑπάρχουν λόγια νὰ σχολιάσουμε τὰ σχετικὰ μὲ τὴν κηδεία τοῦ Κυπριανοῦ. Μόνο σὲ δοξολογία μποροῦμε νὰ ξεσποῦμε: «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος» (Ψαλ. ος΄ [76] 14-15)
