Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Μαΐου 2023, Τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. θ΄ 1-38)
Τ ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα. Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ᾿ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. Ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.
ΘΑΡΡΕΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
«Εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν»
Ἄστραψε ἡ θαρρετὴ ὁμολογία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ὁ καταφρονημένος ἐκεῖνος ζητιάνος ἔλαβε θαυματουργικὰ ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ τὴ θεραπεία τῶν ὀφθαλμῶν του. Ἦταν ὅμως ἡμέρα Σαββάτου, γι᾿ αὐτὸ οἱ φθονεροὶ Φαρισαῖοι κατηγόρησαν τὸν Κύριο ὅτι εἶχε καταλύσει τὴν ἐντολὴ τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Ζήτησαν μάλιστα κι ἀπὸ τὸν θεραπευμένο πρώην τυφλὸ νὰ ἀποδεχθεῖ τὶς κατηγορίες τους. Ἐκεῖνος ὅμως, περιφρονώντας τὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς εἰρωνεῖες τους, ὕψωσε τὴν ἡρωικὴ φωνή του καὶ μὲ παρρησία ὁμολόγησε τὴν πίστη καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς τόν μεγάλο Εὐεργέτη του. Μὲ τὸ ἀξιοθαύμαστο παράδειγμά του μᾶς δίνει σήμερα τὴν εὐκαιρία νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν καλὴ ὁμολογία καὶ νὰ δοῦμε ἀπὸ ποῦ πηγάζει ἡ ὁμολογία αὐτὴ τοῦ κάθε πιστοῦ καὶ πῶς ἐκφράζεται.
1. Καρπὸς πίστεως καὶ εὐγνωμοσύνης
Ἡ ὁμολογία πηγάζει ἀπὸ τὴ ζωντανὴ πίστη τοῦ Χριστιανοῦ. «Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα» (Ψαλ. ριε΄ [115] 1), σημειώνει ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδός. Πίστεψα στὸν Θεὸ καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁμολόγησα τὴν πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη μου σὲ Αὐτόν, ἡ ὁποία πλημμυρίζει τὴν καρδιά μου. Καὶ συμπληρώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν» (Β΄ Κορ. δ΄ 13). Δηλαδή, κι ἐμεῖς, ποὺ ἔχουμε τὴν ἴδια ζωντανὴ πίστη μὲ τὸν Δαβίδ, πιστεύουμε στὸν Θεό, γι᾿ αὐτὸ μὲ θάρρος ὁμολογοῦμε καὶ κηρύττουμε τὴν πίστη μας. Ἡ ὁμολογία λοιπὸν εἶναι καρπὸς τῆς θερμῆς πίστεώς μας στὸν ἀληθινὸ Θεό.
Ἡ ὁμολογία ἐπιπλέον εἶναι μία ἔκφραση ἀγάπης καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν πανάγαθο Κύριό μας. Πῶς θὰ μποροῦσε, ἀλήθεια, νὰ σιωπήσει ὁ πρώην τυφλός; Τὰ ἀνοικτὰ μάτια του ἔβλεπαν πλέον τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Ἦταν τόσο αἰσθητὴ ἡ εὐεργεσία καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ τὴν ἀρνηθεῖ. Ἀντίστοιχα κι ἐμεῖς, ὅσο ἀναλογιζόμαστε τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου στὴ ζωή μας, τὶς συνεχεῖς εὐεργεσίες του καὶ ἰδιαιτέρως τὴ σταυρική του θυσία, τὴν ἄκρα ταπείνωσή του γιὰ τὴ σωτηρία μας, τόσο καὶ θὰ πλημμυρίζουμε ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς Αὐτὸν καὶ ἀπὸ διάθεση ὁμολογίας. Πῶς ὅμως θὰ ἐκφράζεται ἡ ὁμολογία αὐτή;
2. Ὁμολογία μὲ λόγια καὶ ἔργα
Ὁ πρώην τυφλὸς τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ὁμολογία ἐκφράζεται κατ᾿ ἀρχὰς μὲ τὰ λόγια μας. Ἀφοῦ ἀπάντησε στὶς ἐρωτήσεις τῶν Φαρισαίων, ὁμολόγησε τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν Κύριο: «Εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν». Ἐὰν δὲν ἦταν ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιτελέσει οὔτε τὸ παραμικρὸ θαῦμα.
Καὶ στὶς ἡμέρες μας συχνὰ συκοφαντεῖται ὁ Κύριος. Βλασφημεῖται τὸ ἅγιο ὄνομά του. Διασύρεται κάποτε καὶ δημοσίως ἡ Ἐκκλησία μας. Ὀφείλουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς μὲ ἀνάλογη παρρησία νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ διαψεύδουμε κάθε πλάνη. Μὲ γενναιότητα νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη μας στὸν παντοδύναμο Θεό, χωρὶς νὰ λογαριάζουμε τὸ κόστος καὶ τὶς συνέπειες. «Χριστός μετ᾿ ἐμοῦ, καὶ τίνα φοβηθήσομαι; Κἂν κύματα κατ᾿ ἐμοῦ διεγείρηται, κἂν πελάγη, κἂν ἀρχόντων θυμοί· ἐμοὶ ταῦτα πάντα ἀράχνης εὐτελέστερα» (PG 52, 430), τονίζει μὲ παρρησία ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Δηλαδή: Εἴτε κύματα σηκώνονται ἐναντίον μου, εἴτε πελάγη, εἴτε θυμοὶ ἀρχόντων, ὅλα αὐτὰ γιὰ μένα εἶναι πιὸ ἀνίσχυρα καὶ ἀπὸ τὸν ἱστὸ τῆς ἀράχνης. Ὁ Χριστὸς εἶναι μαζί μου. Ποιόν θὰ φοβηθῶ;
Ἡ ὁμολογία μας ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ λόγια μας, θὰ ἀποτυπώνεται καὶ στὰ ἔργα, στὶς ἐπιλογές, στὴν καθημερινότητά μας. Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ πρέπει νὰ εἶναι μία διαρκὴς ὁμολογία πίστεως μέσα στὴν οἰκογένεια, στὸν ἐργασιακὸ χῶρο, στὶς διαπροσωπικὲς σχέσεις· ἕνα ζωντανὸ Εὐαγγέλιο στὸ περιβάλλον του· ἐφαρμοσμένο τὸ Εὐαγγέλιο στὴν ἐποχή μας. Σήμερα μάλιστα ποὺ ζοῦμε σὲ ἐποχὴ συμβιβασμῶν καὶ ὑποχωρητικότητας στὰ τῆς πίστεως.
Ἡ ζωή μας λοιπὸν ἂς εἶναι μία διαρκὴς ὁμολογία στὸ περιβάλλον μας. Ἐπιπλέον, ὅταν προσβάλλεται ἡ πίστη μας, ἂς ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ ὑψώνουμε κι ἐμεῖς τὴ φωνὴ γιὰ νὰ τὴν ὑπερασπισθοῦμε. Ἂς εἴμαστε δὲ βέβαιοι τότε ὅτι πλούσια θὰ ἀμείψει ὁ Κύριος τὴν ὁμολογία μας, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία του, ὅπως ἄλλωστε τὸ ὑποσχέθηκε: «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ι΄ 32). Καθένας ποὺ θὰ Μὲ ὁμολογήσει ὡς τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεὸ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ διώκουν, θὰ τὸν ὁμολογήσω κι Ἐγὼ ὡς δικό μου πιστὸ μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα μου. Εἴθε νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος τῆς τιμῆς αὐτῆς!
