«Ἀνατριχίλα καὶ ἀποτροπιασμὸ προκαλεῖ ἕνα ἀκόμη περιστατικὸ ἐνδοοικογενειακῆς βίας ποὺ ἀναστάτωσε τὸ κέντρο τῆς Πάτρας, καθὼς θύμα ξυλοδαρμοῦ ἀπὸ τὸ ἴδιο της τὸ παιδὶ ἔπεσε μιὰ ἀνυπεράσπιστη ἡλικιωμένη γυναίκα. Ἡ ἄτυχη ἡλικιωμένη δέχθηκε ἄγρια ἐπίθεση γιὰ ἄγνωστο λόγο ἀπὸ τὸν γιό της, ὁ ὁποῖος τῆς κατάφερε βίαια χτυπήματα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὴν τραυματίσει καὶ νὰ διακομιστεῖ στὸ νοσοκομεῖο» («Tempo 24» 30-6-2023).
Βέβαια ὁ νεαρὸς ἄνδρας συνελήφθη ἀπὸ τὴν ἀστυνομία γιὰ νὰ ἐπακολουθήσουν οἱ νόμιμες κυρώσεις. Δὲν ἀποκλείεται δὲ ὁ δράστης τῆς βιαιοπραγίας νὰ ἐνήργησε ὑπὸ τὴν ἐπήρεια κάποιου ψυχολογικοῦ προβλήματος ἢ ἐξαρτησιογόνου οὐσίας. Τὸ σοβαρότερο ὅμως ζήτημα εἶναι τὸ ὅτι στὴν ἐποχή μας τὰ περιστατικὰ βίας σὲ ὅλα τὰ κοινωνικὰ περιβάλλοντα (οἰκογένεια, σχολεῖο κ.λπ.) ἔχουν γίνει καθημερινὴ «ρουτίνα», ὥστε νὰ μὴ συγκινοῦν πλέον τὴν κοινὴ γνώμη ἐκτὸς ἐξαιρέσεων. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ κοινωνία μας ἔχει καταντήσει ζούγκλα μέσα σὲ διάστημα μερικῶν δεκαετιῶν. Καὶ διερωτᾶται κανείς: Γιατί ἔχουμε φθάσει σὲ τέτοιο κατάντημα καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπανέλθουμε σὲ φυσιολογικὴ κατάσταση; Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν ἔχει δώσει ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ μὲ τὴ γραφίδα τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: «Ἐὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται» (Ἡσ. α΄ 19-20)!
