Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 13 Αὐγούστου 2023, Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. ιζ΄ 14-23)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῶ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ᾿ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν. τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Ἀναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται.
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΕΟΙ
«Φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε»
Ἕνας δυστυχισμένος πατέρας, γεμάτος ἀγωνία, ἔπεσε μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά του γιὰ τὸ παιδί του, ποὺ ἦταν δαιμονισμένο καὶ ὑπέφερε φρικτά. Ὁ Κύριος ἄκουσε μὲ συμπόνια τὸν ταλαίπωρο πατέρα καὶ ζήτησε νὰ ὁδηγήσουν τὸ βασανισμένο παιδὶ ἐνώπιόν Του. Κι ἀφοῦ τὸ ἔφεραν, διέταξε τὸ δαιμόνιο ποὺ εἶχε κυριεύσει τὸν νέο νὰ βγεῖ ἀπὸ μέσα του. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς στιγμὴ τὸ παιδὶ ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα καί, θεραπευμένο πλέον, τὸ παρέδωσε ὁ Χριστὸς στὸν πατέρα.
Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς μᾶς προσφέρει σήμερα μία καλὴ εὐκαιρία νὰ δοῦμε σὲ ποιὰ κατάσταση καταντᾶ ὁ νέος ὅταν ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ πῶς ἀναγεννᾶται καὶ ζωογονεῖται πλησιάζοντάς Τον.
1. Νέοι χωρὶς ζωὴ
Δὲν εἶναι εὔκολο, ὁπωσδήποτε, νὰ περιγραφεῖ ἡ τραγικὴ κατάσταση τοῦ νέου ἐκείνου, ὅταν βρισκόταν μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Τὸ πονηρὸ πνεῦμα, τὸ δαιμόνιο εἶχε κατοικήσει μέσα του καὶ τὸν εἶχε κυριεύσει σωματικά. Τοῦ στεροῦσε πλήρως τὴν ἐλευθερία. Ὁ νέος δὲν εἶχε τὴ δύναμη νὰ ἀντισταθεῖ. Βασανιζόταν μέχρι θανάτου. Τὰ λόγια τοῦ πατέρα περιγράφουν τὴν ὀδυνηρὴ ταλαιπωρία τοῦ γιοῦ: «Κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ».
Τὰ λόγια ὅμως αὐτὰ περιγράφουν καὶ τὶς καταστροφικὲς τάσεις τῶν νέων ποὺ καὶ σήμερα ἔχουν αἰχμαλωτισθεῖ ἀπὸ τὸν διάβολο, ὄχι ἴσως σωματικά, ὅπως ὁ νέος τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπίδραση καὶ τὴν ἐξουσία ποὺ ἀσκοῦν τὰ πονηρὰ πνεύματα στὴν ψυχή. Μάχονται διαρκῶς μὲ ποικίλους πειρασμοὺς καὶ παγίδες νὰ ἀπομακρύνουν τοὺς νέους ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὸν αἰώνιο θάνατο. Σὰν βροχὴ πέφτουν τὰ πυρωμένα βέλη τους στὶς αἰσθήσεις τους, στὸν νοῦ τους μὲ τοὺς ρυπαροὺς λογισμοὺς καὶ στὴν καρδιά τους μὲ τὶς κατώτερες ἐπιθυμίες. Σὰν λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται περπατᾶ μὲ μανία ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος καὶ ζητεῖ νὰ τοὺς κατασπαράξει. Ὅσα δὲ παιδιὰ μεγαλώνουν μακριὰ ἀπὸ τὴ Χάρι καὶ τὴν προστασία τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὸν ἅγιο Νόμο του, μακριὰ ἀπὸ τὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας του, εἶναι πολὺ εὐάλωτα.
Διψοῦν τὰ παιδιὰ γιὰ ζωή. Θέλουν νὰ ζήσουν χωρὶς ἐντολές, χωρὶς «μή» καὶ «πρέπει», ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ χαροῦν, ὅπως νομίζουν, τὴν ἐλευθερία τους· ὅμως αἰχμαλωτίζονται τελικὰ ἀπὸ τὸν πονηρὸ διάβολο. Τὸ κακὸ θεριεύει μέσα τους καὶ θυσιάζουν τὰ πιὸ πολύτιμα καὶ ὄμορφα χρόνια τῆς ζωῆς τους. Πέφτουν στὴ φωτιὰ τῆς ἁμαρτίας. Βυθίζονται στὴν πλημμύρα τῆς ἀνηθικότητας. Μεθοῦν ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς μόδας. Ναρκώνονται ἀπὸ τὶς ψεύτικες χαρὲς τῶν παθῶν. Πόσοι νέοι φθείρουν τὸ σῶμα τους μὲ τὸ κάπνισμα καὶ τὸ ἀλκοόλ! Πόσοι ἀργοπεθαίνουν ἐξαρτημένοι ἀπὸ οὐσίες! Πόσοι θυσιάζουν τὴν ἐλευθερία τους μέσα σὲ μιὰ φυλακή! Νέοι χωρὶς ζωή, μὲ σώματα πρόωρα γερασμένα καὶ ἕνα ἀπερίγραπτο κενὸ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς. Πῶς νὰ μὴν πονοῦν οἱ μεγαλύτεροι καὶ οἱ γονεῖς βλέποντας τὴν κατάσταση αὐτή;
2. Ἀνάσταση τῆς κοινωνίας
Ὅταν ὅμως ὁ νέος πλησιάσει τὸν Κύριο, παραδοθεῖ σ᾿ Ἐκεῖνον καὶ πορευθεῖ κατὰ τὶς θεῖες ἐντολές του, ἡ ζωή του ἀλλάζει. Τότε ζεῖ πραγματικά. Γίνεται ἀληθινὰ χαρούμενος καὶ ἐλεύθερος. Δὲν ἔχει ἐξουσία πάνω του ὁ διάβολος. Δὲν τὸν σκιάζουν οἱ ἀπειλές του, οὔτε τὸν παρασύρουν οἱ προκλήσεις του. Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου τὸν προστατεύει καὶ ἀνανεώνει διαρκῶς τὶς δυνάμεις του, ὅπως ἀνακαινίζεται τὸ πτέρωμα τοῦ μακρόβιου ἀετοῦ. «Ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου» (Ψαλ. ρβ΄ [102] 5), σημειώνει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός.
Ὅπως συνέβη καὶ στὸν νέο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, κοντὰ στὸν Χριστὸ γίνεται καινούργια ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλο νόημα ἀπέκτησε πλέον ἡ ζωή του ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν θεράπευσε ὁ Κύριος. Μποροῦσε νὰ χαρεῖ ἀκμαῖος τὴ ζωή, τὴν παρουσία τοῦ πατέρα του. Μποροῦσε νὰ παίξει, νὰ ὀνειρευθεῖ, νὰ κάνει σχέδια γιὰ τὸ μέλλον του, νὰ δημιουργήσει. Ζοῦσε καὶ πρίν, ἀλλὰ ἡ ζωή του ἔμοιαζε περισσότερο μὲ θάνατο. Ὁ Χριστὸς τοῦ χάρισε τὴν ἀληθινὴ ζωή.
Ὁ κόσμος μας γηράσκει ἀπὸ τὴ φθορὰ τῆς ἁμαρτίας. Καταπίπτει ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ ἐλπίδα πλέον βρίσκεται στοὺς νέους ἀνθρώπους. Πῶς θὰ μπορέσουν οἱ νέοι νὰ γίνουν τὸ φύραμα ποὺ θὰ ζυμώσει καὶ θὰ ἀναστήσει ὅλη τὴν κοινωνία μας; Μόνο ἂν πλησιάσουν τὸν Κύριο!
Γι᾿ αὐτὸ εἶναι εὐθύνη ὅλων μας, ἰδιαιτέρως τῶν γονέων καὶ τῶν δασκάλων, νὰ δώσουν χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους, νὰ τὰ ἀναθρέψουν μὲ φόβο Θεοῦ καὶ νὰ χαρίσουν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ζωὴ στὴ ζωή τους.
