Ρόδος, Ἀγχίαλος, Ἀττική, Κέρκυρα, Δαδιά, Ἀλεξανδρούπολη, Βοιωτία, Πάρνηθα… ἑκατοντάδες φωτιὲς νὰ καῖνε τὴ χώρα ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο της. Πάνω ἀπὸ 1.300.000 στρέμματα μέχρι τὰ τέλη Αὐγούστου εἶχαν παραδοθεῖ στὸν πύρινο ὄλεθρο.
Τὸ σύνολο τῶν δυνάμεων τῆς Πυροσβεστικῆς σὲ κατάσταση πολέμου. Προσπάθειες ὑπεράνθρωπες νὰ σωθοῦν ἄνθρωποι, περιουσίες, δάση, πολιτιστικὰ μνημεῖα, στρατιωτικὲς ἐγκαταστάσεις. Ἀπὸ κοντὰ Ἀστυνομία, Στρατός, Ἐθελοντές, οἱ ἴδιοι οἱ κάτοικοι ποὺ πολεμοῦσαν μαζί τους τὸν πύρινο ἐχθρό.
Ἦταν μιὰ περίοδος ἐφιαλτική. Ἡ φοβερὴ ἔκρηξη στὴν Ἀγχίαλο τρόμαξε ὅλο τὸν κόσμο. Ἡ ἐκκένωση στὴ Ρόδο ἔμοιαζε μὲ πολεμικὴ πράξη. Ἡ κινητοποίηση γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ Πάρνηθα πρωτοφανής.
Ἡ Ἑλλάδα σὲ πύρινο κλοιό…
Τὶς ἴδιες ἐκεῖνες δραματικὲς ὧρες «τὸ θέαμα στὶς τηλεοπτικὲς ὀθόνες ἦταν ἀποκαρδιωτικό. Οἱ σκηνὲς ἀπὸ τὸν Ἕβρο καὶ ἄλλες περιοχὲς ἦταν πραγματικὰ τρομακτικές. Ἔμοιαζαν σὰν νὰ ἔχουν βγεῖ ἀπὸ τὴν “Ἀποκάλυψη”. Καὶ ἀπὸ κάτω ὑπῆρχαν τρία ἢ τέσσερα “παραθυράκια” μὲ βουλευτές – ἐκπροσώπους κομμάτων ποὺ τσακώνονταν σὰν τὰ κοκόρια» («Καθημερινὴ» 23-8-2023).
Ὁ διευθυντὴς τῆς «Καθημερινῆς» κ. Ἀλέξης Παπαχελᾶς περιέγραψε μὲ πόνο τὸ θλιβερὸ θέαμα. Πολιτικοὶ καὶ δημοσιογράφοι ἔπαιζαν πάλι τὸ ἴδιο ἐλεεινὸ θέατρο, διαπληκτιζόμενοι καὶ ἀλληλοκατηγορούμενοι. Στὶς τραγικὲς ὧρες τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀγωνίας τοῦ κόσμου αὐτοὶ ἔδειχναν τὶς αἰτίες τοῦ κακοῦ μὲ μέτρο πάντα τὸ κομματικό τους συμφέρον: Ἐμπρηστές, ξένοι πράκτορες, ἐθνοπροδότες, ἀπρόσεχτοι πολίτες, ἀνοργάνωτο κράτος, ἀνάξιοι ὑπουργοί… Καὶ βέβαια μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα ἡ ραγδαῖα ἐπερχόμενη βίαιη «κλιματικὴ ἀλλαγή».
Ὡστόσο τὸ μεγάλο «γιατί;» νὰ βασανίζει τὶς συνειδήσεις τῶν πολιτῶν. Γιατί ὅλη αὐτὴ ἡ καταστροφή; Φταῖνε οἱ ἐμπρηστές, οἱ ξένοι πράκτορες, τὸ κράτος; Ποιὰ εἶναι ἡ λύση; Περισσότερα ἀεροπλάνα, καλύτερη ὀργάνωση;
Εἶναι κρίμα ὅτι ἐδῶ ἀπουσίασε τραγικὰ ὁ καθαρὸς ἐκκλησιαστικὸς λόγος, ἡ θεολογικὴ ἑρμηνεία τοῦ φαινομένου καὶ ἡ μόνη ἀπαραίτητη πρόταση λύσεως. Ὅτι δηλαδὴ πραγματικὴ αἰτία ὅλων αὐτῶν τῶν καταστροφῶν εἶναι μόνο μία: ἡ ἀποστασία μας, ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ.
Καὶ ἡ λύση μόνο αὐτή: ἡ ἐπιστροφὴ στὸν Δημιουργό μας, τὸν Ὁποῖο τόσο ἀφρόνως ἐγκαταλείψαμε, παραδιδόμενοι σὲ μανιώδη ἀκολασία…
Ὅσο αὐτὸ δὲν τὸ ἀποδεχόμαστε καὶ δὲν τὸ διορθώνουμε, θὰ ματαιοπονοῦμε καὶ θὰ θρηνοῦμε πάνω στὶς στάχτες.
